Milczenie było nie do zniesienia, ale było o wiele lepsze niż bluzgi rzucane w obecności taksówkarza. Mężczyzna i tak już zdążył wyrobić sobie o nim złe zdanie, co Yakushimaru mógł stwierdzić po częstotliwości rzucanych mu spojrzeń. Musiał zebrać całą swoją siłę woli, by nie spytać, na co się kurwa tak gapił; powstrzymywała go wyłącznie obecność Yue. Domyślał się, że dziewczyna miała już dość wrażeń na dzisiaj. Przez całą drogę przyglądał się miastu za oknem, skupiając całą swoją uwagę na kolorowych neonach, które co rusz rozlewały się kolorowymi rozbłyskami po jego twarzy, mieszały się z jasnymi punkcikami w jego tęczówkach, sprawiając, że czasem błękit wydawał się bardziej fioletowy, a czasem przybierał znacznie cieplejsze barwy. Nie czuł się komfortowo i gdyby nie to, że wolał osobiście upewnić się, że jasnowłosa bezpiecznie dotrze do swojego mieszkania, nie wsiadłby do taksówki i od razu wróciłby do akademika. Nie był zresztą w krytycznym stanie, a zdarte knykcie jeszcze nikogo nie zabiły. Szczypanie uszkodzonego naskórka drażniło, ale nie było to uczucie, którego nie był w stanie znieść. Od czasu do czasu sam zresztą prowokował te lekkie fale bólu, gdy na przemian prostował i znów zaciskał palce w pięści – w jakimś stopniu odwracało do jego uwagę od kierowcy, który mało dyskretnie zerkał w tylne lusterko.
  Gdy wreszcie znaleźli się przed wieżowcem, Seiya mimowolnie uniósł spojrzenie ku górze, mknąc nim wzdłuż całej wysokości budynku. Mógł się spodziewać, że Chishiya żyła w dużo lepszych warunkach niż te, które znał z własnego doświadczenia. Czarnowłosy nie wyglądał jednak na szczególnie zaskoczonego ani przytłoczonego przepychem dookoła. Jeśli chciał się stąd ulotnić, to tylko dlatego, że czuł, że jego misja została wykonana. Prawie. Gdyby nie dłużąca się cisza, nie przeszedłby nawet przez bramę prowadzącą do wejścia. Okolica wydawała się bezpieczna i na pewno dookoła było całe mnóstwo osób, które znały dziewczynę. Problem leżał jednak w tym, co siedziało jej w głowie, a skoro nie była w stanie nic z siebie wykrztusić ani nawet na niego spojrzeć, musiało być z nią kiepsko. Nie było to żadne odkrywcze stwierdzenie, ale to nie on w tej historii został obsadzony w roli przyszłej ofiary gwałtu. Nie potrafił się nawet domyślić, jak kiepskie było to uczucie, skoro wszystkim, co był w stanie sobie wyobrazić, był jedynie zaślepiający gniew.
  Czy czułby go nadal znajdując się w innym ciele?
  Zaciskając mocno palce na pasku plecaka w zamyśleniu podążał za Yue. Przekroczył próg apartamentu, zanim zdążył się zorientować, że planował tylko ją odprowadzić, ale przecież było jeszcze kilka innych rzeczy do zrobienia – upewnienie się, czy wszystko było dobrze i powtórne sprawdzenie jej stanu, bo może na ciemnej ulicy coś przeoczył.
  „Rozgość się…”
  Rzuciwszy plecak na podłogę w przedsionku, ściągnął buty, jednocześnie zaglądając już w głąb mieszkania. Nie kłamała mówiąc, że wcale nie było tu tak kolorowo. Wszystko wydawało się wręcz przesadnie sterylne – inne od wiecznie towarzyszącego mu bałaganu w niewielkim akademiku.
  — Wystarczy ręcznik. I tak niewiele kurwa na nich widać — stwierdził, wskazując na swoje czarne ubrania. Zresztą, biorąc pod uwagę jego gabaryty, dresy, które były za duże na Chishiyę, byłyby zdecydowanie za małe na niego. — Poza tym nie zostanę długo — uprzedził, choć w gruncie rzeczy wydawało mu się to oczywiste. Do akademika może i miał bliżej spod klubu karaoke, ale po tej fali nieprzyjemnych wrażeń nocny spacer wydawał się kuszącą opcją.
