Podążał za Papużką Falistą jak cień, skwapliwie korzystając z tego, że cała uwaga skupiała się na wielkoludzie, pozwalając wilkowatemu do ostatniej chwili się wahać czy na pewno chce przekroczyć próg pokoju. Nie chciał jednak zostać przed drzwiami sam na sam ze zjawą nadzorującą wschodnie skrzydło, więc ostatecznie czmychnął do środka za yurei.
  – Ja jestem prawie codziennie – mruknął niepewnie – Ale nigdy nie brałem udziału w zabawie.
  Uroki pracowania w parku rozrywki. Nawet jego dzisiejsze przebranie nie było niczym innym jak jego roboczym ubraniem i maską, którą zawsze w pracy nosił. Przebranie najszybsze, najtańsze i najbardziej komfortowe - w końcu wyglądał identycznie jak w swojej duchowej formie.
  Drgnął gwałtownie na wszechobecny dźwięk dzwonka, zupełnie się go nie spodziewając i zarechotał głupio z własnej reakcji. Pozostawił Shibę z gorącą infolinią, samemu rozglądając się po pomieszczeniu. Wszędzie wisiały słuchawki telefoniczne. Prawdziwy koszmar medycznej rejestratorki. Jedną czy dwie zdołałaby pewnie odłożyć, ale nie zdążyłaby unieszkodliwić wszystkich. Musiałaby w końcu którąś odebrać.
  W całej plątaninie kabli odnalazł w końcu niepasujący element - przywiązaną do jednej ze słuchawek karteczkę. To nawet nie ona wróciła jego uwagę, a niebieska nitka. Kartkę zerwał, nitkę ukradł, bo mu się spodobała i rozwinął ukrytą wiadomość. Rozczarowanie przygasiło radość, że znalezienia nowego tropu.
  Spodziewał się jakiegoś symbolu, a może mapki. Czegoś neutralnego w odczytaniu przynajmniej. Napis nie mówił mu nic, bo zwyczajnie nie potrafił go przeczytać. Nie wiedział nawet czy trzymał kartkę w odpowiednią stronę.
  – Mamy coś, Papużko – rzucił do Shiby, odwracając się do niego i machając w jego kierunku wiadomością – Ale musisz przeczytać, bo ja nie potrafię.