Wszystko jeszcze piekło i było niewygodne; nisko usadzone nad horyzontem słońce raziło, gałki oczne skrajnie obolałe wpuszczały we wnętrze czaszki przy każdym mrugnięciu cholerny dyskomfort. Ciśnienie rozbijało się po żyłach, napinając je, uciskając, miażdżąc i gniotąc resztki poczucia wygody we własnym ciele. Gdyby nie wiadomość od Saku, zapewne zaraz po zajęciach wsunąłby się pod kołdrę, udając, że cały dzień był wyłącznie śmieszną kpiną, żeby ponownie nabrać rozpędu w nocy i powtórzyć wszystko po raz setny. Mdłe dni, przebodźcowujące noce, ból niewyspania i wyłapywane na półprzytomnie słowa wykładowców, tylko po to, żeby na koniec i tak odpłynąć na ławce. Tolerowali go — nie musieli, a jednak. Gdyby nie stypendium, gdyby nie wkład przy projektach, przy których gnił jak cieć tylko po to, aby dziergać sobie maskę przykładnego studenta, gniłby w Nanashi z resztą rodzeństwa. A przecież nie tak miało wyglądać jego życie. Miało być inne, jakkolwiek. Nie normalniejsze, nie bardziej wygodne; ale inne.
     Budynek wypluwał z siebie resztki studentów, kiedy Seiga dogasił w szerokiej popielnicy przy schodach papierosa, resztką wykrzesanej z siebie siły pokonując po dwa stopnie. Leniwie, nie w szybkich ruchach, nie pożerając ich pod sobą w biegu, a raczej wspinając się ślamazarnie. Budynek, filiżanka kawy i osiemnastka. Rozczytywanie hieroglifów powinien sobie wpisać już jako fakultet. Drzwi do kafeterii popchnął pięć minut po osiemnastej, krzywiąc się na sam zapach jedzenia, który naparł na żołądek. Nie był głodny, ledwo znosił ostatnio jedzenie. Ostatnio... co w ogóle oznaczało już ostatnio. Doby zlewały się w śliską maź.
    Źrenice szybko naparły w rozpoznaniu na zieloną czuprynę młodszego brata.  — Chcesz coś do jedzenia? — Pytanie uleciało spomiędzy warg w jeszcze bardziej ochrypłym tonie niż zazwyczaj. Krótkie odkaszlnięcie, kiedy z leniwym szuraniem nóżek przez wykafelkowaną podłogę, przesunął krzesło naprzeciwko Sakui, odkładając plecak na ziemię. Pytania „jak tam w domu” i „jak się czujesz” należały do tych zakazanych w przekonaniu Seigii. Odseparować Młodego myślą od reszty Yakushimarów, tylko po to, żeby choćby przez krótki moment nie umęczać się, że mógłby zrobić dla młodszych więcej, ale przecież do wybawcy było mu daleko. Cholernie daleko... Ściągnąwszy z dłoni skórzane rękawiczki, wsunął je w kieszeń bluzy, zapierając plecy o drewniane oparcie krzesła z jego żałosnym jękliwym skrzypnięciem.  — Wbiłeś już srebro?

@Yakushimaru Sakuya