02/04/2037

W zasadzie sam nie wiedział dlaczego tak się szwędał po Fukkatsu, powinien trzymać się Nanashi i sierocińca, miejsc, które znał i wiedział, że tam jego twarz nie jest rozpoznawalna. Nie chciał w końcu mieć na sobie wianuszka ludzi, którzy powiązaliby go z wieloma aktami terrorystycznymi, chociaż nie raz jego twarz widniała w telewizji, rząd starał się wszystko tuszować, dla niego tym lepiej. Chciał by go pamiętano i to się udało. Nawet jeśli jedną  śmierć miał już za sobą. Ledwo się wykaraskał, musieli mu przeszczepić serce, ale dalej żył. Ciekawiło go tylko, jaki nieszczęśnik mu je oddał, Dłonią pogładził się po piersi, gdzie pod bluzką widniała bardzo paskudna blizna. Dało się jednak z nią żyć. Brązwłosy rozejrzał się dookoła. Na placu nie działo się nic szczególnego. Dzień był ciepły i zbliżało się Hanami. Okres kwitnienia wielu pięknych drzew wiśni i śliw. Właśnie stał przy automacie z piciem i wrzucił jedną z monet by wykupić lemoniadę.  Otworzył   ją od razu gdy tylko wyleciała ze środka. Zauważył też jedną rzecz więc oparł się jak gdyby nigdy nic, delikatnie naciskając nogą w jednym miejscu automatu. To skutkowało tym, że ten wydał jeszcze jedno picie, tym razem coś z płatkami wiśni. Spojrzał na puszkę i ją obejrzał zadowolony. - Yoshi~- Mała oszczędność bardzo go ucieszyła zwłaszcza, że groszem nie śmierdział. Znał się jednak co nieco na inżynierii więc takie automaty to była dla niego pesteczka. Niestety zobaczył, pewną dziewczynę. Ta spoglądała w jego kierunku. Powiązał więc szybko fakty i uśmiechnął się w swój anielski sposób przykładając palec do ust by nie wszczynała alarmu. To tylko mały cheat, przecież nie opróżnił całej maszyny. Patrząc cały czas w jej kierunku wyminął kilku ludzi i podszedł bliżej  przyglądając się jej. Wyglądała uroczo, pomimo jednego faktu, na który zrobiło mu się nieco smutno, nic jednak nie wspominał. - Hej.. Trzymaj - Podał jej nadprogramową puszkę z piciem, dosyć popularny smak podczas Hanami, gdzie kwitną wiśnie. Do herbat dodaje się ich płatki. W pewien sposób chciał ją uciszyć, więc był bardzo miły, nawet  przywdział swój anielski uśmiech na twarz. Liczył, że to wszystko zadziała, w końcu uroku miał w sobie nie mało i nawet umiał z niego korzystać.

Ubranko:Klik

@Chishiya Yue

Wiosna.
Mówi się, że to niezwykle szczególna pora roku. Miłości. Odrodzenia. Szczęścia.
Zwierzęta dopiero się w pary, by spłodzić potomstwo, drzewa zaczynają pączkować, rośliny kwitnąć. Cały świat staje się tak jakby bardziej kolorowy i żywy, a w powietrzu unosi się charakterystyczny zapach, który na myśl przywodzi słońce.
Szkoda, że nie dotyczyło to wszystkich. Bo Yue daleko było do szczęścia. Zwłaszcza, kiedy spoglądała na ludzi dookoła. Radośni, uśmiechnięci, poruszający się o w ł a s n y c h nogach.
Na samą myśl o ich szczęściu poczuła niewidzialną gulę w gardle. Nie powinna tu przyjeżdżać. Mogła zostać w domu, zamknięta, sama ze sobą. Tak, jak to było do tej pory. Mogła zignorować zalecenie doktora, ojca i całego tego otoczenia, które fałszywie udawało, że w jakikolwiek sposób martwi się o nią i jej zdrowie.
Kłamstwa. Same kłamstwa.
Spojrzenie błękitnych źrenic w końcu spoczęło na drobnej sylwetce młodego chłopaka, który oszukując system, choć w tym przypadku bardziej pasowało określenie maszyny, zdobył dwie puszki zamiast jednej. Kolejny kłamca, choć ten przynajmniej potrafił sobie radzić w życiu. Nie zamierzała dłużej skupiać na nim swojej uwagi i już miała odwrócić wzrok, kiedy ten niespodziewanie ruszył w jej stronę.
Usta zacisnęła w wąską linię mając nadzieję, że to jedynie ułudne wrażenie i że tak naprawdę planował ją minąć i iść dalej. Tak, tak było na pewno-
"Hej".
No i niech to szlag.
Zadarła głowę do góry, by spojrzeć na jego twarz a potem na wyciągniętą w jej stronę dłoń z puszką. Gdyby miała poczucie humoru to być może i zaśmiałaby się. Ale jej poczucie humoru było martwe tak samo jak nogi.
- Nie chcę. - odpowiedziała i odwróciła głowę w bok z cichym prychnięciem. Jedynie kątem oka wciąż na niego spoglądała ze ściągniętymi brwiami.
- Przekupstwo to bardzo brzydka cecha, zwłaszcza u kogoś tak młodego jak ty. Nie powinieneś być o tej porze w szkole?

