\(•◡•) A tu Kropcia!!



Mam tak bardzo kurwa dość wszystkiego. Nie dość, że Hibiki popełnił samobójstwo, to teraz ja muszę na terapię biegać. Nie mam siły siedzieć tam i słuchać po raz setny, że to nie jest moja wina, że nie mogłem nic zrobić. Mało tego, mam po dziurki w nosie tej gadaniny, że każdemu dookoła byłoby smutno, gdyby moja próba samobójcza się powiodła. Jedna znajoma z klasy mnie nawet wyśmiała, że sobie nos tylko złamałem, bo takim nieudacznikiem jestem. Ja tam swoje wiem i nieudacznikiem nie jestem jak ta wywłoka, która mi do pięt nie dosięga.
Jeszcze ten cholerny psychiatra, którego mi rodzice wybrali w kółko mi przypisuje praktycznie te same leki, tylko nazwy się różnią. Nie jestem głupi, umiem przeczytać skład tych leków. Po jednych wymiotowałem, po drugich miałem jazdy emocjonalne. A, były też takie, po których miałem paskudne koszmary i budziłem się z wrzaskiem. Gdyby nie fakt, że rodzice mnie utrzymują, to już dawno by mnie ten psychiatra nie zobaczył. Niestety, takiego wybrali, bo ich znajomy, bo wysoka renoma. Ta, jasne.
Niesamowicie mi brakuje mojego przyjaciela. Tyle lat go znałem, mogłem mu powiedzieć wszystko co mi na serduchu leżało i teraz co? No nico. Nawet nie mogę się mu zwierzyć z faktu, iż MIAŁEM brata. Podobno. Dalej nie chce mi się w to wierzyć. Ojciec chlapnął przy mnie, że pewnie gdyby ON był obok, to ja bym żadnej głupoty nie zrobił. Ponoć Jirō się nazywał i to jest jedyna informacja, którą od ojca wyciągnąłem. Zapiszę to sobie na przyszłość, choć pewnie o tym zapomnę. No, cóż. Zostałem sam. Kot też mnie niedługo zostawi, w końcu Kropcia to stara baba jest. Zaraz siedemnaście lat będzie miała. Pamiętam, jak mama Hibikiego opowiadała, że przed naszym przyjściem na świat miała kocura, który się nazywał Pimpek i żył jakieś dziewiętnaście lat, bodajże. Koty mogłyby żyć znacznie dłużej.

Ogólnie, to napisałem sobie wiersz, jak byłem pod wpływem (mam nadzieję, że moi rodzice nie dorwą mojego pamiętnika i tego nie zobaczą).  Zachowam go sobie tutaj, na pamiątkę.


Wiem, że nie jestem poetą i raczej nigdy nie będę.


Od momentu, gdy jestem na nowych lekach mam niesamowite problemy ze snem. Przestałem chodzić na wszelakie imprezy, nie piję alkoholu. Papierosów również unikam, choć z tym różnie bywa. Staram się pilnować, aby nie stworzyć sobie szalonej mieszanki połączonej z psychotropami. Pomimo tego, że z chęcią odstawiłbym je, nie potrafię. Biorę je codziennie, regularnie wraz z jednym lekiem, który mam brać "doraźnie" gdyby pojawiły się problemy z emocjami. Ten niestety przypadł mi do gustu, aż za bardzo. Nie potrafię już bez niego funkcjonować. Myślałem, że oszaleję, jak mi się te tabletki raz skończyły. Chyba pierwszy raz w życiu szczerze się cieszę, że mam rodziców lekarzy. Bez problemu mogę "pożyczyć" stempelek lekarski, aby sobie receptę wypisać. To takie trudne nie jest. No dobrze, będę szczery ze swoim pamiętnikiem, nie pożyczyłem, tylko sobie przywłaszczyłem, abym mógł sobie wypisywać ten lek w nieskończoność. Czuję się, jakbym się ustawił do końca życia.
Dodatkowym plusem jest to, że nie studiuję w Kioto. Mogę sobie po uczelni biegać do aptek, gdzie mnie nie znają i nie widzieli mnie na oczy ani razu. Nie chciałbym mieć problemów z powodu tak niewinnej rzeczy. Jestem tylko grzecznym ćpunem psychotropowym. Przynajmniej jestem szczęśliwszy!

A, właśnie. Żyj sto lat Hibiki.


Tak bardzo, bardzo nic mi się nie chce. Mógłbym całe dnie przespać, a w przerwie pooglądać sobie odmóżdżające seriale i wcinać sushi i mochi na zmianę. Wstawanie rano i bieganie do wydawnictwa męczy mnie coraz bardziej z dnia na dzień. Jedyne co mi w miarę poprawia humor, to fakt, że w dzielnicy, którą zamieszkuję jest ładnie. Nigdy nie pomyślałbym, że ja, dziecko miasta będę tak bardzo lgnąć do zieleni. Asakura to naprawdę, piękne miejsce.
Niby fajnie, rodzice mi za mieszkanie jeszcze płacą, mam od nich pomoc finansową. Właściwie, to dla nich nie taki problem. Kota mam kochanego. Szkoda, że Kropci już na świecie nie ma, ale moja Frotka jest również kochana. Za to mój szef? To chodząca tragedia. Nie mówię, że jestem jakimś kozłem ofiarnym w pracy, ale wszystkich potrafi zrównać z ziemią jak ma zły humor. Czasem się zastanawiam czy się nie przebranżowić i nie zostać pisarzem na pełen etat. Powieści bym sobie pisał, siedząc na trawie przed domem z kawą i papierosem. Problem jest taki, że wybić bym się musiał, a z tym może być ciężko.
No nic. Na ten moment pozostaje mi praca, jaką mam oraz szukanie nowych tematów do gazet. Na pewno coś się znajdzie sensacyjnego.

---