Wiedziała, że się spóźni. Jak zwykle przyjście na czas na jakiekolwiek wydarzenie graniczyło dla Itou z cudem. Niemniej, przynajmniej czasami musiała w nich uczestniczyć. Czasami też chciała, jednak akurat na dzisiejsze została zaproszona. Podejrzewała więc, że skoro sama nie dowiedziała się wcześniej o serii wykładów, to będzie musiała przez większość czasu pilnować się, aby jej wiercenie się na krześle nie było zbyt widoczne. Nie wypadało jej jednak odmówić. Teatr Kabuki mieścił się w Asakurze, gdzie mieszkała, a tematyka dotyczyła bezpośrednio malarstwa. Był też inny aspekt, dla którego chciała pojawić się na spotkaniu. Jej stosunki z wydziałem sztuki w Fukkatsu były napięte, bo nie wszystkim podobało się jej podejście do sztuki. Przede wszystkim jednak — niektórym nie podobał się jej sukces, który osiągnęła ponoć w zbyt młodym wieku i nader szybko. Dlatego pokazywanie się na różnego rodzaju wydarzeniach i bycie publicznie docenianą przez instytucje kulturalne stało się jej tymczasowym hobby — które za jednym zamachem ucierało nosy sceptykom i ścierało uśmiechy z ich twarzy.

Wiedziała, że nie ma co już liczyć na taksówkę. Zanim przebije się przez korki, to ona już będzie prawie na miejscu. Problem stanowił jednak leżący śnieg, który z pewnością utrudni jej tę stosunkowo krótką trasę. Wpakowała do torebki najpotrzebniejsze rzeczy i wyszła z domu. Tak, jak się spodziewała, obcasy jej kozaków rozjeżdżały się na śliskim chodniku, a długa spódnica i płaszcz szamotały się wokół nóg, utrudniając jej szybki marsz. (Ubiór) Nie minęło jednak wiele czasu, jak znalazła się przed budynkiem teatru. 

Wykłady miały obejmować ujęcie motywu teatru kabuki w malarstwie przez różne okresy w sztuce japońskiej. Z tego względu nie mogłoby być lepszego miejsca na ich wygłoszenie niż sam Teatr Kabuki. Wiedziała, że teatr jest wspierany przez klan Minamoto. Wychowywała się  w dzielnicy Asakura od wczesnej młodości, dlatego była niejako przyzwyczajona do bliskiej obecności klanu. Osobiście jednak nigdy nie spotkała ją żadna krzywda ze strony jego członków. Tym samym starała się nie interesować poczynaniami organizacji. Mimo tego, że niektóre doniesienia były naprawdę makabryczne. 

Weszła do środka i poszła szybkim krokiem w kierunku strzałki na tabliczce informacyjnej. Nie chciała ryzykować większego spóźnienia, więc minęła szatnię, jedynie przewieszając swój płaszcz przez ramię. Szczęśliwie drzwi wciąż były otwarte, a pierwszy wykład jeszcze się nie zaczął — kolejne spóźnienie uszło jej na sucho. Dla pozorów zwolniła kroku, wchodząc powoli do przestronnej sali konferencyjnej. Zdecydowana większość miejsc z przodu była zajęta, niemniej i tak nie chciała zwracać na siebie większej uwagi, aniżeli było to konieczne. Wypatrzyła pyszne miejsce w ostatnim rzędzie, z samego brzegu, obok długowłosego mężczyzny. Nie miała ochoty tego miejsca odpuścić, ale kierując się podstawowymi zasadami kultury osobistej, zagaiła do nieznajomego. 

— Czy to miejsce jest wolne? — Zapytała, kładąc już jednak dłonie na oparciu fotela. Słysząc twierdzącą odpowiedź, zajęła miejsce. Prawdopodobnie wyglądałaby na poważną osobę, gdyby nie płaszcz, który zawisł jak wyrzut sumienia na podłokietniku. 

— Skoro już siedzimy obok siebie, to się przedstawię. Itou Alaesha. — Wyciągnęła do przywitania wciąż zimną od mroźnej pogody dłoń. W przypadku spotkań „służbowych” wolała witać się w ten sposób, aniżeli ukłonem. Taki gest, szczególnie jako kobiecie, przydawał jej więcej siły i kontroli w następującej później rozmowie. Szczególnie że uścisk dłoni Alaeshy zawsze był mocny i stanowczy. Rysy twarzy poznanego człowieka były ostre, acz przyjemne dla oka. Podczas krótkiego przywitania zwróciła uwagę na to, że mięśnie na jego twarzy nie działały symetrycznie, dodając mu nieoczekiwanie jakby leniwej nonszalancji. Dopiero po chwili spostrzegła znaczący detal. Mężczyzna miał przy sobie maskę lisa, symbol przynależności do klanu. 

