Gdyby mógł określić jakąkolwiek istniejącą miarą swoje zmęczenie, nazwałby je miliardo-mililitrowym. Gdyby ów zmęczenie posiadało fizyczną formę, przelewałby je niczym gęstą ciecz do wiader, podkładając je pod swoje płaczące oko; puste, jedynie na krótki moment naczynie, pozwalając żałosności swoich myśli zbliżać się niebezpiecznie do jego brzegów. Muskać krawędzie, wzbierać i rozlewać się na zimnych palcach. Gdyby tylko miał palce. Gdyby tylko znów miał ciało. Gdyby wszystko toczyło się zupełnie inaczej. Gdyby, gdyby, gdyby...
  W zawieszeniu jest lepiej. Ciszej. Nic mi dzisiaj nie jest... nic nikomu dzisiaj nie będzie.
  Miarowym krokiem przesuwał się do przodu, nie przywiązując większej uwagi do tego, w jakim kierunku idzie. Nie miało to przecież znaczenia. Snuł się niczym zmora już za życia, z tym że wtedy musiał się martwić o innych; teraz owiewał przechodniów niczym wonna para, wchodzili w niego jak w mleczną mgłę. Nietknięci. Był swobodny i wolny; jedynie złudnie. Całe jego nie-życie zaciskało się wokół sprecyzowanego w sposób niemalże chirurgiczny celu, do którego należało dotrwać, dogryźć się do niego za wszelką cenę. Kierowany żądzą, głodem i pustką.
  Aoi nieświadomie zawędrował w miejsce, które za życia potrafiło przynieść ten okruch radości, jaki na wiele tygodni ścielił się później w klatce piersiowej i ogrzewał zziębnięte wnętrze. Kino. Cóż za absurd, ślepiec stojący przed plakatami nowych filmów. Ślepiec przed mekką widzących.
  Jedyne seanse, jakie miał za sobą w ciągu ostatnich kilku lat, to seanse zwierzęcego ryku i panicznego płaczu. Huk pękających emocji i wycia w pustkę. Możliwość znalezienia się  tej nocy przed Eien, które rozpoznał po zapachu spoconej skóry karków ludzi i tłustego, przesolonego popcornu w ułamku sekundy, rozbudziło uśpioną ciekawość, która zmusiła yurei do zatrzymania się, do zawiśnięcia w bezruchu w tej swojej cholernie nijakiej formie polepionej od krwi i zrytej głębokimi ranami. I stał, jak kołek, jak sopel lodu, przez dłuższą chwilę przed wejściem do budynku, nie wiedząc, jak powinien się zachować. Czy wcisnąć smukły palec jeszcze głębiej w niematerialną ranę duszy, czy odpuścić i zacisnąć w pięści resztkę człowieczeństwa, zmiażdżyć ją do końca i odebrać sobie coś, co dawniej kochał.
  Trwał, jakby mijające sekundy i minuty były warte marnotrawienia ich. Aoi czuł, że jeżeli w ciągu najbliższej chwili nie podejmie jakiejś racjonalnej decyzji, osunie się, znowu układając resztkę warg w słowa, których smak przynosi na język jedynie gorzki, metaliczny żal.

@Yuri Chie

Kiedy się śmiała, radość zdawała się piętrzyć bąbelkami w drżącej piersi, iskrą migotać między czernią obręczy okalających błękit tęczówek. Pląsała beztroską na powierzchni języka, umykając w końcu słodyczą chichotu pomiędzy spierzchniętymi wargami prosto w chłód powietrza. Jasne dłonie wyciągała ku niebu, płynnie, z elegancją łabędzia zapraszając do tańca wszystkie chmury kotłujące się na firmamencie i gwiazdy, które gdzieś tam wciąż tkwiły, nawet jeśli najbystrzejszym okiem nie sposób było ich dojrzeć. I kiedy wirowała, niemo furkocząc granatową spódnicą, tak świat wirował wraz z nią, zamknięty w bańce chwilowego szczęścia, zrywu wesołości, kiedy tak krążyła wokół na wpół przezroczystej postaci. Przecież wszystko jest w porządku, zapewniała każdym pas glissade, okazałym tour, niemal dziecięcym podskokiem zdradzającym podekscytowanie, ja o wszystkim pamiętam. Nie niosło to w żaden sposób ukojenia zatroskanej yūrei, pani Tsukumo raz po raz się krzywiła, obawa śluzem wypływała z prawej strony otwartej czaszki, w migotliwym świetle ulicznych latarni wystający mózg wydawał się jeszcze bardziej gąbczasty. Chciała go dotknąć, smukły paluszek zanurzyć w oślizgłej tkance oraz gęstej krwi zlepiającej czerń kosmyków, ale to byłoby zbyt niegrzeczne, trochę porywcze, zdecydowanie niepotwierdzające rzekomej kontroli oraz rozwagi, jaką miała się tego dnia szczycić, uspokajając tym samym przyjazną jej duszę. Po prawdzie dziewczątko nie wiedziało nawet, w którym momencie kobieta roztoczyła nad nią swoją opiekę, kiedy jeszcze parę miesięcy temu zawodziła płaczliwie, rozpaczając nad morderstwem dokonanym przez jej męża (dwa razy, siekiera zagłębiła się w jej głowę dwa razy, a drań i tak w szyję wcelować nie potrafił), ale nie przejmowała się tym jakoś szczególnie. To było miłe, mieć kolejną osobę przestrzegającą przed groźnie wyglądającym yōkai, wspominającą gdzie ostatnio Tsunami swoje patrole gromadziło szczególnie i pod którą restauracją rezydowały najładniejsze kotki (co było niedorzeczne, bo wszystkie koty były piękne oraz urocze). Tylko teraz trochę nie rozumiała, skąd ten niepokój się brał, kiedy wszystko tak ślicznie się układało, a widmowe serce — miała jeszcze serce?  — trzepotem wyimaginowanym tkało pieśni pochwalne, bo Yuri się zakochała. Nie, może nie tak do końca. Na razie była zafascynowana, ale od ciekawości do miłości jest tylko jeden taneczny krok, a kim ona była, żeby nie popłynąć wraz z rytmem? Przeznaczenie musi i tak zadecydować, uznała baletnica, chwytając w drobne dłonie te nieco większe, ściskając je na pożegnanie. Los musiał mieć wobec nich plany, Chie była o tym przekonana, biorąc pod uwagę, jak bardzo rozpaczała, kiedy kilka dni temu zgubiła go w tłumie, a wczoraj na nowo ich ścieżki się zbiegły! Z jego strony całkowicie nieświadome, w końcu jej nie widział — powinien żałować, nawet skąpana we własnej posoce wyglądała wspaniale (powiedzmy) — jednak siła wyższa już sznurkami pociągała, jak inaczej wytłumaczyć mogła to, że wczoraj zgrabne nogi poprowadziły ją do Eien, a tam stał on, za kasą, niemożliwie zmęczony oraz głośno wyrażający swoją niechęć do trwania na tym padole łez (mieli ze sobą tyle wspólnego! Ona była martwa, on chciał umrzeć, czyż nie byli sobie pisani?). Nawet pani Tsukumo nie mogła uwierzyć w ten zbieg okoliczności! Ba, ośmieliła się wątpić w uczucia swojej podopiecznej — no dobrze, może ostatnio swoje przeznaczenie spotykała nieco zbyt często, ale tym razem było totalnie inaczej! — i sugerowała, żeby dać czas i poczekać, bo może to nic poważnego. Jednak Chie nie zamierzała czekać, jeśli życie — haha — pozagrobowe ją czegoś nauczyło, to tego, że w jednej chwili się jest, a w drugiej jakaś prawdopodobnie zazdrosna osoba postanawia cię otruć. A w tym związku tylko jedno z nich powinno wymiotować krwią, trochę więcej fantazji!
Niesiona melodią wyobrażeń przemykała więc poprzez centrum Fukkatsu, nie szczędząc sobie obrotów wokół własnej osi oraz dziecięcych chichotów, śnieżne kosmyki podskakiwały z każdym ruchem wiotkiego ciała, sprawiając, że niska baletnica wyglądała jakby żywcem wyjęta z baśni. Czy w takim przypadku szczęśliwe zakończenie nie było oczywistą oczywistością? Problem w tym, że tak się do niego spieszyła, że przybyła za wcześnie i jakmutambyło nie rozpoczął swej zmiany, lecz to nic! Chie była cierpliwa, oczekiwała go całe swoje istnienie, kilka godzin nie powinno być problemem. W dodatku to kino, na pewno znajdzie coś, co ją zajmie. Szafir oczu lśniąc nieposkromionym optymizmem, sunął po plakatach, jednak to nie dramatycznie ustawione postacie znanych aktorów zwróciły jej uwagę, a męska sylwetka. Równie nietrwała jak ona, skażona echem tragedii, niepewna, w którą krok winna uczynić. I chyba trochę jej żal tego, że nie jest lepszą wersją siebie, że nie odezwie się pierwsza, nie zapyta, czy w czymś pomóc, bo może yūrei zastygłe w bezruchu, jak ona sprzed lat nie może się do końca wybudzić (czasem, kiedy zamknie oczy, wszystko nadal płonie), przez co tkwi w swoim koszmarze. Ale Yuri nie jest lepszą wersją siebie, delikatnej dłoni nie wyciąga pierwsza, nie oferuje wsparcia pokrzywdzonym. Zamiast tego po prostu zatrzymuje się obok, na odległość trzech kroków oraz dwóch modlitw do buddy, kiwając się na piętach zszarzałych point upstrzonych kroplami krwi — wyobraża sobie, że są niczym szkarłatne gwiazdy zdobiące jasne niebo. Dziesiątki zaschniętych słońc przebijających się przez chmurność materiału — przygląda się plakatowi reklamującemu jakiś stary horror. To byłoby całkiem klimatyczne, oglądać straszny film nie wiedząc, że prawdziwy duch siedzi za tobą. Zabawne! Chyba się śmieje, a może to świat śmieje się za nią?

