Przybył do siedziby poprzedniego dnia – musiał załatwić trochę papierkowej roboty i odebrać rzecz podrzuconą dla niego przez jednego z informatorów. Z racji późnej godziny i nieciekawych warunków atmosferycznych został na noc, zamierzając zebrać się do miasta jeszcze przed południem, a najlepiej jak tylko wstanie. Zamiast tego, z samego rana dostał informację, że jego obecność w garnizonie będzie musiała się nieco przedłużyć. Nie miał większych planów – zalety samotniczego życia – postanowił zostać i poczekać na drugiego egzorcystę, wraz z którym ruszy w góry.
 Nie spodziewał się tylko, że los skrzyżuje jego ścieżki z Kitamuro. Mieli tak odmienne podejście w kwestii wszelkich demonów, że zdawali się wręcz do siebie nie pasować jako partnerzy do pracy. Pierwszy oddział Tsunami najczęściej podczas misji pozbywał się wszystkiego, co nie pasowało do świata żywych – nie tylko ze względu na podejście dowódcy, ale też przez pozostałych członków grupy, którzy podzielali zdanie Yosuke. Współpraca z kimś, kto preferował pokojowe nastawienie mogła być co najmniej ciekawa. Zwłaszcza, że w teorii władzę nadal miał Nakashima.
 – Eri – powiedział krótko na przywitanie i skinął głową. Ani po minie mężczyzny, ani tym bardziej po jego tonie nie dało się wyczytać żadnych konkretnych uczuć. Maska obojętności, która przylegała do jego twarzy skutecznie zakrywała większość emocji, które odczuwał i mało kiedy okazywał cokolwiek innego niż pozorny chłód.
 W drodze, milcząc, zajął się sprawdzaniem prognozy pogody na najbliższe kilka godzin, z uwzględnieniem siły oraz kierunku wiatru, dopiero po tym przejrzał informacje odnośnie ich aktualnego zlecenia. Nie miał ochoty na wyganianie żadnych potworów do dziury, z której wylazły i za główny cel obrał sobie odnalezienie zaginionych, jednak gdyby coś postanowiło się do nich przyczepić, miał przy sobie wystarczająco soli na usypanie kręgu ochronnego i pożyczony różaniec, na wypadek konieczności odprawienia wypędzającej modlitwy. Używanie karabinu snajperskiego w górach było problematyczne – w każdej chwili mógł zerwać się silniejszy wiatr, bez tłumika dźwięk wystrzału niósł się echem na duże odległości, a i teren mógł okazać się niesprzyjający do oddawania czystych strzałów.
 – Zawsze na wszelki wypadek mam też pistolet – poinformował. Przynajmniej było jasno, więc istniała raczej niewielka szansa na to, żeby znowu strzelał praktycznie na ślepo. O ile będzie trzeba strzelać i nic mu nagle nie ukradnie całej wizji. Wystarczało, że widział wszystko w przykrych szarościach. – Mogę się rozejrzeć lunetą, zawsze to szansa na znalezienie większej ilości tropów.
 Przyjrzał się informacji o samych zaginionych – kiedy ostatni raz ich widziano, gdzie, jak byli ubrani. Chciał oszacować, jakie są szanse, że jeszcze żyją. Zbliżał się grudzień, mróz panował w górach nie tylko nocą, w wyższych partiach mogło już leżeć całkiem sporo śniegu. To był dobry znak dla tropicieli, wszystko co materialne zostawiałoby w nim ślady.
 – Bardzo pokojowo nastawiony, sądząc po tych śladach – mruknął sarkastycznie, przyglądając się ciału niedźwiedzia. Kopniesz nie ten kamyk, staniesz nie na tej uschniętej gałęzi i to samo demon zrobi z tobą. Yosuke nie wierzył w podział na dobre i złe yōkai, dla niego każde wynaturzenie stanowiło takie samo zagrożenie – co najwyżej dzieliło się na kategorie, które wywłoki były bardziej mordercze od innych. Nawet takie niepozorne onibi potrafiły obsiąść ofiarę i wyssać ją całkowicie z energii. Albo urocze yūrei pod postacią małej dziewczynki, które własnymi zębami przegryzie ci tętnicę szyjną. Nigdy nie wiadomo.