Chwilę jej zajęło wygodne usadowienie się w fotelu. Założyła nogę na nogę, ułożyła spódnicę, poprawiła kołnierzyk i wetknęła włosy za uszy. Ludzie dookoła wciąż rozmawiali, jednak wyczuwalne było ogólne napięcie wywołane oczekiwaniem. Miała nieodparte wrażenie, że mężczyzna spoglądał na nią podczas jej zabiegów, jednak na razie nie chciała tego sprawdzać. Gdyby tak nie było, okazałoby się, że to jednak ona się w niego wpatruje. 

Wykład rozpoczął się i gdyby Alaesha stała, to nogi ugięłyby się pod nią. Na mównicę wyszedł znajomy jej profesor z uczelni — znany niestety z najnudniejszych wykładów. Wiedziała już, że z jego prezentacji nie wyniesie nic, czego już by nie wiedziała i musiała przetrwać do następnego prelegenta. Niemniej i tak nie miała co robić, więc próbowała się skupić i zapamiętać cokolwiek, podrygując przy tym nogą. Po kilkunastu minutach poddała się, zapadając się mocniej w wygodny fotel. Zerknęła na swojego towarzysza i zauważyła, że jego policzek delikatnie drga. Zaczęła się zastanawiać, czy długowłosy chciał być na tym wykładzie, czy może uczestniczył w nim jedynie z woli klanu, który jak wiadomo, kładł duży nacisk na tradycję.
— Rany, ale nudy... — Westchnęła pod nosem, jednak trochę zbyt głośno, niż miała w zamiarze.

@Yōzei-Genji Setsurō

Nie miała zamiaru zwracać na siebie uwagi. Najzwyczajniej w świecie usiedzenie w miejscu, gdy była znudzona, było dla niej horrendalnie trudne. Jeśli byłaby zmuszona usiąść na widoku, spięłaby się z całych sił, aby było to jak najmniej widoczne. Mimo wszystko i tak co chwilę zmieniałaby subtelnie pozycję, poprawiała włosy, skubała rąbek materiału z ubrania lub bawiła się wisiorkiem naszyjnika. Wiele osób uznałoby tego typu gesty za zaczepne, a może nawet zachęcające do flirtu. Prawda jednak była taka, że pewnego rodzaju nadaktywność towarzyszyła jej na co dzień, a nasilała się wtedy, gdy musiała się w niej ograniczać lub gdy dopadał ją stres. Zdawała sobie sprawę z tego, że inni ludzie potrafili skupiać się dłużej, bez większego problemu, nawet na niezbyt interesujących rzeczach. Niemniej Itou nigdy tej sztuki nie opanowała i przestała się za to ganić. Była taka, jaka była.

W ostatnim rzędzie prawdopodobieństwo szybkiego rozpoznania było dla niej niewielkie. Tym samym, przynajmniej do pierwszej przerwy w wykładach, mogła zrezygnować z części konwenansów. W trakcie przerwy z pewnością się to zmieni, gdy ludzie uformują się w małe grupki dyskusyjne, w które raz po raz będzie wciągana. Kto wie, czy wtedy też ktoś uprzejmy nie przekona jej do zmiany miejsca. Póki mogła, cieszyła się odrobiną swobody, choć jednocześnie marzyła o końcu bieżącego wykładu.

Celem Alaeshy nigdy nie było bezpośrednie stanie w światłach reflektorów, ponieważ ceniła sobie prywatność i względny spokój swojego życia. Mimo tego niejednokrotnie przekonała się o tym, że musi dbać o bycie rozpoznawaną w kulturalnym półświatku, ponieważ gwarantowało jej to stały przypływ klientów. Obecnie jej malarstwo było na fali popularności, jednak nie o to jej chodziło. Nie chciała, aby jej sztuka została potraktowana jak intensywny, ale krótki błysk supernowej. Itou zależało na możliwości tworzenia, ponieważ nie wyobrażała sobie bez tego życia. Do tego natomiast potrzebowała zbudować renomę utalentowanej malarki — dla swojego celu była skłonna się natrudzić, choćby i na nudnych wykładach. Wbrew pozorom było to dla niej cięższą pracą niż malowanie obrazów od świtu do zmierzchu. Na szczęście pewna doza ekscentryczności skutecznie wspierała jej artystyczny wizerunek. Zresztą ekspresję jej osoby łatwo było znaleźć również w jej obrazach, co w nietypowy sposób uwiarygodniało sztukę Alaeshy.

