Nie mógł odmówić, a prawdę mówiąc – nawet jakby mógł, to by nie chciał. Było kilka powodów. Po pierwsze: o przysługę prosił go sam Asahura, więc nie wypadało udawać, że ma się do roboty coś lepszego lub ważniejszego (zwłaszcza, że zawsze wiedział o wszystkim, czym Nakashima się zajmował). Po drugie: mógł dzięki temu zyskać sobie „dług” w postaci odwdzięczenia się za tę przysługę. Nigdy nie wiadomo, kiedy przyda mu się pomoc – bądź co bądź – potężnego sojusznika. Trzecią przyczyną był jego zwyczajny pracoholizm. I chęć pokazania, że można na nim zawsze polegać, co w sumie okazywał już od ośmiu lat swojej pracy dla Tsunami.
 W teorii nie jego sprawą był dziwnie zachowujący się dowódca innego oddziału, Yosuke na głowie miał własny. Sprawa komplikowała się jednak w miejscu, w którym pojawiało się podejrzenie zdrady w szeregach, a nieudany egzorcyzm nigdy nie był rzeczą przyjemną. Kto wie, może Takudome w międzyczasie też coś opętało? Lub, co gorsza, chciał wydrzeć córkę z gardła zaświatów siłą, nie zważając na gwałcenie wszelkich przepisów, praw i pozbywanie się tym samym resztek zdrowego rozsądku. W pewnym sensie Nakashima mógł go zrozumieć. Nie minął jeszcze pełen rok odkąd stracił brata – wciąż wmawiał sobie, że stracony był już kilka lat wcześniej, a błąkająca się dusza korzystająca z jego ciała nie była już tą samą osobą. Ale jednak to wciąż w jakimś sensie rodzina. Psychicznie zmiotło go to z planszy na kilka tygodni, gdzie przez pierwszy nawet nie wychodził z mieszkania, biorąc sobie wolne, do którego mimo przysługującego prawa raczej się nie uciekał. Utrata córki bolała najpewniej bardziej niż rodzeństwa. Nie miał własnych dzieci, ale właśnie ze względu na tę rodzicielską więź, rodzice do tej pory nie mieli świadomości, że Shin już nigdy nie wróci do domu. Pozostawił w tej niewiedzy nawet siostrę, chociaż znając Reinę… i tak miałaby to gdzieś.
 Poniekąd cieszył się, że u boku będzie mieć Sugiyamę – to znaczy o ile w ogóle jeszcze potrafił się z czegokolwiek cieszyć. Niewątpliwie był to plus całej sprawy. Drugi był taki, że w końcu nie musiał pracować po ciemku, nawet jeśli akcja rozpoczynała się jeszcze w nocy. Na miejscu zbiórki stawił się, standardowo w mundurze utrzymanym w idealnym stanie oraz kurtce. W górach jeszcze potrafiło być zimno, a on nie lubił wyruszać na akcje nieprzygotowany, tym bardziej nie wiedząc, ile dokładnie mogła potrwać. Przez jedno ramię przerzucony miał plecak z różnego rodzaju sprzętem: od tego pomocnego przy pracy, aż po takie drobnostki jak płaszcz na wypadek nagłego deszczu czy racje żywnościowe, jakby mieli spędzić na wędrówce cały dzień (lub dłużej). Na drugim ramieniu spoczywał przyjemny dla niego ciężar zaufanego karabinu. Podczas akcji w mieście czy solowych wędrówkach po przeklętym, nawiedzanym przez zirytowane szopy Kinigami bywał ciężki w obsłudze na krótkich dystansach, ale w górach mógł się przydać. Jeśli nie do strzelania, to chociaż do patrzenia przez lunetę na odległe ścieżki.
 – Możesz otwarcie zdać raport przy Sugiyamie, ufam mu – rzucił do towarzyszącego im Makioki. Już wcześniej Nakashima przekazał Nobuo w skrócie sedno sprawy, bez rozwlekania na zbędne szczegóły. Nie ukrywał żadnych informacji, ale nigdy nie był przesadnie rozmowny i teraz również ograniczając ilość zdań opowiedział o dowódcy II oddziału, który stracił córkę, zaczął się dziwnie zachowywać i zniknął podejrzanie w tym samym czasie, w którym szefuńciowi przetrząśnięto gabinet. Wtajemniczył medyka również w to, że akcja ma być poniekąd incognito, a ich przykrywką jest pomoc ze zintensyfikowaną aktywnością górskich yokai.
 Poprawił onyksowe koraliki zawieszone na prawym nadgarstku. Nie rozstawał się z różańcem odkąd wpadł w jego posiadanie – jedyny raz, kiedy go zdjął, skończył się niezbyt przyjemnym koszmarem. To był dla niego znak, żeby jednak nosić go w każdych możliwych warunkach. Sprawdził czy przypominająca małą miotełkę rózga przyczepiona jest porządnie do plecaka, upewnił się, że na pewno zabrał świecę ochronną. Dopiero mając tę pewność, mógł wysiąść z pojazdu i wreszcie rozprostować nogi. Nie spał przez całą drogę, ale i tak czuł się w miarę wypoczęty. Pomijając zesztywniałe od długiej jazdy stawy, choć do tego można się było przyzwyczaić.

