Uchyliła powieki, raz jeszcze przyglądając się rozlanym plamom czerni, szarości i czerwieni tworzonego obrazu. Promienie z lampki stojącej z lewej strony, zakrzywiał jakość kolorów i wyłaniająca się twarz z bielącego malarskie wapno - płótna. Jedna z tych, która nawiedzała ją w sennej scenerii kreowanych - nie przez nią, historii. Jeden z duchów o długich i czarnych jak wronie skrzydła włosach, co to uważny artysta umoczył w atramencie. Równie mocno naznaczone ciemnością ślepia, w których - niby dziki, polujący kot - czaiła się wzgarda z gotowością błyskawicznego ataku. Już raz, niemal rozszarpał jej senne wnętrze, ale uparcie polował dalej. I równie uparcie, odwdzięczała się, kreśląc z pasją, równą dzikości, z jaką pamiętała szarpiącą się w myśli ciemność dusznej postaci. Drobne dłonie zaciskała na pędzlu mocniej niż zazwyczaj, bieląc knykcie i wciąż czując pod skórą dreszcze, napinające komórki, niemal elektryzując, jakby wołając o zbliżającą się burzę.
Palce, już dawno znaczyły smugi farby, przypominające przez intensywność szkarłatu, krwawe zacieki. Nie przejmowała się tym w najmniejszym stopniu, kilkukrotnie, przecierając tylko opuszki o zwilżoną chusteczkę. Kolejne pociągniecie i oderwała pędzel od pogrubionej faktury malarskich warstw, wpatrując się w niedokończony obraz. Niedokończony, bo brakowało w nim ulotnego pierwiastka, który umykał jej za każdym dziś razem. Zmarszczyła brwi, zawieszając dłoń w powietrzu, jakby to w przestrzeni przez płótnem, chciała coś dorysować, albo uchwycić ubrudzoną końcówką pędzla. Z cichym westchnieniem, odłożyła jednak narzędzie, podrywając się jednocześnie z kolan. Stanęła bosymi stopami na miękkiej materii złożonego koca, który służył jej za podparcie. Już ostrożniej, podciągnęła wyżej podwinięte i tak, rękawy za długiej koszuli. Wierzchem dłoni przetarła skroń, czując wilgoć zmęczenia. Było późno, wystarczająco, by chciała znaleźć się w łóżku ze szkicownikiem. A jednak, pulsujące wciąż pod skórą napięcie, nadawało jej sercu niecodzienny rytm, z echem, który szumiał w uszach nieznośnie. Czuła zalążki zbliżającej się migreny, napierającej na kołaczące serce, wciskając się na napięcie drgające wokół głowy, opadając na przymknięte powieki, ciężarem klejącym rzęsy.
Jeszcze nie.
Uchyliła spojrzenie, wracając ku scenerii malowanej, męskiego oblicza. Rozluźniła poruszające drgnieniami ręce, by w następnej chwili opleść nimi ramiona. Przygryzła wargę, nieco zbyt mocno, chcąc zmusić ciało do skupienia - na zupełnie innym wrażeniu. Przerwała, rozchylając wargi, gdy poczuła na języku metaliczny posmak. Nie.
Obróciła się na pięcie, rozluźniając ramiona. Bose, miękko stawiane kroki, skierowała do kuchni. Kocię mruczące na fotelu w pracowni, nawet nie uchyliło zielonego oka, by podążyć za znikającą drzwiach Carei. Znał jej pomysły. I nawyki, które kazały jej ubogacić krew o pochodną kodeiny i mieszankę leków, które miały - podane wystarczająco wcześnie - zatrzymać przeraźliwy ból głowy.
W momencie, gdy unosiła szklankę z wodą, popijając gorzkie pastylki, rozbrzmiał huk. Jeden i drugi, po którym proporcjonalnie, Eji podskoczyła, wypuszczając z ręki szklane naczynie, które zgrało się melodią soprano tłuczonych odłamków z jej zduszonym krzykiem. Serce załomotało, dudniąc tak mocno, że niewiele brakowało to przedarcia przez unoszącą się nerwowo pierś. W kolejnym impulsie, nachyliła się nad szkłem, by zaraz potem zerwała się do drzwi. Po co, dlaczego, czemu serce wołało w panice? To nie logika, prowadziła drżące dłonie, gdy odblokowywała zamek i uchylała drzwi, którymi szarpnęło pod naporem cudzego ciężaru, potem, pod tym samym ciężarem, opadło na nią ciało z mdlącą wonią i gęstością krwi. Zamarła w półkroku, z krzykiem zamarłym w krtani i piekącą - niewiadoma skąd - łzawą linią, napierającą na kąciki oczu. Wstrzymała oddech, sparaliżowana, nie będąc w stanie, w pierwszych sekundach ani poruszyć ciałem, ani wyrwać słowa gorejącego na języku. Nie.
Nie.
Dopiero potem, jakby po czasie, zrozumiała, że obce, rozgorączkowane spojrzenie, wcale obcym nie było. Znała je. A wspomnienie, i jej ciału nadało gorąca, płynącego z gniewem. I ta jednak emocja zamarła. gdy z wysiłkiem, postąpiła krok w tył, unosząc w końcu jedną dłoń wyżej, by wciąż drżąc, przytrzymać  opierające się na niej ciało, rozpalone tak, że ciepło oplatało jej własne, niby parząca, lepka pajęczyna. Woń krwi, wywoła gwałtowany skurcz w żołądku, ale zmusiła ciało do posłuszeństwa.
Obróciła się tak, by oprzeć plecami o ścianę, pociągając za sobą chłopaka. Drugą dłonią pchnęła drzwi, domykając wejście. Działała jak w amoku, na szczyt wysuwając karykaturalnie pulsującą - troskę - Zrobię to później - wyszeptała, z suchością na języku i drżeniem, równym tym, z jakim dreszcze szarpały jej ciałem. Przełknęła z trudem ślinę, odganiając napływające szaleńczo pytanie. Co się stało i dlaczego znalazł się - akurat tutaj. Te - ustąpiły miejsca palącej w mieszance ambiwalencji gniewnych zmagań i potrzebie udzielenia pomocy - Nie dam rady sama. Musisz mi pomóc - oparte o jej bark, rozpalone gorączką czoło ciążyło, więc musiał ją słyszeć, gdy kolejne głoski, szeptała niema do ucha. Nie mogła puścić go, zostawiając na podłodze. Wtedy, była pewna, że nie poradzi sobie z przeniesieniem. A za plecami, w rogu - stała salonowa sofa. Szarpnęły ją mdłości, ale kolejny raz zmusiła się, by skupić na ciężko, cofanych krokach. Jeśli tylko - zechciał jej w tym pomóc.
Drań.

@Warui Shin'ya

| ubiór koszulka zakrywa brzuch; sięgająca kolan, rozpięta koszula z długimi, ale podwiniętymi rękawami

