Czy ludzkie wyobrażenie miejsca, do którego trafiały dusze po śmierci, gdzie mieszkali pogrążeni w swoich sprawach bogowie, bardzo odbiegało od stanu rzeczywistego? Choć faktycznie Yomi no Kuni jako kraina przepełniona śmiercią i rozkładem, leżąca w podziemiach, pogrążona w ciemności nie brzmiała jak idealne miejsce docelowe do spędzenia wieczności, ale nadal pozostawała ta nadzieja, że przejdzie się proces oczyszczenia i ostatecznie będzie lepiej. Istniała Takamagahara zamieszkana przez kami – w niej przecież nie mogło być tak źle, prawda? Wielka Równina Niebios brzmiała o wiele przyjemniej niż Kraina Ciemności, pogrążony w wiecznych konfliktach świat śmiertelników, a tym bardziej buddyjskie wymysły na temat piekła. Tam nawet najpodlejsi przestępcy mieli ponoć szansę w końcu trafić do raju, więc nie mogło być aż tak źle. Przez twarz Nakashimy przemknął cień konsternacji. Wiadomo, że czego ludzie nie wiedzą to sobie dopowiedzą, że kapłani dawniej karmili „ciemny lud” różnymi bajkami, żeby łatwiej kontrolować proste jednostki, ale jeśli boskie istoty z własnej woli uciekały do tego marnego, ludzkiego świata, to faktycznie coś musiało być nie tak. Na język pchało się pytanie, wiele pytań o najróżniejsze kwestie. Nie często zdarzało się, żeby miał okazję porozmawiać z yokai, które nie próbuje go zabić na dwadzieścia sposobów, a na dodatek jest inteligentne i dość rozmowne. Niestety, nie był to ani czas, ani miejsce na uzupełnianie swojej wiedzy czy konfrontację z brutalną rzeczywistością niszczącą cały jego wypracowany przez trzy dekady światopogląd.
 Przymrużył lekko oczy. Był prostym człekiem, żołnierzem i do tego facetem. Do niego trzeba było mówić wprost, a wolał zawczasu wiedzieć, w co się pakuje, żeby nie wpakować się w sam środek pola minowego. Zwłaszcza, jeśli chodziło o jakiekolwiek układy z duchowymi istotami, które nawet jeśli pozostawały prawdomówne, często lubiły owijać w bawełnę (tudzież inne jedwabie), wodzić za nos, odpowiadać zagadkami i tak manewrować ofiarą, żeby osiągnąć swój cel i móc udowodnić, że to wina człowieka, że zrozumiał coś na opak. Dopytanie o szczegóły było bezpieczniejsze niż zgodzenie się w ciemno. Na spotkanie mógł się zgodzić. Jedno, dwa, więcej. Zależało, czego będzie chciała. Już raz wywiązał się z obietnicy, mogła być więc spokojna o to, że nie będzie próbował jej oszukać. Jaki zresztą miałby w tym cel, sens? I tak by go znalazła. Żeby łudzić się, że przed nią umknie, musiałby zaszyć się w mieście i nigdy więcej nie wysunąć nosa za granice metropolii. To nie było wykonalne, za bardzo lubił zieleń i prawdziwą naturę, żeby dać się zamknąć w tym więzieniu ze szkła, stali i betonu.
 Skłonił lekko głowę, cofając ręce, jakby w obawie, że zaraz zostanie po nich trzepnięty za ośmielenie się dotknięcia kogoś tak wspaniałego jak ona. Chwilę później skłon przerodził się w krótką walkę o równowagę, kiedy Nakashima poczuł jakby uderzył w niego mały powiew huraganu.
 Obrócił się, próbując najpierw zlokalizować towarzyszy, a gdy nie dostrzegł znajomych twarzy, rozpoznać w ogóle miejsce, w którym się znalazł. Jak do tej pory myślał, że będzie się musiał wytłumaczyć z odejścia w las, nawet jeśli czas wydawał się płynąć zupełnie inaczej podczas spotkania z byakko, tak teraz już na pewno zauważą jego zniknięcie. W pierwszym odruchu sięgnął do kieszeni po telefon, żeby sprawdzić czy ma zasięg. Chciał chociaż wysłać krótką informację, że nikt go nie porwał i podać swoją lokalizację, ale w górach różnie bywało z działaniem elektroniki. Nie wyposażyli się w krótkofalówki na wypadek konieczności rozdzielenia – Yosuke nie przypuszczał, że taka sytuacja w ogóle wystąpi, a nie chciał nadmiernie obładowywać się sprzętem. Dopiero po chwili dotarło do niego, że pod palcami czuje coś, czego na pewno wcześniej nie trzymał. Przesunął opuszkami po materiale, zerkając na woreczek. Ruszając ścieżką pod górę, w kierunku budynków, postanowił zajrzeć do środka zawiniątka.

