Nienawidzę jej. Nie chcę jej. Wyrwijcie to ze mnie

Nie powinna była pamiętać tego wrzasku. Rozdzierający, rażący bębenki, szarpiący się ze zmysłami, jak natarczywe wołanie o pomoc. A jednak, sny, które chowały się pod powiekami, kołysząc rozbudzenie, zawsze było jego pełne. A nawet nie umiała wskazać nigdy - do kogo należał. Był jej? A może czyjś inny? Był jeden, czy wielość wrzasków złączyła się w jeden, witający ją albo witająca tych wszystkich "ich"?

Nie powinna też pamiętać, że był tam jeszcze jeden głos. Inny. Niski, chrapliwy. I kojący. Zupełnie niepodobny do wszystkiego, co rzuciło się w wizjach przypomnienia. Trzymała się wiec go, jak kotwicy i wracała za każdym razem, gdy strach przedzierał się przez migotliwe światło uchylanych powiek.
Ten sam głos, łączyła potem z kolorem wpatrzonych w nią źrenic i twardą chociaż niezręcznie delikatnym dotykiem. Łaskotał ją nawet pukiel włosów, co czernią opadały na różowy policzek, gdy pochylał się bliżej. Łączyła to i z zapachem, który przenikał zwijane na czole pasma. Te nienaturalnie pobielałe i te czarne, właściwe. Dokładnie jak u taty, które było pierwszym słowem, jakie wypowiedziała. I to przyklejało się do warg powtarzane nagminnie, jak magiczna inkantacja, zdolna zakląć rzeczywistość.
I przecież, była jego Jaskółką.
Tak mówił.
Nie była tylko pewna, co zwiastowała.
Czy uratowane życie? Czy tylko burze?

I tak, jak zniknął "tata" na poczet obcych twarzy, zniknęło i słowo, zastępowane całą kaskadą innych. Tak, jak i zmieniało się zastępstwo. Oblicze jasne i dobre, zmęczone, rozgniewane, rozdrażnione. I te cieniste, które z czasem, nauczyła się odróżniać od tych - rzeczywistych. Wymyśleni przyjaciele wcale jednak nie odchodzili. Ale odchodzono ją. Z miejsca na miejsce, jak znudzoną czy zepsutą zabawkę. Przeszkadzającą. Nie tak idealną. Niegrzeczną, bo akurat weszła oknem, a nie drzwiami. I witała się z cieniami, które dorośli wciskali między "dziecięce" a "zaburzenia". To wciąż było dla niej "nic", niechciana, było tylko klejącym się do pleców skrawkiem, jak zaśliniona kartka papieru na przerwie w szkole.
To, że finalnie lądowała w bidulu nikogo nie dziwiło. Nawet samej Tsu. Tak było łatwiej - dla dorosłych, którzy pozbywali się problemu. I dla niej - wrzucono ją do rzeczywistości bardziej otwartej. Przyjaznej. Podobnie wykrzywionej w przeszłości, wypełnionej nieusprawiedliwionej krzywdą. Namiastką rodziny, która przygarniała ją z całą naiwną okazałością, jaką prezentowała. Kyoken. Czy był w stanie zastąpić jej dom?

Lubiła powietrze. To wysoko, w górze. Tam, gdzie sięgały dachy. Nie było tak zgniłe, wypełnione dusznością. Tam uciekała, gdy mogła. I tam uciekła, gdy jej zabraniano. Im wyżej, tym lepiej. Mierząc nawet się z początkowymi palpitacjami żołądka, gdy spoglądała w dół i jakaś cienista tkliwość szeptała, by skoczyli razem. I czasem. Naprawdę bardzo bardzo czasem. Miała ochotę to zrobić. Nie dlatego, że chciała coś skończyć, ale - zacząć właśnie. I tak na chwilę, nie czuć ciężkości ciała. Mogła być tym Ikarem, o którym w szkole jej opowiadano. Żałowała, że nie zdążył polecieć do słońca, ale - ona aż tam nie potrzebowała gnać. Chciała tylko do chmur. Ścignąć się z wiatrem.
Czy to było za dużo? Czy chciała za dużo?

Nigdy nie zapomniała głosu, jak i znamienia ojca, którego w wybujałej wyobraźni, wciąż chowała w sercu jak zaginionego bohatera. Szukała śladów nieświadoma - bardzo długo - czujnej obserwacji, która śledziła jej kroki i ich cel. ten jeden raz, gdy spośród rozmazanych profili odnalazła TEN jeden konkretny, wylał się kubłem rozpaczliwych bo wciąż nieskutecznych poszukiwań. Zmysły rozbiegły się, chwytając, jak na policyjnej łapance krnąbrne gówniarstwo, drobiny wspomnień. Głos. Dotyk. Zapach. I obraz odbity w głowie, jak niewprawny, bo dziecięcy rysunek.

Czy był wymysłem wybujałej wyobraźni, tęsknotą zakorzenioną, raną rozdartą - można by wyliczać i ważne głowy, zapewne znalazłyby logiczne wytłumaczenie, rozłożone na części. I wpychane tabletkami, od których robiło się niedobrze i lała się z nosa krew. To miało być nic, ale z tego nic też zrezygnowała, gdy tak niegrzecznie umykała z pokoju.
Oczywiście oknem.

Znajdź mnie tato.
I naucz mnie sierpniowego, bym kiedyś mogła rozbić nos temu głupiemu chłopcu, co wciąż ciągnął mnie za włosy.