Pomyślałbyś, że jedna tak naiwna myśl może zaważyć na twojej przyszłości? Drobny błąd kalkulacji podszyty głupotą młodzieńczą brawurą oraz zupełnym brakiem doświadczenia, tak tragiczny w skutkach… gdyby nie odrobina szczęścia.

Samo uderzenie było szybkie i w zasadzie bezbolesne, albo przynajmniej dostatecznie prędko osunęła się w lepkie objęcia ciemności, nim ból doszczętnie rozsadził układ nerwowy. Feeria ulicznych świateł zgasła zanim sygnalizator po drugiej stronie ulicy zapalił się na zielono; zlane w niewyraźny bełkot dźwięki zastąpiła przyjemna cisza. Kilka sekund. Tyle wystarczyło poczekać, by uniknąć wypadku. Tylko tyle albo aż tyle. Spieszyła się. Oni wszyscy zawsze się spieszyli, nieświadomie biegnąc prosto pod koła pędzącego samochodu.

W tym wszystkim umieranie wydało jej się zaskakująco spokojne.

Może dlatego, że przeżyła.

***

Jeszcze nie do końca rozumiała gdzie się znajdowała, ale już spodziewała się znajomej obecności. Najpierw poczuła na sobie parzący intensywnością wzrok, przeszywający ją w ten charakterystyczny, nachalny sposób. Wcale nie musiała otwierać oczu, by wiedzieć do kogo należał.

Był równocześnie osobą, której bliskości najbardziej teraz potrzebowała oraz tą, z którą absolutnie nie chciała się skonfrontować. Co powinna powiedzieć? Przeprosić? Przyznać, że miał rację?

- Nic mi nie jest. - Odwróciła spojrzenie, nie chcąc napotkać bliźniaczych do jej własnych tęczówek. Obawiała się odszukać na ich dnie rozczarowanie.

***

Ponoć nie doznała żadnych poważnych obrażeń, ale była niemal pewna, że mocno uderzyła się w głowę. Bardzo, bardzo mocno.

Od dnia wypadku widziała rzeczy. Brat już i tak bez wątpienia w nią zwątpił, a gdyby dowiedział się o prawdopodobnych uszkodzeniach mózgu, na pewno chodziłaby wszędzie z adresówką, żeby się przypadkiem nie zgubić. O ile w ogóle pozwoliłby jej w tym stanie gdziekolwiek wychodzić.

Ignorowanie nakładających się na rzeczywistość obrazów graniczyło z cudem, a Hotaru był zbyt czujny, by nie zauważyć zmiany w drastycznej zachowaniu młodszej siostry. Potrzeba ciągłego ukrywania problemu przed rodzeństwem przeważyła nad decyzją o wyprowadzce do akademika.