Przywitanie mężczyzny było krótkie i zdawkowe. Itou poczuła chłód płynący od czarnowłosego, tak, jakby by niezadowolony, że wyrwała go z zamyślenia. Zaoferował jej jedynie swoje imię, co jednak sprawiło, że Ala uśmiechnęła się nieznacznie pod nosem. Zazwyczaj to ona przedstawiała się w taki sposób, jednak w mniej formalnych okolicznościach. Był z niego cwany lis, co zresztą zgadzałoby się z noszoną maską. Gdy dostrzegła ją u boku Setsuro, jak przedstawił się siedzący obok mężczyzna, przeszło jej przez myśl, czy maski przypadkiem nie są przydzielane według cech charakteru. Po powitaniu Setsuro wrócił do swoich rozmyślań, a Itou na rękę był brak dalszej, wymuszonej pogawędki.

W trakcie wykładu rozmyślała nad tym, że usiadła akurat koło członka klanu. Cóż dziwnego było spotkać osobę ze zwierzęcą maską w teatrze wspieranym przez Minamoto? W zasadzie nie było w tym absolutnie nic nadzwyczajnego. Choć próbowała się przekonać, że to nic takiego i przecież niejednokrotnie na ulicy widywała członków Minamoto, to pełna powagi postawa mężczyzny wzbudzała w niej drgający pod skórą niepokój. W zasadzie jak to było możliwe, że mieszkając całe życie w Asakurze nie znała osobiście nikogo z klanu?

Odsunęła od siebie niespokojne myśli, próbując wrócić do słuchania wykładu. Niestety, było to naprawdę trudne zadanie, bo prelegent nie dość, że przedstawiał materiał w nużący sposób, to jeszcze co chwilę gubił wątek i zaglądał do notatek. Ledwie skończyła swoje westchnienie i już wiedziała, że było ono zbyt głośne.

Setsuro poruszył się na krześle, by w chwilę potem sam się do niej odezwać. Przysunął się w jej kierunku i zadał pytanie na tyle cicho, aby tylko ona mogła je usłyszeć. Z początku myślała, że próbował ją zdyscyplinować, jednak drobne zmarszczki w kącikach oczu wskazywały na rozbawienie. Mimo tego poczuła się przeszyta spojrzeniem głęboko brązowych oczu. Czy na pewno chciała wdawać się w rozmowę z członkiem klanu Minamoto? W zasadzie sama ją zaczęła, więc chyba powinna sobie odpuścić ocenianie ludzi po klanie. Nawet jeśli chwilę porozmawiają, to po wykładach każde rozejdzie się w swoją stronę i natychmiast o tym zapomną. Zresztą Alaeshy zdawało się, że Setsuro przyszedł tutaj z kimś. Niestety jego dosyć postawna sylwetka zasłaniała większość prześwitu pomiędzy wąsko ustawionymi rzędami konferencyjnych krzeseł.

Przechyliła się w jego stronę, patrząc jednak w przód. W ten sposób mogli wymienić kilka zdań, wciąż sprawiając wrażenie, że słuchają wykładu.
— Hmm, być może... — Powiedziała z widocznym grymasem uśmiechu i zrobiła pauzę. — Choć tak naprawdę, to nie. Temat wykładu leży w moich zainteresowaniach. Problem stanowi nieprzygotowany prowadzący, który właśnie ten temat zabija.

@Yōzei-Genji Setsurō

Czy w innych okolicznościach dyskusja z nieznajomym by ją wciągnęła? Być może, choć nie miała takiej pewności. Niemniej, w tym właśnie momencie i tym konkretnym miejscu, rozmowa wydawała się ekscytująca — i przyjemnie nieodpowiednia. Słuchając wypowiadanych po cichu, jednak jak najbardziej wyraźnych słów Setsuro, poczuła dreszcz zaciekawienia. Zignorowała pierwsze słowa mężczyzny — raz powiedziała, co sądzi i nie miała zamiaru tego udowadniać — przechodząc do ciekawszego dla niej tematu. Zamyśliła się nad przytoczonym aforyzmem.