@Warui Shin'ya

 Leżąca w górze ścieżki wioska stanowiła tajemnicę, białą plamę na mapie gór. Znał okolicę całkiem nieźle, wychowywał się w niej, od lat przemierzał szczyty, a jednak nigdy jeszcze tędy nie szedł. I właściwie nie widział w tym nic dziwnego. Miejsce najwyraźniej nie życzyło sobie żadnych gości z zewnątrz, a gdyby nie ślady, niewielkie poszlaki, których teraz próbował się uczepić, najpewniej nie traciłby swoich sił na dążenie w kierunku budynków. Jeśli komuś, kto był w miarę obeznany ze światem duchów i miał w sobie jakąś tam siłę do przeciwstawiania się ich mocy, wspinaczka drogą przychodziła z takim trudem, to spokojnie można było założyć, że zwykły mieszkaniec okolic raczej się tam nie zapuści i w konsekwencji – nie będzie potrzebował ratunku czy innej pomocy. Cokolwiek zaś sobie uwiło gniazdo w niedostępnej wiosce, nie wadziło mu, póki trzymało się swego leża.
 Zatrzymał się na moment, żeby dokładniej móc zbadać przedmiot, który zaplątał się w jego dłoni. Patrzył na dziwne refleksy światła, intensywniejsze niż przy zwykłej soczewce, podsuwające myśl, że nie jest to raczej nic o zwyczajnych, ludzkich właściwościach. Na swoją wiedzę o wszelkiej wykorzystywanej w broni palnej optyce, nie kojarzył niczego, co tak odbijałoby błyski. Gdyby musiał schować się w jakimś miejscu i z odległości mierzyć w cel, coś co błyszczy tak mocno tylko by przeszkadzało. Z drugiej jednak strony, korzystanie z tajemniczego obiektu jak ze swego rodzaju monokla, przysuwając go do oka, również nie miało większego sensu. Szkiełko zdawało się być ostre, chociaż jednocześnie nie kaleczyło palców. Trzymanie go nie należało do przyjemnych. Bez wprawienia go w jakieś urządzenie, równie dobrze mogło nie działać tak, jak powinno, albo nie działać wcale. Nie miał pojęcia, jakie dokładnie właściwości posiadało szkło, ale postanowił zaryzykować. Wyciągnął lunetę i spoglądając przez nią przyłożył niewielki przedmiot po przeciwnej stronie, chcąc sprawdzić czy w ten sposób cokolwiek się zmieni.
 Nakashimę zaskoczyło te nagłe scalenie się soczewek. Obrócił przyrząd, spoglądając z lekką nieufnością na szkiełko. Jeśli cały zabieg okaże się tylko mu przeszkadzać zamiast pomagać, to przynajmniej tyle dobrego, że lunetę zawsze dało się wymienić. Gorzej, jeśli nagle wyjdzie, że prezent jest kolejną psotą i będzie blokować właściwości całego karabinu. Pozbawienie go głównej linii obrony przed wrogo nastawionymi yokai na pewno nie będzie dla niego zabawnym żartem, nawet jeśli miał przy sobie nie taki mały arsenał do radzenia sobie z nimi w inny sposób. Choć zaczął trochę wyklinać siebie za odkładanie nauki inkantacji na potem. Powinien zrezygnować z podejścia, że to dobre dla Minamoto czy innych domorosłych egzorcystów, bo nigdy nie miało się pewności czy drobny gest ręki nie uratuje skóry rzucającego czar.
 Nie podobało mu się pełzające po skórze uczucie. Przygarbione postacie, które zdawały się nie zwracać na niego większej uwagi – przynajmniej jeszcze nie. Miał jakieś wrażenie, jakby nie powinno go tu być. Jakby był nieproszonym przybyszem, który wlazł z butami, gdzie nie powinien. Jak kibic klubu sportowego wchodzący na wrogi teren, jednocześnie będąc całym w barwach i odznaczeniach swojej drużyny. Na takie sytuacje przydawał się oddział, a Yosuke nie wiedział czy pozostali żołnierze do niego dołączą. Czy w ogóle wiadomość informacyjna do nich dotarła. Nawet, jeśli słaby, górski zasięg nie przeszkodził jemu, wciąż mogły paść urządzenia Sugiyamy i Makioki. Wolał od razu zmontować snajperkę i mieć ją na podorędziu – nawet jeśli przewieszoną przez ramię. W kilku ruchach mógł za nią złapać i oddać strzał, a zawsze to lepiej mieć niż nie mieć takiej możliwości.
 Zachowywał czujność idąc drogą, spoglądając w kierunku świątyni. Czego powinien się tu spodziewać? Czego w ogóle wypatrywać? Śladów niedawnej ludzkiej aktywności, to oczywiste, ale czego jeszcze? Dowódcy drugiego oddziału przechadzającego się tu i knującego niecne spiski, machając skradzionymi dokumentami szefa? Musiał się chyba po prostu rozejrzeć, znaleźć punkt zaczepienia.
 …albo poczekać aż ten sam się znajdzie.
 Obrócił się w kierunku huku. Yokai niczego nie tłukły, a po prawdzie to nawet miały trochę gdzieś jego wędrówkę i snuły się po prostu w swoją stronę. Brzmiało to raczej jakby ktoś się wystraszył na jego widok, a to oznaczało, że może mieć coś na sumieniu. Zwłaszcza, jeśli uciekał. W tej chwili zadziałał już instynkt. Ucieczka wyzwalała w niego reakcję – pogoń. Bez zbędnego ociągania się, ruszył w stronę wcześniej dostrzeżonego cienia, goniąc postać i skupiając na niej uwagę.