Ekwipunek:
karabin snajperski (broń Tsunami), pistolet (zwykły, 9mm) + po 2 magazynki, nóż, 2 woreczki fukumame, różaniec shintō, omamori: kōri, świeca ochronna, rózga, peleryna przeciwdeszczowa, paczka zapałek, kawałek kredy, notatnik, ołówek, butelka wody, racje żywnościowe

@Sugiyama Nobuo @Warui Shin'ya

 Słuchał uważnie, wpatrując się dwubarwnym spojrzeniem w postać siedzącą naprzeciwko. Starał się wyczytać cokolwiek z jego postawy, tonu, jakby w tej chwili każdy stawał się podejrzany – robił to jednak bardziej z przyzwyczajenia niż faktycznego doszukiwania się winy w każdym dookoła. Choć przez defekt dotyczący wzroku nie został policyjnym detektywem, nadal w swoim życiu zawodowym z takowymi współpracował, lubił zagadki, a będąc w Tsunami również musiał czasem przeprowadzać swego rodzaju śledztwa. Zwykle mógł też robić notatki, teraz lepiej było zachowywać wszystko w głowie. Stąd też potrzebował skojarzeń, które ułatwiłyby zapamiętywanie szczegółów. Na szczęście po drodze nie działo się nic, co mogłoby odwrócić jego uwagę.
 Rozumiał stratę, wściekłość związaną ze śmiercią córki. Gdyby miał własne dzieci, najpewniej też starałby się zrobić wszystko, żeby nie narażać ich życia, ocalić je lub znaleźć sposób na to, by jak najdelikatniej przeprowadzić egzorcyzm. Nawet, gdyby taki sposób nie istniał, a jedyna możliwość odegnania demona kończyłaby się zgonem pacjenta. Nakashima jednak swojego potomstwa nie miał, bazować tylko mógł na doświadczeniu bycia matką na ćwierć etatu pół życia temu i wydawało mu się, że uznałby konieczność za konieczność i kropka. Jednostka nie składała się z amatorów, bez wątpienia zrobili wszystko, co się dało. Zabandażowana ręka Makioki dawała podstawy do takiego właśnie myślenia.
 – Nie możemy jak na razie zdjąć z niego podejrzeń. – Wiedzieli, że zniknął bez słowa na ten sam moment, w którym ktoś włamał się Asahurze do biura. Ale równie dobrze mógł to być przypadek lub ktoś chciał wrobić Takudome, wykorzystując jego sytuację. Ktoś o tak długim stażu w Tsunami, będący jednocześnie przyjacielem dowódcy Shiroi Seifuku, teoretycznie nie powinien sabotować jednostki. Teoretycznie. Ludziom w obliczu tragedii potrafiło jednak odbić. – Mógł mieć jakiś motyw i faktycznie czegoś szukać, albo to po prostu zbieg okoliczności. Pozostaje nam wybadać, gdzie zniknął.
 Czy gdyby nadal obstawiać go jako głównego podejrzanego, można było rozważyć opcję, że Tsurushi miał wspólnika? Miał pod sobą cały oddział, raczej dobrze znał zabezpieczenia gabinetu, drogę do niego, być może położenie choć części rzeczy w nim zawartych. Wiedzę mógłby przekazać dosłownie każdemu. Z innej strony, jeśli po śmierci córki zaczął się dziwnie zachowywać i znikać, niewątpliwie pogrążony w rozpaczy, ktoś inny mógł to wykorzystać i wtedy dokonać włamu. Posiadali za mało informacji, zbyt wiele nitek było jeszcze niepowiązanych ze sobą. Równie dobrze dowódca drugiego oddziału mógł być całkowicie niewinny.
 Po wyjściu z pojazdu, Yosuke odetchnął. Wychowywał się w cieniu tych gór, spędzał wśród szczytów wolne weekendy od samego dzieciństwa aż po wczesną dorosłość, ostatecznie zawodowo jeżdżąc w te rejony co najmniej raz w miesiącu na parę dni. To było niemal jego naturalne środowisko, które, w swojej opinii, znał dość dobrze. Na tyle, żeby nie gubić się po zejściu parę metrów od szlaku w dzicz i orientować się, jakie niebezpieczeństwa mogą się kryć wśród skał. Zarzucił plecak, broń przewiesił przez ramię.
 Spojrzał wpierw na pierwszy ze wskazanych kierunków, po chwili powiódł jednak za palcem Makioki na zachód. Chōzō no Mura. Nigdy tam nie był. Jako nastolatek niezorientowany w faktycznym istnieniu mitycznych istot nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że to miejsce po prostu zawracało go za każdym razem, kiedy zbliżał się za bardzo. Jako dorosły poniekąd chyba po prostu się bał tego, co może się tam czaić. Znał tylko legendy, opowieści, część z nich mogła być wyssana z palca.
 – Podobno żyją tam jacyś mnisi. Być może faktycznie nie robi nic dziwnego i tylko szuka sposobów na wyleczenie ran. Fizycznych albo psychicznych. – Zmrużył lekko oczy. To wydawało się być wyjaśnieniem na siłę. Mieli dostęp do dobrych medyków, którzy potrafili zajmować się wszelkimi obrażeniami, których dało się doznać w starciach z yokai. Gdyby udawał się do tajemniczej wioski, czemu nikomu by o tym nie mówił? Obejrzał się w stronę drzew na dźwięk stuknięcia. Patrzył przez chwilę na linię górskiego lasu, po krótkiej chwili wracając spojrzeniem do towarzyszy.
 – Możemy się najpierw rozejrzeć. Siedziba nie ucieknie, ślady mogą. Zawsze zostaje wymówka, że chcieliśmy się najpierw rozeznać w tym, jakie yokai rozpanoszyły się po górach, gdyby ktoś był podejrzliwy.

@Sugiyama Nobuo @Warui Shin'ya