Login to replypodstawowe informacje - forum
Haraedo jest PBF-em o tematyce nadnaturalnej, wzbogaconej o niewielki element futurystyczny. Fabuła kręci się wokół zderzenia dwóch światów: istot żywych oraz zmarłych i rozgrywa się w Japonii. Zakładając postać na forum, warto wziąć pod uwagę miejsce wydarzeń i zapoznać się z najważniejszymi informacjami. "Realia" to właśnie zbiór podstawowych wiadomości o uniwersum gry. Znajdzie się tutaj treść dotycząca ogólnego obrazu Kraju Kwitnącej Wiśni, który został wzbogacony o szczegóły i nawiązania autorskie, wykreowane na potrzeby rozgrywki.
Miejsce i czas akcji
Japonia jest państwem położonym na wąskim łańcuchu wysp na zachodnim Pacyfiku. Archipelag składa się z czterech głównych wysp (Hokkaidō, Honshū, Shikoku oraz Kyūshū) oraz ponad 6800 mniejszych. Miejsce akcji forum to Fukkatsu - metropolia wybudowana na wschodniej części wyspy Kakure*. Struktura miasta została niemal doszczętnie zniszczona przez tsunami w roku 1811. Przetrwała też największe trzęsienie ziemi XX wieku.
Znaczny procent powierzchni Kakure pokryty jest górami, a najwyższy szczyt to nieaktywny wulkan Ryūnoyama, zwany Smoczą Górą. Większość ludności zamieszkuje nadmorski pas nizin rozciągający się wzdłuż wschodniego wybrzeża między Fukkatsu a siecią mniejszych miast i wiosek.
* Wyspa oraz miasto są miejscami fikcyjnymi stworzonymi na potrzeby forum.
Czas fabuły forum przypada na rok 2038. Temat z chronologią znajduje się tutaj. Od strony technicznej przyjmuje się, że trzy miesiące fabularne to cztery miesiące realne. O każdorazowej zmianie kwartału administracja poinformuje w wystosowanym w tej sprawie ogłoszeniu.
Znaczny procent powierzchni Kakure pokryty jest górami, a najwyższy szczyt to nieaktywny wulkan Ryūnoyama, zwany Smoczą Górą. Większość ludności zamieszkuje nadmorski pas nizin rozciągający się wzdłuż wschodniego wybrzeża między Fukkatsu a siecią mniejszych miast i wiosek.
* Wyspa oraz miasto są miejscami fikcyjnymi stworzonymi na potrzeby forum.
Czas fabuły forum przypada na rok 2038. Temat z chronologią znajduje się tutaj. Od strony technicznej przyjmuje się, że trzy miesiące fabularne to cztery miesiące realne. O każdorazowej zmianie kwartału administracja poinformuje w wystosowanym w tej sprawie ogłoszeniu.
System adresowania
System adresowania w Japonii różni się od tego przyjętego na Zachodzie. Rozpoczyna się od największej jednostki geograficznej, by następnie stopniowo być coraz bardziej uszczegóławianym. Nie występują tam m.in. ulice, jednakże na potrzeby uproszczenia rozgrywki przyjmujemy, że Fukkatsu zastosowało ogólnie przyjęty system i - podobnie jak Tokio - posiada nazwy ulic.
Adresy na forum potrzebne są wyłącznie do skonkretyzowania punktu zamieszkania postaci. Każda dzielnica posiada subforum zatytułowane "miejsca zamieszkania". To tam pojawią się subfora indywidualne, w których nazwę wchodzi: ulica, numer budynku oraz numer mieszkania (jeżeli jest). Dla przykładu: postać, która zagnieździła się w centrum Fukkatsu, otrzyma subforum w miejscach zamieszkania: Kirama 19-27. Gdzie Kirama to nazwa ulicy, 19 to numer budynku, a 27 - numer mieszkania.
