| 8 listopada

Policzki kryły się za rozlewającym się szkarłatem. I zawstydzenia i złości jednocześnie. Usta zaciskała, czując niemal jak łzy cisnęły jej się do oczu. Zerwała z drzewa przyklejony rysunek. Jej rysunek, szkic zaledwie, ale dla cudzego niezrozumienia, zdecydowanie niepokojąco sugerujący jedno z duchów. Rysunek - zwinięty ze szkicownika, razem z niemal polową kartek, rozrzuconych po dziedzińcu. Ale - znała sprawcę. Nie pierwszy raz stykała się ze złośliwością. I być może przymykała oko na drobne zaczepki, ale każdy miał raźno nakreślone granice, kiedy ma dość. I Carei miała dosyć. Początkowa panika ewoluowała. Nie lubiła konfrontacji, unikała podobnych starć, woląc po prostu odpuścić, wycofać się. Od czasu do czasu, do głosu dochodziły żywe nawyki z przeszłości. I tym razem, zdecydowała się podążyć za emocją, która wlewała na język cierpką gorycz poczucia niesprawiedliwości. I chociaż niekoniecznie miała pomysł na rozwiązanie, chciała przynajmniej zderzyć się z autorem jej upokorzenia - idę na dach - fuknęła tylko do koleżanki, która wciąż trzymała kilka zgniecionych kartek papieru.
Niby mała burza, wbiegła na schody, pokonując kolejne stopnie po dwa. Rozpięty w guzikach płaszczyk w kolorze ciemnego granatu, drgał niby cienkie skrzydła z każdym dokonanym podskokiem. Część włosów umknęła z zaplecionych w warkocz włosów, rozsypując się wokół twarzy. W palcach, niczym zdobyczną broń, zaciskała ułamany ołówek.
Impet zatrzymał się na wejściu i nieco zbyt ciężkich jak na jej możliwości - drzwi. Pchnęła je w końcu z wysiłkiem, czując niemal od razu uderzenie chłodu. Wypuściła skumulowane powietrze z płuc. Ciężko było jej utrzymać gniew na tym samym natężeniu i gęstości, wiatr i bieg, rozmywały większość negatywnej energii, ale gdy tylko dostrzegła leżącą na jednej z ławek sylwetkę, z kartka papieru, która przysłaniała twarz, zadrżała.
Nie zastanawiając się długo, podjęła w działaniu pierwszy impuls, jaki zawibrował w umyśle, nie próbując nawet kalkulować, czy rzeczywiście miała rację w rozpoznaniu tożsamości nieznajomego, zerwała się, w kilku krokach docierając do chłopaka.
- Przegiąłeś! - parsknęła, celując i dźgając  wskazującym palcem w męską pierś - nie mam pojęcia o co ci chodzi, ale przestań! - mówiła z pasją, by w drugiej, pobielałej z wrażeń dłoni, nadal zaciskać ołówek - nie masz prawa... - kontynuowała, by w końcu zerwać zwitek kartek (notatnik?) i móc spojrzeć w oczy... komuś zupełnie, całkowicie i absolutnie - obcemu. Jak sparaliżowana, przejęta do granic możliwości - zamarła, z palcem wciąż utkwionym na piersi nieznajomego - tak bardzo nieznajomego. Niemożliwe. Pomyliła się. Tak bardzo głupio i paskudnie - Ja... - wydukała, z rozszerzonymi źrenicami po prostu patrząc i głęboko uświadamiając sobie, co właściwie zrobiła od samego początku.