— Charming or tedious...  — Głucho powtórzyła angielskie wyrazy, wymawiając je czysto i bez japońskiego akcentu.  — Nie, wcale nie... To by było zbyt proste. — Dokończyła, wciąż nie będąc do końca obecną tu i teraz, jakby myślała na głos. Nastała cisza i w momencie, w którym wydawałoby się, że to wszystko, co miała do powiedzenia, spojrzała na Setsuro i zaczęła kontynuować. 
—  W jaki sposób mielibyśmy podzielić ludzi na czarujących i nudnych? Jaki miałby być uniwersalny klucz? Autor podał inną propozycję na podział ludzi, poza byciem dobrym i złym, lecz to po prostu kolejne mylne podejście. Co dla Ciebie będzie nudne, dla mnie może być szalenie ciekawe. Wszystko jest zależne od człowieka i jego upodobań. Tak więc... tworzenie kolejnego sztucznego podziału jest bezcelowe. — Skończyła mówić i rozejrzała się, czy jej przemowa nie wzbudziła większego poruszenia. Okazało się, że tak, jednak nie było ono negatywne. Dostrzegła kilkoro ciekawie nadstawionych uszu, prawdopodobnie próbujących się rozerwać w trakcie śmiertelnie nudnego wykładu. Przyparła plecy do fotela i wróciła wzrokiem do rozmówcy. Nie wiedziała, jakiej odpowiedzi się po nim spodziewać. Zebrała jeszcze zbyt mało informacji i wrażeń na temat swojego oponenta w słownej szermierce.  — W imię rozrywki będzie za wszelką cenę trzymać się swojego zdania, czy podejmie się polemiki? — Zastanawiała się. 

Usłyszała swoje imię i nazwisko i w pierwszym odruchu zdziwiło ją, że mężczyzna je wymawia. Nawet przebiegł jej przez głowę podziw nad jego pamięcią. Alaesha, w odróżnieniu, prawie nigdy nie była w stanie zapamiętać rzuconych niedbale personaliów. Niemniej ostre i jakby triumfalne znam cię, przeszyło ją jak sztylet. Czyżby zabawa skończona? 
— Och, czyli to tyle z mojej anonimowości? — Szepnęła bardziej do siebie niż rozmówcy. On jednak kontynuował, a kontynuował całkiem interesująco. — Ma mój obraz? Niemożliwe. Pamiętam, komu sprzedaję moje dzieła. — Przyjrzała mu się uważniej, dając dokończyć nieoczekiwanie rozwiązanemu językowi. 
— W takim razie znasz mnie już całkiem dobrze, ponieważ moja sztuka jest wyjątkowo emocjonalna. W zasadzie mogłabym nic więcej nie mówić, bo wszystko o mnie wiesz. — Powiedziała słodko, z uśmiechem, w którym jednak błąkały się cyniczne nuty. Setsuro jednocześnie miał rację i wcale jej nie miał. Obrazy Itou były w całości jej odczuciami. Zawsze, każdorazowo. Jednak to jeszcze nie znaczyło, że ją znał. Jeden obraz mógł co najwyżej odrobinę przybliżyć go do jej punktu widzenia świata. O ile przynajmniej naprawdę mu się przyjrzał.

Kolejne słowa mężczyzny mocniej wstrząsnęły Alaeshą. Z początku nie rozumiała, o kim mówi, po czym dostrzegła osobę siedzącą obok niego. Patrzyła na jasną i poważną twarz — twarz, którą z pewnością znała... Przeszedł jej po plecach dreszcz. Saga-Genji Shizuru, polityk. Nie darzyła polityków sympatią, a ten rodzaj profesji, choć był w jakiś sposób potrzebny, zawsze pozostawiał w niej nieprzyjemny, fałszywy ton. 
W wyniku gestu Shizuru poniekąd również poczuła się uciszona. Schowała się za sylwetką Setsuro, wracając myślami do jego wcześniejszych słów. Obraz w moim domu... Rzeczywiście, kiedyś sprzedała obraz, ale... Sadze. Zatrzymał się kiedyś przed jej galerią, po czym wszedł do środka i kupił za gotówkę największy (i najdroższy) obraz z wystawy. Tak po prostu. Zajęło to nie dłużej niż 15 minut, przy czym większość czasu poświęciła na zabezpieczenie płótna. Saga wtedy zostawił przed wejściem do galerii jakiegoś mężczyznę. Czyżby...?
— Jeżeli mówimy o tym samym obrazie, to nie był on robiony na zamówienie. — Nic więcej nie była w stanie powiedzieć i zamilkła. Z dziwnej sytuacji wyratowała ją upragniona przerwa. Tak spokojnie, jak była tylko w stanie, poderwała się z fotela i skierowała kroki w stronę formującej się grupki osób. Alaesha była całkiem dobra w udawaniu, że pilnie słucha swoich rozmówców, dlatego pozwoliła sobie na odpłynięcie myślami.