Wiedziała przerażająco doskonale, ze strachem przenikającym każdą komórkę ciała, jak otrzymaną siłę, potrafili wykorzystać mężczyźni. Żołądek skurczył się jeszcze bardziej, sprawiając, że zbladła, gdy wpuszczony na własne życzenie intruz, uwięził ją przy ścianie. Znowu - na jej własne życzenie, w próbie niezdarnej pomocy i utrzymania cudzego ciężaru. Żółć wspięła się po gardle, gdy zimne szpony obezwładniającego niepokoju zakleszczyły ją w uścisku, jak jadowity wąż. Straciła na moment oddech, czując, jak paraliż dźwiga się z jej wolą o królowanie. Szalę przechylała na swoją korzyść. Nie do końca przeskakując w kierunku, który kontrolowała.
Był wysoki. Pamiętała, że nawet wtedy, gdy drobiny gniewu napędzały płuca i plątały myśli, musiała wspiąć się na palce stóp, by sięgnąć rozgorzałą od emocji dłonią jego twarzy i wymierzyć siarczysty - na jej możliwości - policzek. Z tą samą siłą, którą prezentował, przyszło jej się mierzyć teraz, nawet, jeśli kontekst, okoliczności i miejsce, do podobnych na żadnej płaszczyźnie nie należały. Ale było coś jeszcze. Ledwie mgnienie, ulotna świadomość, że ktoś taki jak on - potrafiłby ją ochronić. I to ta myśl, jak uderzenie pioruna, przegnało pierwotną chęć żałosnej ucieczki. Przegoniło i przerażenie zbliżającej się krzywdy, która nie nastąpiła. Wręcz odwrotnie. Przekonanie, że siła, jaką dysponował, prędzej jej krzywdę mogła rozszarpać.
Był niebezpieczny. Ale nie dla niej. Prawdopodobnie.
W ułamku sekundy, jej uwaga przeskoczyła jak płomień świecy, na zupełnie nowym źródle. Skupiła się na czymś zupełnie innym, czymś, co intuicyjnie wypierała, nie biorąc pod uwagę, żadnych innych opcji. Została zalana falą chaotycznych, ambiwalentnych w całej okazałości emocji. Coś nieprzewidywalnego. Przełknęła ślinę, bo gdzieś na granicy pojmowania, mieszanka woni - męskiej skóry, perfum, nieuchwytnych nut wiatru - naparła wraz z ciałem. Tak, jak bliskość, do której nie była przyzwyczajona, unikając jak ognia, szczególnie gdy to przerażenie grało pierwsze skrzypce. Ale gdy to zniknęło - wywołała zupełnie obce, uśpione, czy też zduszone, nieoczekiwane wrażenie. Nieznośnie, zdradzieckie, ale przyjemne. Do czego nie miała śmiałości się przyznać nawet przed sobą. Uwięziona w ogniu zawieszonej nad niej siły, samej zrobiło się gorąco, jakby z tą energią chciała się zetknąć. Zespolić. Czuła, jak czerwień wkrada się na jasne policzki, ale falą, która nie miała prawa zaistnieć. Nieznana burza przysłoniła ciemne jak noc źrenice.
Nie. Nie. Nie.
Miękkość uczepiła się kolan i dziękowała w duchu opiekującym się nią bóstwom, że za plecami wciąż czuła chłód ściany, do której została przyparta. Trzy, kolejne, dudniące uderzenia serca przywrócił jej ciału właściwą ścieżkę działania. Miała inny cel. Inny plan. Nie podobała jej się ta reakcja. A to sprawiało, że duszony od nowa żal, smutek, gniew i trujące poczucie winy zakwilił głośniej. Na siebie samą. Na świat. Na niego. Za wszystko co się stało. Za wszystko - co miejsca nie miało. I to, bolało jeszcze bardziej przenikliwie. Żałośnie. Była przecież brudna. Nieczysta. Skalana.
Dla odmiany, to chłód rozlał się impulsem przez całe ciało, dusząc nieznane - już na kiełkującej iskrze, chociaż dreszcz, ulotny jak sam dotyk, owionął twarz, gdy chłopak musnął jej włosów w ochrypłej odpowiedzi, samej, ledwie oddechem przyjmując słowa.
Finalnie, z trudem, ale z pomocą drania - powtarzała sobie określenie w głowie, niemal jak modlitwę do zapamiętania - przeniosła się w pobliże mebla, na który - w końcu opadło rozgorączkował ciało Waruia.
Ledwie kątem oka dostrzegła, dopiero z daleka, że szkarłatny ślad dłoni, niby mistyczne zaznaczenie, brudziło ścianę, gdy zatrzymał palce - gdzieś na wysokości jej policzka. Wróciła uwagą do yurei akurat w momencie, gdy on sam spojrzał na nią, w końcu, konfrontując się - w pełni z jej własnym. Jak w sennym zawieszeniu, śledziła i lepką linię palców, gdy opierała się na suwaku i w końcu odsłonił źródło sączącej krwi. Wbrew pozorom, nie skrzywiła się. A rany, tak brzydko cięte, nie przerażały. Jej lęk krył się w innym miejscu. Przyczajony, gotowy do ataku drapieżnik - Zostaw - zmarszczyła brwi, skracając dystans, który początkowo, w intuicyjnej reakcji - nadała. Pochyliła się, zgarniając pospiesznie włosy, które zsunęły się z ramienia, opadając na męską pierś - Podrażnisz bardziej. Mam apteczkę - wzrok przesunął się ze szczęki, na poruszającą się przy ciężkim przełknięciu grdyki, na ścieżkę lepkiej poskoki niżej. Na pierś. Wciągnęła powietrze ze świstem. A jednak, było jej słabo. Zagubienie, skubało ją w ramię, rozświetlało źrenice. Tak, jak przeskakujące emocje - Bo to moja sprawa - wycedziła, chociaż zamiast gniewnej, butnej wręcz tyrady, w głosie pojawiła się łagodność, obca do błyskającej w oku złości. Ta ustępowała - znowu, czemuś zupełnie innemu. I celowo, czy nie - odbijała słowa, które rzucił w jej stronę, tam, w sali pełnej luster.  Mogła gniewać się na to co robił, ale nie miała prawa być obojętna na cudzą krzywdę. Nie, kiedy dawno temu, pozbawiono ja tego prawa. Cofnęła się, prostując i kolejny dziś raz czując, ja łzy warkoczą pod cienkimi powiekami, jak osiadają na rzęsach, które w pospiechu przetarła wierzchem wciąż drżącej dłoni.
- Nie zasypiaj - rzuciła miękko, dostrzegając i kocura, który wskoczył na brzeg sofy, przy nogach, węsząc czujnie. Odwróciła się na pięcie. Tuż obok, w kuchni - była przygotowana. Znała podstawy pierwszej pomocy. Musiała. Z dziwną precyzją, minęła rozbite szkło na podłodze. Sięgnęła i po wodę, zgarniając po drodze ręcznik, a całość ułożyła na stoliku, tuż przy leżącym chłopaku - Zaczniemy od szyi, ale tu...musisz... muszę... - głos jej zadrżał, kaszlnęła niespokojnie - musimy to zdjąć, albo podsunąć - palcem, wskazała na koszulkę, uwieszając jednak tuż nad ciałem, ale nie muskając nawet opuszkiem poszarpanej linii, przypominającej nieprecyzyjne maźnięcie pędzlem. Niezależnie od sytuacji, nie chciała być nachalna, i zwyczajnie, odrywając od okoliczności, czuła pulsujące zawstydzenie i niepokój - albo rozciąć - kontynuowała, wpatrując się w głębokie cięcia i w bezradny sposób, prawdopodobnie pytając o pozwolenie. Nachyliła się ponownie, uciekając wzrokiem od bladej twarzy - ....albo po kogoś zadzwonić.

