Gryzie go senne wspomnienie; nie wie, czy ma nazwać je realnym, bo realność jest pojęciem bardziej niż względnym. Błądzi między określeniami, starając się zdefiniować, jakkolwiek, to co się wydarzyło. Zna te twarze, dotykał ich, był przy nich, słuchał głosu wypadającego spomiędzy warg nie jeden raz. Palce drżą nieznacznie, kiedy zaciąga pod samą szyję błyskawiczny zamek czarnej bluzy, palce drżą, gdy naciąga na dłonie skrzypiące przyjemnie skórzane rękawiczki. Drży wewnętrznie cały, pomimo kojącego głosu Sally w słuchawce utkwionej w uchu. Ta stara się mu nadać racjonalności; ale co ona może o niej wiedzieć? Czy jest bardziej prawdziwa od niego? Czy jest bardziej prawdziwa od minionego wydarzenia? W ustach ląduje gorycz lukrecji, zanim zatrzasną się za nim drzwi dusznego pokoju w akademiku, a dudnienie zbiegania przez schody konstruktu budynku rozbudzą martwą ciszę. Wyjść w gardło pędzącego życia, wyjść przed innych, sylwetki zamazane w dwukolorowych tęczówkach. Nie przywiązuje wagi do obrazów — w głowie zbyt głośno. Na języku sadzą się pytania, których nie będzie umiał wyartykułować. Więc trze między zębami czerń żelatyny, jakby od ruchu szczęk miała zależeć teraz jego stabilność.
  Zdenerwowanie wkrada się w pierś dopiero na wysokości Karafuruny. Neony atakują źrenice, które zwężają się od agresywnych, kolorowych pobłysków. Nie pasuje tutaj swoją manierą, nie pasuje tutaj w swojej smolistości. Naciąga więc kaptur na głowę, zbaczając z głównej ulicy, wpasowując papierosa między okute metalem wargi. Kolczyk tkwiący sztywno w języku zapiera się na moment na miękkości filtra, nim tytoń zajmie się pomarańczem. Nim zaciągnie się agresywnie, do tego stopnia, że pierwszy tuman dymu wypluje z siebie krztusząc się.
  Wie o Tsunami zbyt wiele, kiedy o samym Yosuke nie wie nic. Lgnie jednak do niego jak szczenie pod ciepłą dłoń. Nie próbuje dogrzebać się do niego na własne sposoby, chociaż przecież by mógł. Dłonie w kieszeniach bluzy zaciskają się w pięści, kiedy pod podeszwą wysokich trepów chrzęszczy żwir i piach. Bezsenność, chociaż obecna od zawsze, teraz bardziej dotkliwa, rozsmarowuje się cieniami pod linią oczu, nadymając poduszki skóry sińcem. Wszystko bardziej nabrzmiałe — od emocji, po napiętość mięśni na szkielecie.
  Przystaje kilkanaście kroków przed zarysem placu zabaw. Ciemność już od dawna oblepia każdy element utkwiony w krajobrazie, wcześniej radosnym i przeznaczonym przecież dla dzieci — teraz zdający się śmiesznie przerażającym bez ich obecności. Dźwięk łańcuchów huśtawki łaskocze słuch, gdy w miałkim świetle latarni odnajduje zarys sylwetki mężczyzny. Czy takim go zapamiętał? Zapewne nie. Sterylne światło w śnie mocniej ciosało kontury twarzy. Teraz, te ciepłe, osiada na korpusie jak delikatny pył, jak pajęcza przędza w babim lecie.
  Powinien się odezwać. Głośno. Wyraźnie. Bo kątem oka zauważa broń. A tak jak sama myśl i bliskość śmierci nie jest mu obca, tak teraz, gdyby miał się ponownie z nią spotkać; nie cieszy w ten sam sposób. 
  Dwa kroki w przód. Za nimi trzy kolejne. Dłoń sięga do kaptura, zrzucając go luźno na łopatki. Pajęcza sylwetka wpada w łunę światła, kiedy ostatnie kilka kroków wybija już w takt zachrypłego głosu:  — Za dużej różnicy nie widzę... Także sen chyba był bardziej realny, niż bym tego chciał — sili się na marny uśmiech, ten odbija się w oczach rozciągłym zmęczeniem, niknąc pod krwiście czerwoną spojówkę. Nie zastanawia się nawet dwukrotnie nad tym, co zrobić ze sobą dalej. Opada ciężko na drugą huśtawkę, wzbijając w eter chrzęst ruszonego metalu, odciągając od warg papierosa. Ten opada na ziemię, a czubek buta zagrzebuje go w piachu. I jak dziecko, obie dłonie chwytają za łańcuchy, wyginając mocniej ciało w tył, kiedy korpus zawiesza na napiętych przedramionach, zielenią i szarością wbijając się w profil mężczyzny.