@Munehira Aoi

Śmiech. W pierwszej chwili potraktował go jak każdy inny słyszany przez ostatnie lata — obcy i odległy, przebijający się ze świata, który, chociaż nie należał już do niego, nadal nazywał swoim. Był pijawką, która z dociśniętą w chwilowej gwałtowności paszczą, karmiła się życiodajną energią, której przecież potrzebowała, a której świat żywych miał aż zanadto.
 Śmiech, który swoim dźwiękiem dzwoneczków muskanych przez wiatr, niósł się tak łagodnie... Tak hipnotyzująco wwiercając się w umysł, musiał mieć źródło w kimś, kto nigdy nie poznał smutku. Nie zaznał goryczy istnienia w zamknięciu. Albo zaznał jej ponad miarę.
 I pierwszy raz od lat, przeklinał samego siebie, że narodził się bez wzroku, zdając się jedynie na węch i dotyk, które teraz, ah o żałosny losie martwego ciała i wyszarpanego z niego ducha, zdawały mu się na nic. Był nędzny w swojej formie, bardziej wybrakowany, niepełen w każdy sposób. Zabrano mu wszystko. A każde miejsce po wyrwanych brutalną siłą elementach, z których się składał, wypełniał teraz rozgoryczoną nienawiścią i słodkim szaleństwem; słusznie i poprawnie, sklecając się na nowo, witając w szerokich ramionach nowego siebie. Nowego. Lepszego. Silniejszego. Piękniejszego.
 Dziwne to wrażenie, wyczuć blisko siebie byt, który jest podobny. I nagle Aoi uświadamia sobie, że ten dźwięk, którego źródło tak romantyzował między myślami, pochodzi z otchłani. Jego otchłani.
 Ciało mężczyzny intuicyjnie spina się w wyprostowaniu, świadome, że jest obserwowane. Razem z tą świadomością pojawia się również przeświadczenie o obrzydliwości, jaką jest.
  Strzęp, strzęp, cholernie paskudny strzęp.
 - Często tu przychodzisz? - cóż za głupie pytanie. Rozszarpany kącik ust pozostał nieruchomy, kiedy to ten, który jeszcze prezentował swoją pierwotną formę, wykrzywił się w łagodnym uśmiechu. Mógł jej jeszcze rzucić kasztan pod nogi i zapytać, czy to jej. Aoi wyniósł się na szczyt swoich zdolności komunikacyjnych najwidoczniej. Jednak po wyrwaniu się ze stanu stagnacji i martwicy, jaka ogarnęła jego umysł, tylko tyle udało mu się wyszarpać i wypluć spomiędzy pokaleczonych warg.
 Namierzając kierunek, z którego dobiegały do niego dźwięki, nie wiedząc jeszcze do końca przez kogo tworzone, ale nie umknęło jego uwadze, że każdy, nawet najcichszy, poruszający się przez powietrze brzdęk i stukot, odbicie się od podłoża stóp... są inne; zwrócił się korpusem ku fali fizycznej-niefizyczności, której pragnął. Która niczym słodka woń dłoni umoczonych w mleku, dziecięcych paluszków sunących przez miękkie włosy, muskające niby przypadkiem górną wargę i nos, niosą ze sobą wspomnienia o radości i beztrosce. Dlaczego? Dlaczego nagle to poczuł, jeżeli wszystkie inne emocje szarpały się ze sobą nawzajem jak ogarnięte wścieklizną psy? A te z dziwną siłą wypływały na powierzchnię, ścieliły się gdzieś na samym szczycie głowy, wtapiając się w nią czułą miękkością, która nie była podobna do niczego, co poznał za życia. I mógł prawie uwierzyć w to, że właśnie tak rodzą się uczucia.
 Prawie uwierzył. Może chciał, ale jeszcze coś go blokowało. Bo przecież nie powinno się doszukiwać bratniej duszy w kimś, kto tą duszą jest tak samo, jak i ty. Prawdopodobnie martwą, prawdopodobnie rozszalałą, prawdopodobnie pustą i jedynie udającą pełną. Albo będąc już teraz zbyt pełną i wylewającą się w przestrzeń żałośnie. Czy był żałosny? Czy energia, którą czuł, była równie żałosna, jeżeli nie żałośniejsza?
 Blada tęczówka na mlecznej gałce ocznej drganiem przeszywała przestrzeń, kiedy to pusty oczodół trwał martwo, niezmiennie, żarząc się jedynie krwistą raną. Przywykł i wiedział, że tak jest. Jakby jego twarz została podzielona na stronę, która jeszcze poszukiwała życia i za nim wyglądała tęsknie ślepym wejrzeniem, a druga, pogodziła się z utratą, godząc się na swój los upiora. Pokiereszowane dłonie, zryte psimi zębiskami, mężczyzna uniósł na krótki moment ku swoim ramionom, krzyżując ich przeguby, delikatnie palcami rozmasowując kark. Na krzyż, jakby z jednej strony próbował przytulić samego siebie, a z drugiej samego siebie udusić. Jednak więcej było w tym czułej próby pokrzepienia, próby ukojenia nerwów, niźli destrukcji, której i tak nie mógł na sobie dokonać.