@Warui Shin'ya

 Nowy efekt był… cóż, pasowało tu naprawdę wiele słów. Na pewno w dużej mierze zaskoczeniem – po raz pierwszy dostrzegł coś zupełnie innego, a jednocześnie tak naturalnego. Miał ochotę po prostu przysiąść i patrzeć przez szkiełko, spędzając w ten sposób najbliższe kilka godzin. Wiedział jednak, że nie może dać się temu skusić, rozproszyć. Najważniejsza w tej chwili była misja, a nie błyskotka, która dawała mu coś, o czym marzył właściwie od dziecka. Namiastka normalności, którą w każdej chwili mógł odłożyć na rzecz takiego świata, do jakiego się przyzwyczaił. Kolory wydawały się obce, nawet jeśli piękne. Odłożył to więc na potem. Kiedy będzie wreszcie mieć chwilę dla siebie.
 Zatrzymał się praktycznie zaraz po wypadnięciu zza zakrętu. Czy to było… dziecko? Nie tego się właściwie spodziewał, chociaż prawdę powiedziawszy to nie spodziewał się tu znaleźć nikogo. Nie żywego w każdym razie. Zbliżył się powoli, ale nieznacznie. Wolał mimo wszystko zachować dystans – nie mógł tu ufać niczemu i nikomu, nawet tak drobnemu i wyraźnie nieprzygotowanemu do ucieczek.
 – Bardziej kogo – odezwał się spokojnym, neutralnym tonem. – Możliwe, że gdzieś w pobliżu przechodził mój kolega po fachu, mężczyzna po sześćdziesiątce. Jego szukam.
 Przyjrzał się nieznajomej na tyle, na ile mógł. Wydawała się być słaba – może chora? Ręka opleciona bandażem od razu przywodziła mu na myśl Makiokę, ale przecież ciało owijało się tymi jasnymi kawałkami materiału z różnych powodów. Czasem po prostu dla usztywnienia kończyny czy ozdoby, jak trafił się typ o dziwnym guście modowym. Najpewniej nie stanowiłaby dla niego dużego zagrożenia. Opaska na oczach podsuwała myśl, że może być niewidoma, choć równie dobrze z powodu jakiejś choroby światło mogło razić ją zbyt mocno.
 – Wszystko w porządku? Jesteś cała? Nie chciałem cię wystraszyć. – Wzrok powędrował do ręki na boku. Czy już zaczęła mu się udzielać paranoja, skoro nie wykluczał możliwości ukrytej broni, do której właśnie sięgała? Może po prostu potłukła biodro albo miała przy sobie coś cennego i bała się, że nieznana jej osoba spróbuje jej to zabrać. Nie mógł ani niczego zakładać, ani pozwolić sobie na chwilę nieuwagi. Najważniejsze to w głupi sposób nie narazić się na niebezpieczeństwo. – Może mogę ci jakoś pomóc?
 Główne nurtujące go teraz pytanie brzmiało: co ciemnowłosa robiła w tak odludnym miejscu. Wtórowały mu inne, jak choćby czemu jest w tak beznadziejnym stanie. Kojarzył plotki o ukrytej w górach świątyni i równie tajemniczych mnichach. Czy to ich uczennica, przygarnięta znajda, dzieciak oddany mędrcom, żeby znaleźli lek na jakąś przypadłość?

