Noc była jeszcze młoda, choć niektórzy mogliby stwierdzić, że już dostatecznie późna. Znaczna część gości wykazywała objawy spożycia pokaźnych ilości alkoholu, a mógłby przysiąc, że minął kogoś, kto chyba zażył coś bardziej poniewierającego niż procenty. Nie znajdował się jednak na terenie rezydencji w celach wyłapywania ćpunów, toteż zignorował nadmiernie wesołego jegomościa o nienaturalnie szerokich źrenicach. Mogło to zresztą być przebranie.
 Znudzony krążeniem po korytarzach, salach i od czasu do czasu terenach położonych na świeżym powietrzu, wreszcie znów zakręcił się w pobliżu „domu strachów”, teraz przeżywającego mniejsze oblężenie. Zabawa w odnajdowanie poszlak przynajmniej zabijała czas, nawet, jeśli nie była dla niego wyjątkowo ekscytująca.
 Zatrzymał się parę kroków po wejściu do środka, wsłuchując się w charczenie. Przypominało powolne otwieranie starej szafy, chociaż niektórzy naprawdę mogliby się tego wystraszyć. Szczególnie w momencie, kiedy dźwięk milkł i rozpoczynał się na nowo, gdzieś bliżej, po innej stronie. Ciemność nie pomagała. Dojrzał jednak jakieś nikłe światło, urywane mignięcia i podszedł bliżej, wyciągając rękę. Latarka. Całkiem przydatne w tej sytuacji.
 Nacisnął przycisk, oświetlając pokój i niemal od razu zauważając identyfikator oraz doczepiony do niego kluczyk. Teraz wystarczyło znaleźć drzwi – jak na początku myślał, najpewniej do szafki. Wiele się nie pomylił, schowek był niewiele od niej większy, a sufit skrywał dość makabryczny sekret.

 Drgnął, słysząc gdzieś za sobą głos, który nie wydawał się brzmieć jak nagrany. Przede wszystkim, był to dźwięk należący do nastoletniego gardła, a nie poczwary złażącej właśnie z sufitu, żeby się na niego rzucić, kiedy pochłonięty był czytaniem wskazówki umieszczonej tak, by ignorować wszystko, co dzieje się w okolicy nóg.
 – Ja znalazłem J – podzielił się z niespodziewanym towarzyszem informacją, zsuwając promień latarki po ścianie w dół, a następnie robiąc zwrot w tył sztywnym, wojskowym, wyćwiczonym ruchem na pięcie jednej stopy i palcach drugiej.
 Odsunął ciężkim butem stos jakichś śmieci, które początkowo wziął nie za element wystroju wnętrza, a za faktycznie pozostawione przez innych uczestników zabawy papierki. W końcu wiara w człowieczeństwo nie była w nim wyjątkowo silna, a jasnym było, że prędzej czy później ludzie gdzieś nasyfią, zostawiając innym do posprzątania. Dopiero gdy spojrzał w stronę desek, odkrył tam smugę i odbicie bosej stopy. Przykucnął przy śladzie, oświetlając go lepiej, żeby móc określić, w którą stronę podążyłaby ewentualna osoba, która go zostawiła.
 Kilka chwil później zatrzymał się przed ciężką kotarą, sięgnął do niej i odsunął. Zmrużył oczy na widok ukrytego dzieciaka, wpatrując się w niego pewnie z nie mniejszą martwością. Czy to mogło być yurei? Aż żałował, że nie ma przy sobie ani poświęconej soli, ani chociaż fukumame, którym mógłby obrzucić chłopca dla zweryfikowania. Musiał jednak zapamiętać, żeby sprawdzić to później.
 Obrócił głowę i promień z latarki w kierunku wskazanym przez upiorne dziecię, choć nie miał ochoty spuszczać go teraz z oka. Zwłaszcza, kiedy jak gdyby nigdy nic przeszło dalej, zajmując się kocią figurką.
 – Mamy jeszcze O – dodał.