@Tōji Natsuo

Nie rozumiał,  trybiki w jego  głowie przeskoczyły  niezrozumiale.
Dziewczyna wcale nie była zadowolona, mało tego, jej spojrzenie na nim było dziełem przypadku. Zwykle nie miał problemu, praktycznie od razu jednak sobie ludzi. Jego uśmiech i postura mu w tym pomagały. Co tym razem wyszło nie tak. Przez krótki moment miał zamiar odejść, zostawić ją samą, jak tego chciała. W końcu kijem biegu rzeki nie odwróci, prawda? Skoro nie chciała nie naciskał, chciał być po prostu miły.
Źle się czuła z powodu braku nóg? Co mieli powiedzieć ci co stracili życia z rąk jego i reszty paczki. Grzywka zakrywała jego spojrzenie jednak usta dalej były obleczone uśmiechem lecz nieco bardziej tajemniczym. Szybko się jednak zrehabilitował i przesunął tak by spojrzała na niego, oczywiście  nie dał za wygraną, nie jego natura. Skoro nie chciała puszki z piciem wetknął ją w tylną kieszeń spodni, będzie miał na potem.
Mówiła mu co ma robić? Serio? Powoli budziły się w nim stare nawyki, przez, które był kim był. Jedną nogę oparł na jej wózku między jej nogami, nie zważając czy ubrudzi jej ciuchy czy też nie. Dziewczyna potrzebowała prostego sierpowego, albo z otwartej zwał jak zwał. Zmrużył spojrzenie czekoladowych oczu. Spojrzenie umiejscowił na jej poziomie po czym nieco chamsko wymruczał.- Tak samo jak takie panienki nie powinny użalać się nad sobą, bo co, jesteś na wózku? - Niewiele o niej wiedział, miała rodzinę, może nie ale żyła i to się liczyło. - Nie ty jedna, nie ostatnia, jeśli tak Cię to boli wstań z niego i bądź jak inni! - Syknął otwierając puszkę zpiciem, akurat swoją. Chciało mu się pić a przy okazji mój zobaczyć jej wyraz twarzy. Aniołek z wilczym charakterkiem? Taki już był,  nawet jeśli starał się zmienić. Całe życie coś mu zabierano, kawałek po kawałku. Mógłby oddać nogi jeśli tylko oddało by to życie dziewiątce, lub chociażby za spotkanie z piątką, mimo iż tak blisko siebie nie byli. Widząc osoby tak jak Yue, tracił wiarę w ten świat.- Mimo wszystko szkoda mi.. Każdy zasługuje na dozę miłości i uczucia, nawet ktoś taki co tylko się użala. - Tutaj o dziwo wrócił jego anielski uśmiech i nie miał zamiaru się tak łatwo poddać, dziewczyna jeszcze się uśmiechnie  a on tego dokona.
Szybko zabrał nogę i oczyścił zabrudzone miejsce. Wiedział, że dziewczyna może być zszokowana czy coś. Dlatego też zaczął mówić spokojnie. - Nie żałuję Cię ani trochę, w dalszym ciągu jednak możesz żyć i być szczęśliwą nawet jeśli straciłaś nogi, wciąż masz życie i tego się trzymaj. -  Bo w zasadzie fakt, że nie była w stanie chodzić było jak utrata samych nóg, prawda?  Westchnął patrząc jej prosto w oczy i czekał na ten grymas, wściekłość bądź łzy, do tego była skora, tak mu się co najmniej zdawało. Może nawet da mu w twarz, każda z tych opcji byłą co najmniej ciekawa. Odruchowo też chwycił się za miejsce na piersi, gdzie pod bluzką widniała paskudna blizna.

@Chishiya Yue

Przemilczała fakt, że nieznajomy dzieciak nie posiadał za grosz dobrego wychowania oraz kultury osobistej. Przemilczała również to, że bezczelnie złamał jej świętą przestrzeń osobistą w najbardziej wulgarny sposób. To, czego z pewnością nie mogła przemilczeć to fakt, że bezczelnie ubrudził jej jasną sukienkę. Czy on w ogóle zdawał sobie sprawę ile ona kosztowała? Z pewnością nie.
Kiedy wreszcie zamilkł - nie płakała. Ani też nie krzyczała. Nie wyrażała żadnej emocji, jakiej zapewne po niej oczekiwał. Zamiast tego na jego twarzy pojawiło się znużenie, jakby słowa, które właśnie padły były jej chlebem powszednim.
Westchnęła cicho, a gdy odsunął się sięgnęła do małej torebki, którą miała przewieszoną przez swoje ciało. Wyciągnęła paczkę mokrych chusteczek i zaczęła przecierać delikatny materiał, ale efekt był jeszcze gorszy.
- Skończyłeś? - zapytała zaskakująco spokojnym tonem, jednakże nawet nie zaszczyciła go swoim spojrzeniem.
- Jeżeli już skończyłeś, to z łaski swojej zachowaj dystans. Już i tak zepsułeś moją sukienkę, kto wie co jeszcze możesz zepsuć. - mruknęła pod nosem, wreszcie podnosząc błękitne spojrzenie na niego, jednocześnie marszcząc ledwo zauważalnie brwi.
- Jaki masz problem? To ty do mnie podszedłeś w obawie, że cię wydam. - prychnęła, wciąż nie rozumiejąc czego tak właściwie chciał od niej. W niczym mu nie zawadzała, po prostu sobie była. To, że rzygała szczęściem innych było tylko i wyłącznie jej indywidualną sprawą. Nikogo innego, a już na pewno nie jakiegoś nieznajomego chłopaka, którego widziała pierwszy, i zapewne również ostatni, raz w życiu.
Ludzie zawsze zakładali różne rzeczy z góry. To, co inni odczuwają czy też myślą, jednocześnie próbując zgrywać ekspertów w dziedzinie życia. Jakby ich talk no jutsu miało rzeczywiście zbawienną moc i po paru zdaniach świat miałby się nagle zmienić.
Ale życie tak nie działało.
A on nic nie widział o niej.
- Szczęście to indywidualna sprawa. Każdy widzi je inaczej i w innych kolorach. Nie możesz komuś narzucać swojego własnego szczęścia, bo tak naprawdę nie wiesz co daną osobę może uszczęśliwić. - skarciła go ze stoickim spokojem.  
Wiedziała, że nie powinna opuszczać mieszkania. Zawsze coś szło nie po jej myśli.

