- Daj spokój. - Przez pomieszczenie przetoczył się śmiech - nerwowy i schrypnięty, jakby nie wiedział, czy powinien się rozpłakać, czy jednak bawi go sytuacja w której się znaleźli. - To żaden wstyd, że się boisz. - Palce o długich bliznach opierały się na smukłych, kobiecych ramionach, tors napierał na plecy, oddech pachnący słodkościami w krótkim parsknięciu ogrzał kark. Generalnie raczej nie był szczególnym fanem dotykania pierwszej lepszej osoby, nawet o aurze przyciągającej mocą przeciwnego magnesu i spojrzeniu, od którego nogi mu miękły - zdecydowanie nie ze strachu. Prawda była jednak taka, że wrażenie skonstruował po prędkości, bo na swoją nową towarzyszkę zdążył zerknąć tylko przelotnie. Na tyknięcie ściennego zegara stała się dla niego smugą barw i ostrym zarysem oczu o kompletnie nienaturalnej barwie akwamarynu - dokładnie tyle zdążył zakodować, kiedy w roztargnieniu walca drogowego przecinał hol. Aż do tego etapu rozglądał się za Enmą. Seiwa musiał gdzieś być, tego miał pewność, ale wyłowienie go z tłumu czarownic, zakrwawionych pielęgniarek, masy potworów Frankensteinów, przedzierając się przy tym przez zbite rzędy Myersów, Freddich Krugerów, przez żeńską wersję Jokera i męską Harley... jak miałby go właściwie odnaleźć? Pluł sobie w brodę, że pozwolił na pół chwili zainteresować się czymkolwiek poza nawigacją młodego dziedzica klanu - później zlokalizowanie go praktycznie zaczęło zakrawać o cud, a kiedy z lamentem dopadał do przypadkowej persony, nakreślając sytuację, większość zakładała aktorską grę. Oh, szukasz Wilka? - chichot przeciekał przez palce niby taktownie osłaniające usta. Od kiedy to Wilk ucieka przed Czerwonym Kapturkiem? Sondował więc teren na własną rękę, ale nie spodziewał się, że gdzieś w trakcie misji, zapewne z powodu roztargnienia i z kroku na krok wyższego poziomu rozdrażnienia, nie zauważy przed sobą rosłego jak kolumna typa. Odbił się od kamiennego grzbietu z lekkością targniętej o mur piłki, krzywo postawił piętę na podłodze, a potem pamiętał już tylko cień na swojej twarzy, niepojętą wściekłość wciśniętą w prosiacze oczka dryblasa i swój głos mówiący: TUTAJ JESTEŚ! - jakby pochwycona ramieniem osoba naprawdę na niego czekała. Pewnie mógł to rozegrać lepiej i bardziej wiarygodnie, ale zębatki w mózgu zaszwankowały, gdy tylko wyłapał ruch mięsistych warg tego gigantycznego, przewyższającego go o głowę kolosa. Tytan ewidentnie chciał go zatrzymać (paciorkowate ślepia monstrum z nadczynnością tarczycy przeskoczyły na Kisarę - i tylko dlatego się zawahał). Shin w tym czasie wyłapał dla siebie szansę; skorzystał z pochwyconej osoby, robiąc z niej kartą przetargową. Zdał sobie jednak szybko sprawę, że wpakował się z jednej przerażającej sytuacji w drugą, bo choć popchnął nieznajomą w głąb otwartego pomieszczenia, lada moment ogarnęła ich ciemność i nawet jeżeli odruchowo drgnął, aby obrócić się z powrotem do drzwi, ich huk był kategoryczny.
Wtedy właśnie przełknął ślinę.
Wtedy ze zdławionym śmiechem rzucił tępe: daj spokój... - jakby to nieznajoma spięła się ze strachu, a nie on. Oczyma wyobraźni dostrzegał makabryczne, mroczne odnóża sięgające w ich kierunku i właśnie dlatego dodał: to żaden wstyd, że się boisz. Dłoń, dotychczas leżąca na barku, zsunęła się wzdłuż ramienia aż po nadgarstek. - Możesz potrzymać mnie za r... - urwał raptownie, zagłuszony przeszywającym, drżącym dźwiękiem dzwonka.