| psikus - pomyłka

@Aomine Toshiro

Za dużo działo się na raz, by mogła nadążyć za ciągiem przyczynowo skutkowym, sfinalizowanym katastrofą. Nie tylko nie skonfrontowała się z rzeczywistym sprawcą jej dręczenia, ale oskarżyła i wykrzyczała listę zbrodni całkowicie obcemu chłopakowi. We wspomnieniu uczelnianej rzeczywistości, gdzieś mignęły jej obrazy postawnej sylwetki, ale nigdy nie złapali ze sobą rzeczywistego kantaku. Czy miało to teraz znaczenie - żadnego. Przerwała właśnie ten ciąg nieznajomości na tyle znacząco, że nikt o zdrowych zmysłach, nie mógłby tego zignorować. Dlatego moment, w którym jej oczom została odkłoniona prawda - spanikowała. Płynące za zrozumienia i wybudzenia - jak zauważyła po wciąż nieco sennym blasku złota źrenic - słowa, wygięły sylwetkę, niby wiolonczelową strunę. Chciała powiedzieć coś logicznego, coś, co zetrze z jej twarzy narastający - znowu - rumieniec wstydu. Zamiast tego, stała nieruchomo, z zawieszoną nad leżącym dłonią. Przyłapana na gorącym uczynku. Była winna.
Wypuściła ołówek z palców, czując jak męskie spojrzenie prześledziło jej zaciśniętą dłoń. Kolejny dowód zbrodni - To nie na Ciebie - wypaliła w końcu, w końcu odzyskując kontrolę nad ciałem i cofając się w pośpiechu, niemal potykając się. Zyskany dystans wyzwolił i większą swobodę słów, chociaż tłukące się niespokojnie serce, wciąż utrudniało składność całości tłumaczeń - Najmocniej przepraszam - dodała w końcu, pochylając głowę w dół i układając drżące lekko dłonie.
Śmiech - złośliwy, brzydki, który zaraz potem usłyszała, przejął ją zimnym dreszczem. Śmiech, który nie należał do złotookiego studenta, a bardziej znajomego. Źródła jej dzisiejszej złości i nieprzyjemności. Nie podniosła głowy, ale lokalizowała głos pod drugiej stronie zakrzewionego "ogródka" na dachu, gdzie także znajdowały się ławki, niewidoczne od wejścia w pierwszym rozeznaniu. A jednak - nie pomyliła się aż tak bardzo. Ciemnowłosy agresor wychylił się - Wiedziałem, że masz nierówno pod sufitem, ale to już cyrk - uniosła głowę, w końcu natrafiając na wzrok chłopaka, który - w tym samym momencie podniósł - prawdopodobnie z ławki na której siedział, kartkę. Jeden z rysunków Carei, które zniknęły ze szkicownika. Z kierunkowanym gniewem, zgniótł kartkę i cisnął w stronę Ejiri. Drgnęła, ale nie odsunęła się. Zgnieciona kulka łukiem poleciała pod jej stopy, nie trafiając ramienia.
Na papierze, chociaż poznaczonym liniami zgnieceń, widniała mroczna, pogrążona w cienistej powłoce ołówkowych szponów - twarz bardzo podobna do tej należącej do winowajcy. Uniosła ramiona - To nie ty - odezwała się cicho, nachylając się i sięgając po zmaltretowany rysunek. Teraz częściowo rozumiała kierowaną ku niej nienawiść. Wokół postaci dręczyciela co jakiś czas dostrzegała kręcą się, niemal identyczną jak on sam postać. I to ja narysowała. Wzrok podniosła, tym razem na - swoją ofiarę. Słusznego wzrostu nieznajomy, nie dość że go tak brzydko zaatakowała, to był jeszcze świadkiem żenującej sytuacji. Przymknęła powieki, palce obu dłoni oplatającej na cienkiej fakturze porysowanej kartki. Jedna wielka pomyłka. Powinna była uciekać, ale znowu - nie była nawet pewna, w którą stronę.

| psikus - niesłuszne oskarżenie

@Aomine Toshiro

Słyszała o pierwszym wrażeniu. O jego znaczeniu i cieniu lub światła, które kładło się potem na dalszej znajomości. A biorąc pod uwagę jej wielkie wejście i atak, jaki zaserwowała nieznajomemu, kurczowo zagryzało się poczuciem winy, że - właśnie, dźgała tym pierwszowrażeniowym "cieniem", jak natchniona. A odkryta prawda, podkopywała pokłady odwagi, które przecież zebrała ku nieprzyjemnej konfrontacji. Szkoda, że ubrane w pociski wyrzuty, nie trafiły do rzeczywistego autora jej nieszczęścia.
Dudniące - oczywiście - zbyt głośno serce, zagłuszało zdroworozsądkowe zachowanie. Zamiast katalogu słów i tłumaczeń, przyjęła winę, nie umykając przed odpowiedzialnością. Przeprosiny. Głęboki ukłon. Palce złożone na udach. I cicha prośba do szepczących czasem bogów, by młodzieniec nie należał do zawistnych. Odliczać mogła kolejne uderzenia serca, nie oczekując rozgrzeszenia. A mimo to otrzymała coś więcej. Ściszony głos, nie niósł udręki, nie kipiał w nim gniew, ani kpina. Nim jednak los się uśmiechnął, uśmiechem wołanym przez kilka krótkich wyrazów, pojawił się drugi z uderzeniem oskarżeń, które już wcześniej bolały niby uderzenie w policzek.
Wyprostowała się, chociaż spięte ramiona nadawały jej wygląd wystraszonej łani, gotowej zerwać się, gdy tylko nadarzy się okazja. Trwała jednak w miejscu winowajcy. Nienawidziła poczucia bycia ofiarą. A mimo to, jak na złość, taki obraz siebie właśnie przedstawiała. A potrafiła postawić na swoim. Stanąć na przeciw, gdy nie zgadzała się oceną. Tylko cudzy gniew potrafił paraliżować, zaciskał pazury na krtani, wbijał zęby w kark, zmuszając by pochyliła głowę. Kołysał wargami w urwanym drżeniu, kradnąc słowa, które powinna była sypnąć. Milczała więc długo, jak zaklęta klątwą, zatrzymana pomiędzy dwoma talizmanami.
Drgnęła, jak wybudzona ze snu, gdy nieznajomy wstał z ławki, odsłaniając pełnię wysokości. Zdawało się, że rzucał cień, który prześlizgnął się długą linią, nie obejmując jej chłodem. Wręcz odwrotnie.
Zarzucona na ramiona kurtka, przysłaniała i twarz, chowając jej wstyd i nieszczęsne próby poradzenia sobie ze splątaną nieoczekiwanością wyborów całej, stojącej na dachu trójki. Miała zaczekać. Tylko na co? Palce zacisnęła bardziej na zmaltretowanej kartce. Nie, nie patrzyła. Powieki zamknęła, ostatnim co widziała to czubki własnych butów. Ale głosu odciąć nie mogła. Nie chciała. Nie, kiedy ostrość przecinała powietrze jak precyzyjne ciosy miecza. Słyszała i krok. Ten pewny, cięższy i ten drugi, cofający się. Nie musiała patrzeć, by zrozumieć, że dzisiejszy agresor zmienił rolę szybciej, niż mogłaby przewidzieć - Trzymasz z tą... - zgrzytniecie zębów, które mogło świadczyć o wahaniu - Jeszcze pożałujesz - syczenie wciągniętego powietrze przez zaciśnięte zęby, jakby wężowe, a potem, potem szybkie kroki minęły jej postać. A ona w końcu wypuściła oddech, który piekł płuca.
Uchyliła powieki - Mam nadzieję, że nie będziesz niczego żałował - jak przekręcone odbicie lustrzane rzuconej przez dręczyciela groźby, jej własne słowa kierowała już do chłopaka. Pomógł jej. Nie. Osłonił. Odparł atak. Ingerencja, której w ich kulturze - miała wrażenie - zbyt często brakowało. Łatwiej było o obojętność. I nie chodziło o pełne goryczy marudzenie. Spotykała się z nią na co dzień. Tak było przecież łatwiej. I nie, nie poradziłaby sobie sama. Nawet, jeśli bardzo tego pragnęła.
A teraz, kiedy minęło zagrożenie, wróciła niezręczność jej własnego zachowania.

