Nie do końca wiedziała już, jakie słowa wydobywają się z jej ust. Zdania przychodziły i odchodziły na dowolny przywołany temat. W pewnym momencie mogłaby przysiąc, że opisywała komuś budowę ludzkiego mózgu (miała to tak wżarte w pamięć, że nawet pod wpływem alkoholu nie sprawiało jej problemu wymienienie odpowiednich rzeczy - choć wątpiła, że jej rozmówcy cokolwiek zapamiętają), bo zapytał, gdy dowiedział się, że zaraz czeka ją ostatni semestr medycyny, a w następnej chwili mówiła o tym, jakie rośliny są najłatwiejsze i najmniej problematyczne w uprawianiu w domu na sam start. W gruncie rzeczy nieważne, o czym opowiadała - ważne, że nie zamykała jej się buzia; w taki sposób pozostawała non stop w ruchu, ciągle czymś zaabsorbowana.
 Wydawało się jej, że studia same w sobie wycieńczają ją do granic możliwości, ale prawdziwe piekło zaczęło się dopiero po śmierci jej przyjaciółki, Ichigo, w marcu tego roku. Plotki o jej mordercy rozeszły się w zawrotnej prędkości, wskazując na… Kaname, który niedługo później sam postanowił odebrać sobie życie. Kisara nie do końca umiała poradzić sobie z oboma tymi faktami i takim sposobem odizolowała się od wszystkich swoich znajomych - a w szczególności od grupy, w której obracali się we trójkę od paru lat. Sam proces nie był, rzecz jasna, prosty - w końcu nadal z nimi studiowała i siłą rzeczy musiała się z nimi widywać, niemniej jednak dokładała wszelkich starań, by ograniczyć ten kontakt do czysto „biznesowych”. Jednocześnie Kisara nienawidziła być sama, więc wkrótce musiała znaleźć inne osoby, z którymi czuła się komfortowo. Impreza ta była już którąś z kolei próbą na zaaklimatyzowanie się na dłużej. Do tej pory jej starania raczej kończyły się fiaskiem; czy był to strach przed zaangażowaniem się ponownie w bliską relację, czy może to innych przerastały mechanizmy radzenia sobie ze stresem Kisary - bo jak wcześniej już jej imprezowanie było niepokojące, teraz wyszło na zupełnie inny poziom - nie była pewna.
 Tak czy inaczej - była tutaj nadal dość świeżą osobą. Nie mogła odpuścić sposobności na domówkę, więc zgodziła się bez wahania, by na nią przyjść. Liczne owocowe drinki smakowały wyjątkowo dobrze; niewiele czuć w nich było samego alkoholu, ale przez to były jeszcze bardziej zdradliwe. Już po kilku zaczęło szumieć jej w głowie, a teraz, choć nadal trzymała względny rezon, jej myśli całkowicie płynęły, a obraz przed oczami nieco pływał. To nic. Bawiła się dobrze. Wyglądała świetnie: miała na sobie krótki czarny top, z przodu zakończony w rąbek tuż nad pępkiem, z tyłu zaś złączony cienką koronką wyszytą na kształt motyla; nogi przykryte były rozkloszowaną spódniczką z lekkiego szyfonu, z takiego samego, co osobno dołożone, rozcięte rękawy od połowy jej ramion - wszystko w kolorze królewskiego błękitu. Była to domówka, więc wszyscy zdecydowali się po prostu ściągnąć buty - postanowiła natomiast ubrać także czarne zakolanówki. W planach miała przebrać się za wróżkę, co po części jej się udało, uzupełniając cały look odpowiednią biżuterią, ale i tak jej celem było wyglądanie po prostu… seksownie.
 W odróżnieniu od wyszukanego stroju, makijaż miała oszczędny. Jedynie tusz zdobił jej rzęsy, transparentny błyszczyk usta i mieniący się brokat, większy i mniejszy, imitował piegi na jej policzkach. Może gdyby Ichigo nadal żyła, zrobiłaby to lepiej - zawsze miała to tego o wiele więcej cierpliwości i talentu niż Kisara - lecz nie istniała teraz taka możliwość i nigdy już nie zaistnieje.
 Siedząc jako jedno ogniwo koła rozmowy, przeskakiwała spojrzeniem od jednej twarzy do drugiej. W pewnym momencie poczuła to specyficzne wrażenie, przez które wydaje jej się, że jest obserwowana. Wkrótce również zidentyfikowała źródło tego wzroku - inną dziewczynę, której nigdy jeszcze tu nie widziała. To, co przykuło uwagę Kisary, był jej odważny strój, a jednocześnie - przynajmniej teraz - cicha prezencja. Chciała skrzyżować z nią wejrzenie, ale ta wkrótce wstała i wyszła do innego pomieszczenia, a Jin nie mogła oderwać od niej oczu, skoro już pochwycone zostało jej skupienie. Nie zastanawiając się więc długo, wycofała się stopniowo z rozmowy, i powędrowała za tajemniczą gotką.
 Weszła do kuchni idealnie w tym samym momencie, w którym kosz z owocami postanowił spektakularnie wywinąć koziołka na głowę śledzonej przez siebie dziewczyny. Ruszyła, żeby jej pomóc, ale niestety jej reakcje były spowolnione, czy tego chciała czy nie. Ostatecznie uklękła obok i zaczęła jej pomagać w ogarnianiu powstałego bałaganu ze śmiechem na ustach i podobną wesołością w oczach, gdy wreszcie zetknęły się spojrzeniami.
 - Trochę wysoko, hmmm? - zażartowała, sięgając po kosz, który wylądował dnem do góry, by odwrócić go z powrotem i zacząć wrzucać do niego lekko obite pomarańcze. - Z chęcią bym ci pomogła - powiedziała, przekrzywiwszy głowę w bok i mrugając do niej jednym okiem. - Jestem Jin. A ty?