Adresy na forum potrzebne są wyłącznie do skonkretyzowania punktu zamieszkania postaci. Każda dzielnica posiada subforum zatytułowane "miejsca zamieszkania". To tam pojawią się subfora indywidualne, w których nazwę wchodzi: ulica, numer budynku oraz numer mieszkania (jeżeli jest). Dla przykładu: postać, która zagnieździła się w centrum Fukkatsu, otrzyma subforum w miejscach zamieszkania: Kirama 19-27. Gdzie Kirama to nazwa ulicy, 19 to numer budynku, a 27 - numer mieszkania.
Charakterystyka Fukkatsu
Miasto wybudowane na wschodnich obrzeżach Kakure, o zaludnieniu ponad 12,5 miliona ludzi. Szczyci się wysokim poziomem urbanizacji, a ze względu na podział charakterystycznych dzielnic, ściąga uwagę osób spoza wyspy, którzy przybywają do Fukkatsu wiedzeni zaintrygowaniem.
Haiiro Chiku to północna dzielnica stykająca się bezpośrednio z obszarem wodnym, niemal w pełni przeznaczona usługom transportowym. Próżno doszukiwać się na jej terytoriach obiektów innych niż magazyny, fabryki oraz doki. Z powodu małego wpływu kulturowego, traktowana jest z pewnym koniecznym przymrużeniem oka. Mieszkańcy wykorzystują ten rewir do wprowadzania podstawowych usług, których obecność w innych punktach powodowałaby zaburzenie walorów między innymi estetycznych, co przekłada się na surowość dystryktu. W Haiiro przeważa głównie goły beton przeplatający się z wysłużonym metalem, nadając miejscu przykrego, brudnego obrazu. Jedyną częścią, zasługującą na rzeczywiste uznanie, jest główny port, na potrzeby turystyki, utrzymany we względnym standardzie.
Centrum, położone w niemal idealnym sercu miasta, obejmuje większość organizacyjnych, turystycznych oraz medialnych atrakcji. Mówi się, że odnajdując budynek parlamentu, odnajduje się również idealny środek Fukkatsu i być może ma to w sobie sporo słuszności - stamtąd drogi wiodące ku pozostałym dzielnicom sprawiają wrażenie niemal równych. Sam rytm obszaru centralnego ściśle uzależnia doba. Zdaje się, że wraz z pierwszymi promieniami słońca, na ulice wypływają tłumy wiecznie spieszących dokądś ludzi, których obecność nagle przerzedza się wraz z nastaniem mroku. Naturalnie - chodnikami wciąż mija się sporo okolicznych mieszkańców, przez ulice z szumem przejeżdżają dziesiątki aut, jednak bez wątpienia daje się odczuć dobitnie zmniejszony poziom natężenia. Przez pewną ospałość niejednokrotnie porównywano centrum do żywego stworzenia, którego funkcje życiowe gwałtownie powolnieją wraz z koniecznym etapem snu.
Karafurna Chiku, będąca zachodnią dzielnicą miasta, to niemal idealna odwrotność centrum. W dzień próżno tu szukać intensywnych doznań, choć rewir szczyci się opinią terenów reprezentujących strefę rozrywkową. Istotnie, większość lokacji przeznaczono na hotele, bary, kluby i kasyna, jednak ich rzeczywiste funkcje aktywują się dopiero wraz z nocą. To wtedy wybucha głośna muzyka, otwierane są dodatkowe sale, znika ospałość i pewna forma irracjonalnego lenistwa, kojarzona zwykle z końcówką letniego etapu. Z azylów wymykają się kształtne kurtyzany, mroki zaułków przełamuje oświetlenie telefonów trzymanych przez okolicznych dilerów, zaś na skórzanych kanapach spoczywają sylwetki osób, których rzekomo legalna praca bez dwóch zdań zasługuje na sporą rezerwę. Nikt nie mówi o tym głośno, a jednak wszyscy wiedzą, że Karafuruna, po zmroku, to tereny łowcze. Niebezpieczne na tyle, by bez przygotowania, a przynajmniej świadomości, nie zapuszczać się w głąb uliczek.