@Aomine Toshiro

Nie mogła widzieć tego co działo się za zasłoną spojrzenia. Tak przez materiał kaptura, który opadł na włosy, przysłaniał twarz, ale i powieki zamykała, zaciskając uporczywie, jakby miały stanowić mur, oddzielający ja od rzeczywistości. Głupie to było zachowanie, bo i wiedziała zbyt dobrze, jak bardzo wrażliwe miała pozostałe zmysły, nie tylko te zewnętrze. Wyobraźnia, oparta na przesłankach słuchu, potrafiła niemal bezbłędnie odzwierciedlić ślady rozgrywającej się sceny. Malować mogłaby ich z pamięci, uwiecznionych w półmroku wciąż jesiennego dnia, z wiatrem hulającym pod nogami, kilkoma zawieszonymi w powietrzu liśćmi i wibrującymi, jak kręgi wodne - emocjami. Te ostatnie zdawały się być niemal namacalne, jak przesiąknięte atramentem płótno, które zwija się, pęcznieje i pożera bielące się drobiny pergaminu. Ale wszystko to musiała oddzielić. Czekała, tak, jak o to ją poprosił, chwytając tylko słowne uderzenia, które rykoszetem omijały jej postać. Prawie.
- Nie - bo siły się nie bała, a jej wykorzystania w krzywdzie kogoś, kto obronić się nie potrafił. Można było doszukiwać się w tym patosu, stereotypu, który mierzwił, gdy słuchało się w opowieściach, ale Carei mogła być nazwana zacofaną. Kochała historie z dobrym zakończeniem. Wystarczającą tych strasznych doświadczało się w życiu, by chciała je przeżywać jeszcze w czytanych, czy oglądaczy inscenizacjach. Doceniała wiec te akty dobra, dla niej jawiące się jak bohaterstwo. Mogło być nazwane przerysowanym w opisie, czy widoku. Może nawet wyolbrzymiała znaczenie, ale doceniała ich źródła. I była wdzięczna, za drobiny światła, jakie otrzymywała, niezależnie od cudzej oceny.
- To niebezpieczne stwierdzenie - zawahała się, podnosząc nieco spojrzenie, gdy odsłonił jej twarz spod materii kaptura - groźby to zła wola. Jeśli nie fizycznie, potrafi uderzyć inaczej - poruszyła palcami, które wciąż zaciskała uparcie na sfatygowanej już kartce. Niezręczność nadal sączyła się w słowach, ale brak wcześniejszego agresora, łagodził napięcie - przepraszam, że zostałeś w to wplątane - pochyliła się jeszcze raz, wracając do pionu, gdy odezwał się ponownie.
- Dziękuję. Wystarczy do dziedzińca - miała cichą nadzieję, że chłopak, który zniknął już z dachu, nie wpadł na dziwny pomysł, czekania na nią gdzieś na schodach. Podejrzewała, że nie był tak uparty, chociaż urażona duma, musiała zaprawić emocje piekącym gniewem. Na kolejne pytanie, nie znała właściwej odpowiedzi. Rozchyliła i zamknęła usta, by dopiero po chwili zwerbalizować skłębione myśli - Czasem rysują dziwne rzeczy - zaczęła ostrożnie, spoglądając tym razem dużo wyżej, szukając spojrzenia chłopaka - nie każdemu się to podoba - kontynuowała, wciąż, intuicyjnie, szukając sprzeciwu, który kazałby jej się zatrzymać w tłumaczeniu - narysowałam też kogoś podobnego, ale to nie on - podkreśliła szybko ostatnie słowa. Próba opisu, że po prostu widziała krazącego wokół chłopaka ducha, raczej nie wchodziła w grę. Nie, kiedy i tak balansowała na granicy kurtuazyjnej poczytalności -...ale podobno artyści tak mają. Z rysowaniem- zakończyła, chcąc załagodzić nieprzyjemną perspektywę "wariatki" jaką słyszała od czasu do czasu. Większość ludzi, których znała - lubiło ją, chociaż, nigdy nie pozwalała sobie na większa integrację. Wzruszyła lekko spiętym ramieniem, ostatecznie opuszczając też wzrok i wyginając muśnięte błyszczykiem wargi w lekkim, niepewnym uśmiechu - ...jestem Ejiri Carei - pochyliła się w przywitaniu, tym razem odsłaniając swoją tożsamość. Czy byłą w tym pochopna naiwność, czy nie - była mu to winna.

