Pierwsze objawy były niewinne, wręcz niewidoczne. I każdy senkensha, który zawarł kontrakt, zaczął je odczuwać.

Niczym grypa, która chwilowo odbiera oddech i sprawia, że w głowie zaczyna się kręcić. Ale z każdym kolejnym tygodniem objawy nasilały się. Skóra zaczynała przypominać kolorem pierwszy śnieg, gorączka trawiła organizm a napady kaszlu rozrywały płuca. Cienkie strużki krwi barwiły swoją czerwienią, a nieoczekiwane omdlenia skutecznie uzmysłowiały, że to nie jest zwykła choroba.
Bo przy żadnej chorobie ból w okolicach zapisanego kontraktu nie był normalny. Znaki stały się ciemniejsze, piekące i gnijące. Cieniutka, ciemna pajęczyna zaczęła rozchodzić się dookoła alarmując właściciela, że faktycznie coś było nie tak. Coś mrocznego. Niebezpiecznego.

Coś pragnęło zerwać więź, jaka łączyła senkenshe z yurei.

Bo tych również objawy niewiadomego pochodzenia dotknęły, choć znosili je zdecydowanie lepiej od swych kontrahentów. Jednak nie ból w okolicach napisu był najgorszy, a powtarzające się koszmary. Koszmary, które zaglądały w głąb każdego, wydobywając na zewnątrz najgłębsze pragnienia. Koszmary tak realne, że może wcale nimi nie były. Klątwa, której zerwać się nie dało. Niewidzialne łańcuchy, które ciągnęły wprost na spotkanie z ich zgubą.

Chyba że.... był jednak sposób na powstrzymanie tego wszystkiego.