  Kącik warg pnie się nieco wyżej, marszcząc długą bliznę na policzku, ta ściąga skórę nieprzyjemnie na wysokości szczytu kości jarzmowej, przypominając chłopcu nagle o sobie. Dotyka go realność własnego ciała, paskudna rzeczywistość, która wycina go z szarej masy społeczeństwa; tego gładkiego, zero-jedynkowego, wypychając poharataną mordę przed szereg. Czuje się identycznie jak we śnie — oba realia stały się dla niego tym samym już lata wstecz. To, co śni, a to, co widzi i czego doznaje, jest zawsze tym samym, podawanym tylko w nieco zmienionej formie, dla urozmaicenia obserwatora. "Przynajmniej teraz nie jestem półnagi"; nie śmieszy go to jakoś szczególnie, to nie to zdanie łaskocze na moment w krótkim śmiechu krtań, a wspomnienie. Półprzytomni, zdezorientowani, wystraszeni. Pamięta przecież doskonale panikę Carei. Jest to jednak coś, czego się mógł po niej spodziewać; i dziwny spokój Rainera. Nie pasowało mu to. Nie pasowało mu to po tym, jak wcześniej idiota rzucał się na zlaną deszczem zmorę z pięściami. Wyciągnięte przedramiona i zaciśnięte dłonie na łańcuchach zaczęły się męczyć — brak snu osłabiał ciało, odbijał się na sprawności fizycznej, drąc przez mięśnie bolesnym impulsem. Seiga wyprostował się nieznacznie, automatycznie, aby zająć dłonie, sięgnął w kieszeń bluzy, wyciągając z niej wymiętoloną paczkę papierosów. Słuchał. Uważnie. O wiele zbyt uważnie, kiedy szmer głosu Sally wpłynął miękko pod sam bębenek; — Seiga, czy mam spróbo-; nie skończy, bo z pomarańczem filtra zapartym na dolnej wardze, wskazujący palec oprze się opuszką na powierzchni słuchawki i głosem spokojnym, chłopiec odezwie się półszeptem, kształtując słowa ze wzrokiem wbitym w płomień zapalniczki w drugiej dłoni.  — Nie teraz, Sally. Rozłącz się. Do później — ucięcie, nim zaciągnie się głęboko, wracając spojrzeniem ku Yosuke. Przez umysł jeszcze przez krótki moment biegnie myśl, ile może mu powiedzieć.
   — Jakiś czas temu w Nanashi, podczas tych pieprzonych ulew...  — zaczyna z westchnieniem, kiedy struga dymu ciurkiem, długim ogonem wypełza przed twarz  — razem z jednym z Seiwów, Rainerem, też był z nami we śnie... — nazwisko twardo opada na język, znacząc się w jego grudkach nieprzyjemną goryczą, którą na moment dociska do twardego sklepienia podniebienia, koniuszkiem śliskiego mięśnia zapierając się na tyle zębów, nim podejmie ponownie  — wpadliśmy na obślizgłe paskudztwo, bo ciężko to nazwać kobietą, ale chyba miało ją przypominać... tak czy siak, cholerstwo na naszych oczach porwało chłopca. Dzieciak. Mały gówniak. Nanashi jest, jakie jest, nie zdziwiłoby mnie to, gdyby chłopiec nie był jak w transie. I gdyby nie inne dzieci, które nie były, nazwijmy to, pierwszej świeżości... — płuca ciągną w siebie kolejny buch z papierosa, kiedy powieki nasuwają się do połowy zaciętego na twarzy Nakashimy spojrzenia.  — I wiem, że wszystko, co się tam działo widziałem tylko ja i Rainer, trzecia osoba, która z nami była, patrzyła na nas jak na totalnych popierdoleńców  — dym ulatuje w żachnięciu się śmiechem, gdy szkliwo krawędzi jedynek zagryza na moment żelazo kolczyka. Chwilowo pozwala, aby po wyplutych przez siebie słowach nastała cisza. Strzepnie popiół, który zebrał się na szczycie kiepa, prześledzi wzrokiem to, jak ten spada w prostej linii między czubki butów.  — Mogę się przydać — rwie chrypą martwotę milczenia.