@Aomine Toshiro

Czy była naiwna, nie czując strachu, gdy słowa kłótni i gróźb, kładą się cieniem wokół? Nie zgodziłaby się, wierzyła przecież mimo przerażających argumentów, że siła nie służyła tylko wyrządzaniu krzywdy. I czy była to jej krucha ocena, ciche, szeptane emocją wrażenie, ufała i nieznajomemu, który mimo tak dziwnie rozpoczętej znajomości, postanowił pomóc właśnie jej.
- Jako tako... - powtórzyła za chłopakiem, zadzierając brodę wyżej, by posłać mu lekki uśmiech - to dobre określenie - potwierdziła - ale podobno los i bogowie słuchają co mamy im do powiedzenia - gorzej, jeśli słucha ktoś dużo bardziej nienawistny - mam nadzieję, że słuchają cię ci... - dobrzy? silni? sprawiedliwi - cierpliwi - dokończyła, pochmurniejąc - zła wola jest bardzo realna - dodała ostatecznie, opuszczając spojrzenie w dół i przytrzymując go niżej, gdy Aomine wspomniał znowu o jej niezręcznej pomyłce - Naprawdę przepraszam - powtórzyła, unosząc w spięciu ramiona. Nawet jak na nią, były to zachowania mało podobne do niej. A na pewno w wydaniu jej aktualnej siebie. Dawno dawno temu Bywała poruszona, ulegała emocjom, ale nie spodziewała się, że gniew potrafił sięgnąć takich pokładów odwagi - a ołówek zazwyczaj jest w ruchu, ale w zupełnie innym wymiarze - raz jeszcze wygięła wargi, chcąc załagodzić własne słowa.
Skinęła głową, kierując kroki w stronę wejścia i klatki schodowej. Ramiona wciąż trzymałą zaplecione, by pewniej przytrzymywać poły za dużej na nią kurtki. Chłód nie tylko ten pogodowy, raz za razem wywoływał pod skórą przenikliwe dreszcze, ale łatwiej było skupić się na słowach towarzysza, niż na własnych, pilnie odsuwanych emocjach - czyli też jesteś artystą? - natchnieniowe tematy płynie zagarniały jej uwagę - nie jestem pewna, czy rysowanie to mój sposób wyrażania - zmarszczyła lekko nos w zamyśleniu - chyba po prostu jestem wrażliwa na piękno, odpowiadam mu jakby mnie wołało... - zaczęła, urywając jednak zdanie. Nie powinna była tak łatwo odsłaniać postrzegania, niekoniecznie zgodnego z obejmującą ich rzeczywistością. Zwolniła krok, pokonując jeden z ostatnich schodków. Każdy krok odbijał się echem korytarza, tak, jak wymieniane słowa - Oh, dziękuję. W uczelnianej kawiarence, podają gorącą czekoladę. I to chyba ja powinnam cię zaprosić. Jestem ci to winna - pochyliła głowę, nie mając pojęcia, co kryło się za propozycją. I jak szlachetną naturę musiał mieć chłopak. Nie spotykało się ich tak wielu. Nie, dziś.

| zt?