@Tōji Natsuo

Obserwując ją nie wiedział co począć, w zasadzie nie miał dobrych kontaktów międzyludzkich, pomijając ludzi podobnych do siebie. Takich, którzy myśleli nieco inaczej, bardziej pokrętnie. Mimo wszystko starał się być pozytywnie nastawiony.  Nie mógł kogoś winić, że nie jest miły dla niego. Z jego ust wydobyło się westchnięcie gdy usłyszał jej słowa, te nieco zabolały, bo w sumie tylko zareagował na to, że była nieprzyjemna względem niego. Akcja, reakcja a teraz zbierali oboje konsekwencje, prawda? - Haaa w zasadzie to mógłby być dopiero początek, gdybym miał zły humor.- A raczej stare przyzwyczajenia. Dodał już w myślach i delikatnie westchnął po prostu kucając sobie, tak by mieć dobry wgląd na dziewczynę. Gdyby tak naprawdę nie chciała jego obecności to by odjechała? Jednak była tutaj i wdawała się z nim w dyskusje. Podrapał się po głowie mierzwiąc swoją brąz czuprynę, gdzie każdy włos sterczał w inną stronę. Nigdy mu ten fakt nie przeszkadzał. W odpowiedzi na jej pytanie. - Co mógłbym zniszczyć?  Od miasta po czyjeś życie i specjalnie nie miałbym skrupułów. - Wzruszył ramionami  przekręcając puszkę by wypić cały napój z jej środka, potem zaś zaczął ją przekręcać w dłoni, jakby nad czymś dumał. Czy miał problem?  Tutaj powinien się zastanowić, jednak nie za długo bo skutek będzie odwrotny, Paznokciem podrapał nos by spojrzeć dziewczynie w oczy i odpowiedzieć. - W zasadzie mogłaś i nadal możesz mnie wydać, żaden problem, jednak...- Wyciągnął z kieszeni spodni mały breloczek po czym rzucił go za siebie. Dało się słyszeć huk, taki jak od petardy a w miejscu gdzie upadł ziała maleńka dziura. - Nie tylko ja bym miał problemy lecz Ty także. Oni nie przebierają w środkach likwidują wszystko co jest im nie na rękę.- Czy on zakładał coś z góry, chyba tak, na tym to polega, to się nazywa chyba myślenie, prawda? Czasem myślał za dużo, taka  była już jego natura. Nieważne ile razy się sparzył na czymkolwiek, próbował dalej. Może dlatego wygrali swoją małą wojenkę z rządem, ceną jednak była śmierć i to dosłownie, był w stanie ją zapłacić. Słuchając jej, jego czekoladowe oczy sunęły po jej twarzy, dokładnie rejestrując każdą zmianę ekspresji, przy każdym  wypowiadanym słowie. To było dosyć zabawne, że mówiła o szczęściu. - Szczęście? To tylko nasze własne przekonanie, że nim jest rzeczywiście, każdy je widzi inaczej. Prawda jednak jest taka, że ono w normalnym świecie nie mam racji bytu. Nie istnieje. Ludzie niepotrzebnie nadają pewne znaczenia, niektórym słowom, dla własnego komfortu. My nie jesteśmy wyjątkiem. A skoro już rozmawiamy przedstawię się, jestem Twelve, a Ciebie jak zwą księżniczko? Zostaw mi namiary a oddam sukienkę do pralni, nie miałem w zamiarze jej zniszczyć.- Posłał jej delikatny i spokojny uśmiechem by potem wzrokiem ogarnąć plac, jak dużo gapiów mieli?

Ostatni raz przesunęła drobnymi dłońmi po materiale sukienki strzepując już niewidzialne drobinki piachu. Słysząc jego słowa, nie mogła oprzeć się na uniesieniu wzroku na niego. Trudno było cokolwiek wyczytać z jej twarz, gdyż mimika zdawała się zastygnąć w czasie i przypominała teraz bardziej porcelanę aniżeli prawdziwego, żywego człowieka. Ramiona lekko opadły, a kilka jasnych kosmyków włosów niczym kaskada wodospadu zsunęła się po plecach.
- Brzmi jak groźba. Nie powinieneś rzucać nimi na prawo i na lewo, bo każda groźba niesie ze sobą konsekwencje. - odparła na jego słowa, niespiesznie kładąc dłonie na ramie od kół, jakby chciała mieć poczucie bezpieczeństwa i możliwości "ucieczki" w każdej chwili, choć oboje już wiedzieli, że na wózku nie zdołałaby uciec od niego, gdyby nie chciał na to pozwolić.
Irytujące, kiedy twoje ciało cię zdradza i odmawia posłuszeństwa.
Uśmiechnęła się lekko, choć gest ten był pozbawiony radości, a oznaczał jedynie politowanie. Problemy? Kłopoty? Ona? Och, dziecię moje, nawet nie wiesz z kim rozmawiasz. Nie masz najdrobniejszego pojęcia jak duże plecy miała Yue. Bez znaczenia czy tego chciała, czy też nie. Już wiele razy była wyciągana z poważnych problemów, tuszowano wszelakie jej wybryki, kłamano w jej imieniu. Na tym etapie głęboko wierzyła, że cokolwiek nie zrobi - i tak nie poniesie konsekwencji. A przynajmniej nie tych prawnych.
- Nie sądzę, wiesz? Problemy jakoś nieszczególnie chcą mnie trzymać w swoich szponach. - wzruszyła lekko ramionami, bo przecież mówiła samą prawdę. Nie kłamała, ona nie.
- Mylisz się. Dla tego dziecka- - wskazała na małego chłopca, który właśnie zajadał się lodowym przysmakiem
- Ten lód stanowi kwintesencję szczęścia dla niego. Dla tamtej pary - ich miłość. I nic więcej się nie liczy. Zwykłe, proste gesty potrafią uszczęśliwić. Oczywiście, niektóre osoby nie są w stanie tego odczuwać albo zabrano im własne szczęście, co nie zmienia faktu, że mieli je na wyciągnięcie ręki i po prostu stracili. Takie jest życie. Bywa okrutne, ale też może być piękne. Nie neguj cudzego szczęścia mówiąc, że ono nie istnieje w prawdziwym życiu. Bo istnieje. - zmarszczyła lekko cienkie brwi nie rozumiejąc jego toku myślenia. Zresztą, czasami warto było po prostu odpuścić.
- Twelve to nie jest twoje prawdziwe imię. Dlaczego mam przedstawić się komuś, kto nie podaje mi swoich prawdziwych personali?