Dopiero kakofonia wytrąciła go z letargu; omiótł skąpany w ciemności profil dziewczyny, rozpoznał zamysł makijażu, ale zaraz potem przetoczył uwagą po wnętrzu pokoju, na poły zaskoczony, na poły odzyskujący utracony rezon. Oświetlone od dołu blaty, czarne telefony, zabytkowe... Siedem dokładnie, naliczył, zaciskając lekko szczęki, przegryzając tym samym ostatnie paranoiczne teksty i chyba nie wiedząc już co ze sobą zrobić, dukając pod nosem niemrawe: wciągnąłem w nas to, odbiorę - sięgnął po jedną ze słuchawek, nawijając sprężynę kabla na palec wolnej dłoni, opierając się biodrem o najbliższy stolik jak nastolatka rozpoczynająca wieczorne pogaduszki z koleżankami.
- Przy telefonie Warui. - Uniósł wzrok; mimo słów w źrenicach wycelowanych w jasne spojrzenie naprzeciwko kryło się przywitanie kierowane bardziej do nieznajomej niż do ewentualnego odbiorcy.

Hamowano go. Zawsze ten sam pełen dezaprobaty wzrok i usta wykrzywione do westchnienia. "Przestań się wygłupiać, Warui" - codzienna mantra, odbicie dźwięku słyszane tuż po uchyleniu powiek, odbite w umyśle jak oznakowanie bydła, zawsze czerwone, jątrzące się, zwracające uwagę i bolesne jak diabli. Towarzyszące przy zwykłych czynnościach, przy szorowaniu zębów nad szumem puszczonej z kranu wody, przy szczęku maszyn na placu budowy, podczas nocnego terkotania ledwo żyjącego busa. Formuła przebijała się przez bodźce otoczenia jakby je wytłumiała, a siebie wyszczególniała w brzmieniu. Przywykł więc, że - praktycznie czegokolwiek by nie zrobił - lada moment padnie reprymenda. Już nie tyle się przed tym bronił, co wyczekiwał, by mieć to za sobą; dla świętego spokoju. Z palcami obejmującymi ciężką słuchawkę telefonu przypatrywał się więc nowej towarzyszce; śledził ruch bioder, gdy wykonywała pierwszy krok, wchodząc w słabe światło z jednego ze stolików. Mdły poblask kładł się na jej podbródku, rozgonił trochę mroku ze szczęki i policzka, chociaż najbardziej widoczne były oczy. Na nich Shin się skupił, zamykając mocniej rękę na pochwyconym urządzeniu, prawie wstrzymując powietrze, gdy wyrwał się śmiech.
Warui?
W czerni złoto ślepi miało odcień topazu, gdy pochylał głowę. Czekał jeszcze, ale przecież nie na takie słowa, nie na podjęcie gry. Nie ukrył zdziwienia, chociaż pewnie egipskie ciemności zrobiły to za niego. Potrzebował dodatkowej chwili, aby zrozumieć, że tym razem koło fortuny wylosowało mu nieszablonowość. Wyłamanie ram w schemacie, który wrył się w mózg jak ściśnięte żyłki oplatające mięsistą, rosnącą wraz z wiekiem masę. Jedną z tych nitek właśnie przerwano i choć w psychice została tkliwa, naga tkanka, to nagle wydawało się, że jest trochę więcej miejsca. Minimalnie większa szansa, by głębiej odetchnąć.
- Z nieznajomym? - powtórzył, na krańcu języka czując posmak jej imienia. Kisara. - To naprawdę oburzające i nawet nie chcę myśleć jak doszło do takiej sytuacji. Jako twój przyjaciel czuję się w obowiązku, by wybawić z opresji. Daj mi chwilę, dobra? - Stuknięcie słuchawki o widełki i ciche szurnięcie ocierających się o brzeg stolika ubrań - te dwa odgłosy towarzyszyły zmianie pozycji. Shin'ya postąpił krok od telefonu, w palcach przeczesując rude, jakby pokryte rdzą, włosy. Rozłożył nagle ramiona, błyskając uśmiechem; na pozór cwaniackim, ale drgnięcie kącika zdradzało zdenerwowanie. - Oto jestem, Kisara. I nawet nie musiałaś zdmuchiwać żadnej ze świeczek, żeby spełnić to życzenie. - Jak przy odgrywaniu scenariusza zamaszyście obrócił się bokiem do towarzyszki otwartą dłonią wskazując przejście. Migotliwe płomienie wskazywały wąski przesmyk między pomieszczeniami. - Panie przodem. - Nie wiedział. Oczywiście, że nie. Sokoli wzrok ciągle uciekał mu do jasnych tarcz jej rogówki, szukał w nich prześmiewczego błysku, znanego rozczarowania i wstydu, nie miał czasu, aby przebić się przez zasłony ebonitu, przez ten brak cholernego oświetlenia. Zresztą, nie czuł potrzeby. Był pewien; nawet wtedy, gdy przeszła mu praktycznie tuż przed nosem, gdy wemknęła do ciasnego korytarza, a on w ślad za nią. I gdy dostrzegł wymalowany znak na podłodze wywołujący w nim dziwny skurcz żołądka. Nie mogła wiedzieć, że pentagramy kojarzyły mu się z egzorcyzmami i że pewnego razu omal jeden z rytuałów nie roztrzaskał jego duszy w szklany proch. Wielu rzeczy nie miała prawa wiedzieć, podobnie jak on i może na tym polegało ich dzisiejsze spotkanie.