@Warui Shin'ya

Czuła, widziała, czy tylko dopowiadała - nie miała pojęcia. Organizm za to, w mimowolny sposób reagował na odbierane bodźce, zalewana tak potężną dawką doświadczeń, że ledwie była w stanie hamować ich werbalizację. Zdradzało ją ciało, nieprzyzwyczajone do wrażeń w intensywności i postaci, jaką zapewniał jej intruz. Niepokojącym było, jak łatwo przychodziło jej tasować emocje. Gniew - z nim miała problem, jego ujawnieniem. Nauczyła się dusić pierwsze symptomy, unikając sytuacji, które mogły wodzić ja na podobne pokuszenie. Łatała relacje łagodnością, koiła na sobie tylko zrozumiały sposób. Nie rozumiała więc, co sprawiało, że akurat on tak łatwo wyprowadzał ją z równowagi, odsłaniając duszony cień. Znała pierwotną przyczynę, ale ta - powinna zblednąć. Rozwiać się, przypieczętowana wymierzonym policzkiem. A mimo to mierzyła się z pulsującą pod skórą złością, podsycaną sama obecnością i niekontrolowanymi reakcjom, jakim poddawało się ciało. Kolejny powód do gniewu, bo spijała niemal z rozgorączkowanych ślepi tamowane rozbawienie, podsycając ogień, który zalewał lica. I chociaż to chłopak był ranny, narażony na jej decyzje, w nieuchwytny jeszcze sposób, to ona czuła się wobec niego bezbronna. I napawało ją to równie niekontrolowaną paniką. Niepokoił swoją nieprzewidywalnością, niebezpieczeństwem, które podjudzało nieznane.
Odsłonięta rana, bez tamowanej strony ręki, puściła czerwień gęstą jak nierozrobiona farba. Metaliczny posmak czuła nawet na języku, a krwawa woń wdzierała się głębiej, osiadając na wargach, na włosach. Całe pomieszczenie przesiąkało obecnością, z niemą bezczelnością gorączki, co szkliła wodzonym za nią spojrzeniem. Czuła go nawet nie unosząc twarzy, by skonfrontować płynące wrażenia. Śledził linię kroków jak polujący wilk, co oceniał wartość dostrzeżonej ofiary. Zadrżała, oddychając przez nos, przygryzające kącik ust, gdy dreszcze, łaskoczącym impulsem ścignęły przez całą długość kręgosłupa. Miała ochotę syknąć jak rozjuszona kotka. Wywoływał w niej tak mieszane uczucia ze skrajnością, którą trudno było jej wrzucić w jedne, sensowne ramy. Wymykało się jej to, jak on sam. Nie rozumiała nic. Być może po prostu z niej kpił, jak robił to na samym początku, zamykając w ramach naiwnej ignorancji. Drwina, która zapaliła się iskrą w jasnych ślepiach, judziły ją bardziej, angażując ponownie emocje, które budziły się dziś częściej, niż przewidywała.
Karciła się jednak zaraz potem, przywołując w kolejnej próbie- do porządku. Potrzebował pomocy. Niezależnie od jej - czy jego reakcji - nie mogła odmówić. Nie chciała. Tylko, ze jednym były postanowienia, drugim, następujące po sobie zdarzenia. A razem ze szklącą tarczę źrenic nieprzytomnością, przyszła i nieprzewidywalna werbalizacja odpowiedzi, z którą tak głupio się wahała. Nim zdążyła zareagować zrozumieniem, zmusiło ją do tego stanowcze szarpnięcie. Zakleszczony na nadgarstku uścisk, nie zwolnił nawet gdy mimowolnie, zaparła się, w próbie odchylenia do tyłu i rozpaczliwie starając się nie opaść siłą impetu na chłopaka. Wzmocniony nacisk bez mniejszego problemu pociągnął jej dłoń ku materii opinającej tors. Wciągnęła powietrze ze świstem, gdy drobne palce zawisły nad brzegiem koszulki. Ona sama ciało spięło się z uwieszonym w oczach i na końcu języka - protestem. Tym samym, który rozświetlił tęczówki rozjaśnione kaskadą emocjonalną w zwarciu tych należących do Shina. Wargi rozchyliły się i zwarły kilkukrotnie, nie mając pojęcia, co powinna była ująć. Odpowiedź była jasna, a chociaż sposób przekazu daleko wykraczał poza granice uprzejmości, zrozumiała. Przyjęła.
Gwałtowne syczenie z boku, nakazało jej na moment podążyć warczącym sygnałem, aż do nastroszonego kota - Nie trzeba, Jiro. Wszystko dob... - głos kołysał, ale wlała finałową dawkę czułości. Atakujący kocur, był teraz ostatnim, czego potrzebowali. Urwała końcówkę zdania, bo ucisk na nadgarstku zmienił kierunek i z równą nieprzewidywalnością, powitała zetkniecie ze skórą - N-n...nie - urwała, bo chłód jej własnej skóry zdradziecko chłonął ciepło z którym się starło. Tak jak nie kontrolowała dreszczy, łaskoczące zakończenia nerwowe na rozwartej dłoni. Niemal syknęła przez zęby. Za wiele. Nieznośne za wiele kazał jej znosić - Drań- powiedziała na wydechu już na głos, w tym jednym określeniu, nie hamując kumulowanej złości.
Każdy artysta musiał znać anatomię ludzkiego ciała w najdrobniejszych szczegółach, by rozumieć jego funkcjonowanie i potrafić odbić jego całość na papierze. Musiała myśleć, jak artysta, traktować rysującą się pod palcami linię mięśni i gładką fakturę wilgotnej od gorączki powierzchni - jak odzwierciedlenie treści, którą miała wyłonić z obrazu. Linie i kreski, układające się w kształt ciała, cienie i gęstość drobnych wypukłości, co wyznaczały lepką ścieżkę krwi. Przymknęła i otworzyła powieki, zmuszając spojrzenie do otwartości, tej rzeczowej, co chłonęła drgające impulsy na rozognionej skórze bez wstydu. Widziała przecież nagich modeli, których pozy kreśliła bez niepotrzebnego poruszenia. Tylko nikt do tej pory nie dał jej szansy, by przez dotyk odkryła niebezpieczeństwo męskiego ciała. Zupełnie innego niż doświadczyła.
- Pomogę. Ale proszę...Nie rób tak więcej - nie precyzując czym to "więcej" miało być. Język zaplątał się, bo czuła jak kłamstwo i chłodna ostrość pieklą się w krtani; jak rozdwojenie jaźni kpi z niej szyderczo, wskazując na jawną hipokryzję. Umęczenie prowadzoną walką, coraz bardziej dawało we znaki, a miała przed sobą wyzwanie, które - znowu - przekraczało poczytalność poukładanych dotychczasowo reakcji. Bała się. Gniewała. Odsłaniała słabość czystego niedoświadczenia. Szarpała z własną tożsamością decyzji, ale w olśnieniu wiedziała, że tak czy inaczej - poradzić sobie musiała. A potem odchorować.
Najtrudniejszy był pierwszy ruch. Początkowo angażując tylko jedną dłoń, szybko podsuwając i drugą. Niewiele brakowało, a zamknęłaby oczy, nie orientując, gdzie prowadzą ją pace, ale lepka wilgoć, która rozmazała się wierzchem, kazała skupić na zadaniu pewniej. Uniosła materiał wyżej, naciągając jego szwy, gdy dotarła do wysokości ran. Ta sama prośba, którą rzuciła ku chłopakowi - nie chciała podrażnić i tak wciąż sączącej krwawo granicy, poszarpanej cięciem skóry. Koszula poszła wyżej, ale docierając do wysokości unoszonej ciężko piersi, z namysłem przysunęła własne ciała, minimalizując odległość, by ułatwić sobie zabieg. Najpierw też opierając - tylko jedno kolano na pustą przestrzeń przy chłopięcym udzie. Uniosła dłonie i ramiona wyżej, wciąż zahaczając rozciągniętymi palcami o zwinięty już brzeg koszulki, pilnując by nie tak często przejechać paznokciami przez skórę, w linii wędrówki ku górze. Starała się możliwie zgranie, współpracować z rannym, ale wykonany przez niego gest zdawał się napierać i na rany, bo posoka potoczyła się gęściej - Poczekaj, poradzę, tylko przełożyć  musimy przez głowę - nie unosiła więcej głosu, wspięła się za to na kanapę już całkowicie, dodatkowo, niemal obejmując ramionami chłopaka w miejscu, gdzie pociągnęła wilgotny materiał i finalnie, z wysiłkiem, zsunąć go całkowicie. Wymuszona bliskość sprawiała, że jeszcze wyraźniej czuła, jak rozpalone było ciało, ale nie broniła się tak, jak wcześniej, skupiona na teraźniejszość, w której - po prostu obawiała się, że chłopak straci przytomność. Miała cel, a  perspektywa, ujmująca sylwetkę w proporcjach modela, dawała jej myślom oddech i napędzała do faktycznego działania. Ignorowała wszystko inne, co mogło je utrudnić. Ciepło, bliskość, dotyk, zapach i drżenie, którego się nie pozbyła.
Westchnęła cicho, z pewną satysfakcją, której nie poświęciła więcej, jak kilka sekund. Przez moment nieruchomo patrzyła dokładnie na twarz chłopaka, lokując się na zwężonych źrenicach. Znajdował się tak blisko, że niemal odbijała się oddechem o... maskę. Zmarszczyła brwi - To też zdejmę - zakomunikowała, tym razem bardziej stwierdzając, niż pytając o pozwolenie. Wolną dłonią sięgnęła ku cienkiej maseczce - wolałabym, żebyś się ani nie wykrwawił, ani nie udusił. Łatwiej ci będzie oddychać - mówiła cicho, czy przerwała jakieś tabu?
Zamrugała, w końcu mając szansę zmierzyć się z tarczą blizn idącą od kącika warg, kończąc się gdzieś wyżej. Z uwieszoną na małym palcu maseczką, przysunęła kciuk dokładnie do szczęki. Zanim opuszek odkrył nierówność - cofnęła się gwałtownie. Popełniała błąd. Ale zapamiętała paskudną potrzebę - że chciała go dotknąć. A potem namalować - Przepraszam - zsunęła ciało niżej, stawiając bose stopy na podłodze i odsuwając w pośpiechu, by sięgnąć po bawełniany ręcznik, umoczony w wodzie. Teraz, trudniejsza część. W innym znaczeniu.
Spuściła wzrok, lokując uwagę na ranach. Krew płynęła. Ile jej już stracił? Nie wiedzieć czemu, niemal jak w zwolnieniu, z fascynacją którą szczycili się artyści, a której ulegała ona sama, obserwowała rubinową ścieżkę, która sunęła przez szyję, przez wyraźny rys adamowego wzgórka, mościło się w zagłębieniu obojczyków, by nabrzmiała, puściła się w dół, przez pierś, na moment błądząc krwawym maźnięciem na kratce brzucha, finalnie znikając gdzieś na pasku. Było w tym coś przerażająco pięknego. Zwarła usta, kreśląc nimi linię, przygryzając odruchowo ich brzeg. W tym samym momencie gorąc wrócił, a ona - dla odmiany - w zimnej panice odwróciła wzrok, zrywając i wizję. Czuła się, jakby dokonała zbrodni. To było nieodpowiednie. Nie na miejscu. Wydęła gniewnie wargi, nachylając z namysłem by odłożyć dwa, zmięte fragmenty ubrań.Potem zaczęła ścierać pierwsze, najpierw te najmniej narażone na podrażanie partie skóry, za każdym razem wypłukując materiał.