@Tōji Natsuo

Przechylił głowę w jedną stronę a jego usta zdobił  anielski uśmiech.  Zawsze taki był, niezależnie od tego jakie sam chłopak miał intencje względem innych i nie zawsze były one złe, jakby mogło się wydawać, tak? Co do słów, to miała rację, najprawdziwszą rację, lecz sam Touji się tych konsekwencji nie obawiał, jakie mogą one być. Znowu go zabiją lub zamkną gdzieś w ośrodku bądź w więzieniu. To nic czego nie byłby w stanie przetrwać a potem dalej jakoś żyć, jak to robi w tym momencie. - Oczywiście, ale te konsekwencje niespecjalnie mnie przerażają.
Odpowiedział szczerze i wsunął dłonie w kieszenie uprzednio wywalając puszkę po piciu do pobliskiego śmietnika, chwilę potem z powrotem spojrzeniem wrócił na dziewczynę. Tak swobodnie o tym wszystkim mówiła, no i mimo tego, że była opryskliwa, jakoś dało się z nią porozmawiać. Też by tak chciał by problemy się go nie trzymały, w zasadzie miał podobnie, ale w innej kwestii. Też tuszowano wszystkie jego wybryki. Ciekawe kto były silniejszy w tuszowaniu, zaścianek Yue czy cały japoński rząd. Lepiej jednak tego nie sprawdzać.
Gdy tak się zastanawiał jak mówiła o szczęściu, jego twarz pokrył delikatny cień smutku. Jeżeli miała rację, znaczyłoby to, że utracił większość swojego szczęście. Wróć, on o tym bardzo dobrze wiedział. Długie nieco okraszone bólem westchnięcie wydobyło się z jego ust. Bezwiednie przeniósł wzrok na dzieciaka z lodem. Miał je, loda, rodzinę, szczęśliwe życie.
Twelve to nie jest twoje prawdziwe imię.
Słysząc te słowa zdębiał, nieprzyjemny prąd przeszedł mu przez plecy a usta zacisnęły gdy spojrzał jej prosto w oczy.  Twierdziła, że kłamie. to było jego imię, jedyne prawdziwe jakie uznawał i jakim posługiwał się całe życie, pomijając papierkową robotę.  Tę zwykle załatwiali patałachy z rządu. Nagle wybuchł perlistym śmiechem, jakby ktoś opowiedział mu niesamowitą bajeczkę na dobranoc.- Widzisz... To jest moje prawdziwe imię..  Nie dano nam tej przyjemności posiadania takiego imienia jak reszta. Od bajtla jestem Twelve. Więc nie kpij, że to nie jest moje imię. - Oparł się dłońmi o rączki jej wózka, zbliżając twarz do jej. - W porównaniu do Ciebie, nie dostałem tego gestu ze strony "rodziców". Imię to wyraz miłości tych, którzy sprowadzili na świat.  Ale  jak tak bardzo chcesz znać.. Dostałem ostatnio świstek papieru. Twierdzący, że  to imię brzmi Shun. Nigdy go jednak nie zaakceptuję, nie mam po co.. - Jego spojrzenie było chłodne i nieco nieobecne, ten "Radosny" chłopak sprzed chwili znikł.- Jestem i pozostanę Twelve na zawsze. - Nie chciała się przedstawić w tym momencie nie chciał już naciskać. Skoro nie chciała zaakceptować jego imienia, tak samo będzie z jego całą osobą.- I jakkolwiek nie oczekuję, że to zrozumiesz.


@Chishiya Yue

- Mylisz się. Znowu. - jej głos pozostawał opanowany, choć wewnętrznie chciała krzyczeć. Nie potrafiła zrozumieć skąd w tym chłopaku taka potrzeba przekraczania jej cennej przestrzeni osobistej. Bo znowu to zrobił, znów się do niej zbliżył, a ona nie odnalazła w sobie odwagi aby go odepchnąć. Nigdy nie była silna. Jej drobne, wręcz rachityczne ciało przypominało bardziej małe gałęzie, które pod wpływem silniejszego wiatru mogą się złamać.
Nie bała się go jako osoby samego w sobie, tylko niechcianego dotyku. Większość ludzi miało tendencje do poszukiwania dotyku drugiej osoby, Yue z kolei wychodziła z założenia, że tego nie potrzebuje. Stroniła od bliskości innych osób, od lat z dumą utrzymując status królowej lodu.
- W porównaniu do mnie.... a skąd niby to wiesz? Zakładasz coś z góry, jednocześnie próbując za wszelką cenę zrobić z siebie ofiarę. Każdy ma imię, ale nie każdy otrzymał je z serca i miłości. Nawet nie wiesz ile osób posiada je tylko dlatego, że taka jest konieczność i wymagania w urzędzie. Nie masz pewności z jakiej rodziny pochodzę. Może jestem od urodzenia sierotą? Bezimienną sierotą porzuconą pod przytułkiem? Takim osobom też powiesz, że dostali imię pełne miłości? Nie bądź śmieszny. - prychnęła i pokręciła lekko głową wprawiając jasne włosy ponownie w ruch. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że chłopak miał wewnętrzną tendencję do zakładania czegoś z góry i oceny ludzi, z którymi rozmawiał w ten najbardziej powierzchowny sposób. To, co oczy widziały, to uważały to za prawdę absolutną.
- I musisz tak bardzo się do mnie zbliżać? Jeszcze pomyślę, że się zakochałeś. - dodała z nutą ironią mając szczerą nadzieję, że w ten sposób przestraszy młodzieńca i zmusi go do zwrócenia jej upragnionej przestrzeni osobistej. I przede wszystkim na przyszłość sprawi, że zastanowi się dwa razy nim ponownie postanowi zbliżyć się do niej bez jej wyraźnej zgody.