- Nie trzymasz mnie za rękę - westchnął teatralnie. - Mam nadzieję, że to z powodu trzymania jakiegoś arcyważnego klucza do tego zamka. - Mówiąc to znajdował się już przy jednej ze słuchawek, oglądając ją dokładnie, przypatrując zwłaszcza bokowi z charakterystyczną wyrwą. - Może powinienem to po prostu rozwalić? Plastik łatwo pęknie.

- Ja cię widziałam przy naszym apartamentowcu!
Mrugał dalej z prędkością wystrzałów karabinu maszynowego, z opuszkami luźno opartymi o twarz, jakby starał się tym bezsensownym zabiegiem osłonić wrażliwe oczy przed jaskrawością lamp, nawet jeżeli przerażająca biel przebijała się między palcami, koniec końców i tak go nokautując. Jej słowa skomentował więc nerwowym śmiechem, stłamszonym przez niepewność. - Jestem pełen podziwu, że w ogóle cokolwiek przy czymkolwiek widziałaś. - Po omacku trafił na drzwi i wolną ręką przytrzymał się framugi, by wymierzyć odległość między ścianą a wyrwą pełen nadziei celując w to drugie. Ewidentnie nie wydawał się fanem nieoczekiwanej zmiany kontrastu i porażony walczył z odzyskaniem przynajmniej minimalnej widoczności - raczej na darmo. Pod powiekami zdążyły zebrać się szczypiące łzy, a ciepła wilgoć zniekształciła okolicę do formy rozedrganych plam.
Poza tym jedną nogą wciąż był w pokoju numer trzy - dalej przyglądał się rekwizytom, szukał wskazówek doczepionych do zwieszonych z sufitu słuchawek. Analizował, a przynajmniej starał się analizować, zdjęcia doklejone do szorstkiej powierzchni tapety. Jakaś część jego uwagi stała niedaleko pentagramu, gdzie jedynym co odganiało mrok było kilka świeczek wyznaczających trasę wąskiego korytarzyka. I dalej czuł pewny dotyk we wnętrzu swojej ręki, nawet jeżeli w rzeczywistości wspierał się tą ręką o chłodny parapet okna w korytarzu.
Odetchnął gwałtownie, unosząc nieco twarz. I spojrzenie. Gdzieś słyszał, że to pomaga przed rozbeczeniem się. Wprawdzie jego powód był zdecydowanie mniej uwłaczający niż reakcja na wytyk czy rzewnie smutną historię, ale wziął sobie na ambit, żeby nie pokazać się przed dopiero poznaną towarzyszką od strony tak wrażliwej. Choćby chodziło o wrażliwość na światło.
- Poza tym... - zaczął, kiedy miał już pewność, że może opuścić wzrok i skonfrontować go z błękitnymi odpowiednikami. - Jeżeli to była próba podrywu, by widzieć mnie nie przy, a w twoim mieszkaniu, to nawet ja ją uważam za kiepską. - Mimo podrażnienia dał radę stwierdzić, że nigdy wcześniej jej nie spotkał. Z natury dostrzegał losowe detale i przyswajał je automatycznie; szufladkował w odmętach pamięci, dzięki czemu, nie kojarząc całości, dopasowywał plakietki do szczegółów i umieszczał je w odpowiednim czasie i miejscu. Tutaj nic mu nie pasowało; ani brzmienie jej głosu, ani charakterystyka wyglądu.
Nagle usta wygięły się w rozbawionym uśmiechu; ich kącik uniósł się wyżej na wizję podprogowych zagrywek.
- Może się tak nie prezentuję, ale rocznie przechodzę obok całkiem sporej sumy apartamentowców, niektórym z nich nawet kładłem fundamenty stabilniejsze niż rozmowa, którą prowadzimy. Chyba zresztą nie chcę wiedzieć ilu łącznie was jest w tym waszym budynku. Jestem dość monotematyczny i wolę się nie dzielić na dwadzieścia trzy piętra i sto osiem lokali. Ale - dodał zaraz, zsuwając palce z chłodnego, zakurzonego nieco parapetu i opierając je na piersi; jak ktoś, kogo sekundy dzielą od nonszalanckiego ukłonu. - Możesz mnie za to na pewniku zobaczyć idącego holem w kierunku głównej sali. W twoim towarzystwie, jeżeli wybuch śmiechu na ten równie idiotyczny tekst pozwoli ci się ruszyć.

