Chociaż jesień powoli nadchodziła do Fukkatsu, Yakushimaru nie zrażały chłodne wieczory. Nawet nocą, gdy wracał z jednej ze swoich bezcelowych wycieczek, skusił się na lody na patyku w jednym z całodobowych sklepów, które mijał. Korzystał z ostatków lata, choć szczerze mówiąc dużo lepiej czuł się, gdy nie był zmuszony zdychać z gorąca. Chociaż już dawno pochłonął zimną przekąskę, cienki patyczek wciąż wystawał z kącika jego ust, a on w zamyśleniu od czasu do czasu przerzucał go zębami i językiem ku drugiemu kącikowi. Blade światło ekranu telefonu komórkowego oświetlało jego twarz, gdy przesuwał kciukiem po ekranie, co rusz przewijając kolejne filmiki. Gdy tylko coś wywołało uśmiech na jego ustach, który żłobił w policzkach płytkie dołeczki, opuszką palca machinalnie celował w ikonkę w kształcie serca; czasem podawał link dalej, gdy uznał, że ktoś z kręgu jego znajomych także doceni ten sam rodzaj humoru. Od czasu do czasu zerkał na drogę dla zasady, ale o tej porze było już całkiem spokojnie, nie licząc krzyków zapijaczonych nastolatków lub studentów, którzy wracali z imprezy i których czarnowłosy bez trudu ignorował. Mijanie takiego towarzystwa bywało niekomfortowe, ale nie dla niego. Seiya – niezależnie od pory dnia – zawsze poruszał się tak, jakby ulice miasta należały do niego, co często już samo w sobie pozwalało mu uniknąć niepotrzebnych zaczepek. Nawet jeśli się zdarzały, wiedział jak sobie z nimi radzić.
  Poruszył ramieniem, poprawiając przewieszony przez nie pasek plecaka, gdy przystanąwszy na chwilę, rozejrzał się na skrzyżowaniu. Od akademika dzieliło go jeszcze kilka przecznic i wydawało się, że dziś nie spotka go już więcej niespodzianek, nawet jeśli brunet robił się całkiem znany z przyciągania kłopotów. Lekko zaczerwienione knykcie dłoni nie były aż tak widoczne w ciemności, ale było więcej niż pewne, że podczas swojego pobytu w klubie zdążył komuś przyjebać. Chłopak, który niefortunnie go zaczepił, był na tyle pijany, że zobaczył gwiazdy już po pierwszym ciosie. Yakushimaru zdążył jednak zapomnieć o tym incydencie – tak jak zapomniał o wielu innych, jakby wymykały się z jego głowy, gdy następował odpływ chwilowej fali agresji. Większość tych konfliktów i tak nie miała znaczenia, zwłaszcza że dotyczyła drobnostek.
  Te nie drobnostkowe sprawy zapamiętywał na bardzo długo.
  „No, no. Jakiś dupek, nie?”
  Głos, który dobiegł do jego uszu był jeszcze mętny, gdy skręcał w jedną z uliczek, skąd poza śmiechami dobiegało jeszcze dudnienie basów, które dobiegało zza zamkniętych drzwi klubu karaoke. Właściwie uniósł wzrok znad telefonu tylko po to, by niedługo wyminąć rozweselone zbiorowisko, ale gdy spojrzenie chłopaka uchwyciło pełną grupę, mimowolnie zwolnił kroki. Zmrużył oczy, chcąc wyostrzyć obraz, który miał przed sobą. Z początku sylwetki stojących chłopaków nieco przysłaniały mu widok, ale wystarczyło, że jeden z nich przestąpił z nogi na nogę, chichocząc w najlepsze z całego zajścia, by drobniejsza sylwetka mignęła mu przed oczami. Był jeszcze o kilka kroków za daleko, by stwierdzić, że na pewno zobaczył osobę, którą wydawało mu się, że zobaczył. Trudno jednak było mu zignorować całe to zajście, gdy miał dziwne przeczucie, że nie było to tylko towarzyskie spotkanie. Zablokował telefon i wsunął go do kieszeni, gdy cały czas brnął naprzód, coraz uważniej przypatrując się grupce nieznajomych, jak mu się z początku wydawało.
  Reszta była już chwilowym impulsem.
  Yue.
  „To czy coś czujecie tam na dole?”