Asakura obejmuje wschodnią część Fukkatsu, będąc jednocześnie najbardziej reprezentatywną ze stref. Zdaje się, że czas zamarł tutaj jeszcze w okresie Edo i choć na granicy spojrzenia mignie czasami błysk technologicznej obudowy jakiegoś urządzenia, przez dłonie mieszkańców przemknie wysoko urozmaicony funkcjonalnie telefon, nie da się również zignorować dźwięków dobywających z mieszkań, świadczących o posiadaniu telewizorów czy maszyn codziennego użytku, to specyficzny klimat miejsca intensywnie wpływa na odbieranie bodźców. Daje to abstrakcyjne wrażenie cofnięcia się do tradycyjnej Japonii, gdy natura wiernie współgrała z kulturą. Ulice Asakury są o wiele mniej zaludnione od ulic pozostałych dzielnic, dając tym samym żyzną glebę pod pielęgnowanie normatywnych zwyczajów.
Slumsy w mieście, położone na południu od centrum, nazywane są Nanashi, z trzech stron - tych, które bezpośrednio dotykają pozostałych stref - odgrodzone w mniejszym bądź większym stopniu. Od centrum i Karafuruny oddziela je mur z bramami wprawdzie zawsze otwartymi, jednak stanowiący symbol jawnego odseparowania. Alienację potęguje również ogromny płat dzikiej ziemi na granicy Asakury i Nanashi. Obecność biedoty jest jasna i w pewien sposób naturalna, a mimo tego obywatele reprezentujący pozostałe działy, odwracają wzrok od tego, co dzieje się w Bezimiennej Dzielnicy, jakby w obawie, że zbytnie skupienie uwagi na wychudłych, schorowanych sylwetkach, zmusi ich do koniecznej interwencji. Nanashi traktowane jest zatem jak niewygodny, ale ze względów humanitarnych niemożliwy do zignorowania członek rodziny. Pozostali czekają już tylko aż wyda ostatnie tchnienie, częściowo współczujący, a częściowo zirytowani jego żarliwą próbą utrzymania życia. Twierdzi się zresztą, że do slumsów nie trafia się z własnej woli - degradacja to nie proces trwający dzień czy dwa. To szereg błędnie przeprowadzanych decyzji, które stopniowo spychają jednostkę w zatęchłe czernie getta.
Haiiro Chiku to północna dzielnica stykająca się bezpośrednio z obszarem wodnym, niemal w pełni przeznaczona usługom transportowym. Próżno doszukiwać się na jej terytoriach obiektów innych niż magazyny, fabryki oraz doki. Z powodu małego wpływu kulturowego, traktowana jest z pewnym koniecznym przymrużeniem oka. Mieszkańcy wykorzystują ten rewir do wprowadzania podstawowych usług, których obecność w innych punktach powodowałaby zaburzenie walorów między innymi estetycznych, co przekłada się na surowość dystryktu. W Haiiro przeważa głównie goły beton przeplatający się z wysłużonym metalem, nadając miejscu przykrego, brudnego obrazu. Jedyną częścią, zasługującą na rzeczywiste uznanie, jest główny port, na potrzeby turystyki, utrzymany we względnym standardzie.
Centrum, położone w niemal idealnym sercu miasta, obejmuje większość organizacyjnych, turystycznych oraz medialnych atrakcji. Mówi się, że odnajdując budynek parlamentu, odnajduje się również idealny środek Fukkatsu i być może ma to w sobie sporo słuszności - stamtąd drogi wiodące ku pozostałym dzielnicom sprawiają wrażenie niemal równych. Sam rytm obszaru centralnego ściśle uzależnia doba. Zdaje się, że wraz z pierwszymi promieniami słońca, na ulice wypływają tłumy wiecznie spieszących dokądś ludzi, których obecność nagle przerzedza się wraz z nastaniem mroku. Naturalnie - chodnikami wciąż mija się sporo okolicznych mieszkańców, przez ulice z szumem przejeżdżają dziesiątki aut, jednak bez wątpienia daje się odczuć dobitnie zmniejszony poziom natężenia. Przez pewną ospałość niejednokrotnie porównywano centrum do żywego stworzenia, którego funkcje życiowe gwałtownie powolnieją wraz z koniecznym etapem snu.