 – Idziemy po wycieczkowiczów i wracamy. Jeśli wejdzie nam w drogę, odeślę to tam, gdzie jego miejsce. – Czyli do zaświatów. Nieważne czy drogą rytuału, czy zabicia tego na miejscu. Nie miał ochoty siedzieć w Yakkari dłużej, niż było to konieczne, głównie przez wzgląd na możliwość załamania pogody. Nie widziało mu się utknąć w tych skalistych pustkowiach podczas nagłej śnieżycy, ani bić się z jakimiś nieczystymi siłami. Ojciec góry czy matka chmury – miał to gdzieś, byleby nie przeszkadzało. A im dłużej patrzył na zwłoki poharatanego zwierzęcia, tym bardziej pogrążał się w podszeptach podświadomości, że przy spotkaniu właściciela tak ostrych pazurów warto by było się go przy okazji, dla bezpieczeństwa, pozbyć.
 Podziękował kierowcy i wysiał z pojazdu, zarzucając na plecy torbę ze snajperką, z której wcześniej wyciągnął lunetę. Wolał mieć ją od razu pod ręką, żeby nie marnować czasu na zatrzymywanie się i grzebanie w tobole. Zwłaszcza, że i tak miał drugą rękę zajętą podarowaną torbą na potencjalne przekupstwo. Jak dla niego bez sensu, układy z tymi potworami mogły tylko bardziej utwierdzić je w przekonaniu, że ludzie są na tyle słabi, że muszą sięgać po takie rozwiązania. Opcja awaryjna była jednak zawsze warta wzięcia pod uwagę. Równie dobrze mogli użyć mięsa do odwrócenia uwagi wilków, niedźwiedzi czy innych dzikich zwierząt, które mogły przeciąć im drogę.
 – Wiesz, trochę papierkowej roboty, a ostatni miesiąc ścigaliśmy yūrei, który napadał na przejezdnych w Kinigami. Tropienie go było strasznie upierdliwe, prawie nie zostawiał śladów, w dodatku zmieniał pamięć świadków. – Wydawał się być teraz bardziej wyluzowany, kiedy już zostali sami. Nawet zerkając na Eri uniósł delikatnie kąciki ust w górę, co można by było nazwać niewielkim uśmiechem.
 Podążając ścieżką, wypatrywał wszelkich charakterystycznych punktów, do których zamierzał się odnosić podczas wędrówki. Chyba jeszcze nigdy nie zgubił się w terenie i nie miał w planach nadrabiania tego „pierwszego razu”. Poza tym, w ten sposób łatwo było też zauważyć wszelkie nieprawidłowości w otoczeniu. Nienaturalnie ułamane gałęzie, zdeptaną roślinność, ślady na ziemi. Musieli czujnie przeczesywać okolicę w poszukiwaniu poszlak dotyczących zaginionych.
 – Serio chcesz negocjować z ojcem gór, jeśli byśmy go spotkali? Wystarczy, żeby miał kaprys, a zabije nas samym krzykiem, o ile wcześniej nie połamałby nam kości zębami. Cenię sobie swoje piszczele, wystarczy, że mnie atakuje szafka w mieszkaniu. – Kurduplasty dziad na jednej nodze mógłby od niego dostać kopa w tyłek tak solidnego, że by poleciał kilka metrów – najlepiej w dół zbocza, żeby problem egzorcyzmowania sam się rozwiązał. Na wszelki wypadek wypatrywał też charakterystycznych śladów po jego skokach. Wolał natknąć się na zaginionych, obojętne czy żywych, czy martwych.