  Patyczek upadł na ziemię. Cichy dźwięk odbijającego się od bruku drewna był dla niego, jak sygnał do startu, gdy przed oczami zamachano mu czerwoną płachtą. Fala wróciła, ale tym razem uderzyła z większą intensywnością, gdy zdał sobie sprawę, że zaczepki nie były rzucane ku komuś zupełnie przypadkowemu. Nie zastanawiał się nad tym, co jasnowłosa robiła tu o tej porze, bo wszystko działo się zbyt szybko. Ciało znów ulegało emocjom, które szarpały nim, jakby było połączone ze sznurkami. Nie biegł, ale przyspieszył kroku na tyle, że stukot obijających się o beton podeszew nie był w stanie umknąć uwadze, ale dla jednego z chłopaków było już za późno na spojrzenie za siebie, gdy palce Seiyi zacisnęły się kurczowo na kołnierzu jego bluzy. Szarpnął nim do tyłu, robiąc sobie miejsce obok drugiego z nich, na którego bezmyślnie zamachnął się przedramieniem, chcąc wycelować w jego żuchwę. Tamten zdołał jednak zblokować cios, co wyglądało jedynie na zwyczajny fart, pomimo wyraźnego podchmielenia. To jednak nie powstrzymało chłopaka od odepchnięcia go tak, że zatoczył się do tyłu i zatrzymał na ścianie budynku, w zdezorientowaniu spoglądając na niszczyciela dobrej zabawy. Yakushimaru wpatrywał się już jednak w kucającego obok wózka ciemnowłosego spojrzeniem, które wyrażało dosłownie wszystko. Sei nie słynął jednak z trzymania języka za zębami, gdy wkurwienie brało nad nim górę, dlatego jeśli nie przemawiała do niego mowa spojrzeń, słowa z pewnością miały wyjaśnić mu dosłownie wszystko.
  — Co tam pierdoliłeś o posuwaniu? Może zaraz przetrącę ci kurwa kręgosłup i opowiesz nam wszystkim, co czujesz, gdy przeleci cię jeden z twoich kolegów, jebany pedale — syknął, bezpardonowo opierając nogę na jego biodrze, by od razu pchnąć go nogą. Wykorzystał niestabilną pozycję nieznajomego, by przynajmniej częściowo odepchnąć go od dziewczyny. — Nie będziesz się już kurwa musiał nad niczym zastanawiać. Co ty na to?

Ty kurwo! – im więcej krzyczeli, tym lepiej. Głos dobiegający zza pleców zaalarmował go, jeszcze zanim nieznajomemu udało się go dopaść. Ciało w instynktownej reakcji okręciło się bokiem do napastnika, który zaledwie zaczepił palcami o materiał kaptura, który jednak zdołał umknąć chwytowi. Ten i tak nie zdałby się na wiele, gdy obie ręce Yakushimaru pozostały niczym nieskrępowane. Tyle w zupełności wystarczyło, by jego przedramię błyskawicznie wystrzeliło w górę i naparło na wnętrze przedramienia chłopaka, by odepchnąć je na bok; z dala od swojej twarzy. Skłamałby, gdyby powiedział, że chciał załatwić to pokojowo, bo wyraz jego twarzy świadczył o czymś zupełnie odwrotnym – pierwszy wyprowadzony w jego stronę cios był jedynie jasnym sygnałem, że to już; że się zaczęło. Że wreszcie miał okazję spuścić nagromadzoną wewnątrz parę, której mógł się pozbyć jedynie za sprawą prymitywnej agresji. Mimo tlącego się w dwubarwnych tęczówkach gniewu, jego ruchy zdawały się w pełni przemyślane, jakby mimo wszystko ta racjonalniejsza część – ta, która w walce była przygotowana na każdą ewentualność – wiedziała, że w starciu z czterema osobami, musiał być znacznie ostrożniejszy. Albo przynajmniej wyeliminować wszystkie pionki i zająć się głównym przychlastem. Gdy wyprowadzał cios drugą ręką, nie uderzał pięścią. Rozczapierzone palce przysłoniły całą twarz chłopaka, gdy wnętrze ręki z impetem grzmotnęło o jego nos, którego perspektywa złamania nie robiła na czarnowłosym wrażenia. Łapanie za mordę przestało być jedynie metaforą, bo wcisnąwszy opuszki palców w jego czoło i policzki, faktycznie chciał zatrzymać go na trochę dłużej. Dodatkowy ułamek sekundy, by raz jeszcze okręcić ciało na tyle, by nieprzyjemnym kopnięciem potraktować zgięcie kolana i wytrącić napastnika z równowagi. Rozluźnił palce i cofnął się o dwa kroki, pozwalając mu upaść na beton z krwawiącym nosem.