  — Po prostu przygotuj bandaże. Sam sobie kurwa z tym poradzę — rzucił, chwytając za ręcznik, który przerzucił sobie niedbale przez ramię. Jasnowłosa wyglądała już na wystarczająco mocno przybitą, by do całości miał jej jeszcze dokładać widok pozdzieranych rąk. Z takimi pierdołami był w stanie poradzić sobie bez niczyjej pomocy. Prawie zapomniał o tym, że miał cholerne szczęście, że ten kutas nie dosięgnął go nożem. — Wyciągnij kurwa to, czego sama chcesz się napić. Bez różnicy.
  Nie na długo zniknął w łazience. Prysznic, który wziął był raczej symbolicznym opłukaniem się z brudu innych ludzi. Największą uwagę skupił na knykciach i na uspokojeniu się, bo wcześniejsze zdawkowe odpowiedzi dość jasno wskazywały na to, że nie był jeszcze w stanie zebrać się na normalne, luźniejsze odpowiedzi. Ciepła woda sprawiała, że mięśnie przyjemnie się rozluźniły, ale tej nocy nie miał już co liczyć na dobry humor, chyba że alkohol miał podziałać, jak balsam na jego świadomość. Kto wie? Może za niedługo mieli podpici śmiać się z tego zdarzenia?
  Akurat.
  Z łazienki wyszedł w swoich spodniach, które przed założeniem lekko oczyścił wilgotną dłonią. Bluzę miał przewieszoną przez ramię, ale na razie odpuścił sobie zakładania jej na siebie. Trzeba było przyznać, że całkiem szybko zaaklimatyzował się w nowym otoczeniu, skoro podszedłszy do stołu, niedbale przewiesił bluzę przez oparcie krzesła, na które zaraz opadł ciężko, unosząc spojrzenie prosto na twarz Yue.
  — Jak nos? Przyłóż coś zimnego, jeśli już nie krwawi — polecił, wciąż zachowując jakiś mimowolny dystans. Wszystko tylko dlatego, że zdawał sobie sprawę z tego, że ten wściekły płomyk w jego wnętrzu jeszcze nie zgasnął na dobre.

Twarz czarnowłosego, jak zwykle mówiła sama za siebie, a on nawet nie próbował powstrzymać wymownego wywrócenia oczami. Jak na kogoś, kto zajmował się tworzeniem tych wszystkich dziwnych rzeczy, białowłosa była zaskakująco delikatna. Wypuściwszy powietrze ustami, sięgnął po swoją bluzę i naciągnął ją na siebie z powrotem, uważając przy tym, by przy przeciąganiu rękawów przez ręce, nie naruszyć poharatanej od uderzeń skóry.
  — Ale kurwa dramatyzujesz — wymruczał, palcami odgarniając do tyłu wilgotne włosy, których pojedyncze kosmyki przykleiły mu się do czoła. — Lepiej? — dodał po chwili, jakby chciał się upewnić, że dama była zadowolona. Nie sądził, by jego nagi tors był aż takim problemem, skoro w cieplejsze dni często widywało się różnych chłopaków bez górnej części ubioru. Nie pokazał się tu wcześniej topless, próbując jej zaimponować – zresztą był odległy od nastroju do droczenia się czy flirtowania, a jeszcze odleglejszy od dobrego humoru w ogóle. Prysznic mógł nieco ostudzić jego zapał, ale to tylko spowolniło licznik na tykającej bombie zegarowej, która znów mogła wybuchnąć.