@Yuri Chie

Myśli, jak pył gwiezdny zasiedlają galaktyki umysłu, zbyt lekkie oraz płoche, umykające przed próbami skupienia gotowymi zebrać ich materię, stworzyć związek wodoru oraz helu okraszony ciężkimi metalami minionej egzystencji. Układa je z lekkością na firmamencie wyobrażeń, chłonąc wszystko wokół, smakując, acz nie czując nic wcale, patrząc, ale nie widząc, kiedy zarazem dostrzega o wiele więcej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. I stara się przy tym, tak naprawdę naprawdę, żeby utrzymać tę harmonię w tym swoim małym wszechświecie, lecz wystarczy krótki moment, dłuższe spojrzenie poparte skrami zaintrygowania pląsającymi na szafirowych taflach oczu, by równowaga została zaburzona przez czarną dziurę krótkotrwałej fascynacji. Jej destruktywna moc pochłania psotne plany związane z nawiedzeniem swoją skromną osobowością kinowych sal podczas seansu, a także tęskne wyczekiwanie aż jej potencjalna miłość życia, słodkie przeznaczenie złączone czerwoną nicią zjawi się na swojej zmianie i w końcu powstrzymuje eteryczną sylwetkę przed wszelkimi pląsami. Przytwierdza roztańczone stopy do ziemi, wiotkie członki skłania do bezruchu, gdy tak heban źrenic nieruchomych niczym u drapieżnika zawiesza się na sylwetce egzystującej w swym niebycie tuż obok. Tak samo widmowej, nierealnej w swej realności, obecnej a mimo to pomijanej przez cykl życia, spychanej na margines przez senkeshe niby pasożyt na społeczeństwie nie do końca świadomym z ich istnienia. Wystarczyło, że rozchylił wargi częściowo poszarpane, że kącik ust wzniósł się śmiało w swej nieśmiałości, a dźwięk słów wybrzmiał w przestrzeni i mężczyzna nagle zalśnił. Zajaśniał blaskiem tysiąca słońc, stał się ognistą kulą, wokół której zapragnęła krążyć beztrosko. Bo ją widział, nawet jeśli bielmo zasłania koloryt tęczówek, bo potwierdził jej obecność, a przecież miała wrażenie, że jej byt zależny jest właśnie od czyjegoś zainteresowania, od tłumów wiwatujących na widok jej piruetów oraz eleganckiego ułożenia małych dłoni przekształcających się w łabędzie skrzydła. Potwierdzenie, że wciąż jest, choć nie ma jej już wcale. Opuszki palców swędzą raptownie, smukłe paluszki drgają, bo chciałaby te swoje rączki złożyć na ciele nieznajomego, śledzić linię ran, zanurzyć się weń, by poznać głębie ich smutku oraz tragedii, którą mogłaby się karmić złakniona dramatów oraz emocji, czyjegoś strachu i pragnień, które wykraczają poza plątaninę materii jej własnych uczuć. Ale nie może. Nawet yūrei mają swoją własną etykietę, Nakamura-san tłumaczył jej to cierpliwie raz za razem, że nie wolno dotykać innych duchów bez ich pozwolenia, że to niegrzeczne strasznie i chociaż Yuri wie, że nie jest najposłuszniejszym dziewczątkiem, tak jeszcze nie jest gotowa na przekroczenie tej linii. Bo skąpany we krwi jasnowłosy chłopiec jest nagle najpiękniejszy na świecie, nawet jeśli zadaje prawdziwe głupiutkie pytania, tak też nie może go zrazić do siebie. Przynajmniej póki wciąż darzy go zachwytem podobnym uciesze dziecka, gdy właśnie otrzymało ono nowiuteńką porcelanową lalkę.
— Tylko gdy wiatr wysnuje odpowiednią melodię, planety ułożą się odpowiednio, a światła miasta niby zorza polarna rozłożą się dywanem barw przed moimi oczyma — odpowiada, tak logicznie nielogiczna, chichocząc upojona własną radością. Nie ma w niej złośliwości ni psoty żadnej kierowanej w stronę Aoi, kłamstwo fałszywą nutą nie skazi pogodnego tonu, bo Chie wierzy, że tak jest. Że nie pojawia się nigdzie przypadkiem, że jej ścieżki dyktuje los, składając jej słodkie obietnice spełnienia, równie urocze co czułe pocałunki na czole. Rozlega się stukot, to pointy uderzają o podłoże, kiedy drobnymi kroczkami obraca się wokół własnej osi, nim przejdzie w krótki skok i zacznie wirować wokół Munehiry. Jak planeta krąży po osi jego przestrzeni osobistej, a śnieżna biel kosmyków płynie wraz z nią, poddana mocy nieistniejącego wiatru.
— Twoje ciało uśmiecha się karminem, jest tak gęsty miód doprawiony odrobiną metaliczności. To bardzo ładne — chwali go, wciąż się obracając, nim zatrzyma się tuż przed zagubioną duszą, z prawą nogą wysuniętą do tyłu, z lewym kolanem lekko zgiętym niby w ukłonie — Czego szukasz? — pyta, acz nie oferuje swojej pomocy. Nie ma w niej życzliwości większej ponad iście ptasie zaintrygowanie, które przeminie równie szybko, jak się pojawiło, jeśli odpowiedź nie będzie dlań satysfakcjonująca.