Rozum Alaeshy niezbyt pojmował, dlaczego musiała się tak zerwać, niemal uciec od tamtej rozmowy. Aczkolwiek trzewia podpowiadały jej coś innego. Poczuła się prześwietlona, przykuta do fotela, na który został skierowany ostry snop reflektora. Jak to możliwie, że przypadkowo usiadła koło polityka i... kogo właściwie? Kim on był? Stanęła w taki sposób, aby móc znad ramienia jednej z osób zerknąć na Setsuro. Widziała w nim wiele sprzeczności. Elegancki garnitur nie pasował do buntowniczej, długiej fryzury. Rozbawiony ton jego słów nie odpowiadał wypowiadanej treści. Początkowy chłód, wręcz ignorancja przy powitaniu, miał się nijak do nagłego zainteresowania, którym ją teraz obdarzył. — Czyżby mieszkał w domu Sagi? Jest jego kochankiem? — Pomyślała, jednak szybko odsunęła od siebie tę opcję. Być może, jednak to mało prawdopodobne, aby polityk z tradycyjnej linii mógł sobie na to jawnie pozwolić. Może był jego obstawą? Jednak jak śmiałby nazwać go idiotą, gdy ten siedział tuż obok? 

Mężczyzna był dla niej wielką niewiadomą i gdy zdążyła uspokoić myśli, zapragnęła dowiedzieć się więcej. W pośpiechu, jakby w akcie autosabotażu, i tak zostawiła swoje rzeczy na fotelu, więc po przerwie musiała tam wrócić. 
Jedną z jej cech będącą zarówno przywarą, jak i zaletą, był pociąg do inności — ludzi nietypowych i wyróżniających się. Dzięki temu potrafiła znaleźć nieoszlifowane diamenty, ale też nie raz natknęła się na nieodpowiednie osoby. Jeszcze nie wiedziała, do jakiej kategorii może należeć Setsuro i czy w ogóle do którejkolwiek  będzie należeć. 

Jej grupka dyskusyjna w końcu się rozpierzchła. Zanim zaczęła rozglądać się za nowym towarzystwem, stanęła pod ścianą i wzięła głęboki oddech. W poszukiwaniach ubiegł ją sam Setsuro,  znienacka oferując swoje towarzystwo.
Ponownie ją czymś zaskoczył — nie pomyślałaby, że z własnej woli do niej podejdzie. W tym momencie już przyglądała mu się z zaciekawieniem, lustrując ruchy, gesty, ubranie i sylwetkę. Nie spodziewała się, że jest na tyle wysoki — nawet w obcasach był od niej wyższy o więcej niż głowę. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że mężczyzna po prostu chce z nią rozmawiać. I nie było to spowodowane jedynie nudą. 
— O, proszę państwa, czyżby ktoś jednak słuchał wykładu? — Nie odpowiedziała na jego pytanie, przechodząc od razu do zaczepki. Kątem oka zauważyła, że w ich kierunku zmierzała grupka mężczyzn, wśród której był nieprzychylny jej krytyk. Co jednak było ciekawe, po spojrzeniu na Setsuro lekko skinęli głowami i poszli dalej. — Rany, kim jest ten człowiek? Czy tylko ja go nie znam i właśnie popełniam jakieś faux-pas? A może chodzi tylko o maskę? — Przebiegło Itou przez myśl.
— Dlaczego zakładasz, że nie chciałabym porozmawiać z tymi miłymi panami? — Na jej wargach zadrgał uśmiech. Musiałaby samą siebie oszukiwać, gdyby powiedziała, że chce. Niemniej miała ochotę podroczyć się z nadto pewnym siebie okazem mężczyzny. 
— Dziękować? To raczej mi ludzie dziękują — gdy kupują moje obrazy. Może właśnie odstraszyłeś moich potencjalnych klientów... lub załatwiłeś mi nową klientelę. Tego jeszcze nie wiem. — Spojrzała na niego badawczo i dodała. 
— Cóż, jeśli chce się robić to, co się kocha, to czasem warto dla tego zrobić coś, co trzeba. Ty nigdy nie robisz tego, co należy? Wydawało mi się, że masz, i to nawet w tym momencie, pewne zobowiązania. — Wskazała czubkiem brody w kierunku Shizuru. 