 Gdy się pochylała, długie proste włosy wypadły jej zza ucha. Początkowo przyszła tutaj z czymś w stylu niebieskiej wstążki wplecionej w bardzo luźny warkocz - znów by trochę wynieść na następny poziom swoje przebranie wróżki - lecz po tych kilku godzinach zabawy upięcie rozpadło się, a długi kawałek materiału zaczynał drażnić po wrażliwej szyi, więc schowała go do torebki, pozostawiając kosmyki zupełnie rozpuszczone. Kiedy normalnie było to bardzo wygodne rozwiązanie, teraz leciały jej w oczy z upartością osy, która chciała użądlić - dlatego też gdy stanęły przed sobą wyprostowane, Kisara poczuła ulgę. I odkryła, jaka malutka jest dziewczyna z bliska. Ten aspekt nie przeszkadzał jednak w żaden sposób, a co najwyżej dodawał uroku normalnie bardzo ostremu w percepcji strojowi. A propos niego, poświęciła kilka dobrych sekund, by przyjrzeć się uważniej, szczególnie temu, jak metalowy łańcuszek oplatał i zwężał jej talię. Gdzie… gdzie ona była do tej pory, że dopiero teraz rozmawiają? Kisara wcale nie potrzebowałaby procentów, żeby znaleźć upodobanie w swojej nowej koleżance. Wręcz żałowała, że tyle wypiła, nagle obawiając się, że będzie mówić jakieś niestworzone rzeczy. Nawet pomimo swojego… doświadczenia… nadal pozostawała przy opinii, że flirtowanie z dziewczynami było dużo trudniejsze, a musiała - cóż, planowała - dokonać tego, kiedy powoli zaczynał plątać jej się język. Wybornie.
 Całe szczęście i tak planowała bawić się do samego rana, a do niego jeszcze trochę godzin pozostało. Błysnęła olśniewającym uśmiechem w kierunku Itou. - Widziałam… ale to nic. Jak to mówią, małe jest piękne. Nie mogę się nie zgodzić i w twoim przypadku - rzekła, i to nawet nie zająknąwszy się ani razu. Sukces. Uniosła brwi, słysząc, że dziewczyna uchwyciła jej wcześniejszą paplaninę. - Ach. Tak. Niby już ostatni rok teraz, ale i tak czekają mnie kolejne lata robienia specjalizacji. Mam wrażenie, że wcale nie będzie łatwiej. - Ostatnio myślała o tym coraz częściej. Niby już teraz była zdecydowana na anestezjologię, ale nie mogła pozbyć się ciągłego wahania tak czy siak. Była po prostu zmęczona - każdym przykrym wydarzeniem, jakie jej się ostatnio przytrafiło, i natłokiem obowiązków. - Ty też studiujesz? - W końcu nadchodził ten wiek, że ludzie zaczynali rozpierzchać się po różnych pracach.
 Oparła się o blat imitujący marmur - a może i był prawdziwy? Nie mogła sobie przypomnieć, czy znajoma organizująca tą imprezę była jakoś… nieprzyzwoicie dziana czy tylko w normalny sposób. Medycyna była pełna dzieci bogaczy, szczególnie na Uniwersytecie Fukkatsu. Kisara, choć obracała się w tym świecie już od lat, od kiedy została adoptowana do rodziny Jin, nadal miała czasami wrażenie, że jest tylko nędznym impostorem. - Itou-chan - powtórzyła nazwisko - jak się domyślała - i przyjęła od razu subtelne zaproszenie do wykonania kroku w mniej formalną stronę znajomości. Całe szczęście. Kisara była zbyt pijana, by pamiętać teraz o czymś takim jak dystans. Broń boże. - Zgadłaś! W zasadzie to oba. Elficka wróżka. Widzisz? - Na chwilę odwróciła się do niej plecami, żeby pokazać jej wyszywane skrzydełka, które miały usprawiedliwić, czemu nie założyła kolejnego osobnego akcesorium. (I pokazać tyłek, jeśli tam Itou zechciała spojrzeć.) - Miałam nawet takie zakładane elfie uszy, ale… nie mam pojęcia, gdzie teraz są, szczerze mówiąc. Ups. - Wzruszyła ramionami. Może ktoś chciał wypróbować na sobie i nigdy ich nie oddał? Wszystko było możliwe po dwóch butelkach wina. Odwróciła się z powrotem i uśmiechnęła się nonszalancko. - Wróżki też spełniają życzenia. - Po czym, nie mogąc się powstrzymać, palcem uniosła przytwierdzony do sukienki łańcuch. - A ty tym unieruchamiasz swoje ofiary? Wampirze? - Mimo że zgadywanie czyichś przebrań i nawiązywanie do nich było niekiedy trochę niezręczne, nie zamierzała się tym przejmować. Jednocześnie było bardzo zabawne i to miało największą wartość.