@Warui Shin'ya

Niemożliwym było, jak bardzo wyczulona zrobiła się na wszelkie wrażenia, jakie odbierały nienaturalnie uwrażliwione zmysły. Mieszały ze sobą wonie, kreśląc historię, która rozgrywała się za jej udziałem. Oplatał głos męski, oklejony chrypą i zmęczeniem przesiąknięty, graniczącym z chwytaną przytomnością. Docierały ku niej najmniejsze westchnienia i szept wysiłkiem okupiony. I w końcu dotyk palący żarem, tym pożerającym ranne ciało i czymś innym. Nieznanym. W tajemnicę wciśniętym samych zmysłów. Umysł działał na wzmożonych obrotach, w próbie dramatycznego ratunku przed wzbierającą falą. I mimo to nie umiała trafnie określić, dlaczego obecność chłopaka tak bardzo wytrącała ją z równowagi, ze znajomego spokoju, który udzielał się w towarzystwie znajomych, posiłkowany okolicznościowym dystansem, gdy ktoś zdecydował się przełamać narzucone granice. Śmiałość, dedykowała zrywom natchnienia. Wenie, która pociągała uwagę ku liniom ciągniętym wzdłuż dostrzeżonego lica oraz skupiska pragnień - opalizujących cieniem i światłem - oczu. Rozumiała za to źródło, w którym początkowo upatrywała drgającej niespokojnie mocji. Pieklący się gniew, rozdmuchiwany za każdym razem, gdy przypominała sobie, co zrobił i co zrobiła potem ona. Czystość intencji nie mogła być bardziej oczywista. A jednak, im dłużej trwała na orbicie wodzonego za nią spojrzenia, tym więcej (odcieni złotych refleksów odnajdowała) nowych impulsów budziło się do życia, zdawałoby się - z dawno temu rzuconego zaklęcia uśpienia. Krzyżowało to pierwotne utwierdzenie w pielęgnacji uczuć, które wtedy - tam w opuszczonym magazynie - ogniły się boleśnie. Urastały do ram zdrady i czuła właściwie, jakby chłopak dokonywał na niej swoistego wymierzenia kary za otrzymane uderzenie. A im więcej szczegółów rozlewanego szkarłatu i otwartości ran, szczerzącymi cięciami bliźniąc skórę, tym serce uderzało bardziej miękko, trzepocąc w zupełnie innym rytmie, równie czystej - troski.
Rozmazujące się ślady, jak wojenne makijaże, nadawały mu aury wojownika. Mogłaby się nawet uśmiechnąć do tych myśli, pamiętając, z jakim zachwytem słuchała legend o walczących samurajach, których potem, po swojemu, odzwierciedlała na papierze. I tam pamiętała jednego, o oczach złotych, co patrzyły na nią spod rozsianego ognia, karząc uśmiechem, który kołysał kącikami warg już nie tam, na obrazie, a przed nią z ostrością szczegółów, gdy drań werbalizował się na języku, a napinające skórę impulsy, domagały się uwolnienia. Co zobaczył w jej źrenicach, że odpuścił, nie miała pojęcia. Pozwoliło to ruszyć z wyzwaniem ściągnięcia przesiąkniętej krwią koszulki, wspinając się nie tylko na wyżyny siły woli, ale dopingującej ją wrażliwości, minimalizując przypadkowy nacisk bólu. Ale pamiętała, że była sekunda, w której mimowolnie nachyliła się, oddechem zahaczając o wilgotne pasma ognia, rozsypującego się na męskie czoło, gdy materiał w końcu pokonał granicę ciała. Zamiast podążyć za impulsem i wpleść palce pod rozlaną kurtynę, oczy odnalazły się w innym punkcie, pociągając i uwagę, i gest zachłannie nieprzemyślany, ledwie tamując konsekwencje tłoczoną winą.
Za co? Nie powinnaś. - wzrok uciekł, ścigając zaległy na krótko cień, gdy usta zadrgały we wzbierającej, nowej emocji, bardziej bolesnej, wstydliwe chowanej - Nie chciałabym, by ktoś obcy dotykał moich blizn - dłoń, niby potwierdzeniu, powędrowała ledwie muśnięciem nad linię zakrytego brzucha, by dwa uderzenia serca potem, wrócić do początkowej pozycji. Jej ciało kryło tylko jedną, brzydką tajemnicę, chowając nawet przed własnym wzrokiem tak mocno, jak było to możliwe. W perspektywie sieci przecinających się historii starszych ran, zdobiących jak niebezpieczne trofeum, skórę chłopaka - jej własna, rodziła w niej tylko bolesne obrzydzenie.
Wdech płytki poprowadził rozbieganość myśli ku zadaniu, ciągnąc dłonie w płytkiej wodzie i chłodnej perspektywie zabiegu. Skupienie, jak podczas gruntowania płótna pod nowy obraz. Oczyszczała plamy niepotrzebnie brudzące to, co należało do bytności kuszenia. Palce z czułością niezręczną, opierały się skórze, wydobywając rzeczywisty kolor i kształt, chociaż tym samym odsłaniając nowe odcienie znowu, żółcią pęczniejących zadrapań i siniaków. I była wdzięczna za cierpliwość. Pochylała się czasem blisko bardzo, odchylając tylko, by zgarnąć sypiącą się gdzieś po ramieniu czerń włosów z niemą, choć uparcie ignorującą pewnością, że śledzi ją rozgorączkowany blask złota. Słowa, które przełamały ciszę, stopiły się z jej gestami i opadającymi kroplami wody. Kazały unieść wzrok i dać się uwięzić temu, należącemu do chłopaka. Tylko na chwilę.
- Może zdecyduj po prostu. Wcześniej "nie powinnaś", a teraz "możesz robić co chcesz" - nieco za szybko pochyliła się znowu nad raną, tę niżej ulokowaną, zrywając więź, którą w niej zakotwiczył słowami - Której wersji mam się trzymać? - zatrzymała początkowy gest, odrywając miękkość materiału od rozdarcia. Oblizała nerwowo wargi, nie wahając się jednak nad odpowiedzią - Nie jesteś mi nic winien. Zdecydowałam się na coś, bo tak chciałam. - nawet jeśli ujął ja sposób przekazu, czuła na języku krople wracającej złości - Cudze życie to nie targ korzyści - dodała już łagodniej, unosząc wzrok tylko na tyle, by uchwycił cień mrugających rzęs. Usłyszał.
Coś w tym nie dawało jej spokoju. Wstyd zapewne, wpisał się już w toczone malarsko gesty na gorącej fakturze ciała. Wiedziała, że o tym wiedział. Widział. Napięcie niezwerbalizowane, mimo osłabienia, poruszało się z każdą rozbawioną zmarszczką przy oku, z kołysaniem warg, powstrzymywanych czym? Czego właściwie oczekiwał? Czego chciał? Czemu, nawet tak bardzo odsłonięty na atak, poddany woli pomocy, prowokował drżenia, jak uparty artysta, rysując wyraźnym różem pierwotną bladość policzków.
Ruch, zarejestrowany granicą spojrzenia, jak w zwolnieniu, uznała za nieznaczną prośbę, być może niemą reakcję na impuls bólu. Być może, wskazując jej kierunek potrzeby, którą zająć się miała, gdy tylko odsączy czerwieniejącą wilgoć bawełny. W zatrzymamy więc kadrze, siatkówka oka odbijała się obrazem unoszonej ku niej dłoni, rozumiejąc cel dopiero, gdy płomień dotyku, linią niezdarną poprowadził przez skórę dreszczem. Zamarła z palcami zwiniętymi nad odbiciem zmąconych kropel, nieruchomo pozostając nawet wtedy, gdy ciepło urwało się, pozostawiając ścieżkę, jak maźnięcie pędzla. Wszystko co do tej pory robił, naznaczał gwałtownością, intensywnością, na którą intuicyjnie reagowała ucieczką. Po fali doświadczanej do tej pory, przyjęła z zaskoczeniem, urwanym oddechem, mogący niechcący odwołać gest, który dla odmiany, witała sparaliżowaną tęsknotą. Trącały strun melodii, jakiej nie słyszała zbyt dawno. Zrozumienie za to przywitała z wydechem, prostując przy tym sylwetkę i hamując chęć, by przejechać kciukiem miejsce, które nadal żywo łaskotało pozostawioną czułością.
Dała sobie czas. Potrzebowała go, bo gdy rzeczywistość ruszyła pośpiesznym tempem, krew wzburzyła się, wtłaczając niechybną katastrofę. Miękkość trąciła kolana, chociaż bose stopy nie postawiły ani kroku. Nie rozumiała. Nie rozumiała co nim kierowało i dlaczego, raz za razem, sięgał do granic, których nie spodziewała się nigdy więcej odkrywać. Prowokował? Kpił? Spojrzenie, którym ją obdarzył, czuła niemal fizycznie, jak dotyk, gdy kreślił kształt jej lica. Zacisk w piersi wzmógł się, nie dając szansy, by rozchylone zaskoczeniem wargi, zwerbalizowały choć cień tego, co jawiło się w głowie. Powietrze przecięły nowe słowa, a ona w końcu zetknęła na nowo z linią jasnego spojrzenia. Na krótko, bo zamiast odpowiedzieć, wyrwała się z paraliżu, sięgając ku chłopakowi. Nagłość, mogła zapowiadać wszystko, jak zryw wiatru, który zdecydował się zmienić kierunek podmuchu. Upuściła bawełnę, która na nowo pochłonęła się w zimnie zróżowionej toni. Ona sama, pokonała krótki dystans, jaki ich dzielił, opierając kolano o brzeg kanapy, tymczasem dłonią chłodną sięgnęła chłopięcego czoła. Był rozpalony. I tam szukała rozwiązania nagłej zmiany. Ale dotyk nie zatrzymał się długo w miejscu, bo palce w kolejnym impulsie zerwanego z uwięzi pragnienia, wplotła wyżej, chwytając między opuszki miękkość rudych pasm, by zaraz, delikatnie zaczesać je do tyłu, zgarniając falę, która przysłaniała nieznacznie utkwione w niej źrenice, kleiły się do skroni. Dłoń bladą zatrzymała gdzieś na linii na karku - Czyli nawet nie wiesz, dlaczego - odezwała się w końcu cicho, miękko, zaglądając w zaszkloną gorączką toń, próbując zwolnić gonitwę obijającą się o żebra i szum nagły w uszach.
Odsuwając się, zahaczyła paliczkami o skroń, potem bark i w równej początkowi nagłości, oddać skradzioną przestrzeń. Odwróciła się bez słowa, nie dając szansy na zastanowienie, ani zrozumienie, co i czy coś - zadziało się w tych kilku chwilach. Minęła stolik, docierając do jednej z szafek. Podsunęła niewielki stołek, na który wspięła się, a w jednej z zamkniętych półek, wyciągnąć nieduży koszyczek. Zeskoczyła lekko, obejmując niewielkie opakowanie czegoś, czego zawartość, jakoś mechanicznie, sztywno, rozerwała, wsypując zawartość do szklanki, w której znalazła się woda. I wszystko to, uparcie, nie zerkając nawet na pozostawionego na kanapie chłopaka. Za długo.
- Wypij. Działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie - zatrzymała się w stosownej dla uspokojenia zmysłów odległości, oplatając przeźroczyste naczynie, jak tarczę przed sobą, cierpliwie czekając... na zgodę. Jego lub jej.
- Jeśli czegoś ode mnie jeszcze potrzebujesz - wahnie zakwiliło w tonie - po prostu powiedz.