  — Nie musi być złamany. Od uderzenia nadal może kurwa spuchnąć — stwierdził, wzruszając ramionami. Domyślał się, że bieganie z widocznie poobijaną twarzą nie było doświadczeniem, które każdy chciał odhaczyć w swoim życiu. O ile siniaki pasowały do jego aparycji, Chishiyi nikt nie posądziłby o zacięty bój podczas ulicznej walki. — Nie chcę. Nie robię tego dlatego, że mnie kurwa martwi twoje obrzydzenie lub jego brak. Robiłem to już tysiące razy i nie po- — urwał nagle, widząc jak namacza gazę wodą utlenioną. Jeśli liczyła, że w tym momencie dobrowolnie wyciągnie ręce w jej stronę, musiała być zaskoczona, gdy opuścił je wzdłuż ciała, ukrywając je pod stołem; poza jej zasięgiem. Uniósł brwi, na wpół zaskoczony, na wpół zrezygnowany, jakby bez słów chciał jej przekazać: ty tak serio? Coś jednak podpowiadało mu, że jego reakcja mogła zostać dwuznacznie zrozumiana, a Yue najwidoczniej wciąż była w szoku po tamtej sytuacji, co mogło przekładać się na podejmowanie złych decyzji. — Odłóż to gówno. — Kiwnął podbródkiem w stronę wody utlenionej. Czy mógł jej mieć za złe? Pewnie nie. Wiele osób popełniało ten kluczowy błąd, a jasnowłosa na pewno nie miała częstych okazji do tego, by zajmować się cudzymi ranami, jeśli w ogóle je miała.
  Odetchnął głębiej, jakby wraz z powietrzem miał wtłoczyć w siebie drobinki cierpliwości, która pozwoliłaby mu trzeźwo spojrzeć na sprawę. Nie chciał pogarszać dnia, który i tak był już dla niej chujowy, ale Seiya był tylko Seiyą – grymas na jego twarzy pewnie już zdążył unieszczęśliwić dziewczynę, która przecież nie chciała źle. Przytknął palce do nasady nosa i rozmasował opuszkami to miejsce, zanim wreszcie, pochylił się nad stołem i wyciągnął ręce na blat.
  — Dobra, kurwa. Lepiej, żebyś wiedziała, co masz robić, zanim kiedyś zrobisz komuś krzywdę. Bandaż — polecił, gdy już – jego zdaniem – dosadnie wyjaśnił jej, że użycie płynnego specyfiku było zbędne. Może to lepiej, że wciąż był tylko studentem, bo w roli wykładowcy byłby kimś, kogo szczerze nienawidziłoby całe grono podopiecznych. — Wystarczy, że umyłem już ręce — dodał po chwili, wlepiając spojrzenie w otarcia, które nie prezentowały się aż tak źle po tym, jak zmył z siebie cudzą krew.
  „Nie powinieneś tak ryzykować, Seiya.”
  Uważnie przypatrywał się jej poczynaniom, jakby w każdej chwili był gotów zwrócić jej uwagę, choć zawiązywanie opatrunku nie było czymś, co wymagało większej filozofii. Teraz jedyną rzeczą, do której mógł się przypierdolić, było prawienie mu morałów, na które było już za późno. Bo podjął już ryzyko – słuszne swoim zdaniem – i czasu nie dało się magicznie cofnąć. Nie mógł odpowiedzieć na to, co by było, gdyby było inaczej, bo dla niego liczyło się to, że wyszedł z tej walki zwycięsko – nawet w trakcie jej trwania nie zastanawiał się nad ostatecznym wynikiem. Jasne, mógł oberwać nożem. Jasne, mógł upaść. Jasne, mogło zdarzyć się jeszcze wiele innych rzeczy, przez które miałby przejebane.
  Ale nie miał.
  — Więc co kurwa twoim zdaniem miałem zrobić? Stać i patrzeć sobie z daleka? — spytał, unosząc wzrok na Chishiyę. W czarnych tęczówkach nakrapianych jasnymi plamkami kryło się wiele wątpliwości – przede wszystkim co do tego, że Yue miała w zanadrzu jakieś lepsze rozwiązanie. — Zajebiście na siebie uważam przez cały czas. Myślę, że to wyjaśnia, dlaczego nadal tu kurwa jestem i dlaczego czterech frajerów zdecydowało się spierdolić, zamiast próbować swoich sił dalej. To, że tam byłem, było jakimś jebanym łutem szczęścia, ale gdyby nie ja, może wstawiłby się za tobą ktoś inny. A może stchórzyłby na widok tego pierdolonego scyzoryka. A może już miałaś jakiś plan, zanim się pojawiłem? — zaciągnął pytająco, jakby faktycznie był ciekaw tego, jak zamierzała poradzić sobie z tą bandą zjebów. Plecy czarnowłosego przylgnęły do oparcia krzesła, gdy wycofywał się, rozmasowując obandażowane już dłonie, jakby sprawdzał, czy opatrunki trzymają się wystarczająco stabilnie.