  „Trzymajcie go!”
  Syknął pod nosem i ściągnął brwi, zwiększając dystans pomiędzy nimi o jeszcze jeden krok. Nie uciekał – potrzebował szerszej perspektywy, by uważnie przyjrzeć się całej trójce, która jeszcze trzymała się na nogach i temu, który najpewniej jeszcze zwijał się na chodniku z obolałą mordą. Pasek plecaka swobodnie zsunął się po jego ramieniu, kończąc w pewnym uścisku palców. Zważył go w ręce i chociaż żal było mu reszty zrobionych zakupów, czteropak piwa ciążący w środku z pewnością miał sprawdzić się doskonale w roli broni obuchowej.
  „Zostawcie go! Jest was więcej, nie wstyd wam?!”
  — Yue, do chuja. Nie wtrącaj się — rzucił odruchowo, zanim zdążył zastanowić się nad odpowiednim doborem słów. Jasne, był wściekły, a gniew zawsze odbijał się rykoszetem we wszystkie strony, zwłaszcza gdy usiłował zaplanować wszystko po swojemu; gdy już ściągnął na siebie całą uwagę, by odwrócić ją od białowłosej. Gdyby przyszło co do czego, był skłonny pobiec gdzieś dalej, ciągnąc za sobą ogon tych głupich kundli. Dałby jej czas, by zebrać się z tego miejsca.
  Ale na upominanie było już za późno.
  Mógł jedynie się przyglądać, jak drobna sylwetka dziewczyny zsuwa się z wózka. Słuchać, jak ten tępy chuj każe jej się odwalić, a potem niespodziewanie wymierza kopniaka prosto w twarz Chishiyi. Rysy jego twarzy stężały, gdy zacisnął zęby. Knykcie zbielały od zaciskania pięści. Rozszalałe wewnątrz fale kruszyły tamę, która i tak zdążyła popękać już wcześniej, a teraz nie była już w stanie zatrzymać nadciągającej furii, która złowrogim błyskiem w oku czarnowłosego przywitała swój nowy cel. Nieważne, że był uzbrojony – w amoku nie interesowało go własne dobro.
  — Teraz kurwa jesteś już martwy. Ciekawe czy bez jebanego noża też będziesz taki cwany — wycedził, podrzucając lekko plecak w ręce, by mocniej owinąć sobie jego pasek dookoła dłoni; czuł, jak szorstki materiał wgryza się w jego skórę i nieprzyjemnie wgniata w palce ozdobne sygnety. Słyszał, że Yue krzyczała, ale nie słuchał, bo nawet jeśli policja była w drodze, to on był na miejscu. A skoro był na miejscu, zamierzał załatwić to szybko i po swojemu. Wyrwał się naprzód, jak sprowokowany do ugryzienia kundel, który już za długo pozwalał sobie na dźganie kijem, i choć wydawało się, że skupi się wyłącznie na uzbrojonym przeciwniku, po drodze zamachnął się swoją prowizoryczną bronią, celując w jednego z dwójki pozostałych chłopaków. Nawet jeśli miał małą szansę na trafienie, zależało mu przynajmniej na tym, by utorować sobie drogę. Wypuścił plecak z ręki, a ten z przytłumionym, ale wciąż głośnym hukiem upadł na bruk. Potrzebował obu rąk i krótkiej chwili do wytrącenia nieznajomemu scyzoryka z ręki. Rzucanie się prosto na niego wydawało się nieodpowiedzialne, zwłaszcza że trzymał broń na wysokości jego brzucha. Jeden błąd oznaczał nieprzyjemną wizytę na oddziale intensywnej terapii, a był to dość optymistyczny scenariusz. Trudno było powiedzieć, czy Seiya zdawał sobie z tego sprawę w tym momencie. Wydawał się inny od wersji, z którą miała do czynienia Chishiya. Nawet jeśli potrafił w jednej chwili się zirytować i rzucać nieprzyjemnymi komentarzami, tamten stan był niczym w porównaniu z gniewem, który wzbudził w nim nieznajomy.
  Czy to działo się, gdy ktoś za mocno nadepnął mu na odcisk?
  Chłopak wystrzelił ręką do przodu, a Yakushimaru płynnie obrócił się w bok, jednocześnie już szykując się do wyprowadzenia kolejnego ciosu. Zdążył trzasnąć go pięścią w nadgarstek z taką siłą, że czuł rozlewające się na dłoni ciepło. Scyzoryk upadł z brzdękiem na ziemię, a on, nie tracąc czasu, posłał go kopnięciem w stronę dziewczyny.
