Od zawsze był bardzo ekspresyjny i trochę zbyt impulsywny. Gdy miał chwilę wolnego, to rzadko kiedy zdarzało mu się tak po prostu odpoczywać - przeważnie albo pracował nad prywatą, albo standardowo próbował zdobyć jeszcze więcej informacji o yūrei, yōkai i ogółem o wszystkim, co się dzieje za zasłoną. Ten nadnaturalny świat jednocześnie go przerażał i fascynował, ale przede wszystkim jego mózg nieustannie koncentrował się na znalezieniu sposobu, by tworzony przez niego sprzęt mógł działać na istoty z drugiej strony. Zarówno by wspierać, jak i... cóż, ci, których ganiały rozwścieczone yōkai, wiedzieli, o co chodzi.
  A nie po raz pierwszy towarzyszem Blotki był Nikko, z którym dzieliło go mnóstwo różnic, ale łączyło z całą pewnością jedno... nierozważne narażanie swojego życia i zdrowia, gdy w grę wchodziło zdobycie informacji dotyczących ich delikatnych obsesji. Chociaż należy dodać, że Blotka nigdy celowo nie pakował się w kłopoty, unikał generalnie jak ognia sytuacji stresowych, ale z jakiegoś dziwnego powodu te zawsze same go odnajdywały. Miał po prostu pecha. Dużego Pecha, który mocno cieszył się z jego niezdarności i skłonności do mniej i bardziej randomowych ataków paniki.
  Natomiast tym razem naprawdę wszystko miało przebiec bezproblemowo. Nie powinny natrafić na żadne kłopoty, wszystko było dokładnie zaplanowane, więc Kōji bez cienia zawahania poleciał do swojego zaufanego towarzysza. Relacja łącząca go z medykiem z pewnością nosiła ślady "specyficznej", o pewnym ciężkim do skonkretyzowania stopniu zażyłości. Co nie zmieniało faktu, że mogli na siebie liczyć, a biorąc pod uwagę fakt, jak bardzo urazowy był Blotka... wiedział, że chociaż Ahane zmyje mu głowę, a on będzie siedział na kozetce z miną zbitego psa, to przynajmniej nie będzie musiał sam sobie zakładać bandaży elastycznych.
  — Myślałem, że zainteresują ciebie medyczne aspekty wpływu znaków ochronnych umieszczonych na protezach kończyn górnych na organizm osoby badanej, nawet jeśli są to jak na razie głównie teoretyczne badania z powodu braku zasobów i skomplikowanych problemów etycznych — Blotka wydął wargi w udawanym oburzeniu, chociaż wiedział, że w międzyczasie zdążył też poruszyć pięć innych tematów w  randomowej kolejności. — Wiem, że uchodzę czasami za ekscentryka, ale wbrew pozorom akurat tego miejsca nie odwiedzam zbyt często. Nie mam już dwunastu lat, żeby tutaj szukać części umożliwiających mi pracę. A przynajmniej nie stanowi to już regularnego zwyczaju.
  Dodał lekko wymijającym tonem, chociaż zadziwiająco sprawnie odnalazł miejsce, gdzie akurat nie było żadnych ludzi, którzy mogliby zwrócić na nich uwagę.
  — Tak się jakoś złożyło, że... — Tutaj nastąpił natłok nazwisk, osób, zawiłych relacji, przerywanych co jakiś czas anegdotami, ale w końcu Kōji doszedł do sedna. — I w każdym razie przyszedłem tutaj z jednym yūrei, chociaż błagam, nie mów o tym nikomu z Tsunami, bo mnie zjedzą za to, poza tym tamten i tak już przeszedł na drugą stronę, był bardzo miłym starszym panem, który chciał się tylko pożegnać z córką, ale w każdym razie przedstawił mi to sympatyczne stworzenie, które z całą pewnością nie należy do świata żywych. Ale nie poluje, nie gryzie, mówić też nie mówi, wygląda trochę jak skrzyżowanie psa z lisem. I można go podrapać. No, a przynajmniej przy starszym panu można było, teraz tylko muszę mu przekazać, że już go nie spotka. Żal by było, jakby sterczał i czekał zawsze w tym samym miejscu. A wydaje się być w pewien sposób inteligentny.