Obserwowała, jak brunet odsunął się od ściany i staną naprzeciwko. Górował nad nią, co jednak było dla Alaeshy przyjemnym odczuciem. Lubiła wysokich mężczyzn i pomimo własnego średniego wzrostu, rzadko kiedy ograniczała się do jedynie akceptowalnych różnic w centymetrach. Im wyższy, tym lepiej, chyba że potencjalny jegomość był w stanie nadrobić wzrost okazałością charakteru. Dla Itou osobowość była kluczowa, aby mogła obdarzyć kogoś zainteresowaniem.
Propozycja kupna jej czasu była śmiała, przyprawiona szczyptą bezczelności, jednak również najzwyczajniej miła. Człowiek stojący przed nią był nietypowy i wzbudzał w niej na zmianę różne reakcje: freeze, flight, fight... Był niebezpiecznie wciągający.
— Chcesz kupić mój czas, jednak to ja mam okazać Ci wdzięczność? Ciekawa to transakcja — czyżby barter? — Nie poczuwała się do żadnej konkretnej odpowiedzi. Powolnie oparła się łopatkami o ścianę, patrząc cały czas w oczy Setsuro. Czuła presję, jaką chciał na niej wywrzeć, jednak najwyraźniej jego zabiegi miały na nią odwrotny efekt. Wcześniej, gdy próbował z nią żartować, wystraszył ją, lecz teraz Itou pożerała ciekawość. Czego może od niej chcieć? Czemu zależy mu na rozmowie właśnie z nią? Wątpiła, by chodziło o jeden obraz, który kojarzył. Jej nazwisko nie był aż tak znane, by robiło takie wrażenie — a już z pewnością nie na mężczyznach. 

@Yōzei-Genji Setsurō

Ściągnęła gniewnie brwi, przysłuchując się kontrze swojego rozmówcy. Wybrał obóz przeciwny do jej stanowiska, czego w zasadzie się spodziewała. Choć Itou lubiła myśleć o sobie jak o otwartej na różne punkty widzenia, to w rzeczywistości nie cierpiała, gdy ktoś zbijał jej racje. Jednak to, co wydawało jej się, że lubi lub nie, nie miało się specjalnie do tego, co ją pociągało. Do kategorii „interesujący” z pewnością nie mogła zaliczyć łagodnych baranków, woląc już być pożartą żywcem, aniżeli znudzoną. Czuła jak krew uderza jej do głowy w chęci obrony własnego zdania. Reakcja była tym silniejsza, że w głębi ducha... mogła przyznać Setsuro wiele racji. W sumie chuj ją obchodzi wyimaginowane zdanie nieosiągalnego, obiektywnego ogółu? Wciąż łapała się w stare pułapki swojego myślenia, sidła skrupulatnie zastawiane od najmłodszych lat w jej umyśle. Być może byłoby jej łatwiej, gdyby potrafiła się jasno zdeklarować po jednej stronie — w głowie Itou stale walczyły dwie racje: te wyniesione z domu i jej własne, z którymi potrafiła się jednocześnie zgadzać lub im zaprzeczać. Zależnie od sytuacji, zależnie od potrzeby. 
W tym momencie nie chciało jej się miksować bieli i czerni w poszukiwaniu wyważonej szarości. Szarość była mdła, a kobieta czuła, że odrobina więcej braku wyrazistości na tym wykładzie przyprawi ją o prawdziwe mdłości. Zmrużyła oczy i przygryzła wnętrze policzka, gotowa do odpowiedzi, gdy tylko kłótliwy jegomość skończy swoją wypowiedź, która jednak przyniosła nieoczekiwane zakończenie.  — You are charming...  — Wszystkie mięśnie na jej twarzy uległy rozluźnieniu — poza tymi, które poprowadziły jej brwi wysoko ku górze, pozostawiając na chwilę twarz Itou w całkowitym zdumieniu. Nie spodziewała się flirtu. Nie wiedziała, czy sobie tego w tym momencie życzyła. 
— Och...  — Z jej płuc, wraz z resztką wydychanego powietrza, wypłynął krótki dźwięk, który nie przeszkodził mężczyźnie dokończyć wywodu. Całe szczęście, ponieważ jego kolejne słowa przyniosły treść, wobec której już mogła stawić opór.
— Nie nawykłam kłamać i mi tego nie wmówisz. — Ruszyła ostro, zapominając, że przecież się nie znają. Najwyraźniej Alaesha była dużo bardziej wrażliwa na to, co mogą myśleć o niej inni, aniżeli deklarował to jej rozmówca.  — Gdybym oceniła Cię po pierwszym wrażeniu — Zerknęła przeciągle w kierunku maski leżącej w tym momencie na jego udzie. - to sądzisz, że byśmy teraz rozmawiali?