@Warui Shin'ya

Rytm gestów, metodyczność chłodnych zanurzeń, kropel ściganych o brzeg naczynia i miękkiego ich zderzenia z gorejącymi ranami. Jak modlitwa zamknięta w smukłych dłoniach, powtarzana przyjmowaną gorączkowo melodią dotyku. Echo szepczącej pod jej palcami chłopięcej skóry, wydawało się krążyć wokół najmniejszego poruszenia i spięcia, które poddawało się jej zabiegom. Z malarską starannością oprawiała je należną im troską, odrywając naleciałości, które wdarły się na wejście wraz z nieznajomym, któremu zaserwowała na początek znajomości dość zapamiętywalny ślad. Nie tylko w pamięci. Ten sam policzek, obserwowała teraz z uwagą, granicząc spojrzeniem niepodobnym do źródeł znajomości. Kreśliła od nowa perspektywę, w której - widziała winę. Tym razem nie tylko jego, ale i swoją.
Przyzwyczaiła się do cudzej obecności w progach swojego mieszkania. Mniej lub bardziej zapowiedziane, witała zaufaniem, wierząc - ze niosły prośbę lokowaną w rękach zerkających na nią bóstw. Być może dlatego, pierwszym impulsem, nawet, gdy to gniew pierwszy przekroczył próg, tlił się iskrą, było przyjęcie tego co niosło ze sobą rozpalone spojrzenie. Nie była tylko przegotowana na niebezpieczną mieszankę wrażeń, które chwiały kodowanymi - dawno temu - poruszeniami rozdartego serca. Zanurzyła się w nich, jak w burzowej fali, pierwszymi odruchami, reagując po prostu ucieczką, w najbardziej instynktownych odcieniach. Nikt, kto po raz pierwszy doświadczał nie był w stanie zrozumieć od razu, ani radzić sobie z konsekwencjami reakcji. Czy była w swoim niedoświadczeniu niezręczna - nie miała pojęcia. Na pewno za to pęczniejący - nie tylko malunkami różu na policzkach - wstyd rządził na pierwszej linii "obrony", przepuszczając co jakiś czas inne emocje, jak wartką wodę między palcami. Nikt jednak nie naraził jej do tej pory na tak bezpośredni kontakt...z męska naturą. W tej nieprzewidywalnie rozpraszającej płaszczyźnie. Obleczonej skrajnościami, które w zestawieniu, wprawiały ciało w niekontrolowane drżenia. To nie tak miało być przecież. Nawet, jeśli absolutnie, nie wiedziała - jak właściwie być miało.
Oparła się na prośbie. Na wyklutej trosce i jakiejś rozpaczliwie potrzebie pomocy. I chociaż ktoś obserwujący ja z boku, mógłby przypisać jej decyzji górnolotnej wartości, rzeczywistość wyglądała o wiele prościej, żałośniej. To strach darł się pazurami po sumieniu, jak po szkle, wywołując mdłości na sama myśl, że mogłaby zostawić kogoś na pastwę losu, jak z  trucizną, nie umiała pogodzić się z obojętnością na krzywdę. Ta przerażała, ją, wyrywała wstydliwy jęk błagania, gdy koszmary kpiły z jej lęku. Ale to nie naiwność kleiła się do jej działań, bo przecież wiedziała i widziała, jak wyglądał świat. Tylko - jak mogłaby wytłumaczyć plączącą się w zachowaniu zawiłość akurat jemu? Zapewne równie łatwo, jak on - jej - własne naleciałości.
Nie umiała oprzeć się pragnieniu, które spijało z sylwetki kolejne szczegóły, które świadczyły - o nim. Nie tylko sieć starych blizn, mniej lub bardziej świeżych ran, kreślonych jakoś czule nawet - zadrapań, opowiadały. Łapała się na tym, że chociaż palce z oddaniem traktowały oczyszczane z krwawych zacieków rany, to ciemnookie pojrzenie, zapamiętale kreśliło granice wokół ciała, zamykając je we własnej pamięci, jak odbicie. Rysowało widoczne linie mięśni, obejmowała kształt zwiniętych palców, wodziła za kroplami potu i niewidocznej już tak krwi, obejmując całość w ramach odzwierciedlanego - chociaż wciąż tylko w głowie - rysunku.  Nie przyznając się zbyt szybko, pamiętała i znaczony wyraźnością, kształt warg i początek szarpanej linii historii, której...
Możesz dotykać - chciała dotknąć.
Odsunęła się, gdy chłopak pochylił się w jej stronę. Dłoń zanurzona w naczyniu, plątała opuszkami toń, jakby chciała zebrać z nich osiadły chłód. Nie uciekła tylko spojrzeniem, dając się znowu uwięzić złotym oprawom źrenic. Urwany śmiech, kończący odsłonę  powitała nagłym mrużeniem rzęs. Z jednej strony, rozumiała. Byłaby nawet wdzięczna, że nie kłamał żywo, rzucając jej w twarz tanią wymówką. Żałowała tylko, że szczerość tak ciasno okrasił drwiną.  Ranił. I w nieuchwytny sposób wiedziała - że robił to kryjąc tłumiony... ból. Oczywiście, ze mogła się mylić. Nie znała go. Nie miała nawet prawa do oceny, a jednak - zapamiętała mały szczegół - Mi też nie przeszkadzają blizny- chyba, że własna - pomyślała, czując, jak mdłość krótko sięga zmysłów. Niby przypomnienie, rozproszone męskim uśmiechem. Wybijał z rytmu raz płynących wrażeń, to znowu kierując jej uwagą w inna stronę, jak wirująca chorągiewkę. Drażnił, naciągając i jej wargi w cichym, niezadowolonym cmoknięciu - Łatwo ci przychodzi, oddawanie siebie? Nie powinieneś rzucać pochopnie deklaracjami jak ta. To niebezpieczne... - pokręciła głową, wierzchem dłoni, strącając kosmyk, który zsunął się na policzek, zahaczając o kącik ust - chociaż, chyba doskonale o tym wiesz - prowokował. Czy sprawdzał jak daleko mógł się jeszcze posunąć? Jak wiele była w stanie przyjąć, albo zrobić? Odzywał się w niej nawet cichy, chociaż silnie w takim momencie wibrujący głos, że jeszcze się zdziwi. Ale myśli pozostawała zamknięta szczelnie, śledząc szkliste spojrzenie spod półprzymkniętych powiek. Dopiero ruch, gest jego, potem jej, wydawał się potwierdzać nieujawnioną obietnicę. Ledwie niewinnym maźnięciem przypominając, że naprawdę mogła zrobić co chciała. Zgodnie z i niezgodnie z prośbą. Nie tylko palce tęskniły do dotyku, gdy między opuszkami sunęła miękkość włosów, gdy spijała gorąc skóry. A ta artystyczna forma wyrazu, którą tłumaczyła niekiedy natchnienie, wyłaniała się w końcu z głębokiego uśpienia. Nawet jeśli na oślep i bez przyznania do winy. I prowadzone - zupełnie inną potrzebą. Czystszą, gaszącą ciągnący się z nią, jak język ognia - cień.
Zyskana, jakoś niewdzięcznie przestrzeń, chociaż budziła opanowanie, wysupływała coraz gęstszą przestrzeń nieprzytomności. Ta oplatała ciało chłopaka, jego gesty, słowa sprawiając, że przypominał kogoś głęboko zanurzonego w toni morskiej. Odpływał, ale - teraz, mogła na to pozwolić. I jemu i sobie - Bo tego nie pije się w towarzystwie - po raz pierwszy, to jej wargi uniosły się lekko, pociągając na krótko rozbawienie, które zgasło zaraz potem. Pewniej jednak, skróciła dystans, wsuwając szklankę z zawartością między długie palce - te większe, bardziej szorstkie, na tyle szerokie, że mógłby zamknąć w nich jej dłoń. Przechyliła głowę, a ramiona zaplotła przed sobą, gdy wolno wskazał miejsce obok siebie. Zanim cokolwiek zdecydowała, dokładnie tam, gdzie przed momentem była jego ręka - pojawił się kocur, zmiatając ogonem nerwowo, jakby - chciał przypomnieć o swojej obecności. I swojej - własności. Carei przygryzła wargę, dusząc mimowolny uśmiech - Kiedyś się napiję - obiecała kiwnięciem głowy - nie dziś. Ty wypij - rozplotła ramiona, by dłonią wskazać na kubek. I odetchnęła dopiero, gdy zawartość zniknęła. Opuściła dłonie najpierw wzdłuż ciała, potem, na wspomnienie smugi sięgając do szyi, gdzie wciąż czuła linię pozostawionego dotyku - Malowałam - potwierdziła lekko, finalnie decydując się  jednak zbliżyć - zazwyczaj maluję - dodała, łagodnie - I mogę mówić. Mogę nawet opowiedzieć bajkę na dobranoc. Znam kilka. Ale czuję, że żadnej nie zapamiętasz - usiadła ostrożnie, pozostawiając między nimi siedzącego czujnie kota. Tak czujnego, jak ona sama, gdy z bliska obserwowała, jak sen, w końcu popycha ciało yurei w ciemność. Szklące złoto tęczówek przysłoniły rzęsy, a wsparte na oparciu ciało, oddało całość napięcia. Kociak wyrwał z miejsca, gdy nieprzytomny przesunął się w jej stronę. Ręka popłynęła za bark chłopaka, zatrzymując jego upadek w miejscu. Ciężar głowy opadł na nieco odsłonięty bark, wilgotne pasma załaskotały, rozsypując się ognistą falą przy obojczykach, a Carei zamarła w ostrożności. Ciepło rozlało oddechem, gdy pochyliła się lekko, a palcami drugiej ręki, najdelikatniej jak potrafiła, ujęła męski policzek. Wstrzymała oddech, manewrując tak, by wysunąć się z objęcia, a Waruia ułożyć na wezgłowiu kanapy. Opadła na kolana, nie odrywając nawet na moment dłoni, wspartej na wyraźnie zarysowanej linii męskiej szczęki. Wypadało odsunąć się. Przykryć miękkością koca, zadbać jeszcze o opatrunki, ale zamiast tego zadziało się coś innego.
Opuszek palca, niby pamiętliwą linią, przytrzymał początek widocznej blizny, skrytej wcześniej pod materiałem maseczki. Kciuk, prześledził ciepłem każdą nierówność, zatrzymując się na kolejnej granicy. Tylko na moment, bo jak zamroczona, z rzuconym być może na nią zaklęciem, z równą pieczołowitością, obrysowała dotykiem miękkość dolnej wargi. Cofnęła się jak oparzona dopiero na myśl, by zrobić to samo z górą. Rozgrzane wnętrze dłoni przytknęła najpierw do własnych ust, potem, w panice, ze wstydem, oparła na szkarłatnym już policzku. Chyba naprawdę postradała zmysły. Artystycznie, czy nie - nie powinna. Nawet jeśli mogła z nim robić co chciała. Odsunęła się mocniej, opierając plecami o stolik i oddychając głęboko, tylko kątem oka dostrzegając nierówne poruszenie. Nie zbudził się. A jej brzydkie zachowanie - jak u brojącego dziecka - nie zostało odkryte. Nie dziś. Tyle tylko, że nieszczęśliwie nic co czuła, do dziecięcych nie kwalifikowało.