  — Wyjeb t- — głos urwał się, gdy jeden z trójki zaszedł go od tyłu, zarzucając przedramię na jego szyję i usiłował ściągnąć go do swojego poziomu. Nie szarpał się, choć w pierwszym odruchu miał ochotę to zrobić. Na pewno byłoby znacznie prościej, gdyby wcześniej pozbył się całej reszty. Teraz miał za sobą jakiegoś natrętnego słabiaka, a przed sobą wkurwionego śmiecia, który właśnie został pozbawiony swojej zabawki, a zamiast tego zerknął ku dziewczynie, upewniając się, że cisnęła przedmiot gdzieś dalej. W ciemnościach i tak szybko go nie znajdą.

Nie miał wątpliwości co do tego, że nieznajomy nie był zbyt kreatywny, gdy chodziło o wyzwiska. Dużo lepiej wypadłby, gdyby trzymał gębę na kłódkę. Nie tylko dlatego, że zaniżał poziom inteligencji w otoczeniu, ale dlatego, że mógł bardziej zastanowić się nad tym, kogo wyzywał od kurew. O ile Seiya był w stanie zignorować barwne określenia wobec samego siebie, tak wobec Yue były nie do przyjęcia – nie mniej niż ponowne rzucenie się w jej stronę. Czarnowłosy mimowolnie szarpnął się mocniej z taką siłą, że chłopak za nim z trudem poradził sobie z utrzymaniem go w miejscu. Jego przewaga opierała się wyłącznie na tym, że siła, z którą napierał na szyję Yakushimaru, zaczynała robić się dusząca. Brunet rozchylił usta, by zachłysnąć się głębszym haustem powietrza, które z trudem przecisnęło się do płuc w niewystarczającej ilości. Mimo tej niewygody, gniewne spojrzenie spoczywało na chłopaku, który właśnie zaciskał palce na dziewczęcych włosach. Chłonął ten widok, jak gąbka, która z każdą sekundą nasączała się jadem, który krążąc w żyłach, napinał wszystkie mięśnie; spływał ku zaciśniętym pięściom, w których wzbierała mrowiąca niecierpliwość.
  Wraz z nagłym wrzaskiem, sam zamachnął się ręką do tyłu, celując w krocze przeciwnika. Nim ten zdążył zgiąć się od gwałtownego uderzenia, Yakushimaru już przekładał jedną nogę za jego, jednocześnie prowadząc rękę pod ramieniem chłopaka, by chwycić nią za jego podbródek i pociągnąć go w tył. Zanim ten wylądował na ziemi, czarnowłosy trzasnął łokciem o jego mostek. Przypieczętowaniem nagromadzonej w nim frustracji okazało się mocne kopnięcie wymierzone w żebra, jakby zasada niekopania leżącego przestała mieć znaczenie od chwili, w której w ogóle postanowili zaczepić Chishiyę.
  Banda jebanych kurwa pedałów – myśli Seiyi mimowolnie formowały się w wiązankę przekleństw, ale zostając wewnątrz niego, jedynie nakręcały go do dalszej walki. Może dlatego trzymał je tam i pozwalał im rozrastać się, jak chwasty, których gąszcz przykrył całą powściągliwość, na którą jeszcze byłby w stanie się zdobyć. Rozmasowując lekko obolałą szyję, odwrócił się w stronę frajera, który zginał się z bólu. Jego znajomy widząc to, próbował zastąpić mu drogę, ale Yakushimaru bez namysłu odepchnął go na bok całym ciałem, byleby tylko dopaść do głównego z nich. Kilkoma szybkimi krokami pokonał dystans w jego stronę, kurczowo zaciskając palce na materiale jego bluzy tuż przy karku. Czując, że chce się wyprostować, przytrzymał go mocniej, wyprowadzając cios kolanem w jego twarz.
  — I co, może teraz kurwa pocwaniakujesz? — Szarpnął nim do tyłu, prostując jego sylwetkę, by wycelować pięścią w jego żuchwę. — Hm? — Kolejne uderzenie; tym razem wymierzone w nos, z nozdrzy którego już sączyła się krew po wcześniejszym spotkaniu z kolanem. Wraz z każdym ciosem zmuszał go do powolnego wycofywania się do tyłu, byleby znaleźć się dalej od Yue. — No dawaj. Kogo jeszcze nazwiesz kurwą? — rzucił ze słyszalną prowokacją, gdy obiema dłońmi szturchnął go barki. Zbyt mocno, by można było nazwać to niewinną zaczepką, bo nieznajomemu prawie poplątały się nogi, gdy walczył o utrzymanie równowagi.
