Zrobił tak, jak powiedziała – z nienaturalnym dla sześciolatka, niewzruszonym spokojem wpatrywał się w niezadowoloną twarz matki. Uderzyłaby go, gdyby nie to, że całą złość skumulowała w pięściach, które właśnie mięły pokryte koślawymi rysunkami kartki papieru. Nie podobało jej się, że nie był jak inne dzieci; że jego „wymyśleni przyjaciele” nie byli bardziej kolorowi. Ale przecież wiedział – wiedział, bo go przed tym ostrzegano – że jakkolwiek nie będzie się zapierał, i tak nikt mu nie uwierzy. Pani z sinymi ustami mówiła mu, że tylko wyjątkowi ludzie widzą więcej. Nie chciał być wyjątkowy. Nie rozumiał, co wyjątkowego jest w złoszczeniu wszystkich dookoła ani w poczuciu ciągłej izolacji, dlatego próbował zatrzeć tę niewidzialną granicę. Ktoś na pewno musiał mu uwierzyć.
  Dziecko nie rozumie, że czasem lepiej siedzieć cicho.
  Pan leczący głowy powiedział, że to tylko taka choroba. Miała trudną nazwę. Coś na S – jak imiona wszystkich dzieci mamy i taty. Może dlatego ją złapał? Dziewczynka z czerwonym gardłem przysięgała, że nie jest żadnym urojeniem. Wierzył jej, dlatego uznał, że doktor wcale się nie zna. Pewnie nie uważał na zajęciach, a teraz robił ludziom krzywdę. Powiedział, że nowe cukierki mu pomogą, ale były gorzkie, gdy za długo trzymał je na języku, i wcale nie pomagały. Długo po nich spał, a przecież to nie snu potrzebował.
  Tylko czego właściwie?
  Nie pamiętał już. Mama była spokojniejsza, gdy nie musiała oglądać więcej rysunków. Gdy nikt nie patrzył, wyrzucał niesmaczne cukierki. Rysował już tylko dla siebie. Z czasem bazgroły zaczynały przypominać konkretniejsze postacie. Była też spokojniejsza, gdy już nic nie mówił – miała przecież inne rzeczy na głowie. Te wszystkie tragedie. Zaczynał rozumieć, że jest się nieważnym, gdy nie sprawia się problemów.



26/11/2029 07:31
— Od kiedy grasz na gitarze?
Chyba nie dosłyszał odpowiedzi, ale pytanie i tak rzucił od niechcenia, gdy mijał Seigę na schodach. Zawsze był dziwny, więc nawet jeśli tego dnia mógł wydawać mu się jeszcze dziwniejszy, umknęło to jego przyćmionej chorobą uwadze. Został w domu. Musiał spać bardzo długo, bo obudził się w innym świecie.




— Nie mówmy już o tym. To nie jego wina.
— A czyja?




Myślę, że nie mam z nimi wiele wspólnego. Mieszkaliśmy w jednym domu, przechodziliśmy obok siebie w korytarzu, jak obcy ludzie mijający się na ulicy. Może to był tylko taki eksperyment – tworzenie własnej hodowli i sprawdzenie, kto wygra pościg w byciu najbardziej jebniętym. Czasami współczuję młodszemu rodzeństwu, bo dla starszego i tak jest już za późno. Przyszedłem na świat jako piąty i wcale nie uważam tego za „szczęśliwy zbieg okoliczności”. Pewnie wiedziałbym więcej, gdybym był tutaj wcześniej – może domyśliłbym się, w którym momencie wszystko się spierdoliło, bo teraz już nikt nie chce o tym mówić.
  Przyglądam się im i mam wrażenie, że z każdym jest coś nie tak. Każdy żyje w swoim własnym świecie, ale jesteśmy zbyt blisko siebie, by uniknąć zderzania się ze sobą tych różnych rzeczywistości. Wszyscy o tym zapominają. Albo po prostu mają to w dupie. A może są zbyt tępi i tego nie rozumieją, choć kurwa zawsze zachowują się, jakby pozjadali wszystkie rozumy. Jeden kurwa mądrzejszy od drugiego. Zabawne, że dziwi ich, że jestem wkurwiony, gdy udają, że się martwią. Ale mniejsza o to.