18 czerwca, 9:47

  Dziwne miejsce na spotkanie. Nie tego się spodziewał. Izaya proponował inne miejsca, ale... Uparła się i tyle. Nie zamierzał się kłócić, bo po co? Jaki zysk z tego miałby mieć, skoro i tak miała tylko i wyłącznie ilustracje do gazet przekazać. To tylko chwila i koniec, prawda?
  Okularnik siedział na wolnej ławce przyklejony do telefonu z aparatem na kolanach. Z głupim uśmieszkiem na twarzy przeglądał zdjęcia kotków. Małe, duże, futrzane czy łyse - praktycznie każde zdjęcie zapisywał na zapas. Zawsze jakieś się przyda, zawsze komuś może wysłać jakąś fotkę z kotkiem bez kontekstu.
  Izaya wyjątkowo dziś wyszedł do ludzi bez swojego ulubionego płaszcza. Zbyt ciepło mu było... Choć to i tak nie przeszkodziło mu, aby ubrać golf. Wszystko tylko po to, aby ukryć niezręczną bliznę na szyi. Już raz mu się w życiu zdarzyło, że ktoś tą szramę przyuważył. Hasegawa prawie się ze wstydu spalił. Ta krótka myśl skusiła go, aby podciągnąć golf wyżej. Nie chciałby
  Czas powoli mu się dłużył... Nawet uwagę zwrócił na to, że trafił na zdjęcia kotów, które widział wcześniej. Tak tylko przewijał je w kółko. Ile można czekać? A no tak, to dziewczyna. Prawie zapomniał o tym fakcie, że kobiety mają w zwyczaju się spóźniać, albo to tylko on miał szczęście na takie trafiać.
  Schował telefon i westchnął cicho. Z chęcią poobserwowałby studentów, ale to byłoby dziwne. Przychodzi tutaj jakiś losowy... Stary chłop i nagle się wgapia w ludzi? Choć może nie taki stary. Gorzej, jakby z nudów i wgapiania się w ludzi wychwycił kogoś ślicznego, że oczu nie potrafiłby oderwać. Lepiej się na to nie narażać. A zrobienie komuś zdjęcia z przyczajenia się? Nie, to nie wchodzi w grę.
  W takim też razie i pochłaniającej go nudy wziął aparat w dłonie. Odchylił się do tyłu i wycelował obiektyw do góry. Zawsze coś, zawsze może się pobawić ustawieniami. Kontrast, czas naświetlania. Z tej jednostajności cyknął kilka zdjęć nieba. Chmury ładne, pogoda ładna. Nawet przelatujące wysoko ptaki uchwycił. Izaya wiedział, że te zdjęcia i tak pójdą na śmietnik.
  - Do kurwy nędzy, no ile jeszcze... - Mruknął sam do siebie. Cichutko, aby nikt go nie dosłyszał.

@Ejiri Carei

Zamaszystość kolejnego pociągnięcia na jednej z przedostatnich stron szkicownika sprawiła, że ołówek potknął się na rysowanej kresce i wymknął się z palców, lądując ziemi pod stopami. Carei zamrugała zaskoczona i równie, jak rysik zaskoczona wytrąceniem. Rysunek i czarne oczy spoglądające na nią z kartki, wciąż wymagała dokończenia. Pamięć, z zaciekle dokładnością, próbowała zmusić ją, by dokończyła całość, nim rozmaże się wraz z pulsującym zbyt szybko sercem. I zakończy trans, w który wpadła, gdy ponad godzinę temu pojawiła się na dachu uniwersytetu. Pokręciła głową, zgarniając w końcu czarne pasmo, które wysunęło się z luźnego warkocza, opadającego na prawe ramię. Z cichym westchnieniem, zamknęła szkicownik i pochyliła się, chcąc zgarnąć ołówek, który odturlał się nieco od ławki. Wstała wolno, poprawiając brzeg dopasowanej koszuli w głębokim fiolecie. I dopiero wtedy, na granicy widoku, dostrzegła męską sylwetkę, która siedziała na ławce, niedaleko zejścia na klatkę. Niemal podskoczyła, w tym samym momencie przypominając sobie - po co właściwie miała tu być.
Zrobiła płynny  w tył zwrot, był najpierw chwycić odłożony szkicownik, potem odsuniętą torbę z zawartością i ruszyć w kierunku czekającego chłopaka. Zgarnęła po drodze ołówek, wsuwając jego końcówkę w kieszeń jeansów, nie przejmując się, że grafitowe maźnięcie zdobi już nie tylko jej dłoń, ale i brzeg przy pasku spodni.
- Jestem tutaj! Byłam cały czas nawet... - rzuciła miękko, przepraszająco, zachodząc - wciąż nieznajomego - od strony pleców - nie miałam pojęcia, że czas tak szybko uleciał, ale czekałam na pana... kiedy - urwała na moment pochylając lekko, chcąc zerknąć na twarz chłopaka - ...pan czekał na mnie - zakończyła, by w końcu skinąć lekko głową już w wartościowej wersji powitania - Ejiri Carei - przedstawiła się, dając sobie czas, by odepchnąć pełgającą na straży nieśmiałość. W końcu była tu w ramach zlecenia, nie spotkania towarzyskiego.
- Komplet ilustracji jest gotowy - obróciła się, wymijając kant murowanej ławki, by znaleźć się naprzeciw ciemnowłosego o czuprynie tak potarganej, że przypominał jej poranki, w których Jiro zdecydował się spać na jej warkoczu. Kąciki warg zafalowały, ale refleksję pozostawiła niezwer4balizowaną, czekając po prostu na słowa ze strony towarzysza - ...bo zakładam, że to pan po nie przyszedł? - dopiero teraz wkradła się wątpliwość. W końcu, nie pierwszy byłby tutaj raz, gdy pomyliła oponenta w relacji. Zrobiła lekki, niezręczny krok w tył, pozostawiając jednak uważne spojrzenie na bladych licach, czując, jak jej własne, prawdopodobnie zachodziły już różem  wstydliwej emocji. Zwróciła uwagę, jak bardzo nieznajomy musiał być niewyspany, żeby zagwarantować sobie tak wyraźne cienie pod powiekami. I to bez użycia makijażu, czy charakteryzacji.