@Warui Shin'ya

| zt x2

| 17 stycznia, wieczór

Rudy, pręgowany kocur, wciąż ocierał się o nagie łydki właścicielki, KTÓRA wyjątkowo, dzisiejszego wieczora pozbawiała go należnej mi ilości atencji. Plątał się więc przy nodze, kilkukrotnie zostając tez strąconym z kuchennego blatu, na którym - czuł doskonale - chowały się niedostępne mu smakołyki. Zwierzak wyczuwał, że nastąpiła zmiana. Powietrze wokół czarnowłosej zdawało się drgać, jakby pobudzone nuconą pod nosem melodią, równą tej lecącej z głośnika laptopa. Brakowało tam niespokojności, która rozgryzał nocami, gdy drobna dziewczyna przewracała się zmęczeniem strachu w wilgotnej pościeli. Jego mruczenie, idealnie równało rytm szaleńczo bijącego serca, koiło ruchliwość zaciskanych boleśnie dłoni. To było coś innego. Ciepłego, kuszącego szumiącą we krwi ciekawością, która osiadała różem na rozchylonych w zamyśleniu wargach dziewczyny. I wszystko byłoby w najlepszym porządku, gdyby artystka dozowała uwagę, wystarczająco oddając pieszczoty na niewygłaskanym futrze.
Ostentacyjnie oparł nadąsany pyszczek o odsłoniętą kostkę bosej stopy, podczas gdy ogon zwinął się dość nośnie wokół drugiej nogi - Wiem, Jiro, wiem, ale będziemy mieli gościa - głoski osiadły na końcach wibrysów, oddając piedestał kociej obecności. Dłoń opadła niżej, gdy Carei kucnęła przy upominającym ją kocie. Palce wsunęły się na kark, delikatnością sobie tylko znajomą, tarmosząc mierzwioną miękkość rudego futra. To wystarczyło, by stworzenie, które tak łatwo chwytało linie przenikania dwóch rzeczywistości, rozwarło szczęki, ziewając w zadowoleniu. Wydobywający się z gardła warkot, jak towarzysząca melodia, rozgoniło drobne cienie panoszące się po kątach. W końcu, taka była jego rola.
Czarnowłosa podniosła się równo z wdzięcznym pukaniem do drzwi, które równie szybko wyznaczyło ścieżkę kociego biegu. Jeszcze zanim Carei dotarła do wejścia, kocur już ocierał się o framugę, jakby zawczasu zaznaczając dla rzeczonego gościa - że musiał się liczyć z jego obecnością. Dziewczyna, z mimowolnym uśmiechem, jeszcze zanim otworzyła drzwi, poprawiła warkocz, przerzucając splot na lewą stronę. Końcówkę zdobiła wstążka w odcieniu niebieskim dużo ciemniejszym, niż podwinięta w rękawach koszula, wsunięta bezpośrednio za pasek czarnych jeansów. Na uniesionym nadgarstku, który nacisnął klamkę, zawirowała drobna ozdoba, bransoletka, którą nosiła od lat. Cieniutki łańcuszek z czerniącym się wisiorkiem w postaci kota. Prezent, z którym nie rozstawała się właściwie wcale.
- Jesteś! - zawołała, odsuwając się od wejścia i pozwalając, by przyjaciółka i dawna mentorka, weszła do środka, pozwalając - po raz pierwszy - rozejrzeć się po jej mieszkaniu - Jeśli masz jakieś rzeczy na noc, zaniosę od razu do sypialni, ale - zostaniemy tutaj - kontynuowała, i dopiero gdy za plecami Itou kliknęły zamykane drzwi, pozwoliła sobie chwycić najpierw kobiecy nadgarstek, pociągając bliżej kuchnio-salonu, który - wciąż jakoś niósł za sobą kilka, zmieszanych wspomnień, których bohaterem był zupełnie inny, gość. Tchnienie przeszłości rozmywało się jednak w uśmiechu drugiej artystki, zatrzymując się na niciach teraźniejszości - ...zrobiłam nam kilka przekąsek, ale gdybyś była bardziej głodna, mam też curry! I cały zestaw herbat... chociaż, pamiętam, ze wspominałaś coś o winie? - przechyliła głowę, zatrzymując czujność źrenic na tych jaśniejszych, należących do Alaeshy.
Przeciągłe miauknięcie i miękkość oplatająca łydkę, pociągnęła uwagę w dół - ah! Nie przedstawiłam ci jeszcze mego przyjaciela, to jest Jiro - wypuściła rękę kobiety, by pochylić się nad wygiętym dumnie, kocim grzbietem. I chociaż kocur, jak zawsze, pozostawał nieufny wobec - jeszcze - mu obcej sylwetki, wodził za nią zielonością ślepi, jakby cedził dostrzeżone wokół postaci, migotliwe aury.
- Na co masz ochotę?

@Itou Alaesha

— Oshin 18... To tutaj. — Alaesha szepnęła do siebie, stając przed niskim budynkiem. Przez ramię miała przewieszoną dużą torbę, w której schowała kilka najważniejszych rzeczy przed nocowaniem u Ejiri. Piżama, ręcznik, grube skarpetki, kosmetyczka, ubrania na jutro, no i oczywiście upominek dla gospodyni oraz saszetka smakołyków dla kotka. Stała chwilę pod blokiem, czując w sobie mieszaninę różnych sensacji. Zdecydowanie przeważała radość — z tego, że kobiety w końcu spędzą ze sobą trochę czasu i tego, że Eji w ogóle ją do siebie zaprosiła. Alaesha była ciekawa mieszkania; chciała zobaczyć na własne oczy jak podlewana przez nią latorośl stała się dorosła i samodzielna. Uczucie to jednak mieszało się z innymi. Ulgą, że nie musi spędzać zimnego wieczoru sama w domu oraz lekkie drżenie gdzieś głęboko na wysokości splotu słonecznego. Dziewczęta przez dłuższy czas nie mogły się umówić na konkretny termin, jednak dobrze wiedziały, że mają o czym porozmawiać. Być może z tego powodu znalezienie dogodnego terminu nie było dla nich najłatwiejsze. To, że obie były uczestniczkami snu Kitsune to jedno. Natomiast Itou bardziej niepokoił fakt, że obie zdawały sobie sprawę z istnienia świata duchów. Co się wydarzyło? Nie dość było losowi? Łączyło je i tak wiele, jednak w tym aspekcie Carei również musiała zostać dotknięta? Nie wystarczyło, by spotkało to tylko Itou?