@Munehira Aoi

 Słowa przebijające się przez nocny szum, zdają się jej nie rozrywać, a komponować z niskim buczeniem. Wibracją ciemności, którą znał tak doskonale, a która dla innych zdawać się mogła szkaradna i przerażająca. Bo w przeświadczeniu ludzi, to w mrokach czaiło się zło, a dla Aoiego to to, co inni nazywali jasnym i rozświetlonym, było wielką niewiadomą, na którą myśl potrafiła, odczuć zlękniecie. Nieznane, a więc straszne. Nieznane, więc niebezpieczne.
 I dziewczę, którego obecność była tuż obok też zdaje się niebezpieczne w jakiś niepojęty słodki sposób. Jakby w śpiewności płynącej spomiędzy warg, istniała tajemnica, która dla Munehiry była jeszcze zbyt skryta, aby mógł zanurzyć w niej palce i ją poznać. Zbyt odległa, żeby mogła stać się też i jego.
  — Doprawdy mógłbym się kłócić o to, czy można to nazwać ładnym; ale jesteś pierwszą osobą, która tak uważa, więc przyznam Ci rację. — Zwątpienie, bo to ono od lat towarzyszyło egzystencji niewidomego, tka się razem ze słowami, przelewając się mozolnie przez rozerwany policzek. Palce ułożone na karku rozluźniają się i ponownie opadają wraz z przedramionami wzdłuż ciała, wzdłuż ubrudzonego błękitu lekkiej, zwiewnej koszuli. W obrazie yurei istnieje zabawny absurd; zderzenie się gorącej pory roku jego śmierci, z chłodem, który wgryza się w ludzką rzeczywistość, a której on nie ma prawa odczuwać. Ciało drgałoby w zimnie, muskane powiewem października, zapowiedzią zbliżającej się zajadłej zimy. Jednak on tego ciała nie posiada; dzisiaj nawet za nim nie tęskni. Dzisiaj stan efemeryczności, tragicznie rozszarpanej i przeplatanej z żałosną śmiercią, która kłuje jeszcze w godność, jest odpowiednia. I jak się zdaje, jest ładna.
  — Myśli, które oddychają, i słów, które palą. — Przycisza subtelnie głos, równie delikatnie wychylając się bardziej w przód, w kierunek, z którego dobiega pytanie, w miejsce, które nagle nabrało statycznego ciepła, jakie chwilę jeszcze temu wirowało wokół, jakby na krótki moment stał się słońcem, a dziewczę jedną z planet, które w nicości przecierają monotonnie swój szlak przez miliardy lat swojej obecności w próżni bezdźwięcznej i ograbionej z emocji.  — Nie mogę Cię zobaczyć, ale możesz mi o sobie opowiedzieć...  — bo nie pamięta, kiedy ostatni raz rozmawiał z inną duszą, z kimś, kto był z nim na równi, i tak samo, jak i on nagle swoje życie przegrał w felernym pechu, bycia kiedyś żywym. Ale boi się poprosić o dotyk, który kiedyś był jedynie narzędziem, elementem poznawania przestrzeni i innych. Boi się, bo nie wie, przez co przebrną jego palce, jeżeli on sam jest już tylko strzępem i wyrwą, a nie dawnym sobą — kim mogła być delikatność zaburzająca przytłaczającą ciszę, która nie powinna być nazywana ciszą, bo huczy głośno i zdaje się ranić z każdym kolejnym dniem coraz mocniej i coraz silniej wypalać w umyśle dziurę, strzępiąc ją dojmującą samotnością. Dłonie niepewne swojej pozycji, a jednak ciekawe, chowają się w kieszeniach jasnych spodni, aby wytrwać w nowych przyzwyczajeniach, których Aoi próbuje się nauczyć. W świecie yurei dotyk jest inny i nie powinien być obecny, bo ogrom cierpienia zasypuje umysł w ułamku sekundy, kiedy tylko opuszki natrafią na rany lub śliskość śliny toczącej się chorobliwie z kącika ust, kiedy paliczki zaplączą się w mokre włosy przyklejone do zimnego czoła; ale w każdym tym ułamku dawnego istnienia istnieje też nadzieja, że tym razem dłonie przemkną przez twarz jak za życia — bez lęku. Głupia nadzieja, która powinna zostać spalona na stosie i odebrana razem ze wspomnieniami, za którymi gonił nieświadomy przez ulice Fukkatsu, nęcony słowami i dźwiękami, które raz za razem szarpały wrażliwą strunę, wybudzając krótki przebłysk świadomości dawnej, wręcz zdającej się starożytną. Ta sama nadzieja, którą teraz karmi się, bo wierzy, że głos, który muska go łagodnie, nie zniknie nagle i nie rozpłynie się, a trwać będzie kilka minut dłużej, które koniec końców zamrą w wieczności.

@Yuri Chie

|22 maja

- Pójdę na stację. To niedaleko. I rozgrzeję się - poprawiła rękaw czarnego półgolfa, by zakryć zwinięte w pięść palce lewej słoni. Wnętrze kina oferowało ciepło i gwar, a gdy tylko wyszli na zewnątrz, szybko poczuła, jak wraca klasyczna "zmiennocieplność". Przyjaciółka zaśmiała się, gdy Carei uniosła drugą rękę, wydychając we wnętrze ciepło własnego oddechu - Dam znać, jak tylko dotrę - dodała dla pewności, by w końcu odwrócić się w stronę znajomej, jasno oświetlonej uliczki, na której wciąż mogła dostrzec pojedyncze sylwetki, zapewne, także goście wieczornego seansu w kinie.
Poprawiła jeszcze zarzuconą na ramiona kurtkę, nieco mocniej chwytając pasek przewieszonej przez ramię torby. W jej głowie powinno wciąż mieścić się sporo scen z obejrzanego filmu, ale artystka miała wrażenie, że całość prześlizgnęła się przez jej uwagę, jak woda puszczona przez sito. Nie tak łatwo było skupić uwagę na przesuwających się na ekranie scenach, gdy myśli krążyły w zupełnie innym kierunku. A te pobudzały ciągłe napięcie, którego nie pozbyła się przez ostatni miesiąc. W niemal klasycznym wymiarze, rozluźniała się dopiero, gdy siadała nad płótnem i z zapałem, wypalała w natchnieniu kolejne żarzące się smugi kolorów. Te jednak, ugasić splatanego gdzieś w okolicy piersi smutku i...wciąż kiełkującej złości. Co jakiś czas duszonej poczuciem winy i wracającej na miejsce, niby porastający ogród chwast.
Enma.
Wydęła wargi, mimowolnie tez wsuwając palce do wnętrza torby, by sięgnąć telefonu w naiwnej nadziei, że być może - napisał. Ekran wyświetlał godzinę i sms od Shey. Przesunęła palcem, chcąc zerknąć na treść, ale dokładnie w tym momencie poczuła twardość cudzego ciała, z którym się zetknęła, niemal potykając. Telefon, wyślizgnął się z palców, odbijając brzydko o krawędź chodnika dla pieszych. Wciągnęła gwałtownie powietrze. Byłą nieuważna - Przepr... - zaczęła unosząc spojrzenie wyżej i spoglądając w twarz nieznajomego, na której gościł dość szeroki uśmiech. Tuż obok stał drugi, dość wysoki, młody chłopak - Ładna - stwierdził lakonicznie, wbijając jasne tęczówki w dziewczynę - To ci się trafiła... -  ciało Carei spięło się w pierwszym odruchu, postępując pół kroku w tył - No, jak w tych romantycznych komediach... - zaśmiał się drugi - to jak, dasz się zaprosić na drinka?  - odetchnęła spokojniej. Panika, nie pomagała. Wiedziała o tym. A chociaż niepokój wierzgał pod skórą, pozwoliła wargom na delikatny uśmiech - Nie, dziękuję - pochyliła lekko głowę - chłopak na mnie czeka. Odprowadzi mnie - skłamała, czując jak na język wkrada się drżenie, a zdradliwe ciepło wspomina się po szyi, powoli znacząc też policzki.
Nie czekając jednak na reakcję, ruszyła do przodu, chcąc wykorzystać chwilę i wyminąć nieznajomych. Łomotanie serca i miękkość, która wkradała się w kolana, nie pomagała. A na pewno nie silny uścisk, który szarpnął za ramię - Ej, ej ej... nie tak szybko, to nieładne. Zasłużyłem chociaż na przeprosiny całus - wychrypiał, nachylając się ku niej. Gdzieś z tyłu głowy, nadeszła ją myśl, że chłopak - nawet nie był brzydki. A jednak, w spojrzeniu jakim ją obdarzył i głodzie, który błysnął w rozszerzonych ślepiach sprawił, że coś w niej pękło - Puść - łzy tylko przez moment próbowały uderzyć o powieki, bo w momencie kolejnego uderzenia serca, wolną dłonią sięgnęła do torby, chwytając znajomy chłód buteleczki, którą wypchnęła przed nieznajomego. Zamknęła powieki, naciskając wieczko i puszczając w twarz chłopaka strumień gazu pierzowego. Zduszony jęk, pozwolił jej odsunąć się do tyłu i zrobić gwałtowny zwrot, by ruszyć biegiem.
Słyszała za sobą jeszcze krzyk. I śmiech drugiego Japończyka. Tylko raz obróciła się za siebie, by - jak na własne nieszczęście, wpaść na kolejną sylwetkę. Gwałtowne zatrzymanie sprawiło, że włosy rozsypały się do przodu, niemal zasłaniając jej widok. Palce zacisnęły się gwałtownie na materiale. Jak w kalce poprzedniej sytuacji, uniosła wzrok, by... trafić na znajome obręcze złota. Jednej jaśniejszej, drugiej ciemniejszej. Zajęło jej kilka sekund, nim rozluźniła palce, zdając sobie sprawę, że wciąż wpatruje się w przystojną twarz. Cofnęła się gwałtownie, ale zamiast obrócić się na pięcie, jak początkowo zamierzała i planowała - gdy wyobrażała sobie spotkanie - uniosła głowę wyżej. Z jakimś nieśmiałym, ale jednak - wyzwaniem. Nie miała zamiaru pokazać mu drugi raz łez. Ani własnej ucieczki - Widocznie, potrafię sobie jednak radzić sama - głos zakołysał się, szczególnie, gdy usłyszała, zbliżające się kroki za placami. Czy napastnik i jego kolega, zdążyli za nią pobiec?

