Podłużna postać w  słuchawkach, japoński blok na obrzeżach miasta. Tekturowe ściany, mała przestrzeń i mieszkanie numer 37. Stukanie rozchodziło się po chłodnej i pustej przestrzeni kawalerki, w której tylko popiskiwania bawiących się szczurków w klatce przerywały poczucie wszechobecnej samotności. Dla skupionej na ekranie telefonu z etui w kolorze holo, postaci w krótkiej różowej peruce, ten dźwięk był jednak niemal niewykrywalny.


Westchnąwszy ciężko zdjął z uszu słuchawki ziewając przeciągle. Spojrzał niechętnie na leżąca obok komputera kartę dziesiątki mieczy, którą wyrzucił sam sobie zanim zaczął pisać posta dla swoich obserwatorów na instagramie. Przypomniał wówczas sobie, że znów nie spał całą noc i rzeczywiście jest już poranek, których tak naprawdę nienawidzi. Dziwnym trafem często dopiero za dnia Morfeusz wciągał go w swe ramiona, podczas gdy nocą mógłby przebiec maraton w szpilkach.
Nie miał sił by myśleć, ledwo zdołał zdjąć różowe soczewki, gdy w całej reszcie wystaranego outfitu jego zielona czupryna legła na kanapie, z której nogi wystawały mu na kilometr. Chwilę później jego dłoń opadła w bezwładzie na podłogę. Chyba już tylko sąsiad z wiertarką mógł przerwać ten błogostan, czego, na szczęście, nie zrobił. Zrobiły to koszmary.
Znasz pewnie ten stan, a jeśli nie znasz to jesteś szczęściarzem, gdy bardzo realne odczucie fałszywego przebudzenia oszukuje cię w świecie snów. Niczego nie podejrzewasz, gdyż wszystkie odczucia wydają się zupełnie prawdziwe, wszystkie zmysły są czynnie aktywne a wspomnienia z realnego świata zanikają lub ulegają zniekształceniu. Zmysł krytyczny opuścił chat, na początku wszystko jest zupełnie neutralne, ale niepokój rośnie z czasem.
Takim sposobem umysł Kō przeniósł się do przeszłości, choć z początku ciężko było to stwierdzić, gdyż przywitała go całkowita ciemność. Ktoś trzymał go za ramię, zorientował się, że musiał zasnąć przy biurku w trakcie przeszukiwania internetu. Pewnie zmowu grzebał na tych forach psychologicznych, co w wieku około 12 lat zdarzało mu się dość często. "Badania naukowe dowodzą, że na początkowych etapach życia chłopcy wykazują większy poziom empatii, niż dziewczynki i mogą utożsamiać się z matką. Kulturowa stereotypizacja zachowań jednak zmienia nasze naturalne zdolności, czyniąc je zepchanymi w podświadomość i odcinając ludzi od tego, kim naprawdę są. Rada numer jeden: postaraj się odnaleźć swoją prawdziwą naturę, a wtedy wszystko stanie się lżejsze i ludzie, którym brakuje tej pewności siebie, zwrócą na ciebie swoją uwagę."
Czym jest ta natura, jeżeli każdy w prawdziwym świecie postrzega ją inaczej? "Nie rób tak. Nie mów tak. Nie ubieraj się tak. Zetnij włosy. Chłopcy tak nie robią. Będą się z Ciebie śmiali. To nienaturalne."
W toni tych wszystkich artykułów, zaburzeń i sugestii, że ma raka totalnie się pogubił i najwyraźniej dlatego porwał go sen, z którego właśnie miał wrażenie, że wyciąga go ból.
Ledwie otworzył jedno oko, nie ruszając głowy z blatu, gdy naszła go gwałtowna panika. To jego ojciec stał nad nim, przeglądając wszystkie jego zakładki. Wszystkie. Zakładki. Kō. Ściskał jego ramię coraz mocniej. Ze strachu chłopaczyna nie zdołał nawet pisnąć, choć miał wrażenie, że usłyszał chrupnięcie w okolicy obojczyka.
