Nienawidziła nijakich edycji limitowanych, promowanych jakby ich zakup miał być personalnych zbawieniem, tylko po to, żeby zostać kompletnie zapomnianym jeszcze podczas konsumpcji. Zaczęła rozgryzać agresywnie pomarańczowego lizaka, sfrustrowana jego żałosnym smakiem, gdyby miała ochotę na przyprawy korzenne, zjadłaby cholernego piernika. Wydawanie kilku monet więcej na coś, co nawet nie było w stanie zostawić, chociaż posmaku dyni było urazą dla jej kapitalistycznej duszy. Przynajmniej tytoń nigdy nie zawodził, zawsze smakował jak uciekające lata życia, idealnie tak jak go reklamowano.
Przeczesała włosy, zdejmując kaptur, nie najlepsza decyzja, biorąc pod uwagę jej wykrzywioną w wyrazie obrzydzenia twarz. Umarłaby, gdyby nie wyglądała jak najbardziej podejrzana osoba w pomieszczeniu. Na szczęście Ruuka był cudowną poprawą humoru, czy też raczej jego porażka. Przykry widok, naprawdę, nie ma nic gorszego, niż gdy życie rozda ci słabe karty i każde się mierzyć z ukochanymi przez koło fortunny, oops, bywa. Dogryzła się do plastikowego patyczka, gdy wydał ostatnie PF, kompletna porażka ekonomiczna oraz strategiczna, uśmiechnęła się delikatnie, będzie musiał pomodlić się o jakiekolwiek skrawki szczęścia w RNG, jeśli ma zamiar kiedykolwiek wyjść z platynki.
- Ah, moje kondolencje, ale przynajmniej nie wypadł ci Brzoskwiniowy Głaz czy inny gniot z pierwszej serii. - Paskudna rzecz, na samą myśl znowu wykrzywiła się w grymasie niezadowolenia, zobaczenie czegoś tak ohydnego w grze, na którą spędzała swój cenny, wolny od patrzenia na groteskę czas, było naprawdę traumatycznym przeżyciem. Progresywnie martwiąca ilość cukru spożywa przez Miyashite i odrobina litości, która nakazywała odwrócić wzrok od ekranu wyświetlającego coś, co za chwilę stanie się skalą szarości sygnalizującą porażkę, przebiegła się szybko po sklepie do wyuczonych na pamięć regałów. Cztery dorayaki, tyle samo taiyaki i dwa piwa, na później. Spacery po alkoholu stają się nieograniczonym źródłem rozrywki, gdy znasz już całą okolicę na pamięć. Podała chłopakowi ciastową rybę, niech wie jak dobry z niej człowiek.
- Nie ma co się dziwić, Rudy jest teraz w metcie, ale Sołtys dostał podobnie dobre buffy, może będziesz miał więcej szczęścia, kombinując z nim. - Ah, balans w HTFU, nieskończenie ciekawy i wcale nie irytujący temat. Ugryzła pierwsze tego wieczoru dorayaki, przynajmniej smak pasty z czerwonej fasoli nigdy jej nie zawiedzie w tym przykrym, niesprawiedliwym życiu.
- Rollowałam parę razy pod niego, ale raczej czekam na Rubinową Rybkę. - Przytaknęła sobie kilka razy z niewytłumaczalną ilością dumy. Może to przez te jej ciemne, prawie czarne, jednak posiadające fuksjowy rozbłysk oczka, mieniące się łuski w przepięknym gradiencie odcieni czerwieni, a może jej delikatny, uroczy kształt, Rubinowa Rybka od kilku miesięcy stanowiła główną motywację kobiety do otwierania gry praktycznie codziennie. Prawdopodobnie jest to wynik delikatnej obsesji, na punkcie kolekcjonowania rybich legend, którą zauważyli już wszyscy znajomi z gry oprócz samej Sakuto.

Cierpienie uszlachetnia. Tym też sposobem porażka w mobilnej grze z pewnością powinna stanowić dobry materiał do nauki. Dlaczego więc zdawała się irytować ludzi bardziej, aniżeli konieczność poprawienia egzaminu, czy otrzymanie pomylonego zamówienia? Westchnął dość ciężko, aby zdusić jakoś gorycz niedawnego rozczarowania i skupić się na umówionym spotkaniu. Niektórzy preferowali kawiarnie, inni woleli bary lub kluby, ale conbini stanowiło wystarczającą alternatywę dla ciemnowłosego.