Karafurna Chiku, będąca zachodnią dzielnicą miasta, to niemal idealna odwrotność centrum. W dzień próżno tu szukać intensywnych doznań, choć rewir szczyci się opinią terenów reprezentujących strefę rozrywkową. Istotnie, większość lokacji przeznaczono na hotele, bary, kluby i kasyna, jednak ich rzeczywiste funkcje aktywują się dopiero wraz z nocą. To wtedy wybucha głośna muzyka, otwierane są dodatkowe sale, znika ospałość i pewna forma irracjonalnego lenistwa, kojarzona zwykle z końcówką letniego etapu. Z azylów wymykają się kształtne kurtyzany, mroki zaułków przełamuje oświetlenie telefonów trzymanych przez okolicznych dilerów, zaś na skórzanych kanapach spoczywają sylwetki osób, których rzekomo legalna praca bez dwóch zdań zasługuje na sporą rezerwę. Nikt nie mówi o tym głośno, a jednak wszyscy wiedzą, że Karafuruna, po zmroku, to tereny łowcze. Niebezpieczne na tyle, by bez przygotowania, a przynajmniej świadomości, nie zapuszczać się w głąb uliczek.
Asakura obejmuje wschodnią część Fukkatsu, będąc jednocześnie najbardziej reprezentatywną ze stref. Zdaje się, że czas zamarł tutaj jeszcze w okresie Edo i choć na granicy spojrzenia mignie czasami błysk technologicznej obudowy jakiegoś urządzenia, przez dłonie mieszkańców przemknie wysoko urozmaicony funkcjonalnie telefon, nie da się również zignorować dźwięków dobywających z mieszkań, świadczących o posiadaniu telewizorów czy maszyn codziennego użytku, to specyficzny klimat miejsca intensywnie wpływa na odbieranie bodźców. Daje to abstrakcyjne wrażenie cofnięcia się do tradycyjnej Japonii, gdy natura wiernie współgrała z kulturą. Ulice Asakury są o wiele mniej zaludnione od ulic pozostałych dzielnic, dając tym samym żyzną glebę pod pielęgnowanie normatywnych zwyczajów.
Slumsy w mieście, położone na południu od centrum, nazywane są Nanashi, z trzech stron - tych, które bezpośrednio dotykają pozostałych stref - odgrodzone w mniejszym bądź większym stopniu. Od centrum i Karafuruny oddziela je mur z bramami wprawdzie zawsze otwartymi, jednak stanowiący symbol jawnego odseparowania. Alienację potęguje również ogromny płat dzikiej ziemi na granicy Asakury i Nanashi. Obecność biedoty jest jasna i w pewien sposób naturalna, a mimo tego obywatele reprezentujący pozostałe działy, odwracają wzrok od tego, co dzieje się w Bezimiennej Dzielnicy, jakby w obawie, że zbytnie skupienie uwagi na wychudłych, schorowanych sylwetkach, zmusi ich do koniecznej interwencji. Nanashi traktowane jest zatem jak niewygodny, ale ze względów humanitarnych niemożliwy do zignorowania członek rodziny. Pozostali czekają już tylko aż wyda ostatnie tchnienie, częściowo współczujący, a częściowo zirytowani jego żarliwą próbą utrzymania życia. Twierdzi się zresztą, że do slumsów nie trafia się z własnej woli - degradacja to nie proces trwający dzień czy dwa. To szereg błędnie przeprowadzanych decyzji, które stopniowo spychają jednostkę w zatęchłe czernie getta.
Klimat
Japonia leży w zasięgu trzech stref klimatycznych: zwrotnikowej na południu, podzwrotnikowej w środkowej części oraz umiarkowanej ciepłej na północy. Kakure znajduje się w strefie podzwrotnikowej.
Wyróżnione są cztery pory roku, jednak w górach, niezależnie od czasu, utrzymuje się niska temperatura - spada ona wraz z wysokością, średnio o 0,6 °C co 100 m.
ZIMA
Wyróżnia się intensywnymi opadami śniegu, głównie wzdłuż zachodniej strefy wyspy. Temperatury w zimowych miesiącach wynoszą zwykle od -10 do 0 °C, jednak w Fukkatsu oraz innych, bardziej zurbanizowanych miastach, średnia arytmetyczna wydaje się wyższa niż w obszarach wiejskich. Góry atakowane są obfitymi śnieżycami, co w kluczowych momentach skutecznie zniechęca do spędzania wolnych dni na wspinaczkach czy snowboardzie.