Łzy napływając mu do oczu nie pomogły uchronić się przed wyszarpaniem za ręce i włosy z krzesła przez rosłego mężczyznę. Z impetem rzucił Kō prosto w szklaną szafkę, która rozbiła mu się na głowie i wybudziła z głebokiej fazy snu. Tym razem naprawdę wybudziła. Znów miał swoje dorosłe, roztrzęsione ciało, które wtopiło się w rytm nienaturalnie szybkich skurczów serca. Czas snu do rzeczywistości był bardzo niemiarodajny, gdyż już po obudzeniu przywitała go wieczorna ciemność, w której przybliżył nogi do siebie i trwał tak przez kilka minut. Przez pewien czas po pobudce dalej czuł ten ból we wszystkich kończynach, choć był ledwie ułudą stworzoną przez jego rozchrzaniony układ nerwowy. Przyłożył ręce do twarzy. Nie płacz, tylko nie płacz. Nie możesz, ty nie możesz Kō. Jeżeli okażesz słabość teraz, kiedyś zrobisz to znowu. Próbował skupić całe to napięcie w jednym miejscu i spowolnić oddech, ale gdy uczuł, że słabość zalewa jego kończyny wiedział już, że robi się nieciekawie, mimo że na ogół duszące go licho nie pozwalało mu wyartykułować choćby jednej, sensownej myśli. Gdy mroczki zaczęły zasłaniać mu mroczne oblicze tego wieczora, na miękkich nogach podbiegł do włącznika światła, by sięgnąć do szafki z lekami, których nienawidził równie mocno co swojej rodzicielki, która całymi dniami łykała je jak cukierki.
W jego dziecięcym umyśle skażonym wyparciem zachowały się zaledwie strzępki wspomnień z domu, z którego wyprowadził się ledwie kończąc szkołę średnią, jednak po dziś dzień doskonale pamięta to jego ciało, dręczące go koszmarami. Pozornie wydawać może się to niemożliwe, gdyż nauczył się dobrze przybierania maski niewzruszonego i pewnego siebie łamacza konwenansów. Jednak pozory, jak wiadomo, bywają mylące.
Ani myślał całe życie o terapii. Odnalazł swoją ulgę i powołanie w czytaniu z kart, czym dzieli się za opłatą z ludźmi, którzy tak jak on dawniej chcą poznać swoją przyszłość. Zaraża ludzi wyimaginowaną pozytywną energią, której sam za bardzo nie ma, pisząc o życiu w superlatywach na instagramie. Nikomu się nie przyzna, że gdzieś z tyłu głowy ma tę myśl, że może to wszystko nie prawda, a on jest zwykłym szarlatanem. Nie przejmuje się jednak tym zbytnio, zwłaszcza, że dobrze na tym wychodzi dorabiając sobie do pensji niekwalifikowanego bibliotekarza, który obija się i zamiast pracować zbiera szeptane plotki z całej okolicy. Za to nocami, przebrany w swoje ulubione buty na absurdalnie wysokim obcasie, pojawia się w klubach jako największe przeciwieństwo swojego codziennego ja. Resztki męskości chowa za siebie, wcielając się w swoje sceniczne alter ego, pełne kolorów, mocnego makijażu i zawadiackiego przyciągania. Nie ma typowego wyglądu jak dla europejskich czy amerykańskich drag queens, raczej stylizuje się w oparciu o shiberbolizowane postacie między femboy a e-girl. Parę razy próbował nawet z modelingiem i ktoś potencjalnie mógłby go rozpoznać, ale w znacznej wiekszości odrzucano go ze względu na blizny na różnych częściach ciała. Niektóre przykrył tatuażami, głownie na torsie, dłoniach i karku, jednak to nie zmieniło znacząco jego sytuacji.