  Czy Blotka miał słabość do zwierząt, a także istot zwierzopodobnych? Tylko trochę tak. Odrobinę. Teraz jednak nagle zatrzymał się na środku trasy i rozejrzał, bo... chyba jednak nie szedł tędy. Serce lekko mu podskoczyło, gdy skapnął się, że nie jest pewien, którędy do końca iść dalej, a milczenie z jego strony z pewnością było podejrzane.
  — Nikko — zaczął z podejrzliwą skruchą w głosie. — Wydaje mi się, że jednak źle skręciliśmy.
  Naprawdę był przekonany, że tym razem dobrze zapamiętał trasę, ale gdy rozglądał się po zagraconej przestrzeni... miał pewne niespokojne przeczucie, iż znowu jego orientacja w przestrzeni postanowiła spakować torby i pójść na urlop.
  Przynajmniej jeszcze nie zaliczył gleby na nierównym podłożu, ale nerwowość w niebieskich ślepiach świadczyła o tym, że z całą pewnością się zgubili. Na szczęście wystarczyło się tylko cofnąć, by wrócić do punktu wyjścia, chociaż przeczuwał, że medyk zmyje mu głowę za zbędne zawracanie głowy.
  — Możemy jeszcze potuptać i spróbować znaleźć właściwie miejsce... — Zasugerował, starannie unikając wzroku Akane, chociaż ten teoretycznie powinien być przyzwyczajony do tego typu sytuacji.

@Nikko Ahane

Przydarzają się takie dni, w których uwieszenie się utartych wzorców grzeczności urasta do rangi bez mała wybawienia. Pozwala złapać dystans, uskubnąć sekundę albo dwie namysłu na stonowanie następnej reakcji, przełknięcie przekleństwa i zachowanie przy tym kamiennego wyrazu twarzy.
Zdusza się zawieszone na języku Co wy kurwa wiecie? w imię niepalenia za sobą mostów.
Zasada nieprzegadywania starszych, niewcinania się w rozmowę, udawania, że cię nie ma, tego wiecznego "dzieci i ryby głosu nie mają", kiedy z jednej kategorii już się wyrosło, a do drugiej nie należało nigdy, sprowadza się do jednego - pokpij sprawę, a następnym razem nic użytecznego więcej nie usłyszysz. Przynajmniej nie od tych tutaj.
Kiedy nie masz nic wartościowego, to, jak żyjesz z ludźmi wokół, nabiera szczególnego znaczenia.
Czasami ceną jest żółć podjeżdżająca do gardła. Nie wypada splunąć na schody wydeptane setkami stóp tych, którzy byli tutaj wcześniej, dla ulotnej chwili radości schrzanienia nastroju plotkarom, skoro wiesz bardzo dobrze, że u tych samych plotkar można dość bezpiecznie przechować dzieciaka, któremu akurat zapaliło się pod dupą i potrzebuje zniknąć w trybie pospiesznym pilnym.
Unosi się brwi w wyrazie uprzejmego zainteresowania, zostawia paczkę ze zdobycznym żywnościowym wspomożeniem i opuszcza teren czym prędzej, żeby jednak nie kusiło. Z ulgą. Bardzo niewiele jest godności w takiej rejteradzie.
Coś za coś.
Cena za pamięć o dobrym człowieku dzisiaj niewysoka.
Poczucie, że Hideguchi Ruisei jest już trupem zagnieździło jej się w duszy stopniowo, wyciągając na powierzchnię wspomnienia sprzed paru miesięcy. Całego roku? Nie, rok by przecież tak szybko nie minął. A może jednak? Rok to w Kyōken potwornie wielka ilość czasu, jedne twarze się pojawiają, inne zapadają pod ziemię, dzieją się mniejsze i większe dramaty, utarczki, szarpaniny, gdzieś pomiędzy dzieją się także biblijnej miary katastrofy. Dźwięk śmiechu, radość utrwalona w głosie, widok jasnej, tlenionej czupryny, poblask szczęścia promieniujący z całej sylwetki młodego ojca. Kiedy to było? Dałaby głowę, że wtedy Nanashi nie pływało, i że przynajmniej parę razy gdzieś jej jeszcze mignął, dalej przepełniony dumą i uskrzydlony radością. Opowiadał o synu, jakby to było największe szczęście, jakie mu się mogło w życiu trafić.