@Seiwa-Genji Enma

Spokojne nuty muzyki rozbrzmiały w słuchawkach, które założył, odcinając się tym samym od świata zewnętrznego. Potrzebował spokoju. Miał wrażenie, że każde rodzinne spotkanie wysysa z niego całą energię. Enma nie uciekał od obowiązków, jakie na nim spoczywały, aczkolwiek do momentu, w którym nie zostanie oficjalnie głową klanu, wolał redukować wizyty w domu rodzinnym do niezbędnego minimum.
Wsunął palce w czarne kosmyki i odgarnął je z czoła, czując, jak słońce muska jego naturalnie bladą skórę. To była kwestia kilkunastu dni, może tygodni, kiedy nad Japonią zawitają iście piekielne temperatury. A to oznaczało, że zbliżał się kolejny upierdliwy sezon dla Enmy, bo choć bardzo łatwo marzł, to wciąż lepiej znosił zimę aniżeli lato. No i przede wszystkim zimowa aura była o wiele bardziej znośniejsza, cichsza i spokojniejsza.
Zastanawiał się, gdzie powinien teraz się udać. Umysł podpowiadał, że najlepszą opcją jest jego mieszkanie w centrum, gdzie będzie mógł zaszyć się na kilka dni i naładować baterie. Co jak co, ale nie był socjalną istotą, która potrzebowała obecności innych ludzi w swoim życiu aby funkcjonować. Radził sobie całkiem nieźle będąc samemu. Ba, czuł się nawet lepiej, kiedy mógł zamknąć za sobą drzwi i wyłączyć telefon, udając, że znika z tego świata.
W sumie, może powinien gdzieś wyjechać? Gdzieś daleko, gdzie nikt go nie znajdzie? Nie na stałe, rzecz jasna. Nie mógł pozwolić sobie na taki luksus a i też nie chciał uciec od swojego przeznaczenia. Ale tak na dwa tygodnie? Albo chociaż na tydzień? To nie był głupi plan.
Skierował swoje kroki na główną ulicę, wsuwając dłonie głęboko w kieszenie bluzy. W sumie od rana niczego nie jadł. Może zajdzie do tej nowej knajpy, którą otworzyli nieopodal i-
Myśli umknęły niczym zdmuchnięte pióra z dłoni, kiedy poczuł lekkie uderzenie w plecy. W sekundę odwrócił się wyciągając dłonie z kieszeni i zakleszczając palce na drobnych ramionach, gotowy odepchnąć od siebie ewentualnego napastnika.
Spojrzenie nieznacznie rozszerzyło się, kiedy ujrzał znajomą twarz dziewczyny. Palce, jakby z lekkim opóźnieniem, zsunęły się wzdłuż jej ramion aż po same łokcie, by wreszcie zerwać kontakt fizyczny między nimi, choć nie cofnął się nawet o milimetr. Sięgnął po słuchawki, które zsunął niżej i zawiesił na szyi, uważnie lustrując spojrzeniem Ejiri.
Drżała.
Była wystraszona.
Uciekała.
Te drobne rzeczy wystarczyły, aby w jego głowie narodził się adekwatny scenariusz. Była w niebezpieczeństwie.
Ostre spojrzenie uniosło się ponad jej głową, wyszukując potencjalnych napastników. Każda twarz, która właśnie ich mijała wydawała się podejrzana. Mężczyźni. Kobiety. Staruszkowie. A nawet dzieci. Nic jednak nie zwiastowało katastrofy, dlatego też powrócił wzrokiem do dziewczęcej twarzy.
- Co się stało?

@Ejiri Carei

Szum w uszach wygłuszał pozostałe dźwięki otoczenia i sprawiał, że czuła się, jakby ktoś zamknął ją w bańce. Nie byłą w stanie wychwycić kroków, które mogły ruszyć za nią, tak, jak i rozmazał się jej szmer ludzkich głosów przed nią, czy melodii. W oddali tylko, bardziej, jak echo, które kołysało myśli, niby małą łódką na burzowym oceanie, szumiał męski śmiech, który popychał jej kroki, jak uderzenia batem. I chociaż to paraliż, w pierwszym odruchu chciał przejąć władzę nad ciałem, to pęknięcie na wspomnieniu, jak rysa na szkle, pogłębiło się. Wyrwała się. A strach, zamiast przykuć kajdanami, zamiast przeciskać słoną ścieżką przez zaciskane powieki - puścił ją wolno. Kazał biec. Kazał się bronić, nie zamrażając uwięzionego języka w krtani. Potem wszystko rozmyło się z biegiem, przestały mieć znaczenie reakcje i myśli, w całości nakierowane na wydostanie się w splątanej dla niej pułapce.
Oddech drżał, kolana miękły, gdy w końcu trafiła mur, przecinający jej drogę. Przyzwyczajenie, niby powtarzana zbyt często mantra, chciało wepchnąć na wargi przeprosiny, ale te uleciały z płytkim oddechem - niezwerbalizowane. Źródło stało tuż przed nią, chwytając ją za ramiona, potem zsuwając palce aż do łokci - chcąc czy nie, utrzymując ją w pionie i gwarantując stabilność. Zderzony z zagrożeniem instynkt, w odruchu, przeszył ciało impulsem, przypominając, że powinna wyrwać się i pobiec dalej. Mimo to, uwięziona na krótko w spojrzeniu Enmy, wyprostowała się, ledwie zaciskając palce na tyle mocno, by wbić płytki paznokci w delikatną skórę wnętrza ręki.
- Nic - skłamała, przełykając suchość na języku - nic co powinno cię martwić - poprawiła się zaraz potem spiesznie, czując, jak niepokój miesza zdradzieckie emocje ze wstydem. Doskonale wiedziała, że kłamać nie umie i ktoś kto ją dobrze znał, mógł czytać z niej, jak z otwartej księgi. Miała jednak głęboką nadzieję, że to "nic co powinno go  martwić" nie wybiegnie zaraz za nią. Mimowolnie, raz jeszcze, obróciła lekko głowę, by choćby kątem oka dostrzec ewentualny problem. Oprócz wieczornego szumu, naturalnego dla ulicy - panowała cisza. Być może, spanikowała nad wyraz, a skurczona do czerni wspomnień wyobraźnia, gnała razem z nią w scenariuszu, który się nie ziścił.
- Poradziłam sobie sama - zacisnęła wargi mocniej, jakby powtórzenie tych słów miało upewnić ją samą, ze to co się wydarzyło, i to co zrobiła - miało miejsce. Nie przewidywała tylko, że od razu przyjść miała konfrontacja ze strachem zupełnie innej natury. Bo to ona była problemem. Echo słów, wróciło, przypominając chłód, z jakim każde zdanie wypowiadał chłopak. Bolało. Tym bardziej, że tak bardzo pracowała, by nie być dla nikogo ciężarem. Mieszkała sama, pracowała, by zadbać o własne wydatki. Unikała nawet uczelnianych spotkań i imprez. Dbała o najbliższych, co przez ostatni rok wniknęły w krąg obecności ściślej niż przypuszczała. Wracała z kina też sama, by nie narażać koleżanki, na nocną wędrówkę. Bolało najbardziej, bo mówił to akurat on. Co w takim razie robiła nie tak? Gdzie postawić miała granicę, by nie przeciągnąć skrajności? Pulsowanie w skroni przypominało jej, ze stres opadała, a napięcie miało niedługo zmienić się w ból. Migrena nie miała dla niej litości.
Wstrzymała oddech, po czym odetchnęła przez nos, uspokajając trzepoczące w piersi serce. Bliskość Enmy sprawiła wrażenie, że wydychane powietrze odbija się od chłopięcej sylwetki, odbijając ciepło, które wykwitło na zaróżowionych licach. Bliskość. Jego bliskość.
Jakoś sztywno, nagle, zrobiła krok w tył. Głowę opuściła, zatrzymując wzrok na własnych butach. Łzy nie popłynęły. Musiały zaczekać.
- Powinnam wracać do siebie - w odróżnieniu od wyrazów - nogi, nieposłusznie pozostały w miejscu, nie przesuwając ciała ani o cal.