WIOSNA
Ze względu na "rozciągniętą budowę" istnieje bardzo duża różnica między warunkami w zależności od tego, którą część Japonii bierze się pod lupę. Podczas gdy południe wita wiosnę już na początku marca, północ czeka na stopnienie śniegu czasami nawet do końca kwietnia. Symbolem tej pory roku stały się słynne sakury, które na wyspie Kakure można podziwiać na przełomie marca i kwietnia - to właśnie widok kwitnących wiśni, ale też śliw i czereśni, najbardziej kojarzy się z nadejściem wiosny. To także czas, w którym młodzież powraca do szkół.
LATO
Między czerwcem a lipcem przypada pora deszczowa - , trwająca blisko sześć tygodni. Przerwy w opadach mają naturalnie miejsce, ale są wyjątkiem od reguły i choć zwykle nie odznaczają się skrajną intensywnością, powodują nużącą, ponurą atmosferę. Nawet wielbiciele melancholijnego klimatu koniec końców zaczynają narzekać - jeżeli nie na wszechobecne szarości, to na niesamowitą wilgotność powietrza. Wszystko staje się mokre i lepkie, do ciała przyklejają się materiały ubrań, pranie przestaje schnąć, a pleśń ma swoje pięć minut na prędki rozrost.
Lato jest jednak trudną do zniesienia porą roku, zwłaszcza w wielkich aglomeracjach. Wysokie temperatury, parność oraz spaliny to tylko kilka typowych, miejskich problemów. Średnia temperatura dobija do 29-33 °C, w nocy utrzymując się w okolicach 25 °C. Stały żar, ostre słońce oraz gęste i ciężkie powietrze sprawiły, że w domu każdego Japończyka pojawia się obowiązkowa klimatyzacja, bez której przetrwanie letniego okresu wydaje się niemożliwe.
JESIEŃ
Jesień to przede wszystkim czas tajfunów nawiedzających japońskie wyspy. Początkowe upalne, słoneczne dni zamieniane są na doby pełne obfitych ulew, burz i gradobić, ale późny okres tej pory roku wiąże się z rześkim, wilgotnym powietrzem. Można liczyć na promienie słońca, choć w chłodnej scenerii. Naturalne są również gęste mgły, przymrozki i drobne opady deszczu.
Wyróżnione są cztery pory roku, jednak w górach, niezależnie od czasu, utrzymuje się niska temperatura - spada ona wraz z wysokością, średnio o 0,6 °C co 100 m.
ZIMA
Wyróżnia się intensywnymi opadami śniegu, głównie wzdłuż zachodniej strefy wyspy. Temperatury w zimowych miesiącach wynoszą zwykle od -10 do 0 °C, jednak w Fukkatsu oraz innych, bardziej zurbanizowanych miastach, średnia arytmetyczna wydaje się wyższa niż w obszarach wiejskich. Góry atakowane są obfitymi śnieżycami, co w kluczowych momentach skutecznie zniechęca do spędzania wolnych dni na wspinaczkach czy snowboardzie.
WIOSNA
Ze względu na "rozciągniętą budowę" istnieje bardzo duża różnica między warunkami w zależności od tego, którą część Japonii bierze się pod lupę. Podczas gdy południe wita wiosnę już na początku marca, północ czeka na stopnienie śniegu czasami nawet do końca kwietnia. Symbolem tej pory roku stały się słynne sakury, które na wyspie Kakure można podziwiać na przełomie marca i kwietnia - to właśnie widok kwitnących wiśni, ale też śliw i czereśni, najbardziej kojarzy się z nadejściem wiosny. To także czas, w którym młodzież powraca do szkół.