Wiedziała, że prędzej czy później porozmawiają. Teraz jednak chciała cieszyć spotkaniem, na które czekała. Zasługiwały na chwilę spokoju i pogodne spędzenie czasu. Również z tego powodu sporządziła mały podarunek. Przygotowała kartonik w granatowe i żółte kwiatki, do którego włożyła saszetkę doskonałej zielonej herbaty z herbaciarni Yōkina ha i słoiczek domowego umeboshi z morelowego drzewka z jej własnego ogródka. Do wszystkiego dołożyła dwa omamori, po które zaszła specjalnie do pobliskiej świątyni. Całość owinęła folią, którą oplotła cienką wstążką, kończąc węzełek kokardką. Miała nadzieję, że sprawi jej tym przyjemność.

Drzwi do bloku były otwarte, tym samym odpuściła dzwonienie domofonem i skierowała się prosto na schody. Stojąc pod drzwiami, wpierw przygładziła włosy, po czym z lekkością zapukała do mieszkania numer 7.
— Jestem! Cześć kochana! — Wszelkie wątpliwości wyparowały, gdy zobaczyła uśmiechniętą buzię Carei, mogąc również odwdzięczyć się pełnym uśmiechem. Itou szybko weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi, ponieważ widziała krążącą wokół nich kocią kulkę. Lepiej, żeby im nie uciekł!

Zdążyła jedynie ściągnąć buty w przedsionku, gdy Ejiri chwyciła ją za nadgarstek, zaprowadzając do pokoju. Zdziwiło to nieco Alaeshę, jednak był to tak uroczy gest, że aż zrobiło jej się ciepło na sercu. Najwyraźniej dziewczyna również cieszyła się z jej wizyty.
— Nie, mam tylko tę torbę. Zostawię ją przy sobie. — W rzeczywistości nie była specjalnie przywiązana do tej torby. Nawet do telefonu, którego nie miała zamiaru sprawdzać tego wieczoru, aby móc poświęcić całość swojej uwagi gospodyni. Chciała jednak zatrzymać ją przy sobie, aż do przekazania prezenciku.
— Och, przygotowałaś przekąski i curry! Jesteś taka kochana! Teraz to sama nie wiem, czy jednak nie jestem głodna — skoro mówisz o takich pysznościach! — Alesha jadła obiad jakiś czas temu i w tym momencie nie odczuwała specjalnego głodu, niemniej słowa Ejiri narobiły jej ochoty na przekąszenie czegoś.
— Taaaak, wspominałam o winie. — Odpowiedziała powoli, sięgając od razu do torebki. — Dlatego też przyniosłam butelkę ze sobą! — Przekazała butelkę Ejiri, ponownie zaglądając do torby. — To natomiast upominek ode mnie. — Bez możliwości odmowy włożyła kartonik owinięty folią w drugą wolną dłoń przyjaciółki.
— W środku są dwa talizmany! Pamiętaj, żeby ich nigdy nie otwierać! — Powiedziała zupełną oczywistość, niemniej była pewna, że Ejiri nie obrazi się na taki żart. — Ten granatowy to Yakuyoke, do ochrony przed negatywną energią... — Zatrzymała się na chwilę, ponieważ dopiero w trakcie mówienie zdała sobie sprawę, że kupiła akurat ten amulet, aby spróbować choć trochę ochronić przyjaciółkę przed nocnymi marami pokroju Kitsune. Zaraz jednak się zreflektowała, bo do omówienia czekał drugi talizman. — Natomiast ten żółty, to Enmusubi, amulet przyciągający miłość. Ponoć działa powoli, ale dzięki temu pozwala znaleźć właściwą osobę. — Przechyliła filuternie głowę do boku, składając przed Ejiri szeroki uśmiech. — Bo podejrzewam, że chłopcy, którym musiałaś spuścić łomot, chyba się do tej kategorii nie zaliczają? — Roześmiała się. — Koniecznie musisz mi o tym opowiedzieć!

Alaesha poczuła delikatne muśnięcie koło kostki, które na powrót przypomniało jej o kociej osobistości. Spokojnie kucnęła i wystawiła otwartą dłoń, aby kot mógł się zapoznać z jej zapachem. Nie wyglądał na do końca przekonanego, niemniej wydawał się zainteresowany jej obecnością. Powolnym ruchem sięgnęła drugą ręką do torebki, już po raz trzeci w ciągu tego krótkiego czasu, wyjmując paczuszkę smakołyków.
— Czy mogę go poczęstować? — Pokazała opakowanie w stronę Carei, żeby mogła ocenić, czy będą to odpowiednie smaczki dla Jirō.
— Na pewno mam ochotę na to wino! — Zaśmiała się dźwięcznie. — A o reszcie zadecyduj za mnie. — Puściła do dziewczyny oczko, przenosząc potem swoje zainteresowanie na kociaka.

@Ejiri Carei

Linia melodyczna  


I want to reconcile the violence in your heart
I want to recognise your beauty's not just a mask
I want to exorcise the demons from your past...

Melodia falowała, gdy dźwięczny, chociaż szeptliwy w nuceniu głos wtórował temu męskiemu, powtarzającemu zwrotkę piosenki lecącej z włączonego laptopa. Krążące w pomieszczeniu tony, przypominały zapętloną w tańcu aktorkę, obracając myślami artystki. Pozwalały na jednoczesną modlitwę, wciśniętą między ukryte pragnienia kojąco spokojnego dziś serca. Upatrując jego przyczyn w nadejściu i obecności gościa, który powitał ją w wejściu bijącym z aury ciepłem. Być może, Carei dostrzegała w przyjaciółce coś więcej. Ukrytą miedzy słowami niespokojność, umykający nazwaniu chłód, który chował się cieniem w zwykle jasnych - jasnością energii - iskrach źrenic.
Nie czepiała jednak dostrzeżonych znamion na piedestale. Nie chciała trącać strun, które - jak przeczuwała - i tak wypłynąć miały dzisiejszego wieczoru. Poruszane jeszcze w wymienianych wiadomościach informacje, krążyły w myślach, hacząc o wspomnienia i układając się w pewność, że obie kobiety, miały na sumieniu niewypowiedziane sprawy. I chociaż część mogła opierać rozbawienie za pewnik, to zaciskająca na gardle pętelka lęku, supłała spokój, któremu dedykowała dzisiejszy wieczór.
Z naturalną dla siebie lekkością, z cichością kroków, pokonała dzielący ją od dawnej mentorki dystans. Możliwe nawet, że było w tym więcej symboli, niż samej werbalizacji materii. Widok kobiety, napawał nadzieją. Pewnością, że wciąż miała wokół siebie bliskich, którzy chcieli ją przy sobie. Tylko od czasu do czasu, brzydka w natarczywości myśl plątała prawdę.
Co usłyszałaby, gdyby dostrzegli po rozgarnięciu zalegającego na przeszłości popiele, spojony z jej ciałem brud? Przełykała jednak gorycz szyderczego chichotu z tyłu głowy. Dopóki nikt nie wiedział, dopóty była bezpieczna. Prawda?...
- Jeśli potrzebowałabyś czegokolwiek, czuj się, jak u siebie! - wskazała właściwie na całość mieszkania, roztaczając gestem wolnej dłoni, przestrzeń wokół nich. Uśmiech poszerzał się z każdym słowem towarzyszki, ciepło goniło kolor źrenicznych kaw, pozostawiając w nich zaproszenie. Dopiero z jakimś urwanym zaskoczeniem wypuściła smukły nadgarstek czarnowłosej, ni to w przeproszeniu, ni zawstydzeniu. Ale łamanie dystansu, łatwiej przychodziło jej, gdy ufała. Albo, natchnienie ucinało sobie z nią nagłą dyskusję, której poddawała się bez namysłu - Jeśli będziesz u mnie częściej, to przekonasz się, że curry, to najczęściej podawany tu posiłek - zakryła usta, układające uśmiech - w tłumiony w r0ozbawieniu chichot. Ten, szybko zgasł.
Odsunęła się o krok, dając drugiej artystce możliwość wysunięcia z trzymanej torby, najpierw butelki. Palce oplotła wokół szyjki szkła, przyglądając się z zaciekawieniem odbijającej w świetle barwie alkoholu, prawdopodobnie, aktualnie bardziej zainteresowana tym, niż jego smakiem. Zapewne aromatycznym - och - podsumowała lekko, podsuwając do piersi butelkę, by przypadkiem nie wysunęło się na podłogę, dając okazję kocurowi, kręcącemu się przy ich nogach, do niekonwencjonalnej zabawy. - och - powtórzyła, gdy w drugiej dłoni zaciążył uroczo zapakowane zawiniątko. Przekręciła głowę w bok, nadając zaciekawionej sylwetce skojarzenia z dzikim, ale zainteresowanym dostrzeżonym świecidełkiem - ptakiem.
Początkowo kiwnęła głową, jakby nie rozpoznając żartu, przyjmując kolejne relacje z jakąś przejętą skromnością. Na wzmiankę o negatywnej energii, na jasnym czole pojawiła się zmarszczka - ...czy masz taki też dla siebie? - zapytała cicho, poruszona podarunkiem, o którym, niewielu by mogło pomyśleć.
Natomiast ten żółty, to Enmusubi...
Wystarczyła wypowiedziana nazwa, by Carei wstrzymała oddech. Czuła jak powietrze pulsuje w płucach, a ciepło wspina się wolno przez bladość skóry od szyi aż po policzki. Spojrzenie, które do tej pory muskało uwagą twarz drugiej artystki, teraz opadło gdzieś w bok, wyjątkowo zainteresowana kocią sylwetką, która dla odmiany, grzecznie zamiatała ogonem podłogę przy nodze Alaeshy - N-niekoniecznie go potrzebuję - zrobiło jej się zimniej, czując, jak pakunek w swej niepozornej lekkości, parzy wnętrze ręki, na której był ułożony - To nie tak - dodała w końcu ze skrępowaniem, nie bardzo wiedząc, czy odłożyć podarki - piękne w intencji, a  jednak, wywołujące w Carei natychmiastowy wstyd. łączący się ze spłoszoną nieśmiałością - Dziękuję... Ty też taki masz? Działa? - powtórzyła zdanie na temat pierwszego talizmanu. Nawet, jeśli w zupełnie innym kontekście, chcąc odbić się od własnego zawstydzenia i pękającego w strukturach spokoju. Nie miała pojęcia, że przyjaciółka tak szybko trafi w czuły punkt ich spotkania, który - miała nadzieję co najmniej odwlekać.
Wargi poruszyły się niemo, z westchnieniem ulgi, gdy uwaga została nagle przeniesiona na Jiro - Na pewno się ucieszy - poruszyła ramionami, wyrywając ciało z tlącego się zawieszenia. Delikatnie odstawiła podarki. Jeden obok drugiego, starając się nie patrzeć długo na zawiniątko obok butelki. Było jej dziwnie niespokojnie. Rozkojarzona. Skrobiąca skórę, rozczulona ekscytacja i kujące w piersi ostrzeżenie. Bo jeśli jakaś miłość miała ku niej przyjść - przeraźliwie się jej bała. I jednocześnie, skrajnie - pragnęła.
- Otworzę wino - zgodziła się, zrywając z bębniącą rytmem myśl, uspokajając się, gdy znowu chwyciła w świadomość brzmiące tony granej melodii - I wezmę przekąski, będą pasować... - dodała luźniej, mrużąc ciemne ślepia, bardziej przypominając teraz kota - do wszystkiego. - zakończyła, by zgodnie z zapowiedzią, podsunąć na szklanym stoliku kilka wypełnionych smakołykami miseczek oraz podsuwając pod rękę Itou kieliszek z winem - Cieszę się, że jesteś. - odezwała się po chwili, odrobinę niezręcznie lawirując spojrzeniem między kobietą, kotem, a wsuniętym między opuszka - szkłem.