@Hasegawa Izaya

Zbliżające się kroki od tyłu tknęły Izaye, aby opuścić aparat w dół. W końcu? Po tak długim czasie? Im głośniejsze kroki słyszał - zdecydował się odchylić głowę do tyłu, aby spojrzeć ostentacyjnie na nadchodzącą osobę. Kobieta... Nie, prędzej nazwałby ją dziewczyną, jak nie dziewczynką. Młodziutka, albo to tylko i wyłącznie kwestia makijażu, bądź pogarszającego się wzroku Hasegawy.
  Podeszła bliżej, no dobrze, to nawet lepiej. Łatwiej było mu ocenić jej wygląd. Nie mógł jej odmówić urody, śliczna jest. Oczy, nos, usta, wszystko pięknie współgrało. W jej oczach spokojnie mógłby utonąć. A włosy! Och, jej włosy to mistrzostwo świata. Trochę zaczął ją podziwiać, że ma siłę do ogarnięcia takiej ilości kudłów. Jemu najzwyczajniej by się nie chciało, co po nim widać. Zapewne, ślicznie ona na zdjęciach wychodzi. Pomyślał, że mogłaby być na spokojnie modelką, gdyby nie jej wzrost. Niby głupota, a jednak istotna rzecz. Choć, czasami - a właściwie bardzo rzadko - przymyka się oko na taką rzecz. Z tego co się słyszał to najważniejszy jest wybijający się charakter! Podobno, lecz sam w to powątpiewał. A jej charakter? Nie wiedział jak się zachowuje, ale po jej wyglądzie stwierdził, że może być ona potulną i przesadnie grzeczną dziewczyną.
  Pewnie, gdyby nie odmienna orientacja - zaprosiłby ją na randkę, prywatne spotkanie czy coś podobnego. Może ta druga opcja najprędzej, lecz bez głębszych intencji. Zatrzymać taką ślicznotkę na dłużej w swoim otoczeniu to byłaby sama przyjemność. Może się zaprzyjaźnią kiedyś? Kto wie...
  Podziwianie jej wdzięków kompletnie wymazało jego zirytowanie czekaniem na nią. No wybaczy jej, wybaczy... Głównie przez jej widowiskową urodę.
  - Nie szkodzi. - Odpowiedział z wesołym uśmieszkiem. Tylko będzie musiał odrobić stracony czas. No dobrze już, dobrze! Wybaczy jej. Szczególnie jak widział jej ruchy warg, gdy mówiła. Był pewien, że samym mówieniem kusi mężczyzn, nawet jeżeli wymawia prozaiczne słowa. Ech, na szczęście nie potrafi w myślach czytać i nie wie jak bardzo zafascynowała Izaye swoim wyglądem. Chyba, że? No, na swoje szczęście nie dał po sobie poznać w żaden sposób swoje zainteresowanie jej wyglądem. To go ratuje.
  - Hasegawa Izaya. - A więc się Carei nazywa. Dobrze, zapamięta to. Wyprostował się, aby dokładnie przyjrzeć się jak się porusza. Zarzucił łokieć na oparcie ławki, aby później podeprzeć głowę zamkniętą dłonią.
  - Owszem, owszem. Szef mi truł, abym poszedł, więc jestem. Choć, nie ukrywam, że to nietypowe dla mnie, aby spotkać się na dachu uniwersytetu. - Doskonale widział jej przeurocze zachowanie. Cofnęła się do tyłu i jej policzki były tak rumiane. Izaya zaczął się zastanawiać, czy nie zawstydził nieświadomie Ejiri. Mniejsza z tym.
  - Uczysz się tutaj, prawda? - To tylko czysta ciekawość. - Zaczynam się zastanawiać, czy nie planujesz pracować w tym samym wydawnictwie. Widziałem Twoje poprzednie dzieła, są świetne. - Chciał się przekonać, czy swoimi słowami jeszcze bardziej zawstydzi dziewczynę. W końcu, zobaczenie jej mocniejszego rumieńca byłoby słodziutkie. Warto spróbować!