@Seiwa-Genji Enma

Słowa dziewczyny odbijały się w jego głowie niczym echo.
Domyślał się, że był ostatnią osobą, którą chciała ujrzeć. Spotkać na swojej drodze. Zwłaszcza teraz. Po tym, co wydarzyło się zarówno przed jak i w samych tunelach. Sam sobie na to zapracował. I mimo że ich aktualna relacja była bolesna, a przynajmniej dla niego, bo przecież Eji na zawsze pozostanie mu bliska, to nie mógł się wycofać.
Musiał pozostać antagonistą w jej historii, bo tylko tak mógł ją chronić. Przez duchami, yokai, złymi ludźmi i przede wszystkim przed samym sobą. Był niczym chodząca klątwa, która raniła każdego, kogo dopuszczał do siebie. Pozostawał po sobie jedynie zgliszcza i zniszczone dusze.
Nie mógł jednak zignorować ewentualnego niebezpieczeństwa, jakie jej groziło. Na co ewidentnie wskazywał roztrzęsiony stan dziewczęcia. Wzrok wciąż był utkwiony nad jej głową, w zakręt, jakby lada moment miało się za niego wychylić to, co ją wystraszyło.
Ale nic takiego się nie stało. Nic, ani nikt się nie pojawił. W okolicy zapanowała cisza spowodowana późną godziną. Nawet auta zdawały się jeździć sporadycznie, nie wspominając o przechodniach. Spojrzenie na powrót skupiło się na dziewczynie. Na jej zaciśniętych ustach, szklanych oczach które tak usilnie walczyły ze łzami, na drgające brodzie, bladych policzkach. Każdy głupi wiedziałby, że była przestraszona. I że coś się stało.
Ale nie naciskał.
Nie masz już do tego prawa.
Nie miał, owszem. Dlatego więcej nie pytał. Ale nie zamierzał jej porzucać samej. Bez znaczenia jak bardzo będzie krzyczeć, warczeć i gryźć.
- Właśnie widzę. - odparł zadziwiająco miękko, choć wciąż odległym, nieuchwytnym tonem. Wyciągnął dłoń w jej stronę, kiedy opuściła głowę, jakby chciał ją pogłaskać. Gest tak bardzo charakterystyczny dla nich, a teraz tak bardzo nieosiągalny dla niego. Miękkość jej ciemnych włosów miała pozostać dla niego zakazanym owocem.
- Chodź. Usiądziesz. - odezwał się po chwili, a ręka opadła na jej ramię, przygarniając rozdygotane ciało do siebie, odcinając tym samym od otaczającego ich świata. Zmusił ją do poruszenia się i zrobienia pierwszych kroków, kierując dziewczynę w stronę ławki niedaleko, aby usiadła i pozwoliła ciału odpocząć. Sam jednak tego nie zrobił, a zamiast tego stojąc na przeciwko wyciągnął telefon z kieszeni.
- Jest zbyt późno. Zamówię dla ciebie taksówkę. - odparł, tym samym dając jasno do zrozumienia, że nie zamierza jej puścić samej do domu. Nie po tym, jak wyglądała.
A sam nie miał tego przywileju, aby ją odprowadzić.
Chciał, ale wiedział, że nie mógł.
Musiał pamiętać o celu, jaki już jakiś czas temu obrał.