Coś w podwójnej naturze Setsuro objawiającej się mieszaniem powagi z rozbawieniem, a nawet dualizm wyrazu jego w połowie sparaliżowanej twarzy, drażniło ją — ale również przydawało rozrywki. Sama była zlepkiem wielu przeciwieństw, więc konfrontacja z kontrastową osobą było dziwnie niekomfortowa. Niemniej, będąc w tym aspekcie zupełnie pozbawioną skromności, Alaesha darzyła własną osobę wielką sympatią, dlatego w tym przypadku nie mogłoby jej zabraknąć również wobec Setsuro. W rzeczywistości niczym jej nie uraził ani nie była na niego zła. Miała jednak ochotę dokładniej zbadać granice i ustalić je tuż przed jego progiem bólu.
— Tak, w ten sposób działa mózg. Jednak to się sprawdzało dawno, dawno temu. W obecnych czasach kategoryzowanie jest zbyt prymitywne, aby mogło działać bezbłędnie. Dlatego, nawet jeśli Twój mózg z radością stworzy jakąś kategorię, to warto sprawdzić, czy się nie pomylił. Być może, gdybyś zrewidował swój osąd o mnie, wcale nie byłabym już taka czarująca. — Mówiła powoli i cicho. Niemniej ani na moment nie zerwała połączenia spojrzeń, jakby starając się przewiercić do umysłu przedstawiciela Minamoto i samodzielnie wyrwać szufladę, do której włożył jej osobę i wywrócić ją do góry nogami, wysypując całą zawartość.
— Również nie przepadam za Freudem. Myślę, że to niezły dewiant, który chciał zastosować swoje wypaczone pojmowanie rzeczywistości do wszystkich ludzi. A jak się już pewnie domyślasz, według mnie nie ma narzędzi i teorii, które można zastosować do wszystkich.

Przyglądała się rozbawionemu wyrazowi twarzy nowo poznanego mężczyzny, nie wiedząc do końca, z czego on wynika. Pomyślała, że to całkiem ciekawa twarz do stworzenia portretu.
—  Setsuro, gdybym chciała być od razu znaleziona, to usiadłabym w pierwszym rzędzie. Tu nie chodzi o fakt odnalezienia, a o jego czas. — O to, jak długo wytrzymam na widoku. — Bo to, że odnaleziona będę, wiedziałam od samego początku. — Teatralnie przewróciła oczami.  — Nie spodziewałam się tylko, że tak szybko. Choć... tak niewielka publika jest w zasadzie dla mnie całkiem komfortowa. — Uśmiechnęła się niemal przyjaźnie. Dalej jednak czuła się obnażona i zbyt szybko odarta ze swojej chwili spokoju, której przecież szukała w ostatnim rzędzie. Wtem prelegent powiedział sztampowe „Dziękuję za uwagę”, a na sali włączono więcej świateł.
—  Jakie to miłe i łaskawe z Twojej strony, że specjalnie dla mnie chciałbyś odegrać ten mały teatrzyk! — Lekko klasnęła w dłonie. — Ale skoro lubisz słuchać mojego głosu, to będziesz musiał chwilę poczekać. — Po czym zerwała się z fotela.