 Kiwnęła głową na jej propozycję drinka z uśmiechem, ciekawa, co takiego wyczaruje - i to ze świeżych pomarańczy. Być może nie powinna już pić wiele więcej, bo trochę drinków przewinęło się przez jej ręce… Ale plus był taki, że na ogół Kisara piła ich dużo, ale za to bardzo słabe, a to wszystko ze względu na walory smakowe. Ten, który opisała Itou, wydawał się idealnie w jej guście… co nawet było odrobinę podejrzane. I dosłownie sekundy temu przypuszczenia okazały się prawdziwe, tak samo jak poprzednie uczucie bycie obserwowaną - dziewczyna przyglądała się jej. Najwidoczniej całkiem dokładnie. Kącik ust Jin uniósł się łobuzersko, coś błysnęło też w jej jasnym oku porozumiewawczo, dając znać Itou, że, cóż, została przyłapana. Nie żeby Kisarze to przeszkadzało - wręcz przeciwnie, kochała być w centrum uwagi. Szczególnie osoby, w której zainteresowanie chciała wzbudzić.
 Przyglądała się zatem, jak dziewczyna komponuje napitek całkiem wprawną ręką. Oparła się przedramionami na blacie podczas jej pokazu, włosy bezpiecznie odgarniając na jedną stronę i tym samym odsłaniając połyskujący, wyglądający na bardzo delikatny srebrny choker. Wyprostowała się dopiero, gdy do jej dłoni wsunięty został elegancki koktajl. Kierowana ciekawością, od razu wypiła trochę przez słomkę. - Rzeczywiście, masz dobre oko do obserwacji. - Przytyk był delikatny i w całości powiedziany w żartobliwym, zaczepnym tonie. - Jest bardzo smaczny, Itou!
 Zaśmiała się, widząc pozytywną reakcję na swój makijaż - szczególnie że przez długi czas przed imprezą wydawało się jej, że nie jest wystarczający. Jej dotyk był ostatnim, skutecznym punktem zapalnym; w przypływie impulsu najpierw pochwyciła jej palce w wolną dłoń, a potem, pochylając się, złożyła pocałunek na jej policzku, prawdopodobnie zostawiając na jej zaróżowionej skórze trochę swojego brokatu. - Dziękuję - mruknęła wtedy. - I… „wybacz, nie mogłam się powstrzymać.”

Uśmiechnęła się szerzej, słysząc podziękowania - miała wrażenie, że rzadko kto był w stanie przyjąć komplement w taki sposób pełen gracji (i to pomimo wcześniejszego niezbyt eleganckiego incydentu z owocami), bez żadnego zaprzeczania i innych takich. Kiedyś wydawało jej się, że ludzie odmawiali pochlebstw, ponieważ tak wypadało, lecz stopniowo przekonywała się, jak wiele osób - nieważne, czy kobiet czy mężczyzn - zwyczajnie w nie wierzyła przez swoje kosmicznie zaniżone poczucie własnej wartości. Tym samym zirytowanie, które odczuwała w związku z ich domniemaną pruderyjnością, zamieniało się w zrozumienie, i to na całkiem wysokim poziomie - gdy w pewnym momencie jej wahania tożsamości płci były na tyle duże, że nie była w stanie znieść, gdy ktoś określił ją „przystojnym” akurat w momencie, gdy czuła się wyjątkowo dziewczęco. Nie mogła również całkowicie przyznać i teraz, czy byłaby z takiego szczęśliwa. Na szczęście dzisiejszej nocy nie sposób było odróżnić jej od kobiety, chyba że ktoś, kto ją zna, zrobiłby to specjalnie i z niezbyt dobrymi zamiarami. Wiedziała, że w końcu sama będzie musiała powiedzieć Itou… jeśli do czegoś miałoby dojść. Na ten moment jednak przyglądała się zwycięsko jej zarumienionym policzkom.
 Szczególnie że piwnooka dziewczyna postanowiła odbić piłeczkę.
 - Najwyraźniej jest tak, jak mówisz - odparła, wyraźnie popisując się śmiałością. Kisara lubiła robić rzeczy na przekór cały czas, a stan upojenia alkoholowego tylko wzmacniał tę frywolną cechę charakteru. Ponownie wyszczerzyła zęby w uśmiechu; choć teraz nie było tego po niej widać, wcale nie była aż taka pewna siebie, szczególnie gdy decydowała się na taki wygląd oraz na niezmienianie zaimków, jakby ciągle obawiała się, że ktoś okrzyknie ją zwykłą oszustką. Szczerze cieszyła się z aprobaty Itou, tym bardziej, że… wreszcie na coś przydało się jej to studiowanie medycyny, zamiast powodować samo cierpienie!
 - Ach, w takim razie musisz uważać na studentów medycyny - zaczęła, przyglądając się jej w oczekiwaniu na reakcję - bo niestety na naszym kierunku nie zawsze mądrość idzie w parze z inteligencją. Zda taki anatomię na najwyższą ocenę, bo wykuł ją na pamięć, a potem robi najprostsze błędy, gdy trzeba wiedzę wykorzystać razem z logicznym myśleniem. - Zaśmiała się, zdając sobie sprawę, że zaczyna marudzić. - Być może ja do tej grupy nie należę… ale wolałabym, żeby nie było takiej potrzeby, bym się tobą opiekowała… - krótka, zamierzona pauza - jako lekarz, oczywiście.
 Zaplotła ramiona na klatce piersiowej, uśmiechając się porozumiewawczo, gdy zorientowała się szybko, do czego zmierzają słowa Itou. Oczy zaświeciły jej się z podekscytowania na taki chytry sposób flirtowania, który sprawił jednocześnie, że całkiem zapomniała o swoim własnym pytaniu o jej kierunek.
 - Uczucia są odpowiedzią na bodźce zewnętrzne i twoje wewnętrzne myśli - odpowiedziała, startując bardzo niewinnie - i nie tylko mózg jest za nie odpowiedzialny. Co więcej, jest wiele teorii na ich temat i żadna nie do końca potwierdzona. Ale jeśli chodzi o zauroczenie, można mówić o dużym wzroście dopaminy w mózgu, a ta z kolei uwalniana jest przez ośrodkowy układ nerwowy, czyli… - sięgnęła wolno dłonią na tył głowy dziewczyny, gdzie musnęła palcami - w mózgowiu - a następnie zsunęła dłoń niżej, na szyję - i w rdzeniu kręgowym. - Uśmiechnęła się zadziornie. - Bodźcem dla wydzielania się dopaminy może być, przykładowo… dotyk - zaśmiała się, cofając rękę, i następnie wskazując na siebie - zobaczenie kogoś ślicznego albo - lekko jak dotyk piórka stuknęła ją palcem w czoło - twoje myśli. Miłe myśli.
 Miała nadzieję, że taka odpowiedź ją usatysfakcjonowała, bo jeśli nie… cóż. Kisara może nie spali się ze wstydu, ale może dostać w dziób.