LATO
Między czerwcem a lipcem przypada pora deszczowa - , trwająca blisko sześć tygodni. Przerwy w opadach mają naturalnie miejsce, ale są wyjątkiem od reguły i choć zwykle nie odznaczają się skrajną intensywnością, powodują nużącą, ponurą atmosferę. Nawet wielbiciele melancholijnego klimatu koniec końców zaczynają narzekać - jeżeli nie na wszechobecne szarości, to na niesamowitą wilgotność powietrza. Wszystko staje się mokre i lepkie, do ciała przyklejają się materiały ubrań, pranie przestaje schnąć, a pleśń ma swoje pięć minut na prędki rozrost.
Lato jest jednak trudną do zniesienia porą roku, zwłaszcza w wielkich aglomeracjach. Wysokie temperatury, parność oraz spaliny to tylko kilka typowych, miejskich problemów. Średnia temperatura dobija do 29-33 °C, w nocy utrzymując się w okolicach 25 °C. Stały żar, ostre słońce oraz gęste i ciężkie powietrze sprawiły, że w domu każdego Japończyka pojawia się obowiązkowa klimatyzacja, bez której przetrwanie letniego okresu wydaje się niemożliwe.
JESIEŃ
Jesień to przede wszystkim czas tajfunów nawiedzających japońskie wyspy. Początkowe upalne, słoneczne dni zamieniane są na doby pełne obfitych ulew, burz i gradobić, ale późny okres tej pory roku wiąże się z rześkim, wilgotnym powietrzem. Można liczyć na promienie słońca, choć w chłodnej scenerii. Naturalne są również gęste mgły, przymrozki i drobne opady deszczu.
Ustrój polityczny
Poza faktem, że Fukkatsu jest fikcyjnym miastem rozwijającym się na fikcyjnej wyspie, reszta nie koliduje z rzeczywistością. W mieście stosowany jest zatem ustrój demokratyczny, a najważniejszymi organami władzy w Japonii pozostają cesarz oraz parlament.
[Więcej informacji wkrótce!]
[Więcej informacji wkrótce!]
Religia i wiara
Dawniej mieszkańcy Wschodu przykładali niemożliwą wręcz wagę do wyznawanej przez siebie religii. Obecnie jednak mało kto deklaruje się jako osoba prawdziwie wierząca. Większa liczba uznaje światopogląd materialistyczny i określa się jako osoby niereligijne i niewierzące, choć ponad 90% z nich praktykuje zarówno shintō (obrządek narodzin i małżeństwa), jak i buddyzm, w ramach zasad którego odbywają się ceremonie pogrzebowe.
Gorliwość, z jaką praktykuje się obrzędy, osłabła na przestrzeni wieków do tego stopnia, że większość dokonywanych czynności podpada bardziej pod pielęgnację tradycji, która tak w Fukkatsu, jak i w całym kraju, jest silnie zakorzeniona w Japończykach, niż pod faktyczne zaangażowanie w wyznawaną wiarę.
W Japonii istnieją dwie główne religie: shintō (droga bogów) i buddyzm (synkretyzm shintō-buddyjski), które mocno ze sobą kolaborują. Mimo deklaracji mieszkańców, większość z nich angażuje się m.in. w tradycyjne festiwale oraz uroczystości (np. podczas Nowego Roku tłumnie przybywają do chramów).
Brak wiary w byty pozaziemskie stał się problemem z obu stron barykady. Yurei nie jest w stanie, między innymi, tworzyć kontraktów z taką łatwością, z jaką przychodziło im to kiedyś. Metody duchów musiały dostosować się do czasów, w których ich istnienie dawno włożono między bajki i stąd rozpowszechniona, coraz bogatsza w możliwości opcja ingerencji w sen potencjalnych, ludzkich kontrahentów. Kłopot pojawił się również dla egzorcystów, których funkcję traktuje się ze sporym sceptycyzmem. Żyją wprawdzie wyjątki, wciąż szczerze wyznające shintoizm lub buddyzm, biorące tym samym pod uwagę istnienie bóstw czy yokai, ale procent ten drastycznie spada z każdym rokiem. Zmusiło to kapłanów do zmniejszenia wagi wykonywanego zawodu, by nabrał bardziej przyzimnego wydźwięku, a profesjonalną grupę zajmującą się neutralizacją demonów, Tsunami, do zachowania w tajemnicy faktycznej idei jednostki.