@Tōji Natsuo

Nie trzeba tu zażyłych relacji, żeby zorientować się, że tradycyjne stroje nieszczególnie mu pasowały. Gdyby nie służba klanu Minamoto, co rusz przewracając oczami albo chichocząc pod nosem i odtrącając jego nieudolne dłonie, nie postanowiła pomóc w odpowiednim przywdzianiu starej yukaty, z całą pewnością niespełna godzinę później leżałby gdzieś pomiędzy kramami, potknąwszy się o setny raz odwiązane obi. Jedna ze służek szczególnie nalegała, aby nie rezygnował z tego elementu - bądź co bądź liczył się powrót do korzeni. Tradycyjność wywoływała u niego jednak wyłącznie skwaszenie miny; starał się zachować odpowiednią pogodę ducha, ale ilekroć spoglądał w kierunku Seiwy, wargi same zaciskały się w wąską linię. Ostatecznie więc kobieta uległa, pozwalając mu (jakby cokolwiek miała do powiedzenia) pozostać przy zwykłych paskach ściągających materiał w okolicy bioder. Wygrał prawdopodobnie tylko dzięki argumentowi z wierzchnim nakryciem, które w znaczący sposób zakryłoby to wizualne uchybienie. Nie wspomniał przy tym, że nie zamierzał paradować w dodatkowej warstwie ubrania, choć ozdobne motywami yokai rękawy nawet w nim naradzały przyjemną satysfakcję.
Przepełniało go znajome uczucie, podobne do lekkości i nierealności towarzyszące podczas szczególnych świat. Jakby czekał na pierwszą gwiazdkę albo fajerwerki noworoczne. Choć burza rozwichrzonych włosów, swoją rudością nakładająca się na przekrzywioną czarno-krwistą maskę inugami, nadawała mu chaotyczny wygląd, prezentował się lepiej niż można sądzić. Bez wątpienia była to zasługa cichego personelu rodziny Seiwy - jeszcze na odchodnym czarnowłosa kobieta, która wcześniej tak pieczołowicie poprawiała mu szaty, nadając mu wreszcie konkretną sylwetkę, poklepała go po dłoni, lekko kiwając głową.
To jej obraz - starszej, stoickiej postaci - miał pod powiekami za każdym razem, gdy mrugał; kroczyła tuż obok niego, jako cień, zwykła projekcja umysłu starającego się skupić na wszystkim poza Enmą. Ale przecież nie mógł stale ignorować napięcia wytworzonego między nimi. Choć się kontaktowali, od pewnego czasu zaczęło to przypominać suchą wymianę zdań.
Na języku trzymał masę pytań - ciążyły mu jak kolczasta masa, rozpychająca się w krtani, drażniąca przy byle przełknięciu śliny. Co się, na litość boską, dzieje? Niezrozumienie nagromadzone w organizmie doprowadzało do sztywności mięśni. Czuł twardość zbitych tkanek nawet wtedy, gdy obracał głowę, gdy kark niemo trzeszczał od wkładanej w ruch siły.
- Shateki. Chcę wygrać coś tej miłej pani, która mnie ubrała. Jak się nazywa? - rzucił bez wstępu, gdy w tle narastała huczna muzyka, rósł dźwięk krzyków, śmiechu i rozmów. Złoty blask nadawał okolicy ciepła, ale prawdziwy urok pojawi się po zmroku. Ognista łuna odbijała się w lisich ślepiach Shina, gdy lustrował profil towarzysza. - Tobie zestrzelę nagrodę główną. Przestaniesz się wtedy na mnie dąsać?