@Ejiri Carei

Starała się ze wszystkich sił opanować serce, które bez przerwy, boleśnie, obijało się skrzydłami o klatkę piersi. I chociaż oddech wyrównał się a piekąca fasada atakująca powieki przestała tak naciskać, nie umiała się uspokoić. Niepokój wierzgał nieprzyjemnie, przeskakując z jednej napiętej struny na drugą, jakby wygrywał rytm sobie tylko zrozumiałej melodii. Zdecydowanie źle brzmiącej w głowie Carei. Jednocześnie, ospale ślizgając się w czujnych oczach chłopaka, który  stał przed nią wyprostowany, jak rzeźba. Przez krótki moment refleksji miała wrażenie, że zatrzymałby ją bez problemu, gdyby spróbowała pobiec dalej. Zacisnęła wargi z rodzącym się na języku protestem. Kolejnym dziś. I równie nieskutecznym. Mimo to - była tu. A niebezpieczeństwo - chyba - już nie.
Przełknęła w końcu gulę, która zapętliła się w krtani, gdy pierwsze słowa umknęły z ust. Miała pewność, że nie wierzył w ani jedno jej słowo, ale - brak protestu dawał jej tylko głębokie podstawy do tego, by działać z tym samym naciskiem. Drżała, zrobiło jej się chłodna. A ciche jeszcze pulsowanie w skroni, mogło zapowiadać ból innej natury, niż strach. Jednym i drugim była ostatnio zmęczona bardziej, nieskutecznie próbując sobie znaleźć rozproszenie. Tak jak kino i film, z którego nie pamiętała wiele. Szybciej odzwierciedliłaby kilka scen na rysunku, niż przypomniała sobie - o czym był. I chociaż w jakiś żałosny sposób, chciałaby się pogrążyć w żalu i kolejnym, wałkowanym jak zdarta taśma scenariuszu kwietniowego początku, to nie miała prawa się zatrzymać. Nie w miejscu, gdzie już była. Daleko od przeszłości, która szczerzyła się do niej z daleka, za każdym razem, gdy opuściła gardę.
Przymknęła powieki, tylko na chwilę umykając złotemu spojrzeniu, gdy przygryzła wargę, chowając wstyd kłamstwa. Uchyliła ciemne tęczówki akurat, by chwycić ruch dłoni. Ta na moment zawisła nad jej głową w przypomnieniu gestu, który kiedyś tak kochała. I ciało drgnęło, splatając spięciem, gdy finalnie opadła na ramię. Zabolało. No tak. Przecież wiedziała dlaczego. Wiedziała to przecież od dawna. I brzydkie, szczerzące się wiej poczucie winy, zlało się z obrzydzeniem. Tym, które musiał czuć. Zadygotała, gdy przysunął ją bliżej siebie, wytrącając z paraliżu, który powoli próbował nią zawładnąć. Ale jeden krok, i drugi, ruszyła do przodu.
- Po co - zapytała głupio, niemal szeptem, ale finalnie docierając do ławki, chociaż, kolana nie chciały ugiąć się pod nią, by usiadła, sztywno więc opadła, spoglądając na swoje buty. Po co była troska, skoro nie chciał jej widzieć? Palce splotła ze sobą, po czym rozluźniła, niemal mimowolnie, wsuwając jedną rękę do torby, w której trzymała szkicownik. Bezwiednie wyciągnęła go, kładąc gładki, chociaż twardy na okładce blok na kolanach. Palce zacisnęła w pięści, gdy unosiła spojrzenie wyżej. Czuła, jak razem ze wstydem, być może i tłumioną tęsknotą, rodzi się złość. Brwi zmarszczyły się, gdy wyciągnął telefon.
- Sama potrafię zamówić sobie taksówkę - odezwała się wolno, głosem dziwnie spokojnym, zupełnie niepodobnym do roztrzęsienia, jakie targało ciałem, napinając skórę, rozdrapując naciągnięte mięśnie, unosząc braki - Jesli Ty to zrobisz... - wsparła się na jednej pięści tak mocno, że zdarła sobie knykcie, gdy uniosła ciało do pionu. Szkicownik z szelestem upadł pod stopy. Czerń włosów zafalowała, rozsypując się bardziej, jak skrzydła - po prostu sobie pójdę - światło nocnej latarni, odbiło się w tarczy tęczówek, przypominając rozpalony świeżo ognik kaganka. Uniosła brodę wyżej, gdy wilgoć zalśniła w kącikach oczu. Tym razem, wcale nie przypominając o jej słabościach. Wręcz odwrotnie. Wyprostowała się i spojrzała Enmie w oczy z wyzwaniem i myślą, która kołysała się gdzieś pomiędzy smutkiem, złością a winą.
- Wyobrażasz sobie, że co właściwie robisz?

@Seiwa-Genji Enma

Reakcje dziewczyny były zrozumiałe, ale nieakceptowalne. Nie dzisiejszej nocy. Nie w stanie, w jakim aktualnie się znajdowała. Domyślał się, że nie chce ani go widzieć, ani z nim rozmawiać ani tym bardziej przebywać w jego towarzystwie.
Ale były to trywialne emocje dla niego w tym momencie. Priorytetem dla Enmy było bezpieczeństwo dziewczyny i nic innego się nie liczyło. Dlatego też w żaden sposób nie zraził się jej słowami, a zamiast tego, wysłuchał w spokoju. Dopiero gdy zamilkła i padło pytanie, oderwał spojrzenie od jasnego wyświetlacza telefonu komórkowego, gdzie do tej pory wyszukiwał odpowiedni numer telefonu.
- W takim razie zrób to. - odpowiedział krótko, być może nawet zbyt ostro. - Myślałem, że jesteś bardziej dojrzała, a zachowujesz się teraz jak rozkapryszone dziecko. - dopowiedział, ponownie wpatrując się w ekran telefonu. Przesunął kciukiem po szybce kilka razy, by wreszcie schować urządzenie do kieszeni bluzy i spojrzeć na dziewczynę.
- Taksówka będzie za dziesięć minut. - poinformował ją, jakby jej wcześniejszy bunt na jego propozycję w żaden sposób do niego nie dotarł.
Ale dotarł. Co potwierdziły jego kolejne słowa.
- Możemy zrobić to na dwa sposoby. Albo wsiądziesz dobrowolnie do taksówki, która niebawem tu podjedzie, albo będziemy się szarpać. Możesz krzyczeć. Wierzgać. Cokolwiek, ale akurat tej walki ze mną nie wygrasz. Twój wybór, Ejiri. Czekasz dziesięć minut, wsiadasz do samochodu i raz dwa jesteś w domu, albo siłą cię do niego wepchnę. Chyba nie sądzisz, że puszczę cię samą w takim stanie do domu? W nocy? Bez upewnienia się, że bezpiecznie wrócisz? Nie bądź naiwna. - prychnął, odwracając się do niej plecami.
Nie wiedział, czy Eji jest tak naiwna czy przemawia przez nią ignorancja. Ale wiedział jedno. Nic nie rozumiała.
Ale może to i dobrze?
Im mniej wiedziała, tym lepiej. Tym dalej była od niego. Tym mniej narażał ją na niebezpieczeństwo samą swoją obecnością. Robił dobrze. Postępował słusznie.
Prawda?
- Będę stał kawałek dalej, aby cię nie drażnić swoją obecnością. Ale Ejiri, bez znaczenia jak szybko biegasz, nawet nie próbuj uciec. Dogonię cię. Wiesz o tym. - odszedł od dziewczyny na dobre kilkanaście metrów i stanął pod jedną z latarni. Oparł się o nią, wsuwając dłonie do kieszeni wbijając uważne spojrzenie w drobną i rozdygotaną sylwetkę.
Nagle dziesięć minut wydawało się całą wiecznością.