 - Dziękuję - odparła, zadowolona ze swojego mini-pokazu. Słysząc kolejne słowa, musiała ponownie przyznać, że Itou bardzo sprytnie dobiera swoje kwestie na podryw. Podobało jej się to; było absorbujące i czuła, że musi ruszyć wreszcie swoim zapitym łbem, żeby jej zaimponować. W porównaniu do wcześniejszych, nieco bezsensownych rozmów, ta stanowiła wyzwanie i jednocześnie świetną rozrywkę. Nie mogła się nie uśmiechnąć - na tym etapie już musiały boleć ją kąciki ust od ciągłego ich unoszenia, ale to nic. Skrzyżowała z nią spojrzenia. - Nie wiem, czy będę mieć jeszcze na sobie akurat te „skrzydła”, gdy znajdziesz się pode mną.
 Zdecydowała się na bezpośrednie zagranie, ale wcale go nie żałowała, widząc, jak Itou smagała wzrokiem jej obojczyki i szyję, nawet odginając ją lekko dla dziewczyny trochę bardziej. - No chyba że masz inne życzenie?
 Następny komentarz spowodował miłe wibracje i przyjemne zaskoczenie, które musieć było widać w tym, jak zaniemówiła na chwilę. A więc to tak. Tak będą się bawiły. Kisarze ani trochę nie przeszkadzała myśl, że miałaby być związana przez piękną wampirzycę, nawet jeśli to był tylko żart. - Czyli wygląda na to, że jednak to ja wylądu- wylądowałabym pod tobą, nie na odwrót. Czysto hipotetycznie mówiąc, rzecz jasna. - Zagryzła policzek od środka. Za dużo czy nie za dużo? - Myślę, że ta zuchwała wróżka też by nie uciekała.

 Pomijając to, że była obserwowana, miło było jej z powodu faktu, że Itou wyszła na tyle z inicjatywą, by zaspokoić jej upodobania, nawet jeśli związane z taką błahostką jak preferencja owocowych drinków. Wzięła kolejnego łyka z chęcią i myślą, że od tej pory pomarańcze prawdopodobnie będą kojarzyć jej się tylko z tą dziewczyną. Czy dobrze, czy źle - to się okaże, jednak śmiałe przyzwolenie na dalsze naruszanie przestrzeni osobistej Itou raczej wskazywało na pierwszą opcję. Krew zaszumiała jej w uszach, gdy brązowowłosa przyciągnęła ją bliżej. Była praktycznie pewna, że tym razem to Kisara zostanie pocałowana, i to wcale nie w policzek, ani nie specjalnie delikatnie - jeszcze miała przecież w myślach te kuszące słowa o unieruchamianiu jej - ale ta… odsunęła się ostatecznie.
 Jin wypchnęła z siebie wstrzymywane powietrze. Itou wiedziała, jak zawrócić jej w głowie - to było już pewne. Choć z zawodem odczuła nagły fizyczny dystans między nimi, Kisara stwierdziła, że grzecznie postąpi według planu towarzyszki - przynajmniej na razie. Budowanie napięcia w końcu też było ekscytujące; czasami o tym zapominała, chcąc robić wszystko naraz, już, natychmiast. Kiedy więc Itou zaczęła sprzątać po krojeniu owoców i nalewaniu alkoholu, Jin oparła się tylko o blat i sączyła w spokoju słodki napitek. Być może w innej sytuacji by jej pomogła, ale skoro Itou zabrała jej sprzed nosa cukierka - siebie - to chociaż pozwoli sobie na zachowywanie się trochę jak rozpieszczona księżniczka. To jest, z nadzieją, że Itou zechce ją w końcu rozpieszczać.
 I nawet nie musiała aż tak długo czekać. - Mhmm - potwierdziła, mrucząc, i sięgnęła ustami po ukrojony owoc, przypadkiem lub nie muskając jej palce. Tym razem nie podziękowała, ale uśmiechnęła się słodko. Odłożyła w połowie pustą już szklankę na blat i zwróciła się do dziewczyny z zuchwałym błyskiem w oku. - Całkiem sprawnie rządzisz się w nie swojej kuchni, Itou. Czy, oprócz doskonałej umiejętności obserwacji, władczość to kolejna z twoich cech charakteru?

 Przekrzywiła głowę na bok, a wraz z nią, jak fala spokojnie uderzająca o piasek na brzegu plaży, popłynęły jej ciemne kosmyki. Uśmiech, jaki zagościł na jej twarzy był zniewalająco szczery w odpowiedzi na komplement, acz sekundy później przyjął nieco bardziej chytry wyraz. Mogła już teraz zakończyć tę wymianę, ale ostatecznie nie mogła się powstrzymać od dorzucenia swoich pięciu groszy na deser:
 - Dobrze się składa w takim razie. Nie chciałabym, byś patrzyła dziś na kogokolwiek innego.