  Choć cięższy oddech Seiyi świadczył o tym, że i jego zaczynała męczyć ta szarpanina, kilka ciosów nie załatwiało sprawy. Wciąż czuł się nabuzowany i to do tego stopnia, że nawet na zewnątrz, na świeżym powietrzu, atmosfera wydawała się tak gęsta, że równie dobrze można by chwytać powietrze w garści, skoro i tak już zaczynało ciążyć w płucach.
  — Hej, wystarczy! — krzyknął jeden z nich, ale głosem rozedrganym niepewnością. Chciał to przerwać, ale jednocześnie nie chciał zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi. Na szczęście to nie on interesował teraz czarnowłosego, ale ta nieudolna próba przerwania walki była dla niego jedynie potwierdzeniem tego, że nie wystarczyło. Że nadal chciał go tłuc; że chciał zaszczepić w tej tępej pale strach przed zaczepianiem kogokolwiek w przyszłości. Podeszwa buta wgryzła się w bok kolana nieznajomego, którego noga momentalnie zwiotczała, dając Seiowi szansę na powalenie go na chodnik. Może zza jego pleców dobiegały jeszcze jakieś krzyki, ale nie słuchał, bo krew huczała mu w uszach tym bardziej, im bardziej lodowata igła wbijała się w jego czaszkę. Była to bolesna i drażniąca igła świadomości, że niewiele brakowało, a ta banda chorych pojebów wyrządziłaby jasnowłosej krzywdę na resztę życia. Stłuczenie mordy jakiegoś skurwiela było niczym w porównaniu z rysą na psychice, a mimo tego pięści z głuchymi łupnięciami wściekle wymierzały kolejne razy. Błyszczące oczy może i były zwrócone ku twarzy, która coraz mniej zaczynała przypominać twarz, a zamiast tego formowała się w breję krwi i sinej opuchlizny, ale wzrok Yakushimaru był niewidzący, jakby myślami był gdzieś daleko. Knykcie piekły i szczypały od uderzeń, ale nie przestawał, choć wreszcie ciosy zaczynały słabnąć wraz z obolałymi od napięcia mięśniami. Gdy czuł, że ma już dość, zacisnął palce na bluzie pod szyją i podciągnął jego głowę wyżej, jakby chciał się upewnić, że usłyszy go głośno i wyraźnie. Sam nie pokwapił się, żeby pochylić się niżej.
  — Jeśli kurwa jeszcze raz zobaczę, że przystawiasz się do jakiejś laski, to chętnie odświeżę ci pamięć, skurwielu. Zrozumiano? — wydusił z siebie, starając się panować nad urywanym oddechem. Nie udało mu się ani usłyszeć odpowiedzi, ani zobaczyć kiwnięcia głową, gdy dwójka kolegów nieznajomego, niespodziewanie odważyła się pociągnąć go do tyłu i odciągnąć na bezpieczną odległość. Niechętnie oderwał palce od materiału, ale obolałe dłonie nie miały w sobie tyle samo siły, co wcześniej.
  — Pojebało cię?! — warknął jeden, ale zamiast rzucać się w kolejny wir walki, oboje podjęli próbę podniesienia konkretnie zmasakrowanego kumpla z ziemi.
  Seiya siedział na chodniku, przyciskając wierzch ręki do ust, jakby dzięki temu łatwiej mu się oddychało. Choć wszystko wskazywało na to, że nieznajomi zamierzali się wycofać, czujnie ich obserwował. Mógł być osłabiony, mogli zapędzić go w ślepy zaułek, ale nadal – jak ten walczący o życie kundel – był w stanie zaatakować.