  Sięgnął po szklankę z trunkiem i wyzerował ją za jednym haustem. Szkło stuknęło cicho o blat stolika.
  — Wiesz, nie mam ochoty bić rekordów w jebanym odwiedzaniu ludzi w szpitalu. Wystarczy, że na praktykach muszę oglądać skrzywioną gębę oddziałowej. Więc kurwa nie myśl o tym za dużo. — Pchnął lekko szklankę po blacie w niemej prośbie dolania mu kolejnej porcji alkoholu. — Jeśli chcesz mi się kurwa odwdzięczyć, to możesz wznieść toast za to, że przynajmniej skończyło się zajebiście — dodał już luźniejszym tonem, wzruszając przy tym ramionami. W końcu obojgu z nich prawie nic się nie stało.

Chłopak rozłożył lekko ręce w charakterystycznym geście bezradności, jakby to, że miał rację było sprawą, na którą nie mógł nic poradzić. Nie było wątpliwości, że Yakushimaru często wydawało się, że ją miał – zwłaszcza wtedy, gdy chodziło o kwestie cudzego bezpieczeństwa. Nie był najlepszym przykładem kogoś, kto unikał kłopotów, ale za to znajomość konsekwencji miał opanowaną do perfekcji. Trochę nie na miejscu było zakładanie, że był jedyną osobą, która była zdolna stawić tym konsekwencjom czoła, ale zawsze wolał dmuchać na zimne, nawet jeśli w kwestii okazywania troski był raczej chujowy.
  — Może trochę przesadziłem z tym robieniem komuś kurwa krzywdy. W sensie lepiej odpuścić sobie używanie jej, gdy masz do czynienia z większą raną. Woda utleniona nie działa sobie kurwa wybiórczo i jest w stanie rozróżnić zarazki od przydatnych komórek, więc rozpierdala i te, które są odpowiedzialne za gojenie, przez co proces jest spowolniony. Generalnie, jeśli masz okazję skorzystać z wody z mydłem, to w zupełności ci wystarczą. Jasne? — Uniósł brew, choć nie sądził, by w jego sposobie tłumaczenia było coś niejasnego. Jego wykład drastycznie różnił się od książkowych formułek, ale choć nie brzmiał na tyle poważnie, nic w twarzy Seiyi nie wskazywało na to, że wyssał sobie te teorie z palca. Zresztą czemu miałby, skoro jeszcze przed chwilą cofnął przed nią ręce, jak poparzony, na myśl, że mogłaby użyć powszechnie znanego specyfiku? — Teraz możesz szpanować nową wiedzą na dzielni.
  Ujął palcami napełnione alkoholem naczynie i znów jednym haustem opróżnił je do dna. Gdy odkładał szklankę na stół, drugą ręką rozmasował szyję, bo wciąż czuł na niej tępy ból od wcześniejszego podduszenia. Był jednak przekonany, że dwa kolejne kieliszki załagodzą ból na dobre i fizycznie zapomni o tym, że jakakolwiek bójka w ogóle miała miejsce.
  „Jadłeś już coś?”
  Zarzuciwszy łokieć na oparcie krzesła, obejrzał się na kuchnię, ale nie po to, by zasygnalizować jej, że faktycznie był głodny. Jego wzrok skupił się na cyfrowym zegarze na kuchence. Zbliżała się trzecia w nocy, więc nie była to najlepsza pora na zamawianie potężnego posiłku, ale z drugiej strony kolację miał już dawno za sobą i gdyby nie dzisiejsze atrakcje z Chishiyą i bandą frajerów w roli głównej, pewnie leżałby już w swoim łóżku.