Zdaje się zresztą, że jedynym gronem cieszącym się z tego, w jakim kierunku zmierza ludzka wiara, są istoty złe. Prościej im manipulować niczego nieświadomą osobą, która nawet gdyby dostrzegła wroga w jego pełnej krasie, nie wiedziałaby, co zrobić, aby przeciwstawić się atakowi. Niemal zerowa wiedza w przypadku konfrontacji z nadnaturalnymi istotami sprawia, że ludzie figurują w oczach demonów jako stworzenia bezbronne.
Gorliwość, z jaką praktykuje się obrzędy, osłabła na przestrzeni wieków do tego stopnia, że większość dokonywanych czynności podpada bardziej pod pielęgnację tradycji, która tak w Fukkatsu, jak i w całym kraju, jest silnie zakorzeniona w Japończykach, niż pod faktyczne zaangażowanie w wyznawaną wiarę.
W Japonii istnieją dwie główne religie: shintō (droga bogów) i buddyzm (synkretyzm shintō-buddyjski), które mocno ze sobą kolaborują. Mimo deklaracji mieszkańców, większość z nich angażuje się m.in. w tradycyjne festiwale oraz uroczystości (np. podczas Nowego Roku tłumnie przybywają do chramów).
Brak wiary w byty pozaziemskie stał się problemem z obu stron barykady. Yurei nie jest w stanie, między innymi, tworzyć kontraktów z taką łatwością, z jaką przychodziło im to kiedyś. Metody duchów musiały dostosować się do czasów, w których ich istnienie dawno włożono między bajki i stąd rozpowszechniona, coraz bogatsza w możliwości opcja ingerencji w sen potencjalnych, ludzkich kontrahentów. Kłopot pojawił się również dla egzorcystów, których funkcję traktuje się ze sporym sceptycyzmem. Żyją wprawdzie wyjątki, wciąż szczerze wyznające shintoizm lub buddyzm, biorące tym samym pod uwagę istnienie bóstw czy yokai, ale procent ten drastycznie spada z każdym rokiem. Zmusiło to kapłanów do zmniejszenia wagi wykonywanego zawodu, by nabrał bardziej przyzimnego wydźwięku, a profesjonalną grupę zajmującą się neutralizacją demonów, Tsunami, do zachowania w tajemnicy faktycznej idei jednostki.
Zdaje się zresztą, że jedynym gronem cieszącym się z tego, w jakim kierunku zmierza ludzka wiara, są istoty złe. Prościej im manipulować niczego nieświadomą osobą, która nawet gdyby dostrzegła wroga w jego pełnej krasie, nie wiedziałaby, co zrobić, aby przeciwstawić się atakowi. Niemal zerowa wiedza w przypadku konfrontacji z nadnaturalnymi istotami sprawia, że ludzie figurują w oczach demonów jako stworzenia bezbronne.
Edukacja
W Japonii istnieje pięciostopniowy system edukacji: przedszkole (yōchien), sześcioletnia szkoła podstawowa (shōgakkō), trzyletnie gimnazjum (chūgakkō), trzyletnie liceum (kōtōgakkō) oraz uniwersytet. Warto zaznaczyć, że choć obowiązek szkolny dotyczy wyłącznie szkół podstawowych oraz gimnazjów, znaczna większość uczniów zaczyna naukę w przedszkolu, a po gimnazjum kontynuuje dalszą naukę w liceum, by następnie wybrać się na uniwersytet.
Rok szkolny trwa od 1 kwietnia do 31 marca. Testy wielokrotnego wyboru zostały uznane przez Japończyków za najskuteczniejsze, by pokazać poziom zdobytej wiedzy, a same sprawdziany są nieodłączonym elementem szkolnej edukacji. Wiążą się jednak z ogromem stresu, co przełożyło się na wysoki wskaźnik samobójstw dokonywanych przez młode osoby. Nie bez powodu zresztą czas ten nazywany jest "shinken jigoku" - piekłem egzaminów.
