Pogoda nie zachęcała do wyjścia, niemniej Itou była wdzięczna za taką, a nie inną aurę. Nie, żeby szczególnie opłakiwała ojca, który zmarł zaledwie kilka dni temu. W zasadzie wcale go nie znała. Porzucił ją i jej matkę, gdy była dzieckiem i ledwo go pamiętała. Nie raz zastanawiała się, dlaczego to zrobił, wpierw myśląc, że może to ona była winna. Jednak z czasem zaczęła obwiniać o to swoją rodzicielkę, z którą z roku na rok coraz trudniej było się jej zrozumieć. Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć z nią być? To było oczywiste, że to przez nią ojciec odszedł.

Na całą sprawę spojrzała inaczej parę lat później. Matka Itou umarła, a on i tak się nie pojawił. Nie było go na pogrzebie ani nie zawitał ponownie do życia córki. Obecne były jedynie pieniądze, wysyłane raz w miesiącu — podpisane zawsze imieniem i nazwiskiem na przelewie, jednak dla niej jakby bezimienne. Wtedy zrozumiała, że ani ona, ani świętej pamięci rodzicielka prawdopodobnie nie zawiniła. Taki już był.

Ojciec Alaeshy odezwał się do niej kilka tygodni temu. Choć w zasadzie nie zrobił tego osobiście, ponieważ skontaktował się z nią szpital, w którym przebywał. Okazało się, że jest śmiertelnie chory i zostało mu niewiele czasu. Spotkała się z nim kilkukrotnie, jednak wizyty te nie były satysfakcjonujące dla żadnej ze stron. Itou oczekiwała przeprosin i wytłumaczenia, ojciec zaś chyba liczył na to, że córka przed śmiercią obdarzy go życzliwością i miłością, na którą nie zasłużył. Żaden z tych scenariuszy się nie spełnił, niemniej zgodziła się na spełnienie woli ojca. Chciał zostać pochowany w trumnie. Nie widziała powodu, dla którego miałaby się nie zgodzić — skoro tuż przed śmiercią musiał prosić o to córkę, z którą nigdy nie rozmawiał, to musiał mieć naprawdę smutne życie.

Właśnie w celu omówienia szczegółów pochówku udała się do domu pogrzebowego. Nic nie wiedziała na ten temat — przynajmniej nie o chowaniu w trumnę, ponieważ matkę skremowała. Czy była smutna? Może, choć miała wrażenie, że bardziej odczuwała otępienie; że nie czuje niczego. Oficjalnie była już sama na tym świecie, mając zaledwie 31 lat.

Wysiadła z samochodu, nie troszcząc się o parasol czy zasłanianie głowy przed deszczem. Niech na nią pada, niech poczuje cokolwiek. Podeszła do domu pogrzebowego i nacisnęła mokrą klamkę. Jej nadejście obwieścił niewielki dzwoneczek umieszczony nad wejściem. Zabrzmiał ładnie i czysto, na co kobieta pomyślała, że w swojej galerii chyba zamontuje coś podobnego. Recepcja była pusta, jednak z gdzieś z głębi pomieszczenia od razu usłyszała kroki. Rzeczywiście nie przyjechała o najwcześniejszej porze, prawdopodobnie ostatni pracownicy w biurze szykowali się do zamknięcia. W chwilę potem z gracją przywitała ją młoda dziewczyna.
— Dzień dobry. Czy oby nie jestem zbyt późno? W razie czego mogę wrócić jutro. Chyba nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest już taka godzina... — Odwzajemniła ukłon, wciąż jeszcze stojąc pod drzwiami, na wypadek, gdyby jednak miała zaraz jechać do domu. Wychodziło jednak na to, że biuro wciąż było czynne, a dziewczyna o fioletowych włosach wskazała jej drogę pod odpowiednie drzwi. Jednocześnie sama weszła do biura, dając Itou czas na to, aby mogła ze spokojem odwiesić płaszcz. Zrobiła to i poszła we wskazanym kierunku. Weszła do schludnego pokoju. Przed ciemnym stołem stały aż trzy krzesła, zapewne dlatego, że rodziny zazwyczaj przychodziły w większym gronie. Poczuła ukłucie w sercu i zajęła jedno z krzeseł, czując się jakby samotna i opuszczona. Obok biurka, na półce, zauważyła kilka segregatorów — zapewne katalogów pomocnych w wyborze koloru, kształtu i materiału, z którego będzie zrobiona urna lub trumna.

Być może po Alaeshy nie było tego do końca widać, jednak pracownica domu pogrzebowego zrobiła na niej bardzo dobre wrażenie. Dzięki pogodnemu uśmiechowi zebrała się na to, żeby w końcu wyjaśnić powód swojej wizyty.
— Bardzo mi miło. Jestem Itou Alaesha i przyszłam w sprawie pogrzebu... — Zatrzymała się w połowie zdania. Nie miała ochoty nazwać go swoim ojcem, ponieważ nigdy nim dla niej nie był. — ... Pana Itou. Z tego, co zrozumiałam w szpitalu, to jego zwłoki są już u Państwa? — Będąc wciąż lekko zdenerwowana, poprawiła włosy, by następnie opuścić dłonie na kolana i tam je ze sobą przytrzymać. Nie chciała nadmiernie gestykulować, co jej się zdarzało.
— Życzeniem zmarłego było pochowanie w trumnie, jednak nic nie wiem na temat tego rodzaju pochówku. Dotychczas miałam do czynienia jedynie z kremacją. Potrzebuję pomocy przy wyborze trumny i kamienia nagrobnego oraz chciałabym się czegoś dowiedzieć o samym przygotowaniu zwłok. To Pani — to znaczy, Ty Momoko — będziesz się tym zajmować, tak? — Uśmiechnęła się blado.

@Saga-Genji Momoka