Chyba naprawdę w to wierzył.
Wiara, że poniosło go gdzieś w świat, kiedy rodzina była tutaj nie miała racji bytu. Alternatywę trzeba było sprawdzić.
Uspokoić sumienie, niepogodzone z myślą, że zdradziło się tą pamięć za zupełnie bezdurno. Bez zabierania głosu, przemilczeniem i obojętnością.
Zakuło przecież serce, tak trochę, bo dawniej wyciągał z kłopotów. Zanim zmądrzał, postarzał się, zaczął układać sobie życie i żyć jak na odpowiedzialnego za rodzinę mężczyznę przystało, czyli całkowicie nie tak, jak narwana dzieciarnia. Z pewnością jutra? Jutro i tak nie było gwarantowane, ale zamknąć oczy i czasami można było w to uwierzyć.
Nogi same ją poniosły poza dzielnicę, na włóczęgę, bez celu, chwilami w transport publiczny i na gapę. Z dala od deszczu, w zdecydowanie ładniejszą pogodę. Zawilgocone ubranie zdążyło już przyschnąć, na długo zanim dotarła do Haiiro Chiku. Znaną trasą, bywała tutaj wielokrotnie.
Przez to samo ogrodzenie, o które lata wcześniej zdarzyło jej się zaczepić, zawisnąć, w czasach, kiedy jeszcze spieprzanie z miejsca zdarzenia nie szło jej tak dobrze, jak dziś.
Wtedy celem były fanty, odpady lepszego życia, z których wymuszona kreatywność zrośnięta z egzystencją w najuboższej dzielnicy wyczarowywała najprawdziwsze skarby.
Kable można było opalić, sprzęty porozbijać i wydobyć z nich coś ciekawego, niektóre części podobno odratować, naprawić komponentami podebranymi z innych, ostatecznie podepchnąć co ciekawsze znaleziska zdolniejszym i bardziej oblatanym w temacie. Albo tym, którzy nie znali się nic a nic, ale mieli pieniądze, które dało się z nich wyciągnąć odpowiednio przekonującym zachwalaniem śmieciowego asortymentu.
Lata wstecz.
Czego szukała tu teraz?
Daleko jej było do podjęcia decyzji.
Bo przecież nie namiastek przeszłości.
Wyczucie, kiedy zerwać się z zajęć, by nie narobić sobie nadmiaru kłopotów, za młodszych lat służyło jej dobrze.
Wagary spędzała, włócząc się z grupą małolatów za Hideguchim. Podpuszczając jedno drugie, które ośmieli się wejść wyżej i wydrze stertom żelastwa, plastiku i gruzu coś ciekawszego. Na wyścigi przynosili mu te znaleziska do oceny, oddawali za psie pieniądze na drobiazgi i dobre słowo. Więcej w tym było zabawy, niż pracy, albo to pamięć wybieliła część wydarzeń i odjęła grozy wypadkom.
Również krwawym.
Jak schować fanty przed pracownikami wysypiska, cóż to był za instruktaż.
Podłoże zachrzęściło pod naciskiem znoszonych, ale wciąż solidnych butów. Przyzwyczajenie, by bardzo ostrożnie stawiać nogi, trwało dalej, wspomaganie pamięcią dantejskich scen i wrzasków towarzyszących wydobywaniu przerdzewiałego gwoździa ze stopy mniej fartownego kolegi. Paskudziło się to strasznie, tego też nie zapomniała.
Błądziła spojrzeniem, szukała kami wiedzą czego, ale nie znalazło by się w jej sylwetce śladu zagubienia. Kolejny nawyk, na użytek obserwatorów. Druga skóra. Rozbicie wywołanie wiadomością o zniknięciu człowieka, którego obecność gdzieś w okolicy Jinnai przyzwyczajona była brać za pewnik, nie miało jeszcze jak się uzewnętrznić. Za wcześnie na to. Informacja zwietrzała, musiało minąć kilka dni, zanim zdążyła stać się beztrosko powtarzaną plotką.