 Włosy Itou były bardzo miękkie w dotyku. Była bardzo zadowolona z siebie, że wymyśliła dobry pretekst, by opuszkami poznać ich fakturę i przy okazji móc obserwować z bliska reakcję Itou, której oczekiwała zarówno z ekscytacją mieszkającą nisko w jej brzuchu, jak i nieuchronnym zdenerwowaniem, które tyczyło się obawy, że przekroczy jakąś jej granicę lub ją od siebie odstraszy - a nie chciała, by wydarzyło się ani pierwsze, ani drugie. Zatem ulga, jaką poczuła, gdy usłyszała tak entuzjastyczną odpowiedź, prawie zmiotła ją z nóg - choć może bardziej stosowne byłoby powiedzieć, że to same słowa zmiotły ją z nóg. Szczególnie, gdy zręcznie zasugerowała, że jej myśli to same fantazje w tym momencie. Cóż, jeżeli w jakikolwiek sposób pokrywały się z tymi obrazami, jakie ochoczo generował niezbyt trzeźwy i również bardzo zauroczony mózg Kisary - i to na bieżąco od początku ich rozmowy - to wcale się nie dziwiła ich efektu. Chyba tylko fakt, że tak dobrze jej się z nią rozmawiało, powstrzymywał ją od rzucenia się na kobietę i odsłonięcia swojej szyi, by wampirzyca mogła na niej ucztować do woli.
 Tym razem nie odpowiedziała, pozwalając słodkim sentencjom rozgościć się po jej umyśle, a w konsekwencji po jej całym ciele - w delikatnym dreszczu wzdłuż kręgosłupa, rumieńcach na policzkach, rozchylonych minimalnie błyszczących wargach. To był chyba właśnie ten moment, w którym Jin ostatecznie przepadła. Nie przejmowała się zbytnio, że to prawdopodobnie dosyć szybko, jako że dopiero co się poznały; gdyby Itou kazałaby jej przed sobą uklęknąć, to by to zrobiła. Ciekawe, czy było to po niej widać; czy bystre, obserwujące Kisarę uważnie piwne oczy dostrzegały, jaka była chętna.
 
 Zaśmiała się lekko. Cóż, w takim razie spełnienie jej życzenia niewątpliwie leżało w granicach umiejętności czarnowłosej. Przez chwilę jeszcze opuszkami palców wodziła po chłodnych ogniwach łańcuszka. Póki co nie próbowała dotknąć jej talii, która była nim owinięta, chociaż wymagało to od niej wyjątkowego, kolejnego już, pokazu opanowania. Linia, jaka się tworzyła przy zejściu od klatki piersiowej, przez brzuch i do bioder, bardzo przyjemnie karmiła chciwe spojrzenie Jin. Pewnie jeszcze lepiej, gdyby przytknęła do niej dłonie - z pewnością leżałyby tam idealnie dopasowane. Kisara posiadała długie, smukłe palce - może gdyby odrobinę ścisnęła, byłaby w stanie objąć jej wąską talię niemal w całości? Gdyby, przykładowo, Itou siedziała na niej okrakiem i zechciała ją uje-
 Och, rany. To dopiero myśl - czy może raczej fantazja. Zresztą bardzo, bardzo wybiegająca w przyszłość dzisiejszej nocy. I wymagająca przede wszystkim entuzjastycznej zgody na to, co ostatecznie kryło się pod spódniczką Kisary, a przecież równie dobrze wyjawienie tej tajemnicy mogło przynieść bardzo nieprzyjemne skutki. Od zwykłej odmowy rozpoczynając, a na pełnym złości, przykrym odrzuceniu kończąc. Zaczynała się tą kwestią martwić tym mocniej, im bardziej zależało jej na zbliżeniu się do Itou. Uśmiechnęła się szeroko, by ukryć znienacka przybyły do niej niepokój, jednocześnie błagając wszystkie bóstwa z zaświatów, by dziewczyna nie zauważyła w niej żadnej zmiany, a przynajmniej by przyporządkowała ją po prostu do zwykłej obawy Kisary, czy nie poszła o krok za daleko ze swoim flirtem.
 - Mam nadzieję, że ty również nie będziesz chciała mi uciec - odparła, przyciągając do siebie łańcuszek po raz ostatni i chwilę później całkiem wypuszczając go z dłoni, na co zabrzęczał delikatnie w odpowiedzi. Zwiewny materiał szyfonowych rękawków zafalował, gdy opuściła ręce wzdłuż swoich boków.

 „Chyba zaschło ci w gardle.”
 Parsknęła wręcz, widząc, do czego to zmierza. Nie było wątpliwości, że Itou odgrywała rolę nieświadomej swojej winy, i choć Kisarze podobała się taka gra, nie chciała znowu tak ułatwiać jej zadania.
 „Czy to z mojego powodu?”
 - Hmm… nie wiem. Chyba po prostu bardzo chciało mi się pić, bo wcześniej dużo tańczyłam - odpowiedziała z obliczem pełnym niewinności. Subtelnie pokazywała swoje pazury, zupełnie jak w przypadku kokieteryjnego muskania jej palców językiem. Cóż mogła poradzić? Itou prosiła się o to. Wyciągała przekorność Jin na powierzchnię z łatwością godną mistrzyni. Prawie ją ugryzła, gdy tknęła jej dolną wargę. Nakręcały się wzajemnie jak trybiki w zegarku; przy poruszeniu jednej wskazówki druga zawsze podążała za pierwszą, choćby odrobinę.
 - Och, nie ma sprawy - odpowiedziała, uśmiechając się znacząco. Ta kobieta. Robiło się coraz bardziej interesująco. Kisara już chwilę temu była pod wrażeniem, z jaką intensywnością zawróciła jej w głowie, a z każdą minutą wydawało się, że uczucie tylko rośnie.