@Ejiri Carei

Chciałaby wierzyć, że naprawdę nie rozumie. Że jest tak naiwna, jak zapewne sobie wyobrażał. Zamiast tego, coraz wyraźniej widziała, co się działo. Czuła się, jakby zanurzała się cała coraz głębiej w toń, że brakuje oddechu, gdy jeszcze chwilę temu, coś innego dusiło jej krtań, nie dawało zaczerpnąć powietrza. Butnie zadzierała brodę, chwytając spojrzeniem dwóch iskier źrenic, w których widziała więcej niż obleczone chłodem słowa. I miała dość. Rozgrywki, w której szarpano jej uczuciami, bez pytania o zgodę, o decyzję.
Zaciskała usta, splatała bielejące knykcie palców, oddech płytko ulatywał, gdy dała szansę na bolesny oddech - W porządku - odezwała się najpierw cicho, niemal obracając się na pięcie, zostawiając go za sobą. Ale dalsze wyrazy zatrzymał stopy w miejscu. Zamarła, niby skamieniała od zaklęcia, które rzucił rzucając jej w twarz wyborami. Naprawdę, przez krótki moment miała odpuścić. Przez jedną sekundę runąć goryczą w dół. Gniew błysnął jaśniej, rozwierając wargi
- Jeśli ja jestem naiwna, tobie przypada rola kretyna, Seiwa - syknęła ostro niemal jak zaatakowana, dzika kotka, puszczając i łzy, które nieznośną strugą, potoczyły się po policzkach. Równie gniewnie wtarła wierzchem dłoni nos, zgarniając i włosy, które zawinęły się przy twarzy. Robiło jej się niedobrze, a pulsowanie bólu w skroniach, szyderczo kpiło z burzy, która kipiała w piersi, wiążąc krtań.
Przez chwilę, zbyt długą patrzyła, jak się odwraca, jak zostawia ją samą. Znowu. A potem, ruszyła za nim, pochlają się najpierw, by zgarnąć rozwarte okładki szkicownika. Nie zastanawiała się, gdy będąc wystarczająco blisko, zamachnęła ręką by cisnąć blokiem w stronę Enmy. Nie patrzyła czy trafi, ale podniesiona głos musiał zwrócić uwagę
- Nie puścisz mnie samej bo co? Po co masz się upewniać czy jestem bezpieczna, skoro jestem dla ciebie takim ciężarem, co? - zwolniła kroku, ale nie zatrzymała się - niezależnie od tego czy taksówka zdążała przejechać czy nie - Jeśli w ten paskudny sposób próbujesz mnie trzymać z dala od siebie, chroniąc przed wmyślonym niebezpieczeństwem, to naprawdę jesteś kretynem - płytki wdech i jedno roziskrzone emocją spojrzenie, krzyżując z tym drugim, a potem zwinięte palce w pięść i uderzenie w chłopięcą pierś, gdy dzieliła ich ledwie ciasna przestrzeń - tylko wiesz co? Najwięcej złego dzieje się, jak nie ma cię w pobliżu. I nawet nie chodzi tylko o to ludzkie zło. Świat nie kręci się wokół ciebie. Widzę to wszystko co Ty. One widzą mnie. Mam nawet kontrakt - opuściła głowę, rozcierając wściekle łzy i przez zamazany obraz patrząc, jak krople padają na jej buty. Była zła, smutna i zmęczona. I przeraźliwie głupio się czuła, krzycząc na kogoś, kto przecież... kogo przecie... Czy postępowała słusznie? Czy cokolwiek z jej przeczuć miało rację bytu? I czemu tak bardzo zależało jej by go nie stracić? Nie pozwalając, zatrzeć tej cząstki przeszłości, z jaką uparcie trzymała blisko serca. Nie potrafiąc już ubrać w słowa niczego, co kotłowało się w głowie, przypominając rozsierdzone stado koni. Wątpliwości zbyt często zatrzymywał język, nie chcąc zranić, nie była głupia, b dać sobie wmówić, że tyle lat... tyle lat było niczym. Złudną nadzieją. Tęsknotą opartą na fałszu.
Nie dała jednak sobie przerwać
- Jeśli za twoim zachowaniem była prawda, zgodnie z życzeniem naprawdę zejdę ci z oczu - gorycz rozlała się przez wargi na padające wyrazy - a jeśli mam rację... - uniosła wzrok odrobinę, zatrzymując na linii zwiniętych gniewnie paliczków opartych o piersi chłopaka, wciąż w gniewnym zawahaniu, ostro rysując się bladością na tle chłopięcej bluzy. Całość nabrała niepokojącego dramatyzmu. Ale chciała po prostu wiedzieć.

@Seiwa-Genji Enma

Zdawało się, że zarówno żadna siła tego świata, jak i wypłakana emocja nie są w stanie nim poruszyć. Szkicownik uderzył w plecy chłopaka, a ten nawet nie zadrżał. Trwał w bezruchu, gdy przedmiot głucho opadł na brudną ziemię, zabarwiając swe śnieżnobiałe kartki szarością kurzu i piasku. Ejiri zawsze wykazywała wyraźną emocjonalność, reagując na wiele rzeczy, które ją otaczały i bardziej bądź mniej wpływały na nią. Wreszcie, po żmudnych sekundach, które zdawały się trwać wieczność, odwrócił się, aby móc spojrzeć na nią. W jej oczy. I choć z jej twarzy można było wyczytać wiele, tak jego pozostawała zupełnym przeciwieństwem. Zdawać się mogło, że wciąż będzie milczał. Głuchy na jej łzy, odporny na jej małe pięści, które uderzały w niego raz po raz wyrażając kłębiącą się w dziewczęcym sercu gorycz. Jednak w końcu odezwał się, choć ton głosu wciąż był daleki, jakby należał do zupełnie kogoś innego.
- Carei. - tak rzadko sięgał po jej imię, jakby w obawie, że przeklnie tym samym dziewczynę. Jakby to była świętość, po którą sięgnąć nie miał prawa.
- Wymyślone niebezpieczeństwo... - odwrócił głowę, oczami spoglądając gdzieś daleko. Zupełnie nieobecny, jakby wzrokiem chciał sięgnąć do samych bram piekła. Słowa ów smakowały gorzką, wywołując skrzywienie na jego obliczu. Kwaśne, nieprzyjemne, tak bardzo nie pasujące do życia, jakie prowadziła. Wzrok na powrót powrócił do zapłakanej twarzy. Ciało na drobną sekundę, wręcz jej ułamek, drgnęło, jakby chciało rzucić się i zetrzeć perłowe łzy, to w ostateczności wciąż pozostawał nieruchomy.
- To gratulacje kontraktu. - ton jednak nie potwierdzał sztucznej serdeczności, która miała skryć się za słowami. - Powiedz mi, ile wiesz o yurei? Znasz kategorie yokai? Ile egzorcyzmów przeprowadziłaś w swoim życiu? Czy sięgnęłaś po jakieś źródła na temat tego drugie świata, próbując się zaznajomić z nim? Zaopatrzyłaś się w odpowiednie rzeczy do walki z nimi? - na ustach pojawił się cień uśmiechu. Chłodnego, pozbawionego krzty ciepła. Uniósł dłonie i ujął jej drżące nadgarstki w delikatny acz stanowczy chwyt. Powolnym, wręcz leniwym ruchem odsunął je od siebie, choć nadal ją trzymał.
- Nie odpowiadaj. Znam doskonale odpowiedź. Bo na każde z nich jest tylko jedna: Nie. Widziałem, jak bardzo byłaś przygotowana wtedy pod tunelami, Carei. - nachylił się lekko w jej stronę, świdrując dwubarwnymi tęczówkami jej spojrzenie.
- To, z czym się mierzę, wychodzi poza twoje "widzę duchy i one mnie też widzą", Carei. Są to niebezpieczne byty, z którymi nawet ja sobie nie radzę. A ty... zamiast wejść w ten świat powoli, dopiero ucząc się chodzić, od razu próbujesz biec. Rozumiesz? - nie był do końca przekonany, czy zrozumie, czy znów emocje nie wygrają. Bez znaczenia co powie, on już podjął decyzję. Musiał trzymać ją na dystans. Z dala od siebie. Opuszki palców przesunęły się wzdłuż bladej, delikatnej skóry dziewczyny, by ostatecznie ją puścić i tym samym zerwać z nią jakikolwiek kontakt fizyczny.
- Już raz zostałaś skrzywdzona przeze mnie. Drugi raz do tego nie dopuszczę. Czy to w tym świecie, czy drugim. - miał wrażenie, że wszystko dookoła nich ustało. Nawet szum wiatru zawstydzony zaistniałą sytuacją umilkł, jakby nie chciał im przeszkadzać w scenie, jaką miał przed sobą.
- Nie oczekuję, że to zrozumiesz. Mam jednak nadzieję, że mnie znienawidzisz. Mogę w twych oczach stać się najgorszym skurwielem, którego będziesz chciała unikać jak ognia. Jestem gotowy do tego doprowadzić, jeżeli to zagwarantuje twoje bezpieczeństwo, Carei. - zrobił krok w bok, jakby chciał ją przepuścić. Dać jej przestrzeń.- Taksówka podjechała.

@Ejiri Carei