Trening na świeżym powietrzu może był lepszą opcją od ślęczenia w zamkniętym pomieszczeniu. Pogoda była przyjemna, po niebie przesuwały się leniwie pojedyncze chmury, a wiosenne słońce przygrzewało coraz mocniej z każdą godziną. W górach trzeba było się cieszyć z takich chwil. Na tych wysokościach warunki były zależne chyba wyłącznie od kaprysu bogów i jeśli życzyli sobie, żeby padało, choć aż po horyzont nieboskłon był czysty, to dość szybko mogło się to zmienić.
 Nakashima nigdy nie lubił siedzieć za długo w zamkniętych przestrzeniach. O wiele lepiej czuł się na wolności, z wiatrem przeczesującym włosy, mogąc patrzeć na uspokajającą szarość rosnącej wokół zieleni. Czyli właściwie taką samą, jak wszędzie indziej, ale ta była lepsza, bo żywa i poruszająca się od łagodnych powiewów świeżego powietrza. W chwilę po dostaniu wiadomości, standardowymi wielkimi literami, zgarnął wszelkie swoje notatki i zahaczając o pokój sięgnął jeszcze po broń. Nie wiedział dlaczego Hotaru tak intensywnie na niego krzyczy – może miał problemy ze wzrokiem, klawiatura mu się zacięła na trybie pisania capsem, albo to po prostu jakaś moda młodych, której on, stary dziad, już nie rozumiał. Zresztą, Yosuke zawsze w swoich wiadomościach pisał „kropki nienawiści”, więc nie wiadomo co gorsze. Wolał jednak widzieć takie krzyki niż kompletny brak szacunku do języka i całe szeregi błędów pisowni. Chociaż żeby w zawierającym cztery litery wyrazie zrobić sześć błędów ortograficznych to trzeba było być wybitnym.
 Odpisując jako lokację spotkania podał brzeg stawu. Poza obrębem muru, poza wzrokiem niepowołanych oczu, poza zasięgiem słuchu uszu, które miały go nie słyszeć. Nie mógł w tej chwili ufać nikomu, a im mniej było świadków tego, co mówi, tym lepiej. Śledztwo nadal było w toku, a powrót na górskie szlaki okryty płaszczykiem rozprawiania się z przeszkadzającymi turystom yokai wciąż dotyczył w większej mierze zbadania miejsca, do którego ostatnio udało się trafić mu i Makioce. A najpierw wypadało się do tego przygotować, żeby nie skończyć tak samo, albo i gorzej niż poprzednio.
 Zbliżył się w okolice strzelnicy, trzymając w jednym ręku prowizoryczną torbę zrobioną z ciemnoszarej bluzy. W zawiniątku było kilka książek, spomiędzy których wystawały kartki z notatkami robiące za zakładki ułatwiające dalsze przeszukiwanie papierowych skarbnic wiedzy. Miał jeszcze trochę stron do przejrzenia, a nie chciał nad tym spędzić pół dnia. Odkładając pakunek na drewnianą podłogę zadaszonej altanki, oparł się o jeden z filarów. Odchylił głowę, przesuwając palcami po karku i boku szyi naznaczonej delikatnymi sińcami. Ostatnią godzinę spędził pochylony nad książkami, przez co miło było wreszcie się nieco rozciągnąć.

@Arihyoshi Hotaru