Co kryło się za całunem milczenia - nie wiedział. Mógł domyślać się powodów, dla których Seiwa zachowywał się zdystansowanie, ale ilekroć próbował znaleźć na to rzeczywistą przyczynę, opcje rozpierzchały mu się sprzed nosa. W ławicę wariantów wpływał rekin symbolizujący irracjonalność. Albo może niedowierzanie, że ktokolwiek, dziedzic Minamoto zwłaszcza, byłby zdolny odciąć się przez coś tak błahego.
Choć może tylko jemu samemu wydawało się to błahe? Poznał już przecież przedsmak życia jako następca klanu. Żmudne treningi, wczesne nauki, zachowanie norm, których złamanie oznaczało surową karę. Częściowo wyjaśniało to, dlaczego idący krok za nim chłopak tak dobrze prezentował się w yukacie. We własnym, wysłużonym, egzemplarzu Shin czuł się przy nim jak obdartus; zdawał sobie oczywiście sprawę, że Enma nie próbuje wychwalić korzeni za pomocą noszonych ubrań, jednak naturalność z jaką poruszał się mimo przywdzianych warstw i za długich rękawów, ozdobność wzorów wymyślnie ubarwiających ciemną tkaninę, wreszcie sama jego postawa kazały większości przechodniów złazić im z drogi. Rozstępowali się jak fale pod dziobem statku, kompletnie automatycznie. Świat od zawsze rządził się swoimi prawami.
Minamoto również.
Pod ich naporem tłamszono najzagorzalsze bunty. Mógł się więc dziwić, że Seiwa nie rozumiał tego, co się wokół dzieje? Że coś, co dla niego samego stanowiło ogromną wartość, inni komentowali machnięciem ręki, co zresztą działało i na odwrót, bo rzeczy dla pozostałych, dla Shina również, zaszufladkowane jako zwykłe i szare, dla nieznającego podstaw normalności Enmy okazywało się absurdalne. I nowe.
- Co?
Już samo to pytanie zastopowało yurei. Dźwięk podeszwy ocierającej się o podłoże, gdy hamował, był przez ułamek sekundy jedynym, który wychwyciły zmysły. Dopiero po tym buchnęły dźwięki strzelania z plastikowych pukawek, odgłos smażenia przekąsek, rozmów bez konkretnych słów, bo dyskusje na festynach to zawsze kłęby mamrotów i świstów. Złote spojrzenie przeciągnęło po obcych twarzach, by ostatecznie zatrzymać się na towarzyszu, krążąc po bladym, nieskazitelnym obliczu, nim to nie przemknęło tuż obok; zawsze o pół chwili za szybko, by mógł zareagować.
Ruszył więc za Seiwą, depcząc mu po piętach i wyciągając kolejne dwa palce, jakby podbijał stawkę - stojący za ladą mężczyzna z długą, szpiczastą, diablą kozią bródką pokiwał głową. Sam właśnie ustrzelił dobry łup.
- Nie dąsam się.
- Nie?
Pytanie rozległo się tuż nad uchem Enmy; zaraz obok skroni wyciągnęło się ramię otoczone fałdami czerwonego stroju. Gradientem przechodząca w złoto tkanina otarła się o stół oddzielający organizatora od uczestników, gdy chłopak odbierał własną broń. Zważył ją w palcach.
W ogólnym gwarze ledwo dało się wychwycić ciche:
- Przecież cały czas szukam twojego spojrzenia.
Huk wystrzeliwanych korków wypełnił mu umysł zaraz po tym. W pewien idiotyczny sposób było to nawet przyjemne; mógł na kilka kolejek niefortunnych prób przestać zadręczać się powodem, dla którego w ogóle tutaj byli.
Nauczysz mnie? - echo przeszłości, szept rozbity trzaskiem wyprutego z lufy fałszywego pocisku.
Tych trywialnych rzeczy. Brzdęk jak po trafieniu w szkło.
Znasz odpowiedź na to pytanie.
- Może następnym razem bardziej się poszczęści?
- Może - wyrwany z otępienia sięgnął po papierową różę, której owiniętą serpentyną zielonej bibuły łodyżkę wetknął Enmie za ucho.
- Więcej nie wygrałem.
Informacja na ten temat była zbędna, patrząc po beznadziejnej celności, jaką się poszczycił. Wyglądało jednak na to, że poza kiepskim okiem był przede wszystkim rozkojarzony. Wzrok co rusz, po byle pociągnięciu za spust, kierował w stronę pochylonego tuż obok Seiwy. Kilkakrotnie po prostu spudłował, zdjęty jakimś chorym przeczuciem; marszczył wtedy nieco brwi i mrużył powieki, przypatrując się profilowi czarnowłosego, ale pozornie wszystko było w porządku. Może chodziło o wyrazy frustracji i złości, gdy kolejny i następny, i jeszcze jeden raz prowizoryczny nabój nie trafił punktu?
- Jeżeli będziesz mieć ochotę, wrócimy tu później. - Propozycję przypieczętował dłonią na barku dziedzica, lekko obracając go od shateki, a nakierowując na gęstą masę stłoczonych ludzi. - O. - Ponad głowami płynnej, falującej zupy uczestników dostrzegł coś, co rozchyliło wargi w zaskoczeniu. Jeszcze nim zdążył się zastanowić, wsunął palce głębiej pod ramię Enmy i pociągnął go wprost w tabun nieznajomych.
- Kingyo-sukui - zawyrokował, gdy wypadli spomiędzy rozchichotanych nastolatków. W stosunkowo płytkim, szerokim naczyniu pod taflą przeźroczystej wody śmigały ryby. - Masz trzy szanse. - Nie potrzebował widocznie aprobaty, aby podjąć następną grę. Dokonany wybór zwyczajnie zapadł i kiedy Shin kucnął, w dłoni trzymał już papierowy łapacz. - Musisz nabrać rybkę na wachlarz, uważając przy tym, żeby się nie rozerwał. Jeżeli wygrasz, rybka jest twoja. - Nagły uśmiech na jego ustach miał w sobie coś figlarnego, gdy przekrzywił głowę i wznosił spojrzenie na górującego chwilowo kompana. - Jeżeli nie - ucieknie. Trochę jak z nami, nie?