- Śmietnikowa Panda nie byłaby taka zła - odpowiedział krótko Miyashita, próbując sobie przypomnieć starsze już datą legendy. Większość skalniaków, czy kropelek z pewnością była denna. Pośród tego znajdywał się też jednak szop - zwyczajne stworzenie, które miało jakiś swój urok. Kiedy jednak na ekranie jego telefonu pojawił się ponownie ekran klęski, nie pozostało mu nic innego jak mentalne przeklnięcie wszelkich rudych drużyn i wertykalnych członków klanu. Ze zrezygnowaniem schował telefon do kieszeni, skupiając tym razem uwagę na Sakuto, która zdążyła jakimś cudem zniknąć i powrócić do jego skromnego stoliczka.
- Niby tak, ale przy okazji znerfili obrażenia Psinki. Nie wiem, czy sam Sołtys Watahy da radę coś ugrać - skomentował z nieskrywanym zrezygnowaniem kwestie balansu w grze, aby chwilę później unieść brew ze zdziwienia. Nie spodziewał się, że ktoś będzie chciał grać jako Rubinowa Rybka. Jego spojrzenie z pewnością sugerowało czyste: 'Serio?'. - Co kto lubi - rzucił względem wodnego stworka, który w żaden sposób do niego nie przemawiał. Czerwony z pewnością nie był jego kolorem. Do tego podwodne zwierzęta niekoniecznie mu się dobrze kojarzyły. Jakby nie patrzeć, zdarzyło mu się z nimi popływać za pierwszego żywota. Nie żeby to wyraźnie pamiętał. - To jak tam praca? Rodzina? - dopytał, próbując zmienić nieco problematyczny na teraz temat. Alternatywą z pewnością byłoby pytanie o pogodę, jednak nocą raczej nie było nader słonecznie.

Sakuto była prostym człowiekiem, jeśli gdzieś były urocze zwierzątka, była tam też ona. Kolorowe obrazki z pulchnymi futrzakami były głównym powodem, dla którego zainteresowała się HTFU, nawet jeśli z samą rozgrywką miały mniej więcej tyle wspólnego co śnieg z Kalifornią w środku roku. Gruby Piesek i Rubinowa Rybka równie dobrze mogli być po prostu kursorem, jednak nimi nie byli. Deweloperzy doskonale wiedzieli jak wyciągnąć kasę nawet od osób niezbyt zainteresowanych samą rozgrywką. Co prawda wielu graczy miało podzielone zdanie na temat systemu gacha czy jakiejkolwiek monetyzacji zahaczających o hazard w teoretycznie darmowej grze. Parę razy została wciągnięta w jałowe dyskusje na ten temat, jedyne co nasuwało się wtedy na jej język to "nie mój problem" lub "kto pytał", z dumą dając wszystkim do zrozumienia, że nigdy nie zaznała biedy.
Słyszała wzmiankę o Śmietnikowej Pandzie przed nagłym spacerkiem, jednak starała się nie myśleć o niej zbyt intensywnie. Wybierając między jednym a drugim byle jakim piwem wolała nie zaczynać rozmyślania nad tym, czy "nie bycie aż takim złym" jest wystarczające, czy nawet akceptowalne.
Smak słodkiej czerwonej fasoli i rozmowa o bardzo przemyślanym balansie gry na szczęście stanowiły wystarczające rozproszenie od rzeczy, którymi lepiej nie zawracać sobie głowy.
- Prawda, prawda. Spróbuj może popróbować inne synergie na normalach. Wszędzie grają tym samym, tak czy siak, a przynajmniej nie spadniesz w randze, szukając kontry. - Przytaknęła sama sobie w geście pełnym samozadowolenia. - Polecam Neonowych w tym patchu swoją drogą, trzymają się w miarę stabilnie w porównaniu do reszty. - tak naprawdę nie grała Neonami, po prostu ostatnio coś o nich słyszała. Niby chciała mu coś doradzić, jednak grała drużynami pod Rudego, do czego nigdy się nie przyzna.
