Dom jest stary, zniszczony, przegniły wilgocią i lasem. Czas odcisnął na nim swoje piętno w postaci poczerniałych desek, przegryzionych brudem podłóg, zalegającego w kątach grzyba i wielu innych elementów, które każdego porządnego mieszkańca cofnęłyby o jeden krok. Budynek nie jest na tyle uszkodzony, by przekroczenie jego progu groziło zwaleniem się dachu na głowę, lecz po co to robić? Wewnątrz wieje chłodem, deski pod stopami trzęsą się, a cienie nabierają życia, kształtując się w formy z najgorszych koszmarów. Im dalej w głąb, tym gorzej – dreszcze biegną po plecach nieprzerwanie, wzrok coraz częściej płata figle (ten ruch w kącie to tylko mysz, czy czający się w ciemnościach demon?), podłoga wręcz jęczy, na każdym kroku zrzucając na zwiedzającego widmo zapadnięcia się do piwnicy, z której ucieczka byłaby nie lada wyzwaniem. Mówi się, że mieszkająca tu niegdyś wdowa nie opuściła murów swojego domu nawet po śmierci. Nocami wciąż snuje się spleśniałymi korytarzami, co rusz stukając w poszarzałe szyby, drapiąc w zdarte drzwi, wprawiając przerdzewiałe żyrandole w ruch. Przy ziemi zmorę trzyma nieodpędzony żal i smutek po stracie ukochanego – za życia pełna miłości i wiary w męża powiesiła się na strychu na wieść, iż ten dopuścił się zdrady. Ze względu na owe pogłoski każdemu odradza się odwiedzin postarzałej posiadłości. Jednym ze względu na niezaspokojoną chęć zemsty, drugim na wciąż kwitnącą miłość, która może już nigdy nie wypuścić ich z domu państwa Uei.