Jej nazwisko oznacza „jeden”, „ten jeden”.
Ceni je za wielowymiarowość. Od zawsze czuła się inna i zarazem wyjątkowa. Niemniej często bywała zostawiana sama sobie i samotna w swoich odczuciach.
Lubi swoje nazwisko, ale jest to jedna z niewielu rzeczy, za które jest wdzięczna rodzinie. Została wychowana w dobrym domu, w którym jednak brakowało miejsca na nią, jej uczucia i emocje. Zawsze była „za bardzo” lub „za mało” — najczęściej za mało.

Rysować kochała od małego. Jej pierwsze bazgroły nie zapowiadały wielkiej kariery, jednak z zapałem zapełniała kolejne kartki i zeszyty. Robiła to z czystej miłości do sztuki, po czasie jednak stało się to jej ucieczką. Jedynie trzymając szkicownik i ołówek, mogła być absolutnie sobą. Do czasu.

Diagnoza i późniejsza śmierć matki przewróciła jej życie do góry nogami. Świat Alaeshy uległ nieodwracalnej zmianie, gdy będąc nastolatką, musiała natychmiast stać się odpowiedzialną i dorosłą osobą. Od tamtego momentu nie była w stanie rysować i zarzuciła sztukę. Przez kolejne lata udawało jej się żyć z tą maską. Była w tym tak dobra, że nawet sama uwierzyła, że jest już kimś innym. Niestety, wcale tak nie było. Wieloletnie udawanie kogoś, kim nie była, doprowadziło do skrajnego wyczerpania psychicznego i lęków.

W trakcie jednego ze spacerów w gorący letni dzień — jedynej rzeczy, która pozostała jej po dawnej sobie i na którą sobie pozwalała — jej wykreowane życie dobiegło końca. Siedząc wyczerpana na ławce, pośród pięknej kwietnej łąki, zapadła w sen. Sen, który był zarazem przerażający i uwalniający. Sen, w którym umarła. Obudziła się, leżąc w kwiatach obok ławki z niezwykle rozgrzaną głową. Nie miała jednak czasu się nad tym zastanawiać. Piękno otaczającego ją świata absolutnie ją przytłoczyło. Nowe kolory, smaki i dźwięki uderzyły w jej zmysły jednocześnie. Synestezja? Tylko o niej czytała, a teraz... Zaczęła dostrzegać coś jeszcze. Istotę, której nigdy wcześniej nie widziała. Nie bała się. Na wpół przytomna wyciągnęła ze swojej torby szkicownik, bo choć nie rysowała od lat, to nigdy się z nim nie rozstawała. Zaczęła rysować istotę i jednocześnie, z każdą kolejną kreską zaczynała ją... rozumieć...?
Zwymiotowała i straciła przytomność.

Przechodzień zauważył ją leżącą bez ruchu z ołówkiem i szkicownikiem w ręku. Sprawdził jej puls — brak. Zadzwonił po karetkę i rozpoczął masaż serca, który kontynuował aż do przybycia ratowników. Jeszcze na miejscu podłączono ją do defibrylatora, gdzie krótki, elektryczny wstrząs na nowo poruszył jej sercem. Po tygodniu leżenia bez świadomości w szpitalu dowiedziała się, że doznała poważnego udaru cieplnego. Gdyby nie tamten przechodzień, na pewno nie wróciłaby do żywych.

Alaesha wiedziała, że jej świat zmienił się ponownie. Tym razem na lepsze. Po tym, czego doznała, zrozumiała, że nadszedł czas na zupełnie nowy rozdział. Malarstwo. Ołówek nigdy nie odda piękna i barw, które zaczęła widzieć dookoła siebie.

Założenie pracowni było dla niej swoistym zadość uczynieniem za lata pozbawione sztuki. Jej prace zyskały na popularności, dzięki czemu mogła żyć z tego, co kochała najbardziej. A co najważniejsze, zrozumiała, że niezależnie od oczekiwań innych, już nigdy nie porzuci samej siebie. Zdała sobie sprawę, że jej pasja do sztuki nigdy nie była przypadkowa. Teraz jej prace były nie tylko wyrazem jej duszy, ale również sposobem na porozumiewanie się z nieznanymi istotami.