Poza tym próżno doszukiwać się szkół, w których nie ma nakazu noszenia mundurka. Wymagany strój może różnić się barwami, krojem oraz dodatkami (np. musem posiadania konkretnej torby) w zależności od placówki, do której uczęszczają uczniowie, ale określony ubiór to powszechne zjawisko.
Lekcje trwają przeciętnie od 8:30 do godziny 15:30, ale mało kto opuszcza szkolne mury przed 17. Dzieci i młodzież angażują się we wszelakie koła zainteresowań, od klubów sportowych, przez naukowe, na artystycznych kończąc. W szkołach nie uświadczy się także personelu sprzątającego. To klasy zobowiązane się do wykonywania działań, mających na celu zapewnienie porządku. Dzielone są na grupy zadaniowe, które naprzemiennie czyszczą korytarze, sale, toalety i pozostałe pomieszczenia. Zabieg ten ma przede wszystkim wpajać od najmłodszych lat poszanowanie do publicznej własności.
Charakterystyczny jest też fakt, że w szkołach podstawowych, gimnazjach i liceach co jakiś czas zmienia się skład w klasach. Uczniowie są "przetasowywani" między sobą, co ma zapewnić możliwość zawiązywania kontaktów z większą ilością osób oraz zniwelować różnice, jakie wytwarzają się i pogłębiają przy zbyt długim istnieniu jednej, stałej grupy.
Uniwersytet Fukkatsu jest jednym z ośmiu najlepszych uczelni w kraju. Poziom reprezentowany na studiach jest na bardzo wysokim poziomie, co przełożyło się na coroczne, spore oblężenie. Odsetek osób, które przechodzą egzaminy, jest jednak stosunkowo niewielki, ponadto Fukkatsu no daigaku jest uczelnią prywatną, co wiąże się z opłatą w postaci czesnego.
Rok szkolny trwa od 1 kwietnia do 31 marca. Testy wielokrotnego wyboru zostały uznane przez Japończyków za najskuteczniejsze, by pokazać poziom zdobytej wiedzy, a same sprawdziany są nieodłączonym elementem szkolnej edukacji. Wiążą się jednak z ogromem stresu, co przełożyło się na wysoki wskaźnik samobójstw dokonywanych przez młode osoby. Nie bez powodu zresztą czas ten nazywany jest "shinken jigoku" - piekłem egzaminów.
Poza tym próżno doszukiwać się szkół, w których nie ma nakazu noszenia mundurka. Wymagany strój może różnić się barwami, krojem oraz dodatkami (np. musem posiadania konkretnej torby) w zależności od placówki, do której uczęszczają uczniowie, ale określony ubiór to powszechne zjawisko.
Lekcje trwają przeciętnie od 8:30 do godziny 15:30, ale mało kto opuszcza szkolne mury przed 17. Dzieci i młodzież angażują się we wszelakie koła zainteresowań, od klubów sportowych, przez naukowe, na artystycznych kończąc. W szkołach nie uświadczy się także personelu sprzątającego. To klasy zobowiązane się do wykonywania działań, mających na celu zapewnienie porządku. Dzielone są na grupy zadaniowe, które naprzemiennie czyszczą korytarze, sale, toalety i pozostałe pomieszczenia. Zabieg ten ma przede wszystkim wpajać od najmłodszych lat poszanowanie do publicznej własności.
Charakterystyczny jest też fakt, że w szkołach podstawowych, gimnazjach i liceach co jakiś czas zmienia się skład w klasach. Uczniowie są "przetasowywani" między sobą, co ma zapewnić możliwość zawiązywania kontaktów z większą ilością osób oraz zniwelować różnice, jakie wytwarzają się i pogłębiają przy zbyt długim istnieniu jednej, stałej grupy.
Uniwersytet Fukkatsu jest jednym z ośmiu najlepszych uczelni w kraju. Poziom reprezentowany na studiach jest na bardzo wysokim poziomie, co przełożyło się na coroczne, spore oblężenie. Odsetek osób, które przechodzą egzaminy, jest jednak stosunkowo niewielki, ponadto Fukkatsu no daigaku jest uczelnią prywatną, co wiąże się z opłatą w postaci czesnego.
|
|
|