 Zaszumiało jej w głowie; od drinków czy od treści tego, co właśnie usłyszała - nie była stuprocentowo pewna. Jej pytanie zawierało jedynie hint tego, o co chciała tak naprawdę zapytać, ale i tym razem wcale się nie przeliczyła. A jednak. A jednak. Przełknęła ślinę, podekscytowana. Być może nie powinna zagłębiać się w te tematy, gdy była taka pijana, i to jeszcze praktycznie z nieznajomą… Tak łatwo można było trafić na zupełnie nieodpowiednią osobą, a nawet dać się skrzywdzić, praktycznie samemu wchodząc w pułapkę… ale była już za bardzo zaangażowana. Czuła się dobrze w towarzystwie Itou. Swobodnie. Nawet jej pytania teraz, upewniające się, czy Jin w ogóle to miała na myśli, mogły sugerować, że Itou będzie bezpiecznym wyborem.
 Warto było przynajmniej spróbować.
 Podała jej swoją dłoń.
 - Chcę - rzekła krótko, zaskakująco poważnie. Choć w gruncie rzeczy - była to poważna sprawa i wymagała sporego, obopólnego zaufania. Przytuliła jej dłoń do swojego policzka i uśmiechnęła się słodko. - Zobaczmy, jak dobrze pójdzie ci… zaopiekowanie się mną - dodała, przywołując ich wcześniejszą rozmowę. Następnie pochyliła się nad nią i szepnęła do jej ucha zniżonym głosem: I zobaczymy, czy uda ci się tą władzę utrzymać.

 Itou szybko zabrała się do realizacji swoich planów. Pomimo jej niższego wzrostu, Kisara niemal się rozpłynęła w kontakcie z jej ciałem. Dziewczyna emanowała ciepłem, pewnie tak samo, jak i Jin. Z pewnością czuła iskierki gorąca w miejscach, przy których przed chwila obecna była jej kusicielka: szyja, za uchem, ściągnięte łopatki. Została wtem wyciągnięta z pokoju, więc bez oporów poszła za nią, a jakże. Nawet nie zapytała gdzie idą, pozostawiając tę kwestię swojej towarzyszce i jednocześnie delektując się tym, że nie musi tej decyzji podejmować. Otwarcie chłonęła wzrokiem miękkie, wysmuklone linie sylwetki dziewczyny, które czarna sukienka hojnie ujmowała w swoje ramy.
 Nie była nawet za bardzo zdziwiona, że wróciły do pokoju, w którym bawiła się znaczna reszta uczestników imprezy - ale głównie dlatego, że nawet nie próbowała zgadywać. Nie przeszkadzało jej to, a co najwyżej napełniło szczyptą ciekawości. Gdy tylko usiadła, a bliskość Itou powróciła z dodatkowym bodźcem w postaci jej dłoni na udzie Kisary, czarnowłosa już była ukontentowana… lecz spontaniczny impuls popchnął ją do wcielenia w życie innego planu.
 Nie mogła pozwolić przecież, by ktoś jeszcze się do nich przysiadł, skoro już postanowiła, że weźmie sobie Itou dla siebie. Obróciła się więc zwinnie tak, by usiąść na kanapie w poprzek - plecami oparła się częściowo o podłokietnik i głową o ścianę, do której sofa była przysunięta, natomiast swoje długie nogi przerzuciła przez uda dziewczyny. Zajęły tym samym całe wolne miejsce i o to właśnie Jin chodziło.
 Zwiewna spódniczka podsunęła się jej bardzo wysoko, odkrywając więcej gładkiej, jasnej skóry dla oczu - cóż, nie tylko Itou, choć przede wszystkim dla niej. Po kilku sekundach, jakby dopiero teraz zauważyła, zsunęła materiał w dół. Oczywiście gdyby Itou chciała, mogłaby wsunąć dłoń pod jej ubranie, i Kisara była bardzo ciekawa, czy to zrobi.
 Udawała perfidnie, że nie ma pojęcia, co robi. Zdawała sobie też sprawę, że dziewczyna i tak prawdopodobnie ją przejrzy… ale pieprzyć to. Jedną dłoń, tą, którą mogli zobaczyć inni ludzie, położyła sobie na brzuchu, lecz palec drugiej zaborczo - jakby sama jej pozycja nie była wystarczająca - zahaczyła o jedną z dziur siateczkowych rajstop.
 - Powiedz mi, Itou… - zaczęła, zbyt cicho, by każdy dobrze ją usłyszał, ale z pewnością wystarczająco, by słowa dotarły do uszu jej obiektu zainteresowania - to znaczy, jestem po prostu ciekawa, ale nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. - Krótka pauza. - Od zawsze podobają ci się dziewczyny? Czy może nie tylko one?
 Zbadanie terenu na pewno nie zaszkodzi, nie?

 Zaśmiała się na reakcję Itou - bo w zasadzie była taka, na którą liczyła. Choć odmowa zrobienia kolejnego drinka miała być prztyczkiem w chytry nos Kisary, w rzeczywistości napełniło ją jeszcze większą ochotą, by prowokować, zwodzić i zaczepiać dziewczynę, powodując tym samym, że w odpowiedzi będzie doprowadzana do porządku - albo raczej będą stosowane próby w tym kierunku. Jeśli dobrze wyczuwała atmosferę między nimi, Itou raczej chętnie podejmowała się tego zadania.
 - Rzeczywiście straszna szkoda - odparła, z aktorskim przejęciem kładąc dłoń płasko na klatce piersiowej. - W końcu był taki dobry. Ale dobrze, potraktuję to jako twoją… troskę o mnie. I tak już sporo dzisiaj wypiłam. - Pociągnęła jeszcze raz przez słomkę, ale nie skończyła wszystkiego, chcąc zostawić trochę na później. Wygięła wargi w uśmiechu. - W końcu nie chcę, by coś mnie ominęło.
 Nie wybaczyłaby sobie, gdyby odpadła, pijana, przed bliższym zapoznaniem się z Itou.