@Ejiri Carei

Niemal nie powstrzymała uśmiechu, gdy w końcu źrenice przechwyciły rys chłopięcej (męskiej?) twarzy. Czekający na nią jegomość, zdawała się zdecydowanie ...zaspany? A może, po prostu nieco roztargniony i cicho miała nadzieję, że nie ona była przyczyną podobnego stanu. Rozchylone ulotnym rozbawieniem wargi przygryzła, chowając emocję, nim wysunęłaby się na prowadzenie bardziej wyraziście. Wszystko dlatego, że nieco przypominał jej w tym kocura, znudzonego dotychczasową rozrywką lub, wręcz odwrotnie, jej brakiem. Równie dobrze, mogłaby być to maska, albo naturalna tendencja. Dostrzegała jednak ułamek prawdziwości, chociaż jej ulokowania, jeszcze nie rozumiała. Być może też dlatego, umknęła jej wnikliwsza ocena wodzących za nią oczu. A może zignorowała łaskotanie alarmu, nie chcąc prowokować losu, by sięgnął niepokojem granic, które dawno temu tak łatwo przynosiły paraliż i łzy? A może jeszcze z dziwną sobie manierą, chciała wsunąć palce między roztrzepaną burzę włosów, rozsypujących się grzywką na oczy, zawijając się uroczo za uszy i sprawdzić, czy czarne nici są równie miękkie, jak kocia sierść?
Nie szkodzi.
Dygnęła wdzięcznie, przeganiając chmurę, która starała się zalec w jej myśli. A na komunikat o tożsamości, usta rozjaśniły się w pełnym uśmiechu - miło mi Pana poznać, Panie... Hasegawa - przy artykułowaniu nazwiska, mimowolnie poruszyła niespokojnie dłonią - Mój brat... - zaczęła mrużąc oczy i przymykając wachlarz rzęs, chcąc ugryźć się w język. W końcu, zbieżność nazwisk nie musiała nic znaczyć, prawda? - nieważne, przepraszam - pokręciła głową, jakby roztrzepywała niesforne, zbyt szybko płynące na język wyrazy.
- I czemu nietypowe? - przekręciła głowę na bok, sprawiając, że wymykające się z upięcia warkocza włosy, rozsypały się luźniej na ramię - zazwyczaj tutaj się spotykałam, jeśli chodzi o zlecenie dla tego wydawnictwa - wyprostowała się, zwinnie wsuwając palce w poły torby, by oczom już nie-nieznajomego, ukazał się spory plik kartek, opakowanych kolorową teczką, gdzie na wierzchu widniał rysunek, zapewne, także odręczny. Postąpiła też kilka lekkich kroków, łamiąc dzielącą ich do tej pory odległość, ale - na ławkę nie usiadła.
- Tak - potwierdziła nieco ciszej, skupiając się przez dłuższy moment, na trzymanej między palcach "dokumentacji" ilustracji - stąd spotkania odbywały się tutaj. Łatwiej mi zadbać o terminowość - dorzuciła miękkie usprawiedliwienie, w końcu unosząc brodę wyżej, by zmierzyć się z dwubarwnością tęczówek. Ciekawił ją ewenement podobnej heterochromii. Tym bardziej, że znała już kilak osób o analogicznej niespotykalności. I u każdego, zdawało się odnajdować przyczynę gdzieś indziej.  
- Nie - pokręciła znaczącą głową, gdy kąciki ust pomknęły do góry - celuję w nieco inne kręgi i... branżę, w której mogę posłużyć się talentem - uśmiech zgasł ponownie, przypominając szybko, co właściwie decydowało o jej wyborze - ...ale z przyjemnością pracuję aktualnie dla wydawnictwa - dopowiedziała nieco szybciej, w końcu wysuwając przed siebie zebrane i poukładane materiały - proszę sprawdzić. Całość jest opisana odpowiednim komentarzem, powinno się zgadzać ze zleceniem. I proszę mi dać znać, czy wszystkie wpisują się w zaznaczone oczekiwania. Miałam już potwierdzenie mailowe od Pana Baakina, ale gdyby potrzebna była korekta, będę wdzięczna za informację - wydukała niemal jak powtarzaną wielokrotnie definicję, chcąc dopełnić szczegółów umowy. Odetchnęła głębiej, w końcu chwytając się drobin rozluźnienia - oh... dziękuję - brwi uniosły się, jakby dopiero dotarła do niej pochwała. Raz jeszcze pozwoliła sobie na nieśmiały uśmiech, czując jak na policzki wkrada się nieznośne zakłopotanie. Tylko na chwilę - a Pan długo pracuje tam? Czym się Pan zajmuje? Nie miałam do tej pory przyjemności. Wcześniej zawsze pojawiał się pan Itori - zamrugała, nawet dumna z tak szybkiej zmiany tematu - z niej samej. Splotła palce przed sobą, gdy i jeśli - chłopak przejął pakiet ilustracji. W teorii, mogłaby wracać już do swoich zajęć, a mimo to, trwała w miejscu, niby zatrzymana w czasie postać porcelanowej laki, zamkniętej w szklanych ramach pozytywki.