  — Niby ojebałbym chińszczyznę, ale skoro już mnie tu zaprosiłaś, może być to, co tam masz — stwierdził, wzruszając ramionami. W gruncie rzeczy było mu wszystko jedno, ale przyszło mu do głowy, że chyba jeszcze nie miał okazji skosztować jej kuchni. Oderwawszy wzrok od aneksu kuchennego, mimowolnie przemknął nim po całej reszcie dość sporego pomieszczenia. Wcześniej nie skupiał się za bardzo na mieszkaniu, w którym się znajdowali. Nie dlatego, że uważał rozglądanie się za coś nie na miejscu – wystarczyło przyjrzeć się czarnowłosemu w tej chwili, by zauważyć, że nie krył się z obserwacją nowego otoczenia – a dlatego, że miał inne rzeczy na głowie. Teraz, gdy był już trochę spokojniejszy, mógł przynajmniej na trzeźwo przypomnieć sobie, że nie kłamała w sprawie tego, że mieszkała w dość neutralnie kolorystycznym miejscu. Dla Seiyi, który żył w bardziej piwnicznych warunkach, było tu za jasno i zapewne zbyt bogato, ale jego twarz nie wyrażała ani niechęci, ani zazdrości, bo koniec końców było to tylko mieszkanie, które niczym nie różniło się od innych mieszkań. Każdy po prostu miał swój gust.
  Coś szczególnego musiało rzucić mu się w oczy, bo nagle zmrużył lekko powieki, usiłując w naturalny sposób wyostrzyć wzrok, gdy na drugim końcu salonu rzuciło mu się w oczy częściowo wypełnione wodą akwarium.
  — Krab? — spytał z lekko pobrzmiewającym w głosie zdziwieniem, bo z tej odległości nie był pewien, czy dobrze zauważył. Ludzie przeważnie trzymali w domu ryby albo żółwie i zapewne ten widok zaskoczyłby go dużo mniej niż widok skorupiaka, który stał na dnie naczynia, przyglądając im się z zza szyby. — Myślałem kurwa, że bliżej ci do właścicielki kota.

Uważał, że po tym, co się dziś odpierdoliło, na nic nie było za późno i pora dnia nie miała tu większego znaczenia. Równie dobrze mógłby uznać, że na picie też było już za późno, a jednak nie trzeba było prosić go dwa razy, by napełnił swoją szklankę kolejną porcją wystawionego na stół alkoholu. Tylko dzięki temu mógł poczuć się w miarę rozluźniony, więc gdy za plecami Chishiyi rozległ się chlupoczący dźwięk napełniania szklanego naczynia, dziewczyna mogła być pewna, że płyn wypełnił je aż po sam brzeg. Yakushimaru wyręczył ją też w napełnieniu jej własnej szklanki, by ta czekała na nią, gdy już upora się z przygotowaniem jedzenia. Pociągając kilka łyków, przyglądał się białowłosej, która być może zupełnie niepotrzebnie utrudniała sobie życie poruszaniem się o kulach. Zresztą dziś było już za późno na dodatkowy wysiłek i na pewno wydarzyło się za dużo, by jeszcze dokładać sobie wrażeń. Czarnowłosemu udało się jednak ugryźć w język, gdy przynajmniej przez moment zdecydował się spojrzeć na świat jej oczami – gdyby wytknął jej, że powinna sobie dzisiaj odpuścić, tylko podkreśliłby jej kalectwo. Wraz z tą myślą trudno było nie wrócić pamięcią do festiwalu, podczas którego dość dobitnie uświadomiła mu, że wolałaby umrzeć. Widok jej drobnego, kuśtykającego ciała z poobijaną twarzą i tak już przywodził skojarzenie z rannym zwierzęciem, ale możliwe, że pokonując odległość od stołu do aneksu kuchennego i docierając tam bez zaliczenia spektakularnej gleby, Yue czuła się niezwyciężona.
  Ale co mógł o tym wiedzieć?
  Może to lepiej, że nie próbował snuć nad tym większych refleksji, bo niczego mu nie ułatwiały. Gdy przełykał kolejną porcję gorzkiego trunku, jednocześnie powstrzymywał się przed tym, by wstać i obwieścić, że sam zajmie się resztą. Zresztą znalazł sobie nowy ciekawy punkt obserwacji.
  „Eustachy.”
  Dla Seiyi z początku brzmiało to, jak fachowa nazwa gatunku zwierzęcia, o którym jeszcze nie słyszał. Mimowolnie zmrużył oczy, pochylając się nad blatem, by przynajmniej częściowo zmniejszyć odległość, która dzieliła go od akwarium. No krab jak chuj, uznał, zanim Yue zdążyła dopowiedzieć dalszą część historii. Uświadomiwszy sobie, że jednak się nie pomylił, przeniósł wzrok z powrotem na białowłosą.