Oprawcy oddalali się, kurwiąc pod nosami na pokrzyżowanie ich planów. Trudno było przetrawić myśl, że wśród całej czwórki nie znalazła się przynajmniej jedna osoba, która dostrzegłaby cokolwiek niewłaściwego w zaczepianiu niepełnosprawnej dziewczyny. Yakushimaru być może nie był najlepszym wyznacznikiem kogoś, kto miał w sobie dużo wiary w ludzkość, ale takie nagromadzenie spierdolenia w jednym miejscu przerastało nawet jego. Nie zareagował, gdy drobna sylwetka przywarła do jego pleców, bo przez cały czas wpatrywał się w punkt, w którym nieznajomi nagle zniknęli mu z oczu. Może spodziewał się, że za moment wrócą, uznając, że sprawa nie została zamknięta, dlatego jeszcze przez co najmniej minutę czuwał, normując nierównomierny oddech. Tylko przez chwilę przyszło mu do głowy, że powinien zabić tego skurwiela, bo wątpił, że zwykłe pobicie sprawi, że nagle przestanie myśleć chujem; że dorobi się kręgosłupa moralnego. Ciche słowa Yue mieszały się z głośnymi, urywanymi oddechami. Słyszał ją, ale najwidoczniej nie zawracał sobie głowy przyjmowaniem do wiadomości, że cokolwiek z tego było jej winą. Nikt też nie zmusił go siłą do tego, by rzucić się w wir walki; by zdzierać sobie dłonie, które teraz pulsowały bolesnym echem silnych uderzeń. Ale ugięte palce drżały lekko nie z bólu, a z nerwów i ślamazarnie ulatującego z niego napięcia. Milczał, bo potrzebował jeszcze chwili, gdy na język pchały mu się najgorsze bluzgi, jakie tylko mógłby z siebie wyrzucić. Zaciskał zęby, które tarły o siebie, jakby pomiędzy nimi miażdżył te niewypowiedziane słowa; rozgryzał je, pozwalając goryczy pozostać w ustach, bo równie dobrze – w tych ostatnich szarpnięciach gniewu – mogło oberwać się też Chishiyi. Nie podniósłby na nią ręki, ale głos to co innego, choć potrafił wyrządzić równie wielką krzywdę.
  Przymknął oczy i wziął głębszy oddech przez nos, gdy dotarło do niego, że było już po wszystkim. Trwał tak przez chwilę, sycąc się nocnym powietrzem, które stopniowo oczyszczało się z wcześniejszego ciężaru napiętej atmosfery. W tym czasie czuł, jak uścisk na jego ciele zelżał, a po chwili zniknęło też ciepło drugiego ciała, które wcześniej przenikało przez bluzę.
  „Musimy.... iść. Zamówię taksówkę.”
  Pokiwał głową, rozmasowując skroń palcami, zanim jeszcze otworzył oczy i zanim padła propozycja pojechania do domu dziewczyny. Gdy wreszcie względnie się uspokoił, widok jasnowłosej, który ujrzał zaraz po uchyleniu powiek, skutecznie przypomniał mu, dlaczego od samego początku był tak wkurwiony. Było ciemno, ale światła lamp ulicznych i sklepowe neony centrum miasta rzucały wystarczająco dużo światła, by wyróżnić wszystkie niepasujące elementy na jej twarzy. Mimowolnie chwycił ją za podbródek, by zmusić ją do przekręcenia twarzy najpierw w jedną, a potem w drugą stronę. Nie były to najlepsze warunki do dokonywania oceny medycznej, ale na pierwszy rzut oka nie wyglądało to na złamanie i – co najważniejsze – nie był to stan krytyczny.
  Wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby z charakterystycznym syknięciem.
  — Gdy mówię, że masz się kurwa nie wtrącać, to się nie wtrącasz — upomniał, cofając dłoń, by z siadu podnieść się do kucek. To nie tak, że uważał, że jej pomoc była bezużyteczna – był zły z powodu tego bezsensownego narażania się. — Ja pierdolę — wymruczał pod nosem, posyłając kolejny bluzg w eter, byleby tylko dać upust ostatnim oparom frustracji.
  Nie czekając na pozwolenie, wsunął przedramię pod bezwładne kolana Chishiyi, a drugim objął ją w talii. Czując niemalże przelewający się na jego rękę ciężar nóg, walczył z narastającym obrzydzeniem wobec bandy popierdoleńców, którym w ogóle przyszło do głowy, by wykorzystać sytuację. Podniósł ją z chodnika z taką łatwością, jakby nic nie ważyła, tylko po to, by po paru krokach usadzić ją z powrotem na wózku.
  — Dzwoń — polecił, rozglądając się za swoim plecakiem. Leżał kawałek dalej i Seiya był wręcz przekonany, że część produktów zdążyła połamać się pod ciężarem piwa, na które teraz musiał uważać przy otwieraniu. Złapał za pasek i podniósłszy plecak, wygrzebał z niego butelkę wody, którą podał Yue. — Jak masz chusteczki, to przemyj twarz. Jeszcze kurwa pomyślą, że to ja ci przyjebałem.