@Itou Alaesha

No holding back
Lay your armor down
No need for that
If you just relax
You can tell me anything
[...]
You built your walls high, let me knock them down
I can feel you better when they're not around


Chwycenie za rękę było jak ciepłe objęcie, w którym część wątpliwości Itou uległa rozproszeniu. Ten prosty gest na przywitanie był niczym przyjemne, pierwsze promienie słoneczne, które zaczynały rozwiewać wciąż unosząca się nocną mgłę. Ejiri była promienna i radosna, tym samym Alaesha zwątpiła, czy ich wymiana zdań przez smsy przypadkiem jej się nie przyśniła. Powstrzymała się jednak przed chęcią wyciągnięcia telefonu i sprawdzeniem, czy z pewnością ze sobą pisały. Przecież rozmawiały, w tej sposób umówiły się również na to spotkanie. Może jednak wcale nie miały tego samego na myśli i dziwnym zrządzeniem losu lub zbiegiem słownych okoliczności, Carei jednak nie mówiła o tym samym co Alaesha? Itou nie chciała psuć tego wesołego przywitania swoim humorem. A w zasadzie to po prostu sobą samą — tą w głębi siebie, wciąż rozedrganą bez wyraźnego powodu.
— Dziękuję. Póki co potrzebuję tylko twojego towarzystwa. — Ala uśmiechnęła się ciepło, przyglądając się odrobinę przyjaciółce. Jej aura, którą tak wyraźnie zobaczyła podczas niespodziewanego spotkania na punkcie widokowym, jaśniała i krążyła za dziewczęciem z każdym jej lekkim krokiem stawianym po mieszkaniu. Aura była biała i lekka jak śnieg, jak wirujące w powietrzu kształtne płatki, opadające z cichością na ziemię. Krystalicznie czysta. Otaczająca ją biel przypominała Alaeshy śnieżny puch, który opadł w nocy, by nad ranem jaśnieć w słońcu, niezmącony jeszcze ani jednym ludzkim krokiem.

Itou była pewna, że odczucie to nie było przypadkowe. Zauważyła już, że odczytywane przez nią synestezyjne wrażenia najczęściej bazowały na innych zebranych w ciągu życia wrażeniach zmysłowych, wiedzy i osobistych przeżyć. Działała trochę na zasadzie symboli, które odczytać mogła tylko ona sama. Nie bez powodu biel i skojarzenie ze śniegiem było dla jej umysłu idealnym określeniem Carei. W śniegu była też siła. Miliony drobnych i delikatnych płatków potrafiły przygnieść w ciszy wędrowca podczas burzy śnieżnej. Dziś Alaesha wyjątkowo i z nieznanego jej do końca powodu bała się tego żywiołu. Nie wiedziała, czy ewentualną rozmową roztopi Carei jak płatek śniegu na ciepłym wnętrzu dłoni, czy może to ona zaskoczy ją mocą opadającej lawiny. Dlaczego tak spokojnie przyjęła informacje z smsów?

— Jeśli zasmakuje mi twoje curry, to wtedy się mnie nie pozbędziesz. Więc dwa razy się zastanów, czy chcesz mnie nim poczęstować. — Roześmiała się perliście, wiedząc jednak, że w tym zdaniu tkwiło ziarno prawdy. Pomimo szczupłej sylwetki lubiła jeść i łatwo można ją było zwabić na spotkanie, składając ofertę wspólnego posiłku.

Lubiła przygotowywać najbliższym prezenty. Nie zawsze udawało jej się osiągnąć „efekt wow”, jednak miała nadzieję, że każdy prezent, nawet ten najmniejszy, pozostawia w obdarowanej osobie rodzaj miłego poruszenia. Wrażenia, że przygotowując podarek, Alaesha o niej myślała. W końcu jak inaczej nauczyć się robienia prezentów dla danej osoby bez obdarowywania jej i obserwowania reakcji? Spodziewała się tego, że Ejiri może zdziwić się przyniesionym podarunkiem, jednak właśnie o to jej chodziło.
— Nie mam. Przynajmniej na razie! — Zaskoczyło ją pytanie o talizman chroniący przed złą energią. Potrwało to jednak tylko chwilę, gdyż uroczy rumieniec, który wzniósł się wysoko na dziewczęce poliki, przywołał na twarz Alaeshy szeroki uśmiech.
— To nie tak? — Powtórzyła jej słowa. — Czyli jak? — Dodała zaczepnym tonem, trochę się z nią bawiąc, jak najedzony kot zasłaniający uciekającej myszce drogę. — Każdy potrzebuje w życiu miłości, a przecież może przybierać ona różne barwy i odcienie. — Zakończyła po chwili, aby uratować czarnowłosą przed jej własnym rozkwitającym zawstydzeniem.
— W zasadzie myślałam tylko o tobie podczas kupowania tych omamori. A chyba przydałyby mi się takie same. — Uśmiechnęła się blado, samej nie wiedząc, który z talizmanów przyniósłby jej więcej pożytku. Obecność kocura okazała się równie wygodna dla samej Alaeshy, mogąc przenieść uwagę na szczerze zainteresowanego nią „mężczyznę". Niemniej dobrze wiedziała, że jego atencję wzbudziła raczej szeleszcząca paczuszka aniżeli jej osoba.
W momencie, gdy przyjaciółka nalewała wino, kobieta otworzyła saszetkę i zachęciła Jiro do małej zabawy — rzucała mu smakołyki w różnych kierunkach, gwarantując nie tylko rozrywkę, ale też minipolowanie na aromatyczne drażetki. W chwilę później stolik był już zastawiony miseczkami — tymi dla ludzi — a w dłoni Itou niemal magicznie pojawił się kieliszek. Przysiadła na podłodze, nie mając jeszcze chęci wspinać się na kanapę.
— Dziękuję, jesteś cudna. — Upiła łyk wina, którego słodycz rozpłynęła się na języku, powodując jednocześnie to delikatne uczucie odrętwienia spowodowane cierpkością samego alkoholu. — Chyba tego właśnie potrzebowałam. — Oparła głowę o kanapę i poczuła, jak kot zaczął ocierać się o jej dłoń, w tym momencie pustą. — Chyba mnie trochę polubił. — Uśmiechnęła się szeroko, patrząc z rozluźnieniem w sufit.

Na kolejne słowa dziewczyny, oczy Itou delikatnie się zaszkliły. Niewiele jej dzisiaj brakowało, aby wylać naglące w jej wnętrzu uczucia. Wzięła głębszy oddech — Ja również cieszę się, że jesteś. Że jesteśmy. — Powiedziała krótkie zdanie, które otwierało się na wiele znaczeń.
W tym samym momencie z głośnika poleciała kolejna piosenka. Itou znała ją, a nawet bardzo lubiła delikatną, acz silną melodię oraz intrygujący głos wokalistki. Przede wszystkim jednak podobał jej się tekst, przywodzący na myśl prawdziwe i szczere uczucia. W pewien sposób piosenka pasowała kontekstem do tej wcześniejszej, której brzmienie jednocześnie łagodziło zmysły, jak i sprawiało, że łzy wzruszenia cisnęły się do oczu.

@Ejiri Carei