 Były jednak i momenty pokory w wachlarzu zachowań Jin, jakoby chciała pokazać dziewczynie, że i na to ją stać, jeżeli tylko ta zastosuje odpowiednie środki. Gdy zatem poczuła dotyk na swoim policzku, naparła nim mocniej na kobiecą dłoń. Zmrużyła oczy po chwili, więc nie spodziewała się - ani nie mogła zobaczyć - że zaraz zostanie muśnięta ustami. Nie drgnęła jednak z zaskoczenia, a jedynie westchnęła pod wpływem tej bliskości. Mały uśmiech grał na jej ustach. Być może w tym geście Itou ukryła właśnie przekaz: „to twoja nagroda za dobre zachowanie”.
 Cóż, jeśli tak, to stanowiło to skuteczną zachętę.

 Posłusznie odsunęła plecy od ściany - była bardzo zimna, szczególnie że jej plecy zasłaniał przecież jedynie półprzezroczysty skrawek materiału - i złapała się dłoni Itou dla utrzymania się w pozycji. Gdy szept dziewczyny dotarł do jej uszu, wyłowiony bezbłędnie z powszechnie roztaczającego się szmeru rozmów i muzyki - była w końcu nastrojona kompletnie na częstotliwość Itou, wychwytując niemal tylko jej obecność - Kisara uśmiechnęła się szeroko z ognikami zadowolenia w jasnych oczach. Przyjemny dreszcz pobiegł wzdłuż jej kręgosłupa na implikacje, jakie dziewczyna zawarła w zdaniu, dokładając do podniecenia krążącego po jej brzuchu.
 - Powinnaś - potwierdziła również zniżonym głosem. Następnie, gdy już miękka poduszka znalazła się pod jej łopatkami, ułożyła się wygodnie, chłonąc ostrzegawczy wzrok, jakim Itou ją obdarzyła. Nonszalancko wzruszyła ramionami, odgarniając pasmo włosów za jedno ucho. - Twój błąd.
 Poruszyła lekko nogami, świadoma wyraźnie palców luźno spoczywających na jej skórze. Z ciekawością obserwowała, kiedy Itou chwyciła za jej rękę, z zadowoleniem odkrywając, że to tylko po to, by Kisara mogła dalej bawić się jej rajstopami. To zatem zrobiła - wpierw dłoń, pomiędzy szeroką siatką, rozpostarła się jak tylko mogła, rozkoszując się gładką i miękką skórą. Następnie zaś, dość gwałtownie po tym, jak delikatnie ją dotykała, zwinęła palce w pięść i pociągnęła siatkę do siebie, rozciągając ją na tyle, na ile mogła, by wciąż utrzymać to w ukryciu przed innymi. Zerknęła spod rzęs w piwne tęczówki, uśmiechając się drapieżnie.
 - Mam nadzieję, że nie jesteś bardzo przywiązana do tych rajstop - mruknęła, szarpiąc jeszcze raz, ale tym razem łagodniej. - Bo mam zamiar je później zerwać. - Musiała też przy okazji przekonać się, żeby nie zrobić tego teraz - bo wraz z tlącym się coraz bardziej podnieceniem trudno było zachować jej zdrowy rozum. Chwilę potem puściła materiał, ale nie szczędząc nodze Itou wbicia w nią lekko paznokci.
 Już miała sięgać po swoje picie, które wcześniej położyła na stoliku, lecz musiała zaniechać tej czynności, gdy tylko wyczuła dłonie wysoko na swoim udzie. Zaczynała nawet lekko odchylać się w stronę niskiego stołu, ale dotyk sprawił, że klapnęła z powrotem na miejsce w nieco komiczny sposób. Spojrzała na Itou z rozszerzonymi oczyma - nie tyle co się dziwiąc, że faktycznie wpakowała jej rękę pod spódnicę, a bardziej będąc z tego powodu niesamowicie ucieszona. Przy okazji miała też wrażenie, jakby przepaliło jej styki w mózgu; krew uderzyła jej do głowy, aż przez sekundę nie słyszała nic oprócz jej głośnego szumu. Itou zostawiała po sobie palącą ścieżkę, której Jin ani nie myślała jej przerywać, aż dotarła do wystającej kości biodra. Czuła, że zdecydowanie zaczyna mieć problem. Nie był to już niewinny buziak, jak w kuchni, ani skradzione muśnięcie na plecach. Ich flirt przechodził w coś o bardziej wyraźnych konturach, a Kisara już lubiła kształt tego, co się tworzyło.

 Czekała na jej odpowiedź z, jak zauważyła po chwili, lekko wstrzymanym oddechem. Bardzo chciała w pełni wierzyć w zdecydowanie wypowiedziane wcześniej przez Itou „wątpię”, ale przecież dziewczyna nie wiedziała o jednej, kluczowej sprawie, w której Kisara tchórzyła raz po razie, by po prostu o niej powiedzieć. W końcu każdy miał prawo do swoich preferencji, a niestety Jin mogła jednym zdaniem zawieść czyjeś oczekiwania - i bardzo nie chciała, żeby tak się stało w przypadku poznanej dziś dziewczyny. Gdy zatem usłyszała o jej „wszechstronności”, odczuła niesamowitą ulgę. Odchyliła głowę, opierając ją na chłodnej ścianie i pozwoliła sobie na odetchnięcie. Okej, czyli była jakaś nadzieja, że wszystko skończy się dobrze - jeżeli, oczywiście, nie uzna Kisary za kłamczynię i oszustkę. Nie chciała jednak zaczynać delikatnego dla niej tematu tutaj, przy wszystkich, dlatego zadecydowała, że podejmie go, gdy stąd pójdą - bo taki był, zdaje się, plan; taki można było raczej przewidywać po sprytnej dłoni kreślącej fikuśne wzory pod błękitem szyfonu. Usta już rozświetlone zostały przez promienny uśmiech, gdy zrozumiała drugie dno wypowiedzi. Poszerzył się tym bardziej, kiedy dostrzegła urocze, według niej, zmieszanie Itou.
 - Mam tak samo - zaoferowała. Każda płeć była w porządku, dopóki osoba była odpowiednia. - I z wzajemnością - dodała otwarcie, by wspomóc ją w tej istnej niedoli, jakim jest przyznanie się do tego, że ktoś cię kręci, nawet jeżeli w tym samym czasie ściska ci biodro. O rany.