Widząc spojrzenie Miyashity po usłyszeniu o Rubinowej Rybce, cofnęła rękę ze zignorowanym przed niego Taiyaki. Najwidoczniej nie jest w stanie docenić rybiego uroku. Trudno, nie każdy musi mieć dobry gust.
Pora na jej ulubioną część każdej konwersacji przyszła zaskakująco szybko. Small talk, na samą myśl czuła nerwowy ścisk we flakach. Uniosła jedyną widoczną brew w wyrazie pełnym rozbawionego niedowierzania. Gdyby nie zakaz palenia zaciągnęłaby się do połowy filtra, na szczęście mogła teraz tylko o tym pomarzyć.
- Dobrze, cuchnie rozkładem tak samo, jak zazwyczaj. Rodzinka jeszcze żyje jakimś cudem, więc mają się świetnie.- Wzruszyła ramionami, jakby od lat nie martwiła się, że następnego dnia znajdzie ich martwych z jakiegokolwiek głupiego powodu. Przestała pamiętać twarze i imiona ludzi, na których mieli zlecenia lata temu, jednak wystarczyłoby, że chociaż jeden z ich współpracowników wystarczająco się postarał w imię zemsty, by zmienić całe życie najbliższych Sakuto, o tym nigdy nie śmiała zapomnieć.
Pochyliła się nad mężczyzną, wlepiając swoje czarne ślepie w jego lewe, jakby chciała w nim zobaczyć odpowiedź na każde następne pytanie. - -Jak tam twoja rodzina? Wszyscy żyją? Relacja z matką pozytywna? Gdzie widzisz się za pięć lat? - Nie miała zamiaru mu odpuścić po zejściu na tego typu tematy, musiał poczuć konsekwencje zejścia na tak grzeczne i nudne tematy.
Chwilę później odsunęła się, wracając do swojej standardowej martwej ekspresji. Skończyła na dzisiaj prace. Nie będzie męczyć biedaka po godzinach nawet dla zabawy. - Piwko? - Zaszeleściła siatką pełną zakupów i skinęła w stronę drzwi.

@Miyashita Ruuka

Zmienny jak jesienna pogoda. Dokładnie tak wyglądała kwestia balansu i jakiejkolwiek logiki w grach. Słońce w dalszym ciągu potrafiło przygrzać, aby tego samego dnia przyszedł także przymrozek, który o poranku wywoła niemałe przeziębienie. Niestety, nerwy niekoniecznie miały jakikolwiek wpływ na stan rozgrywki. W końcu marudzenie jednej lub dwóch osób niekoniecznie poskutkuje większymi zmianami. Mimo wszystko, co jego to mu tego nie odbiorą.
- Normalne? Gdzie w tym zabawa? Wolę spaść do drewna, jak grać z bandą botów i quitterów - podsumował jakże irracjonalną propozycje. Zresztą, jaki był sens grania w coś bez jakiejkolwiek opcji progresu? Po co miał męczyć tryb, który zupełnie nic nie daje. Owszem, nic przy tym by nie stracił, ale... bez ryzyka nie było też zabawy. Zupełnie jak w gachy. Może i potrafiło podnieść to ciśnienie, jednak pozytywny wynik, czy ekran zwycięstwa z pewnością wydawał się lepszy, gdy kryły się za nim dodatnie cyferki. - Ta, ale jak nie zaczniesz nimi dobrze, to gra jest do niczego. Zresztą pół lobby i tak będzie forsować Ananashi z Rudym na czele - dorzucił tylko względem neonowej drużyny, wzruszając przy tym mimowolnie ramionami. Bądź co bądź, nawet jakby spróbował czegoś innego, nie zmieni to cudzej mentalności. Przynajmniej nie w sytuacji, w której nie ma żadnego posłuchu, czy renomy za swoim imieniem.
