Kenjiro_754 napisał:Hej, długo zastanawiałem się, czy w ogóle tutaj napisać. To głupie, przecież nikt mi nie uwierzy, nawet sam sobie nie potrafię uwierzyć. Karafurna Chiku za dnia nie jest wcale straszna, to dzielnica rozrywkowa, której lepiej unikać w nocy, jeśli nie chce się mieć kłopotów, a ja pamiętam, że nie chciałem iść do szkoły. Głupie, prawda? Ale taki byłem, głupi. Całkowicie. Razem z przyjaciółmi, Yuną (16F) i Jinem (17m) uznaliśmy, że się trochę powłóczymy. To Yuna jako pierwsza zauważyła hotel. Bardzo stary budynek blisko Nanashi, czasy świetności miał dawno za sobą, kupa gruzu ledwo trzymająca się w posadach. Stwierdziliśmy, że sprawdzimy to miejsce, urban exploring był wtedy trendem. W środku nie było nic interesującego, zniszczone meble, szkło całkowicie zakrywało podłogę, wszędzie wymalowano graffiti. Nie wiem, ile nam zajęło zwiedzanie, trochę się baliśmy bezdomnych, ale Jin był najodważniejszy z nas i jako pierwszy zaglądał do pokoi. Po kilku godzinach zmęczyliśmy się, uznaliśmy, że możemy się zatrzymać w którymś z pomieszczeń mających zamki i zwyczajnie się przespać. Jako jedyny naszej trójki miałem sen. Śniło mi się, że byłem w tym samym hotelu, ale nie było w nim żadnego brudu, ani śladu zniszczeń. Był jak nowy, z muzyką w tle i gośćmi, którzy mnie mijali, ubrani w stare stroje, jakie się widzi na filmach. A potem zobaczyłem jego, a on zobaczył mnie. Jakby na mnie czekał. Miał nienaturalnie szeroki uśmiech, radosny, chociaż pamiętam, że na ten widok chciałem zwyczajnie odwrócić się i zwiać. Podszedł do mnie, pamiętam, czerwone włosy o czarnych końcówkach, czerwone oczy i monokl na jednym oku. Prążkowany garnitur i czarna muszka, w rękach trzymał coś na kształt laski. Szeroko otworzył ramiona, jakby chciał pokazać ogrom tego miejsca. Witam w hotelu Akai. Będę twoim przewodnikiem. Tak mi powiedział. Miał miły głos, budzący zaufanie, przyciągający. Oprowadzał mnie po tych samych pomieszczeniach, które zwiedzałem razem z Jinem i Yuną, opowiadał coś, chociaż nic sobie nie mogę z tego przypomnieć. Wiem tylko, że się śmiałem, że czułem się na miejscu. Nasza wycieczka skończyła się przed pokojem, który zająłem wcześniej z przyjaciółmi na naszą drzemkę. Nadal się uśmiechał, kiedy się żegnał, chociaż przysięgam, że jego oczy zaczęły świecić. Zęby wydłużyły się, z głowy zaczęły wyrastać zwierzęce uszy oraz jelenie rogi. Dziękuję za odwiedziny w naszym hotelu. Powiedział, a jego głos zaczął nieco trzeszczeć, jak biały szum telewizora. Przekaż swojej koleżance, że nie tolerujemy tutaj złodziei. Jego twarz wykrzywiała się a ja obudziłem się z krzykiem. Nie rozumiałem, o co chodziło, znajomi mnie wyśmiali. Postanowiliśmy opuścić hotel, zapomnieć. A potem Yuna zaczęła mieć koszmary. Opowiadała, że w jej snach pojawia się jeleń o wilczych zębach, że goni ją przez las, a ona nie może mu uciec. Sny nie mijały, a ona nie mogąc wytrzymać, popełniła samobójstwo. Później, po jej pogrzebie pozwolono nam przejrzeć jej rzeczy, które chcielibyśmy zatrzymać. To tam znalazłem niewielką ramkę z wyblakłym zdjęciem, identycznym, które były w tamtym hotelu. I zrozumiałem, że to o to chodziło czerwonemu człowiekowi. Yuna zabrała coś, co nie należało do niej.