@Warui Shin'ya

 Przechylił nieznacznie głowę. Nie chciał się wdawać w dyskusję o obecności ludzi w wiosce, skoro ewidentnie na jednego patrzył. Istniały najwyraźniej jakieś nieznaczne wyjątki w postaci paru jednostek, które żyły w tym odosobnieniu, a nikt z zewnątrz tu nie zaglądał. Choć równie dobrze obcy mógłby się zakraść, załatwić swoje sprawy i niepostrzeżenie wyjść bez naruszania kruchego spokoju tego miejsca. Patrząc na to, jak ciężko było się dostać w pobliże tych starych, nieco ponurych murów, jaki panował tu spokój – pomijając uczucie bycia obserwowanym i snujące się wszędzie cienie – była to całkiem dobra kryjówka do robienia czegoś w tajemnicy. Lub ukrycia skradzionych sekretów. Jeśli za huraganem w gabinecie szefa stał faktycznie ktoś z Tsunami, popełniłby całkowitą głupotę, gdyby chciał schować coś w garnizonie lub górskiej siedzibie.
 – Niech wasze sekrety pozostaną sekretami, ich znać nie muszę. Chyba, że możesz mi zdradzić czym właściwie jest to miejsce. Praktycznie mieszkam w tych górach większość życia, a jeszcze nigdy tu nie trafiłem. – Przeniósł wzrok z dziewczęcia najpierw na pobliski budynek, a po chwili w przeciwną stronę, badając nieznane tereny. Najbardziej zastanawiała go ilość błąkających się yokai i to, dlaczego tak hojnie oblepione były talizmanami. Uwięziono je tutaj czy może przeciwnie – coś je tu przyciągało, a kawałki papieru pokryte pismem miały za zadanie powstrzymać je przed atakowaniem nielicznych mieszkańców wioski. Same budynki wydawały się być całkiem ładne, ale też dość stare. Gdzie podziali się wszyscy mieszkańcy i co właściwie stało się z tym miejscem? Padło ofiarą klątwy, gdzieś tu była brama do zaświatów, z której pewnego dnia po prostu wypełzła cała ta duchowa armia? Nakashima jednocześnie miał ochotę dowiedzieć się więcej, jak i po prostu wyjść tą samą drogą, którą przyszedł, pozbywając się nieprzyjemnego dreszczu pełzającego po plecach.
 – Nie chcę przeszkadzać mnichowi tak błahymi sprawami. – Co ciekawego mógł mieć do roboty starzec w świątyni na odludziu? – Choć może któryś z uczniów widział osobę, której szukam. – Wzrok egzorcysty powędrował w kierunku dość okazałego, ale też odległego budynku. Nie szkodziło spróbować podpytać, zawsze to lepsze od przemierzania całej wioski po omacku, błądząc od domu do domu i zastanawiania się, co właściwie nie pasuje do miejsca, którego nie znał i w którym nie wiedział, co może być nietypowego.
 – Na pewno nie potrzebujesz pomocy? Zdaje się, że z mojej winy ucierpiał jakiś dzbanek.

