Zabiliście mnie kiedy byłem szczęśliwy. Zabiliście mnie kiedy miałem po co żyć! Zabiliście... zabiliście mnie? Jak ja umarłem? Po co umarłem? Dlaczego umarłem? Przez kogo umarłem? Moje życie się skończyło, a dalej tutaj jestem. Jestem pod jego łóżkiem, w kącie jej sypialnii, na strychu, przeskakuje z lustra do lustra. Obserwuję was. Wasze koszmary dopiero się zaczynają. Moja nienawiść płonie... płonie w moim sercu, nawet jeśli ono już od dawna nie bije. Nigdy Wam nie wybaczę. Nie odejdę dopóki wszyscy nie zginą. Dopóki klan Minamoto nie upadnie.

Minamoto Seiwa-Genji Nana był na drodze do zostania następcą swojego ojca. Od dziecka uczony był o tradycjach i przestrzeganiu zasad. Nie było miejsca na porażki, a jakiekolwiek potknięcie było przygrywką do dostania po plecach. Nikt tak właściwie nie wierzył, że akurat mu się uda. Nana, chociaż upominany na każdym kroku o wierzeniach klanu, nigdy nie był zainteresowany w przejmowaniu tronu. Marzyło mu się szczęście, dom postawiony między lasami gdzie nie będzie nikogo oprócz niego. Ucieczka oznaczałaby zhańbienie się do końca życia. Protesty przeciwko rodzicom nie wchodziło w grę. Nana nie miał szansy na odwrócenie się przed swoim przeznaczeniem, które zbliżało się wielkimi krokami. Miał rodzeństwo, starszego brata i siostrę, bliźniaków którzy wybrali sobie jako cel aby wydręczyć chłopaka do grobu. Oni byli pierwsi w kolejce do Mizu no Gishiki. Umarli, utopieni. Nieważne czy żyjący, czy już martwy, tego nigdy nie zapomni. Ich skóra była fioletowa, oczy odwrócone do tyłu, usta wyszerzone w krzyku. Był następny. Jeszcze tylko parę lat. Nana często myślał o skończeniu tego wszystkiego szybciej, może łagodnie przez utrucie siebie samego, albo teatralnie: przez powieszenie się. Czy to coś by dało? Czy ktokolwiek z rodziny by się przejął? Trudno było to sobie wyobrazić. Niestety, a może i stety, nigdy do tego nie doszło. Zakochał się w jednej dziewczynie, z innej rodziny. Wierzył, że ona da mu wystarczająco dużo siły aby móc przebić się przez ten nieuchronnie zbliżający się koniec. Właśnie może o to chodziło. Trzeba mieć po co żyć aby powrócić do żywych...

Nie pamiętam jej imienia. Nie pamiętam jak wyglądała. Nie pamiętam... ale mam te uczucia w sobie. Mam je dalej, zawinięte niczym kokardka wokół mojego niebijącego serca. Pamiętam jak odeszła z kimś innym, z innym mężczyzną... czy to dlatego musiałem umrzeć? Wiem tyle, że jeśli nie ten zasrany rytuał, to sam bym się zabił. Może tego właśnie los chciał?

Minamoto Seiwa-Genji Nana nie wiedział dokładnie czym jest los. Czy istnieje, czy nie istnieje; on tego nie wie. Nie miał opcji ucieczki. Nie miał z kim porozmawiać. Było to od niego oczekiwane, więc do tego musiało dojść. Ostatnie swoje chwile pamięta, ale jak przez mgłę. Serce mu biło jakby miało zaraz wyskoczyć z piersi, powietrze trzymał w sobie i za nic nie chciał pozwolić aby uciekło. Reszta... no cóż, do rytuału doszło. Nana umarł, utopiony jak swoje starsze rodzeństwo, ale on nie miał zamiaru tak łatwo odejść. Oj, nie. Wtedy tego nie wiedział, ale przez lata trzymać będzie tą nienawiść, gotujące się w nim zło aż nie nadejdzie odpowiedni czas. Nigdy nie zanikł, nigdy nie wybaczył, nigdy nawet nie pomyslał o tym. Śmierć klanu Minamoto przyjdzie, prędzej czy później. Nie będzie to może z jego ręki, ale gdzie jest szansa na upadek tego okropnego klanu, tam też będzie Nana.

Nie wiem ilę pamiętam. Nie kojarze już ich imion, ich twarzy, ich celów, marzeń, powodów. Jedno jednak wiem. Z klanu Minamoto nie zostanie nic. Nawet proch. Nawet ani jeden szept. Przepadną w niepamięć, w otchłań skąd nigdy nie się wydostaną. Oni skończą mnie, albo to ja skończe ich.