@Hasegawa Izaya

Izaya uniósł jedną brew zaintrygowany o krótkiej wzmiance o jej bracie. Uznał jedynie, że może przypominać jej brata swoją posturą chucherka. Chociaż z lekka ugryzła go ta myśl, przecież i tak nie ma dużo wyjątkowo umięśnionych jednostek biegających po mieście. Może to przez włosy, czy okulary? Mniejsza o to. Przeprosiny dziewczyny wywołały u niego uśmiech z zakłopotania. Nie widział powodu, aby przepraszała.
  - Jestem tutaj pierwszy raz i jakąś dziewczynę musiałem zaczepić, aby się dowiedzieć jak się dostać na dach. Kiedy ostatni raz kiedy byłem na jakiejś uczelni? Łoo, lata temu to było. - Lekki uśmieszek przyozdobił jego buźkę. - Jak się spotykam z kimkolwiek służbowo, to zwykle w jakiejś mniejszej kafejce. Wiesz, kawę można wypić, ciacho jakieś zjeść przy okazji jak się czeka. - Zwyczajnie nie darował sobie wytknięcia jej, jak długo na nią czekał. - Bardziej byłem na to nastawiony, tak szczerze.
  Nieszczególnie przeszkadzała mu odległość od dziewczyny. Właściwie, był za ten dystans wdzięczny. Sam wszak nie przepadał za klejeniem się, albo skracaniem odległości z kimkolwiek, a dodatkowo w tym przypadku kompletnie jej nie znał. Tylko imię i gdzie się uczy, dla kogo sobie dorabia. Takie powierzchowne głupotki nie wystarczą. Z resztą, sam zauważył, że ona ewidentnie może podzielać to nastawienie. Oboje raczej nic nie tracą, prawda?
  Odebrał od dziewczyny teczuszkę, nie odrywając od niej zainteresowanych ślepek. Zaskoczyła go trochę ta nagła śmiałość, aby unieść dumnie głowę i spojrzeć mu w oczy. Domyślał się dlaczego. No tak, te paskudne dwukolorowe oczy. Jak niektórzy się nimi zachwycają, tak on sam osobiście ich nie cierpiał. To go za bardzo wyróżniało i za bardzo go irytowało za razem. Czemu nie mógłby być szarym człowiekiem, aby wtopić się w tłum? Świat wszystko robi wszystkim na złość.
  Postanowił nie ciągnąć dalej tego tematu jej uczelni, bo po cholerę mu ta wiedza? Poza tym, lepiej i tak trzymać swoją ciekawość na wodzy, szczególnie w obecności tak nieśmiałych dziewcząt. Może jeszcze zacznie zastanawiać się nad wszystkim, aż za bardzo i będzie miała rozterki emocjonalne.
  - Rozumiem i życzę powodzenia w takim razie. Artyści mają zwykle problem z zarobkami. - I tutaj pozwolił sobie na rozbawiony uśmiech. - W końcu, wiadomo, artyści zostają docenieni dopiero po śmierci. - Z lekkim pokręceniem głową otworzył teczkę, aby przewertować kartki. I tak sam nie zamierzał wszystkiego dokładnie sprawdzać, bo to nie była jego działka. Miał tylko odebrać i dostarczyć. No, tylko tak sobie sam pozwolił zerknąć na prace Carei.
  - Ja? - Zamruczał pod nosem, wyrywając się ze swoich myśli, przeglądając jej dzieła. - Od około roku, raczej. Może ponad nawet. - Schował wszystkie rysunki z powrotem do teczki i powrócił wzrokiem na Ejiri. - Zajmuje się głównie szukaniem sensacji. Biegam z aparatem po mieście i przygotowuje teksty do druku, czy też do wrzucenia na stronki.
  Podniósł się w końcu z ławki, trzymając aparat i teczkę. W końcu, będzie musiał wrócić do pracy, prawda? Im dłużej tu siedzi, tym więcej będzie miał nadgodzin... Ale miał pewną głupią rzecz do zaproponowania.
  - A może jesteś zainteresowana małą sesją zdjęciową, hm? - Nie mógł się powstrzymać, tylko uśmiechną się uroczo. Taka tam, drobna propozycja, bez żadnych podtekstów, choć wiedział, o czym ona sobie może pomyśleć. To tylko sprawi, że jej reakcja może być jeszcze bardziej zabawna.

@Ejiri Carei