- To chyba dobrze. Już myślałem, że kogoś wysłali na drugą stronę - rzucił tylko z nieskrywanym przekąsem, aby chwilę później powieść wzrokiem za twarzą dziewczyny, która to postanowiła zmienić całą pogawędkę w coś na miarę pokoju przesłuchiwań. Zabawa w dobrą i złą glinę? Nie, z pewnością takie coś byłoby nader nudne. Tym bardziej zważywszy na pytania, które padły ze strony jego rozmówczyni. - Kto wie? Nawet nie wiem, czy wiedzą, że jeszcze żyje - odpowiedział siląc się przy tym na nader poważny i nieco przesadzony ton, aby nieco później dodać jeszcze tylko bardziej rozbawione: - To jak? Mam tę robotę? Czy muszę podać jakąś kiczową odpowiedź na ostatnie z pytań?
Zsunął się więc z krzesła, ruszając w kierunku wyjścia. Prostym ruchem głowy odmówił propozycji dziewczyny dotyczącej piwka. Mimo to, nie przeszkadzałby jej, jeśli zamierzała się napić. Ba, zostałby nawet by nie musiała pić z lustrem, czy odbiciem w witrynie sklepowej. Zresztą, rozmowa przy możliwych klientach niekoniecznie mu się uśmiechała. - Nie sądzisz, że ostatnio zrobiło się dość nudno? Z pół roku minęło jak zalało Nanashi, czy od czasu gdy grupa samozwańczych Pogromców Duchów polowała na coś w kanalizie, eh. Przydałoby się coś... coś nowego - rzucił tylko, mając na uwadze fakt, że raczej wszelkie media przycichły, a nadnaturalne wydarzenia albo mijały go szerokim łukiem, albo zapadły się pod ziemię. Sam niekoniecznie cieszył się na wszelkiego rodzaju tragedie naturalne i katastrofy klimatyczne, jednak odrobina chaosu z pewnością nie zaszkodziłaby miastu, czy samym planom dawnego policjanta.

  Jaskrawy neon sklepowego szyldu widziała już w oddali — świetlistość nadgryzionego donuta wyróżniała się na tle otoczeni na tyle dobrze, by nie można było mówić o żadnej pomyłce. Zastanawiała się czasami, czy pracownicy stojącego nieopodal szpitala korzystali z oferty sklepu, szczególnie podczas nocnych zmian, gdy większość restauracji dookoła pogrążało się już w mroku, gdy właściciele gastronomicznych lokali kładli się do snu, a jedynymi ludźmi na nogach pozostawali właśnie ci poświęceni służbie zdrowia oraz prawa.
  Dzwoneczek rozbrzmiał klimatycznym odgłosem nad uchylanymi drzwiami. Black weszła do środka bez zawahania, krótkim skinieniem witać się z pracownikiem trzeciej zmiany. Nie wdawała się jednak w żadne dłuższe rozmowy zamiast tego łapiąc za koszyczek i przechodząc do alejek. Nie przyszła po nic konkretnego, przywiała ją ot zachcianka i pulsująca w skroniach migrena. Przed powrotem do Kinigami chciała więc uzupełnić zapasy różnej maści przekąsek. Nic dziwnego, że wśród zakupu lądowały w głównej mierze słodycze opakowania instant ramenu, wszelkie chrupki i jeszcze kilka innych rzeczy które uznała za potrzebne. Będąc już przy samej kasie nie omieszkała upchnąć do papierowej torby również papierosy. Gdzieś w tle słyszała odgłos podjeżdżającego samochodu ale nie zwróciła na niego większej uwagi. Może to jeden z lekarzy nocnego dyżuru nad którym wcześniej rozważała. Nieistotne zresztą, nie czuła się dziś wystarczająco dobrze by myśleć o czymkolwiek innym niż długa, gorąca kąpiel.
  Świetne plany zostały jednak, jak zwykle, pokrzyżowane gdy wychodząc ze sklepu dostrzegła, że wcześniej usłyszane auto nie ma aż tak nieznajomych kształtów jak mogłoby się wydawać. Wystarczyło zresztą odbić wzrokiem odrobinę n bok, by dostrzec również wcale nie tak obcą sylwetkę w objęciach wątłych ramion. Czujne ślepia wiedźmy zmrużyły się znacznie, gdy wyciągała jednego z ostatnich papierosów pomiętego opakowania; związane w niebanalny kucyk rude pasma zafalowały podczas stawianego naprzód kroku.