- Nie jestem babą.
Przez twarz Shina przemknął cień - skrzywił lekko kącik odsłoniętych ust, zakręcił i dotarł w źrenice ślepi. Całą swoją postawą, dłonią jeszcze knykciami dotykającą miejsca tuż pod okiem dziedzica, wyprostowanymi ramionami i lekko pochyloną w uwadze głową przeczył świadomości na ten temat. Jakby zapomniał z kim ma do czynienia. Stracił gardę i potraktował go tak, jak potraktowałby zabraną na festiwal dziewczynę - wygrał jej nagrodę, obojętnie czy pierwszą z tabeli, czy kompletnie podrzędną, ciągnął od stoiska do stoiska z pewnością kogoś, kto ma cały dzień zaplanowany od przekroczenia progu po nocny wybuch fajerwerków, ubrał się w sposób sugerujący zaangażowanie niepodobne do zaangażowania przyjmowanego tak po prostu, dla kumpelskiego wypadu.
Może powinno to zapalić czerwoną lampkę, dać do myślenia wystarczająco, aby w porę poddać plan korekcie. Nie byłby wtedy jednak zbyt sztywniacki? Hamując naturalne odruchy przez rozkładanie wszystkiego na czynniki pierwsze, analizowaniu ich i przesiewaniu, przemieniłby normalność w to, co Seiwie jest zbyt znane - kompletny nadzór, wytyczoną spisanym na samym początku scenariuszem ścieżkę. Miał trasę do przejścia. Miał obowiązki do spełnienia. Warui w pierwszym odruchu się zawahał - drgnęły mu palce z chęci naprawienia swojego błędu i wysunięcia tekturowej łodyżki zza ucha. Chciał przez krótki ułamek pozbyć się rozkwitniętego pęku sztucznej róży o płatkach koloru spranej czerwieni - ale ostatecznie odsunął rękę nie robiąc nic. Przytrzymał się myśli, że przecież nie przybyli tu po to, aby uważać na każdy odruch. Nawyki wżarte w mięśnie wciąż były nawykami, które nadawały gestom niepodrobionych kształtów - a tu, jak raz, mieli być niepodrobieni. Sięgnął więc jego nadgarstka, dziwnie szczupłego, choć zdawał sobie sprawę, ile siły potrafiły kryć teraz nienapędzane energią mięśnie, i pociągnął za sobą.
Festyn, jak wszystkie ogromne imprezy, rządził się własnymi prawami. Stawał się szumem wody wpływającej do umysłu, pluszczącej i zagłuszającej natłok myśli. Jak po zbyt wielu łykach pociągniętych z butelki wypełnionej alkoholem - człowiek dawał się ponieść fali nadciągających zewsząd dźwięków, tropił interesujące zapachy pełne niezdrowego oleju i masowości. Zdawało się nawet, że na krótki moment przestawał panować nad samym sobą, pozwalając, by euforia kierowała żyłkami uczepionymi kończyn. Warui tak się prawie czuł, kiedy wsparty łokciem o kolano, przytrzymywał żuchwę dłonią, oczami przyglądając się próbom Seiwy. Wachlarz trzykrotnie się rozpruł - w ostatnim z razów tuż przed celem. Rybka o śliskich, lśniących znad wody łuskach rozbiła taflę, marszcząc ją galaretowatym ruchem i zaburzając tym samym obraz pozostałych, nagle spłoszonych zwierzątek.
- Uciekła.
- Będą inne szanse.
Kiedy szli między tłumem, Shin co jakiś czas, na zaś, spoglądał w bok. Enma nie należał do najniższych przedstawicieli japońskiej krwi, znajdował się raczej na równi z większością przebiegających i stukających drewnianym obuwiem uczestników, jednak do pewnych rzeczy nie dało się przyzwyczaić z dnia na dzień. Może w ogóle nie było na to szansy. Warui przywykł do tego, że często wystaje nieco ponad głowami i ciemnymi pasmami rodowitych mieszkańców Kakure; zdaje się wtedy nieco zbyt wysoki, nawet jeżeli standardy jego wzrostu pozostawiały wiele do życzenia w innych zakątkach świata. Nie był olbrzymi, nie wyróżniałby się w Ameryce albo na afrykańskich równinach, jednak tutaj, gdzie średnia wynosiła metr siedemdziesiąt, stale lekko giął kark, by patrzeć rozmówcom w oczy.
Wzrok raz jeszcze przemknął znad ciemnych chmur kosmyków i osiadł na profilu Seiwy - akurat, gdy ten się odezwał. Słuchał go, prawą dłonią co jakiś czas dotykając pasa opinającego biodra; dla samego dotyku, tylko po to, by nadać sobie rytm, pozwolić tym samym wsłuchać się w opowieść z dzieciństwa. Odkrywane przez chłopaka skrawki przeszłości za każdym niemal razem dotyczyły tego samego.
Wspólnym mianownikiem był klan Minamoto; był dziadek, którego Warui nigdy nie poznał osobiście, ale który zdążył wykreować się w jego pamięci. Nabrał formy surowej i bezwzględnej, zimnej jak nocny marmur w najchłodniejszą noc. Stał się synonimem dyscypliny, ale despotycznej, zbyt marginalnej, aby uznać ją za zdrową. Choć domyślał się, że Enma darzy przywódcę rodu należytym szacunkiem, sam nie czuł się do tego zobowiązany. Mógł, przynajmniej w milczeniu, gardzić postępowaniem Seiwy Masashiego; mógł skrzywieniem warg komentować wybory, z którymi się nie zgadzał. Ten obcy mężczyzna był łańcuchem i silną dłonią ściągającą złączone żelazne ogniwa. Tresura nałożona na Enmę ważyła tonę i choć lata temu pozbył się okowy ściskającej gardło, na szyi wciąż nosił sińce i blizny - efekt za małej obroży. Ku nim stale sięgała uwaga Shina, to tam ciągle krążył, niemo pytając, jak się z tym czuje. Gdzie chce dotrzeć teraz, gdy nie ogranicza go długość puszczonej smyczy.
- Tam.
Głos wdarł się w czaszkę cienkim szpikulcem, naparł na nerwy, spinając kark Shina. Rudowłosy obrócił głowę, chcąc zlokalizować rzeczone "tam", jakby naprawdę wierzył, że to cel towarzysza - nie chwilowy, podlegający po prostu zabawie, ale ogólny, życiowy; taki metaforyczny.