 Uznała, że w końcu nadszedł względnie bezpieczny moment, by złapać w dłoń swojego drinka. Nie było go tam już dużo, więc wreszcie go skończyła, ciesząc się ostatnimi słodkimi łykami trunku. Odstawiła szklankę z głuchym stuknięciem. Następnie, chcąc znowu położyć się na kanapie, ale równocześnie nie mogąc - jak to ona - usiedzieć w jednym miejscu zbyt długo, tym razem oparła głowę o ramię Itou. Wciąż z nogami na jej kolanach musiała zwinąć się jak krewetka, by umożliwić sobie taką pozycję, lecz nie było to żadnym problemem. Dzięki niej znalazła się jeszcze bliżej piwnookiej. Tutaj, tak blisko szyi, zapach dziewczyny był bardzo intensywny - i równie zniewalający.
 Kręciło jej się lekko w głowie po zmianie pionu. Nie do końca wiedziała, czy to przez Itou, przez alkohol czy z podniecenia - ale jakby miała stawiać, to z powodu wszystkich trzech aspektów. Być może przez to wychodziła z niej taka okropna przylepa - mogła mieć tylko nadzieję, że jej towarzyszka nie miała nic przeciwko przyczepianiu się do niej jak koala do bambusa.
 Nieoczekiwane pytanie sprawiło, że parsknęła wesołym śmiechem. Zerknęła na nią z ukosa, próbując wyczytać z jej twarzy, czy nie jest ono jakieś podchwytliwe, ale nic na to nie wskazywało. No dobra! Było równie osobliwe, co interesujące, więc stworzone idealnie dla niej. W dodatku wcale nie takie proste; zanim się odezwała, musiała chwilę pomyśleć. Gdy tak siedziała w nią wtulona, ponownie dorwała się do łańcuszków przy czarnej sukience, skubiąc je trochę nieświadomie.
 - Myślę, że taką dwukolorową - zaczęła wreszcie; miała poniekąd na myśli swoje dwa oblicza, ale nie mogła jeszcze tego wyjaśnić Itou. - Na jednym końcu błękitny. Przez… cóż, moje oczy - często o nich słyszała, bo były tutaj rzadko spotykane - i kojarzy mi się z pewnością siebie. Poza tym łatwo się wzruszam byle czym i szybko robi mi się smutno - kolejne cechy, które przywodzą, według mnie, na myśl kolor niebieski…
 Urwała na chwilę, kiedy Itou dotarła aż do bielizny. Uderzyła w nią kolejna fala gorąca, barwiąc policzki na soczysty róż. Wampirzyca mogła poczuć na swojej szyi ciepły obłok oddechu, który z niej wydarła tym gestem. Była tak blisko - co było świetne i straszne jednocześnie. Musiała być już na sto procent twarda, nie było innej opcji. To, co wywoływało w niej takie dychotomiczne odczucia, był fakt, że gdyby Itou przesunęła dłoń choć trochę w bok, wiedziałaby. Od razu. Kisara więc pragnęła i bała się tego kontaktu w tym samym momencie. W końcu, gdy to drugie jednak wzięło górę, ścisnęła mocniej nogi, modląc się, by Itou wzięła to po prostu za zniecierpliwione wiercenie się. Zresztą to też nie było w zasadzie kłamstwem… Przełożyła całą dłoń przez łańcuszek, aż - w słodkiej wizji, miała nadzieję, przyszłości - spoczął on wokół jej nadgarstka.
 - Z d-drugiej strony - zająknęła się trochę, co ją samą bawiło - fuksja. Najbardziej oczojebna, jaką możesz sobie wyobrazić. Nawet nie wiem, czy muszę to tłumaczyć. - Zaśmiała się. - Jak się rozpędzę, to nic mnie nie zatrzyma - wymruczała, składając drobny, krótki pocałunek na jej ramieniu. - Myślę, że akwarelowa. Są bardzo ładne. I trochę nieokiełznane. - Nie znała się na artystycznych mediach, ale akwarele zawsze kojarzyły jej się z dość trudnym typem, jako że nigdy do końca nie dało się przewidzieć, gdzie i w jakim kształcie wyląduje smuga koloru. Przycisnęła kolejny uśmiech do jej skóry, a potem podniosła głowę tylko po to, by móc lepiej na nią spojrzeć. Mimowolnie utkwiła na kilka sekund wzrok na jej ustach, dopiero po chwili wędrując ku jej oczom. Mocny, czarny makijaż powiek dodawał pazura raczej delikatnym rysom twarzy. Czerwona szminka z kolei… cóż, głównie chciała teraz zrujnować jej idealne konturowanie. Nie było w tej myśli wielkiej filozofii, ani subtelności. - A jakie jest twoje zdanie? - Przekrzywiła głowę, eksponując pnące się w górę do szczęki, jeszcze niewielkie plamki jaśniejszej skóry. - No i zamieniam się w słuch. Jaką kredką byłabyś ty?