  — Co to kurwa za imię? — spytał mimowolnie. Była to dość spodziewana reakcja, zwłaszcza że osobiście nie miał do czynienia z Polakami. Nie słyszał o ich kulturze i raczej nie miał na ich temat żadnego zdania. — Musiał być nieźle do niego przywiązany. Ktoś inny na jego miejscu pewnie już wyjebałby go na wolność. Nie znam się na krabach i nie wiem, jaka jest ich przeżywalność, ale raczej nikt nie zakładałby, że skorupiak właśnie stracił dom. — Przechylił głowę na bok, wspierając policzek na dłoni. Na skórze czuł nieco chropowaty materiał bandaża. Musiał przyznać nawet przed samym sobą, że pomimo tego, jaką opieką otaczał zwierzęta (choć bynajmniej się do tego nie przyznawał), kraby nie widniały na jego liście ratunkowej. — Luz. Nie zamierzam kurwa pchać się do niego z rękami ani pukać mu w szybkę. Zastanawiałem się tylko, skąd ten dziwny wybór — wyjaśnił, choć poniekąd rozumiał obawy Chishiyi, biorąc pod uwagę to, jak ciekawscy względem zwierząt potrafili być inni ludzie. Mało kto liczył się z komfortem zwierzęcia, gdy chęć potrzymania go na rękach była znacznie silniejsza.
  „Naprawdę?”
  — A dziwisz się? — retoryczne pytanie opuściło usta czarnowłosego, a wzruszenie ramion przypominało teraz milczące usprawiedliwienie. Bo może każdy na jego miejscu tak właśnie by pomyślał. Z drugiej strony ktoś mógłby pomyśleć, że Yakushimaru trzyma u siebie jakiegoś groźnego kundla, choć w praktyce i tak pewnie przerósłby go poziomem własnej agresji. — Zasadniczo, gdybyś miała kurwa psa przewodnika, to on poświęcałby ci większą uwagę. Zresztą jest chyba właśnie po to, żeby uczynić twoje życie łatwiejszym — stwierdził i odłożywszy szklankę, podniósł się od stołu, by spełnić jej prośbę. — No ale czaję koncepcję. To nadal konieczność karmienia, spacerów i zapierdalania po weterynarzach. Lepsze takie podejście niż branie sobie kundla w ciemno. — W kilka kroków znalazł się obok dziewczyny i zgarnął obie miski z blatu, starając się chwycić je tak, żeby się nie poparzyć. Nie musiał zerkać za siebie przez ramię, by zdawać sobie sprawę z kolejnej męczącej wędrówki, którą musiała pokonać Yue – ciche stuknięcia kul o podłogę wystarczająco dobitnie mu o tym przypominały.
  Ułożywszy miski na stole, od razu zajął swoje miejsce i zanim zabrał się za pierwszy kęs jedzenia, dopił resztkę alkoholu. Pochłonięty rozmową jakimś cudem nie wlał w siebie wszystkiego za jednym razem. Przemieszał sos z ryżem i umiejętnie nabrał potrawę pałeczkami, spodziewając się, że odgrzewane jedzenie  nie będzie swojego uroku, który towarzyszył mu przy świeżym przygotowaniu, ale po wlanych w siebie procentach smak nie robił mu większej różnicy. Cały czas miał na uwadze jej ostatnią myśl i kiedy przełknął porcję ryżu, przyjrzał jej się z widocznym na twarzy i w dwubarwnych tęczówkach niezrozumieniem. Bo faktycznie nie rozumiał, dlaczego w ogóle próbowała się usprawiedliwiać albo zwalać winę na swoje kalectwo.
  Nie przepadał za tym słowem.
  — Może kiedyś się zdecydujesz. A może kurwa nie. Możesz po prostu nie lubić sierści w domu albo nie chcesz, żeby kot albo pies rozpierdolił ci meble. Niektórzy wolą futrzaki na odległość, inni nie lubią ich wcale. Ogółem mam wyjebane tak długo, jak żaden zjeb się nad nimi nie znęca.