  — To by wyjaśniało dlaczego przygotowanie kolacji tyle trwało — mruknęła w końcu z bardzo wyraźnym przekąsem zaakcentowanym w głosie. Szła bardzo miękko, niemal niesłyszalnie. Wyminęła zetkniętą ze sobą parę racząc ich jedynie kłębem wypuszczonego z ust dymu.

Cień grymasu przemknął przez twarz Shogo, gdy młódka owinęła go w pasie ramionami. Wilgotne od rosy potu czoło wsparła na jego piersi, zatrzymując tam i przyspieszony napięciem oddech. Ból przy rozciętym boku, przysłoniętym tarczą zarzuconej na ramiona kurtki nasilił się tylko dlatego, że dziewczyna niefortunnie przytknęła przedramię dokładnie wzdłuż rany. Nie odezwał się słowem skargi, czekając, aż nerwy opadną, a echo podziękowania wybrzmi niewyraźnie, wymówione gdzieś w połę czarnego półgolfu.
Odetchnął w czubek jasnej głowy, pozwalając, by prawie-nieznajoma odnalazła się w czasie i w końcu uniosła drżącą brodę. Co prawda, to nie ona była w niebezpieczeństwie, a zabrany już przez ratowników- chłopak, ale to ona zadzwoniła po niego. Nie pytał skąd miała numer. Zdążył się przyzwyczaić, że kontakty przechodziły z rąk do rąk i akceptował ten fakt dopóki - związane było z pełnioną przez niego profesją. Namiastka tego, czym zajmował się w przeszłości. Nikły łącznik z rzeczywistością, której mu brakowało. I jednocześnie środek - do celu. Zabawne, kogo można było poznać, będąc kierowcą.
Późna pora nie znaczyła, że miasto zasypiało. Budziła się przecież ta ciemniejsza strona. I ta rozrywkowa. Tylko kątem oka dostrzegł i usłyszał, jak w pobliskim sklepie uchylają się drzwi, dźwięcząc piskliwym sygnałem. Ale to nie dzwonek jak soczewka pociągnęła jego uwagę, a znajoma rudość włosów i wtórujący barwie ogień charakteru, zwerbalizowany i rzucony mu cięty komentarz. Nawet wsparta na nim dziewczyna uniosła pytająco spojrzenie, niepewnie zerkając to na niego, to na przechodzącą obok wiedźmę.
- Idź do niego - skwitował tylko, nie dając poznać, że cokolwiek niepokojącego w ogóle się zadziało. Rozluźnił chwyt i gestem wskazał wejście do szpitala. Nie sądził, by długo musiał namawiać, by pognała do swego chłopaka. Równocześnie, obrócił się w stronę Black - nie tak prędko - rzucił w jej stronę, chwytając za uniesiony z papierosem nadgarstek - skoro już się przywitałaś, możesz poczęstować mnie papierosem - dodał, by znowu rozsunąć palce, wypuszczając kobiecą dłoń, stajać jednak dokładnie przed nią, robiąc z siebie dość znaczącą przeszkodę - jeśli chciała przejść dalej. Zdążył już poznać, że rudowłosa potrafiła działać impulsywnie. Drapała, jak rozdrażniona kotka, gdy tylko czuła zagrożenie. Nawet to potencjalne. Kąsała, dopiero potem pytała. I rozpoznawał tę urażoną zaciętość, malującą rozchylone w wydychanym dymie usta i jarzące się dwubarwnie źrenicach.
- A jeśli chcesz drapać, przynajmniej celuj z drugiej strony - zawadiacki uśmiech, niby sztandarowa mina odsłoniła białe zęby. Mimowolnie zerknął w dół, palce chwyciły brzeg kurtki odsłaniając zwilgotniały od krwi bok. Rana była płytka. I wolał, by taką pozostała.

| ubiór - wszystko w czerni, wojskowe spodnie, bluzka bez kołnierza i suwaka. Na rękach rękawiczki bez palców (dla kierowców).

@Hecate Shirshu Black