Nie bez powodu mówi się, że przeszłość jest echem dokonanych wyborów. Z roku na rok staje się mniej szczegółowa, mniej kanciasta, a bardziej rozmyta. Może nie ma już tylu kolorów, takiej głębi. Wypowiedziane zdania zamieniają się jedynie w niemy ruch warg. Uśmiechy nikną. Twarze tracą rysy. Człowiek chciałby, czasami, móc sięgnąć ręką w gęste bagno swoich wspomnień, wyciągnąć stamtąd tę jedną, jedyną scenę. Otrzeć diament, choćby własnym ubraniem. I patrzeć na niego. Poznawać na nowo. Smakować tak, jakby ta chwila miała się nigdy nie skończyć. Byłoby wspaniale móc wskrzeszać, prawda?