Ludzie to bestie.

To był halloweenowy wieczór, kiedy wraz z siostrą starszą o zaledwie cztery lata udali się na "zdobywanie" słodyczy. Mieli spędzić zaledwie dwie godziny na zewnątrz, a potem wrócić do domu. Niestety, jedno z nich nigdy nie dotarło na miejsce.

Dlaczego ludzie są tacy okrutni? Dlaczego?

To był moment, ułamek sekundy, jedno uderzenie serca, kiedy Akari dostrzegł pulchnego, białego kota, za którym pobiegł, zmuszając tym samym swoją siostrę do zboczenia z obranej ścieżki. Nim się zorientowali - kot zniknął, a zamiast tego znaleźli się w gęstym, ciemnym lesie. Dziewczyna chwyciła chłopca za dłoń i pocieszając go, od czasu do czasu sięgając dziecięcą rączką pod jego przebranie, wycierała ciepłe łzy pełne strachu.

Nie chcę tu być. Chcę do mamy.

Czas uciekał, słońce zachodziło, a drogi wciąż nie było. W końcu podjęli kolejną złą decyzję tego wieczoru. Siostra postanowiła zostawić chłopca przy jednym z drzew, obiecując mu, że wróci po niego z pomocą. Była szybsza, silniejsza, starsza. Sama z pewnością mogła poruszać się z łatwością po lesie.
Dlatego go zostawiła.
Wróci przecież z pomocą.
W końcu mu powtarzała, że będzie go chronić.

Mamoritai

Ale nie wróciła. Kiedy usłyszał szelest jesiennych liści i trzask łamanych gałęzi, zamiast niej ujrzał dwóch nastolatków przebranych za postacie z najgorszych koszmarów. Pili. I ćpali. I wierzyli, że mogą wszystko. Że są królami świata. Bogami. I w bogów się zabawili.

To boli, przestańcie

Nie pamięta zbyt wiele z tamtego momentu. Tylko strach, przerażenie. Krzyczał. Wołał mamę, kiedy ciągnęli go dalej, ku wyjściu z lasu. Znali drogę.
To było małe wzgórze, z pojedynczymi drzewami. Były piękne. A ich kolorowe liście lśniły skąpane w księżycowym blasku.
To pamiętał. A potem zawiązali mu sznur dookoła gardła, a drugi dookoła pasa. Chcieli się zabawić, nastraszyć go. Przywiązali jeden koniec do drzewa, a drugi do auta.
To miała być zabawa.

Takich zabaw nie lubię... chcę do domu

Krzyczał i płakał tak mocno, że tracił głos. Chyba ze strachu i bólu zmoczył spodnie. Śmiali się z niego. Przecież to było zabawne, prawda?
Nie było.
Tak jak jeden z nich za mocno przycisnął nogę na gazie.
Tak samo jak samochód zbyt gwałtownie ruszył.
Tak samo jak lina, która napięła się boleśnie, wreszcie oddzielając drobne ciało od głowy.
Tak samo jak lniany worek, który stanowił część jego stroju zaczął nasiąkać krwią nieruchomego ciała.

Akari przestał płakać. Przestał krzyczeć.
Już nie bolało.