Zanim jednak zdążył wychwycić to, o co mogło chodzić, nieśmiały dotyk zamknął się na jego nadgarstku, ciągnąc przez zbitą papkę ludzkich ciał. Ruszył za senkenshą w automatycznym odruchu. Ignorował napór ze strony obcych, choć stale ocierał się ramieniem o czyjeś ramię, lekko prześlizgiwał wśród rozchichotanych nastolatek, przylgniętych do siebie jak para zakochanych, ale odstępujących, gdy dwójka zaaferowanych chłopaków wtargnęła między nie. Nie pytał dokąd zmierzają, nie próbował się też wyrwać ani zwolnić. Podbiegł tylko jeden krok, aby zrównać się bardziej z czarnowłosym, dać luzu ich złączonym rękom, których splot rzucał na ziemię cień grubej nici, wcześniej przerwanej czymś ostrym, teraz na powrót związanej supłem.
Z nimi było tak samo.
Nagły szum gałęzi wypchnął z czaszki natłok innych dźwięków. Był jak ostry podmuch wyrzucający zaschłe liście i odsłaniający skrytą pod nimi, zdobioną podłogę. Shin odebrał od Enmy wąski pasek kolorowego papieru i pisak, przez chwilę nie do końca wiedząc co z nim zrobić.
- Dorīmutsurī - przytaknął, przypatrując się wzorom u brzegu ściętej karteczki. Esy-floresy w barwach fioletu i ciemnej pomarańczy wiły się w rogach, na środku pozostawiając jednak przestrzeń dla życzenia.
Czego mógł tak naprawdę chcieć?
Spotkania oko w oko z mordercą, którego nieprzerwanie od tylu lat śledził? Czy głupi skrawek tektury i trzy znaki na krzyż byłyby w stanie doprowadzić do czegoś tak spektakularnego? Kusiło, aby przychylić się do tej wersji. Była prosta. Stanowiła podstawę jego obecnego życia. Była powodem istnienia jego własnych wędzideł, werżniętych w szczęki, zmuszających, by kierował się tam, gdzie musi, nie tam, gdzie ma ochotę. Pocierał szorstki w dotyku materiał trzymanego tanzaku zastanawiając się.
Jeżeli by to spisał i - jakimś cudem, zrządzeniem losu, w który wątpił, ale który mógł okazać się po prostu złośliwy - spełniłoby się zawieszone na cedrze życzenie, musiałby odejść.
Odetchnął powoli przez nos. Wypuszczone z płuc powietrze zmniejszyło pierś; klatka zapadła się, podobnie jak on zapadał się w sobie na dźwięk odległego fragmentu pamięci.
Poruszył się gwałtowniej; drgnęły mu mięśnie, gdy wyrwany z kadrów wspomnień poczuł przyciąganie rzeczywistości. Powieki przymrużyły się mocniej, spomiędzy nich błysnęły ślepia. Żółty kolor wyróżnił się ruchem na tle ciemnej yukaty Seiwy - to tę barwę śledziły oczy, podążając za trasą bibuły spiętej w prowizoryczny kwiat.
Shin odchylił nieco ramię, odsłonił swoje biodro i brzuch, aby szczupłe palce dały radę wsunąć za pas kijek obwiązany zieloną krepą.
- Dziękuję, że mnie tu zabrałeś.
Odwzajemnił uśmiech.
- Dzięki, że nie rozwaliłeś stoiska z shateki.
Nagrody nie miały tak naprawdę znaczenia - wciąż były wyłącznie symbolem. Shin wskazał trzymanym pisakiem na wetkniętą za ucho różę - miała barwę czerwieni, pasowała więc do stroju założonego przez niego samego, zaś tworzywo, z którego zrobiono odpowiednik wygrany przez Seiwę, zgrywał się z odcieniem zdobiącym rękawy medium. W jakiś pokrętny sposób wymienili się nawzajem elementami siebie.
- W Nanashi nie mieliśmy takich festiwali. Raczej oglądaliśmy wszystko ze swoich perspektyw, nadrabialiśmy ubytki jak się dało lichą prowizorką. Matka wchodziła ze mną po żelaznych drabinach ewakuacyjnych aż na dach opuszczonego hotelu. Bo był cholernie wysoki. - Wiesz którego. - Raczej rzadko używaliśmy tanzaku. Kojarzę, że niektórzy wieszali życzenia na najniższych gałęziach Na mo naki ki, tego ogromnego drzewa rosnącego w samym centrum slumsów. Jest dziwne, w sensie, drzewo. Trwa tam, jakby w ogóle go nie obchodziło, że nie pasuje. Ale w chwilach takich jak święta, dobrze, że było. Nagle robiło się całkiem kolorowo, ludzie wynajdowali nie wiadomo skąd miliardy pstrokatych pocztówek, wyrywali strony z książek, zapisywali zdjęcia, chociaż pewnie nie stawało się barwnie w tak bogaty sposób jak tutaj. - Opuścił wzrok na trzymany papier, obrócił go, zaglądając na zdobiony całościowo tył. - Nie lubiła tłumów. - W ogóle mało co lubiła. - Festyn spędzaliśmy sami, na szczycie zapomnianego budynku, ona z nogami zwieszonymi z krańca dachu, ja tuż obok, bez końca cofany jej asekuracyjnym ramieniem, drący wzięte z domu kartki w skupieniu typowym dla dzieciaków. Zwykle wcześniej maściłem je różnymi... - wzruszenie ramion - wiesz. Nacierałem ziemią, żeby były brązowe albo tarłem o sok jakichś wybitnie upartych owoców, które rosły nawet na obrzeżach Nanashi. Z szarawych arkuszy robiły się blado-czerwone i trochę fioletowawe, żółte i tak dalej. Potem to się rozrywało i wreszcie w nocy rzucało w niebo. Nie było efektów prawdziwych fajerwerków, ale wasze były za daleko, a nasze to wszystko, co mogliśmy mieć. Fajne to było. Wtedy.
Oderwał wzrok od linii biegnących po tanzaku i spojrzał na Enmę.
- Nie składaliśmy życzeń żadnej gwieździe, nieważne czy dobrej czy więzionej, bo matka niezbyt potrafiła pisać znaki. Sam sporo się nauczyłem po wyrwaniu z tego chorego getta, ale wiesz jak jest. - Podał mu świstek, na którym, może gdzieś w trakcie opowieści Seiwy, zdążył zapisać jedynie początek prośby - 閻魔の. - Nie pamiętam do końca znaków na "egao". Drugi jest strasznie zryty. - Skrzyżował ramiona na piersi, barkiem opierając się o belkę ustawionego obok stoiska. Zaglądał wyczekująco w dłonie Enmy, z błąkającym się na wargach grymasem rozbawienia. - Zapiszesz mi? - Przekrzywiona głowa przyparła skronią do drewna konstrukcji, gdy unosił wzrok, łowiąc jego spojrzenie. - I spełnisz?