@Warui Shin'ya

 Nawet nazwa niczego mu nie mówiła. Niczego poza pogłoskami, które równie dobrze mogły być kolejną legendą – taką, w której prawda jest jedynie ułamkiem procenta. Historie równie dobrze mogły odnosić się do wioski, która nie istnieje od kilku stuleci, jeśli w ogóle kiedykolwiek faktycznie stała gdzieś w górach. Nawet historie o duchach często były przesadnie ubarwione, żeby dodać dramaturgii poszczególnym scenom i grozy przedstawianym postaciom.
 Rozwinięcie odpowiedzi miało w sobie sens. Kilka razy zdarzyło mu się odczuć, że w pewien sposób coś każe mu zawrócić, zmienić trasę, inna ścieżka wydawała się być krótsza, atrakcyjniejsza, właściwa. Nawet Makioka wspominał o tym zjawisku. Najpewniej trzeba było wyjątkowo silnej woli i zawzięcia, żeby przedrzeć się przez ochronną barierę. Coś, czym mógłby odznaczać się Takudome, co mogłoby mu pomóc w przedostaniu się do potencjalnej kryjówki. Mimo pomocy od Byakko, Yosuke cały czas miał wrażenie jakby miejsce i tak chciało go wymieść z tych ulic, wyprosić, zmusić do jak najszybszego opuszczenia tego terenu. Coraz bardziej pasowała mu myśl, że dobry, wprawiony egzorcysta byłby w stanie trafić tu bez żadnego wsparcia i wytrwać co najmniej parę godzin. Aczkolwiek nadal nie miał żadnych dowodów na jakąkolwiek winę dowódcy II oddziału czy powiązania z włamaniem do gabinetu Asahury. Równie dobrze Tsurushi mógł nadal przeżywać żałobę, a to miejsce nie miało z nim niczego wspólnego. Nakashima nie wierzył w przypadki, a w logiczne ciągi zdarzeń. Żeby cokolwiek się w taki ciąg utkało, musiał najpierw znaleźć parę pasujących do siebie nitek.
 – Niespecjalnie – odparł wreszcie, wysłuchawszy całej opowieści. Jego wzrok utknął na fragmencie blizny. Jak każda tego typu pamiątka od losu, musiała nieść ze sobą jakąś historię – najpewniej nieprzyjemną, tragiczną i niespecjalnie taką, którą ktoś chciałby się dzielić. Sam gdzieś tam pod mundurem i pod koszulką, miał kilka śladów od oparzeń, ugryzień, cięć, postrzałów. – Powiadają, że niektórzy razem z mądrością zyskują też szaleństwo, a choćby taki nordycki Odyn poświęcił dla niej własne oko.
 Nigdy nie dążył do osiągnięcia nadludzkich poziomów wiedzy, a z filozofią zen miał wspólnego raczej mało. Jakoś nie pociągało go izolowanie się w pustelniach i medytowanie długimi tygodniami, doprowadzając się na granicę życia i śmierci, żeby pojąć wszystkie sekrety świata. Jak zresztą odrzucenie dóbr doczesnych – potrafiłby się obyć przez jakiś czas bez większości z nich, ale jednak prędzej czy później zatęskniłby za tym, do czego stracił dostęp. Spotykając się ze śmiercią tak często, nie myślał za wiele o przyszłości, żył teraźniejszością i paradoksalnie pozbywając się niespokojnych duchów, niezbyt dbał o spokój własnego – jeszcze żywego.

@Warui Shin'ya