Poczuł prawdziwy terror po raz pierwszy, gdy był mały i miał pstro w głowie, a drobne, futrzaste zwierzątko w jego dłoniach przestało się ruszać. Chciał je mocno przytulić i coś trzasło, i pisnęło, i potem umilkło.

 Gdy już raz posmakował strachu, przy kolejnym i kolejnym razie z łatwością poddawał się jego naciskowi. Bał się najpierw o siebie, gdy matka ostatecznie nie mogła się zdecydować, czy go uwielbia, czy może nienawidzi, mieszając mu w głowie bardziej z każdą swoją zmianą zdania; potem zaś siebie, jak złość coraz wyraźniej wychodziła ponad skórę z zadziwiającą prędkością, by odstraszyć wszystkich wokoło.

 Huk i wrzask; przeładowanie, klik, brzęk łuski. Krew, wszędzie krew — i znajome, braterskie dłonie. Przerażenie. Ich widok już zawsze kojarzyć się będzie z paniką z tamtego dnia.

 Ten strach został najdłużej. Nigdy już nie odejdzie, prawda? Cokolwiek zrobisz, jakkolwiek będziesz próbował go odpędzić od siebie…

 Serce trzepoczące w ciasnej klatce z żeber. Drżenie rąk; nic nie możesz utrzymać w wilgotnym uścisku roztrzęsionych palców. Ból. Powietrze nie dociera do płuc. Dusisz się.

 Lęk to twój najwierniejszy kompan, Sanari.

 Nie bój się — z pewnością cię nie opuści.