Był dumny; dało się odgadnąć po uniesieniu brody, po wyprężeniu piersi. Pod koszulą poplamioną ziemią i sztuczną krwią kryło się spuchnięte z samozadowolenia serca. W końcu to on był adresatem niepodważalnego faktu, że wykonuje bardzo potrzebną społeczeństwu robotę. - Z grzeczności nie zaprzeczę. - Całe powietrze zmagazynowane w płucach uleciało jednak w następnej sekundzie; przebity balon, z którego pozostał jedynie syk przeciskający przez zatrzaśnięte kły. W jasnych oczach zamigotało zaintrygowanie, zmieszane z gęstym, złotym sosem niepewności. Ta druga emocja prędko wyblakła; być może rozpuściła się w roztworze ciekawości, której błyszczące cętki pokryły szklaną powierzchnię ślepi. Najwidoczniej nawiązanie do takiego uroczego blondyna z przekochanym kocurkiem naduszało klawisz w środku czaszki włączający wewnętrzne oświetlenie.
- Mieszkacie w jednym apartamentowcu? Kojarzysz Ye Liana? - podjął płynnie, niemal natarczywie, nieoczekiwanie unosząc zwiniętą w pięść dłoń. Kciukiem wycelował prosto w siebie, jakby w ogóle podlegało wątpliwościom o kim ma zamiar mówić. - Umawia się ze mną. - Przekaz opuścił jego krtań z taką prostotą, że brzmiał niemal niewinnie. Standardowo jak osoba, która wspomina o wczorajszej pogodzie ("Tak, rzeczywiście padało.") albo potwierdza promocyjną cenę na batony w pobliskim sklepie. Stał się kimś, kto centralizuje rozchwiane opcje, rozwiewając wątpliwości i stukając opuszką w jeden, konkretny punkt: tutaj. I przez "tutaj" miał na myśli siebie, Ye Liana i mieszkanie numer cztery w dokładnie takiej wersji, jaką podsuwała aluzyjność rozmówczyni.
- W wybiórcze dni jesteśmy więc sąsiadami, Kisara - podjął entuzjastycznie, przepuszczając ją pierwszą holem. Miał w sobie coś z aktorskiego dżentelmena, kiedy ruszył dopiero krok za kobietą, roztaczając wokół siebie aurę rottweilera gotowego do ochrony tyłów. - Jeżeli więc będziesz potrzebowała, by odświeżyć mieszkanie, przebudować je albo... - wzruszeniem barków zmarginalizował wagę zadania - przestawić meblościankę to wiesz do kogo uderzać. Jestem pewien, że Ye Lian chętnie dotrzyma ci towarzystwa na czas moich remontowo-fizycznych podbojów. Zna się nawet na tych wszystkich babskich tematach lepiej niż połowa żeńskiej reprezentacji globu. Dasz wiarę, że ostatnim razem w jego łazience znalazłem butelkę z tonikiem?
W wymownym westchnieniu skryły się wszystkie męskie problemy; niezrozumienie, szok, kompletna dezorientacja.
- Zapytałem czy pija gin w wannie, ale tylko zerknął na mnie z tym swoim spojrzeniem pana Lepiej Nie Mów Nic Więcej. Skąd miałem wiedzieć, że to jakiś... - machnął nadgarstkiem ewidentnie szukając odpowiedniego określenia - kosmetyk? Pewnie jest masa takich rzeczy, na które powinienem uważać, a nawet nie zdaję sobie sprawy. Właściwie... - Skręcając za róg przetoczył ślepiami po ścianach, po wyblakłych tapetach oklejających ich powierzchnię, po starodawnych portretach ludzi, którzy być może kiedyś tu mieszkali; rządzili w ogromnej rezydencji jak arystokraci z filmów. Shin'ya jakby się zawahał, ale odklejając wzrok od oceniającego go brodatego hrabiego markiza barona III z prostej linii familii i zatrzymując uwagę na Kisarze nie potrafił powstrzymać parsknięcia rozładowującego wewnętrzne napięcie. - Właściwie, gdybyś mogła dać mi kilka rad, byłbym wdzięczny. Ostatnim razem - zaczął wylewnie opowieść - wyrzucił mnie z wyra z samego rana i to tylko dlatego, że przestawiłem w nocy obraz znad łóżka, a później...