Podszedł do niej sam z siebie i zaczął ją zagadywać. Była już pewna, że mu się spodobała. Oddanie tej wiedzy w ręce Alaeshy było nieroztropne. Choć hipotetycznie to nie ona była w tej sytuacji drapieżnikiem — a ten silniejszy i wyższy od niej mężczyzna — to zwęszyła krew i rozpoczęła polowanie. Były to jednak łowy na tyle subtelne, aby ofiara wciąż mogła myśleć, że jest u steru. 
— Może dlatego, że przez większość wykładu rozmawiałeś ze mną? — Roześmiała się. — Nie dość, że czytasz z moich obrazów, to również z mojego ciała? — Zrobiła krótką pauzę, po czym zaczęła mówić dalej. — Ale cóż, masz rację, akurat z nimi nie miałam ochoty rozmawiać.
— Tak, kupią od ciebie obraz. A później powieszą go na ścianie nad telewizorem, tam, gdzie na co dzień nie sięga ich wzrok.  — Kolejne jego słowa Setsuro zakłuły Alaeshę gdzieś głęboko. Sama wielokrotnie się nad tym zastanawiała, jednak cóż miała z tym zrobić?
— Liczy się dla mnie tylko możliwość tworzenia. Bez takich jak oni nie mogłabym tego robić. Jakkolwiek, dziękuję za komplement. — Odparła spokojnie, blado się uśmiechając, przy okazji pokazując trochę więcej z prywatnej siebie. Jego słowa, a w zasadzie szczerość, sprawiła, że na chwilę się odsłoniła i przestała snuć wokół niego swoją sieć, co on natychmiast wykorzystał. Zauważyła jego intensywne spojrzenie wbite w jej własne źrenice. Spostrzegła, że ma długie rzęsy, które miękko okalały obrys oczu, co sprawiało, że oczy Setsuro wyglądały dużo delikatniej niż reszta twarzy, tworząc ładny kontrast. Dostrzegła też jakby pomarańczowe błyski w tęczówkach, jednak nie była tego pewna, ponieważ źródło światła było tuż za nim. Wytrzymała przez chwilę jego spojrzenie, jednak po chwili spuściła wzrok, a do naczynek krwionośnych w policzkach nabiegło odrobinę pulsującej krwi. Czemu tak patrzy? Dopiero co powiedział komplement, a teraz już chce mnie zawstydzić? Choć musiała przyznać w głębi serca, że te drobne przepychanki o dominację, były całkiem ekscytujące. 

— Nie wiem, czy istnieją jakiekolwiek zawody, które są całkowicie wolne... — Początkowo zlekceważyła wplecione w zdanie czarnowłosego informacje o jego pracy i kolacji, udając, że wciąż zastanawia się nad kwestią zawodów. W rzeczywistości myślała o tym, czy na pewno chce wiedzieć, czym zajmuje się Setsuro. Jaką rolę w klanie może mieć osoba od „znajdowania ludzi"? Zabrzmiało to nietypowo, a w tym momencie chyba nie chciała ani dowiedzieć się więcej, ani postawić samodzielnie żadnej diagnozy. Szczególnie że właśnie dostała zaproszenie na kolację od intrygującego mężczyzny. Ewentualnej weryfikacji może dokonać później.
— Przyjmuję zaproszenie. Jednak chcę, żebyś wiedział, że nie potrzebuję przysługi. Jestem już dużą dziewczynką i umiem sobie poradzić bez wsparcia silnego mężczyzny. — Uśmiechnęła się zaczepnie, ale zupełnie szczerze, dając mu jasno do zrozumienia, że interesuje ją spotkanie z nim, a nie ewentualna korzyść ze spotkania z przedstawicielem Minamoto.
— Nie wiem, czy dobrze mnie zrozumiałeś. Nie chodzi o to, czy jesteś lub nie w jakiejś kategorii. Ja po prostu odmawiam przypisywania ludzi na stałe do jakiejkolwiek z nich. Ludzie są zbyt złożeni, aby ich szufladkować w jednej kategorii. Ty również.

Setsuro oparł się dłonią o ścianę za jej plecami, stając na tyle blisko, że mogła wyczuć jego perfumy. Jego garnitur był uszyty z dobrego materiału o splocie nadającym mu faktury i gęstości przyjemnej dla oka, i zapewne rozkosznej w dotyku, o czym jednak Itou nie miała zamiaru się teraz przekonywać. Niemniej szybko oceniła, że był on ubrany z klasą i w dobrym guście. Atmosfera między nimi ulegała powolnemu zagęszczaniu, z czego czerpała sporą przyjemność. Niemniej znajdowali się trochę zbyt blisko siebie jak na te okoliczności. Nie potrzebowała takiego rozgłosu. Choćby kiedyś miała z niego zrywać ubrania zębami, a on przytrzymywać ją za nadgarstki, byłaby to sprawa między Alaeshą i Setsuro, a nie malarką i członkiem Minamoto. 
Zgrabnie odbiła się od ściany, znajdując się na krótką chwilę jeszcze bliżej jego twarzy. Zrobiła to jednak tylko po to, by wyciągnąć wyprostowaną lewą nogę w bok i opaść na nią ciężarem swojego ciała. Niemal tanecznym krokiem dociągnęła po ziemi prawą nogę do lewej, stojąc już w zasadzie obok mężczyzny. 
— Zaczyna się druga część wykładów. — Delikatnie go wyminęła, kierując się prosto do ich rzędu krzeseł, nie oglądając się za siebie.

@Yōzei-Genji Setsurō