Rozmyte kształty, pręgi jałowego światła towarzyszyły mu od dnia narodzin. Tak samo, jak materiał matczynego swetra w zaciśniętej przez przerażenie piąstce. Kurczowo trzymana w zbielałych paluszkach wełniana tkanina, która jako jedyna dawała mu poczucie, że nie jest sam. Dasz radę, poradzisz sobie, tylko zrób pierwszy krok. Plastikowa laska, chociaż nie była powodem do wstydu, zdawała się topić i palić skórę. Wgryzać się w nią boleśnie, prześlizgując się przez sieć delikatnych nerwów wprost do jego dziecięcego serca, które drgało w klatce piersiowej spazmatycznie niczym ranny ptak. Zrób pierwszy krok. Życie w zamknięciu, w dobrowolnej, chociaż dedykowanej przez pokraczne istnienie samotności, było bezpieczną opcją — łagodnym przesuwaniem się przez każdy dzień, który nie miał prawa różnić się niczym od poprzedniego. Kojące w swojej monotonności trwanie. Uczucie muślinowego materiału na policzku i zapach zimnej ściany, która stykała się z jego rozgrzanymi od emocji nagimi plecami. Zrób krok. Zależność od innych, była piętnem, którego nie były w stanie zmyć nawet najrzewniejsze łzy i najczystszy gniew. Nauczanie domowe, domowe wizyty lekarzy, domowe posiłki, domowe rozrywki. Domowy brak ciepła. Domowe chwile zawieszenia w próżni uwitego w sterylności gniazda. Zrób. Czasami dusza człowieka pęka z niewyobrażalnym hukiem. Trzaskiem który unosi z drzew ptaki i podrywa je do panicznego lotu. Do ucieczki. Do bezpieczeństwa. Do znajomej miękkiej ziemi, w której może ryć dziób, do szelestu papierka wyłowionego z kosza na śmieci. Do świata, który jest otwarty, który nie posiada chropowatych ścian. 

Pierwsze lata życia Aoi naznaczone były nie tylko przez pustkę związaną z brakiem wzroku. Pustka ta sięgała głębiej, wynurzając się z jego wnętrza, które dokarmiali obecni jedynie krótkimi momentami rodzice. Nie rozumiejąc, za czym ma tęsknić, nie znając nawet zarysu remedium, które mogłoby wyswobodzić go ze stanu ciągłego wygłodzenia, zaczął szukać. Drobnych wypukłości na tafli łazienkowego lustra, szorstkich odprysków porcelany na brzegu wanny, zwojów drewna kuchennego blatu. Dotyk był jednak niczym; substytutem, marnym zamiennikiem. Potrzebował więcej. Intensywniej.

Aż pewnego dnia zstąpiło objawienie i rozlało się ciepłem na jego skroniach.

Był w stanie wyczuć w każdym słowie matki śliski nalot po mleku na jej języku, kiedy ten przy każdym słowie opierał się o podniebienie. Subtelne niuanse zapachowe między "powinieneś" a "nic się nie stało", na zawsze utarły się w jego głowie silną, wręcz kadzidłową wonią szałwii. Tyle razy chciał sięgnąć ją dłonią. Nie ciała matki. Chciał dotknąć wyimaginowanej wstęgi, która zdawała się zakreślać krągłe spirale w powietrzu. Ten zapach... Tak ujmujący i osiadający łagodnie na wargach.


Nigdy nie zadawał pytań, kiedy na biurku pojawiały się kolejne szklane flakony. Jeżeli taka była wola ojca, spełniał ją ze służebną uległością, ślepo wierząc, że właśnie tak ma wyglądać życie. Chłód szkła opierającego się na bladych palcach, już do połowy wypełnionego proszkiem sprawiał, że przez kręgosłup mężczyzny przesuwał się elektryczny impuls. Tym razem będzie inaczej. Będzie piękniej.

Piżmo, skóra i drzewo sandałowe.

Kolejne sterylne wnętrze wypełnione brzdękiem kolb i szklanych eksykatorów. Sztywność materiału fartucha, jego wykrochmalony kołnierzyk wgryzał się w delikatną skórę. Dlaczego nie powiedział nie? Poczucie spełnienia, związane z nawet minimalną aprobatą ze strony rodzicieli było na wagę złota. Był potrzebny, był zauważony, nie był już zmorą, która snuje się przez przyciemnioną przestrzeń korytarzy, sunąc palcami przez chropowate ściany. Szum guzków betonu pod opuszkami zdawał się przenikać do szpiku kości. Od czasu do czasu, kiedy ojciec zaglądał do laboratorium Aoi, powietrze wypełniało się zapachem czarnej ziemi, sypkiego torfu za jego paznokciami. Skrawki cudzego zapachu przyklejone do jego nadgarstków. Woń perfum, które z pieczołowitością konstruował jego syn, aby wypełnić wolę ojca. Ile osób zabiłeś? Ile numerów zapamiętałeś?

11

Obecność matki była śmieszną kpiną, zabawą w kotka i myszkę z czasem. Jej smukłe przeguby układające się na dłoniach Aoi z każdym dniem coraz bardziej kruche, słabnące, przejęte przez zgrubiałą narośl strupów. Ile czasu nam pozostało?

Nie myśl o tym. Nie myśl o tym, co robimy. To łagodne, dobre, spokojne.

Nie chciał wiedzieć, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co robił. Jad kiełbasiany, amigdalina, strychnina. Trącące śmiercią zapachy. Skóra pozostawała nietknięta, to płuca absorbowały całą tę toksyczną chmurę. Opar ostatniego dnia. Jesteś narzędziem.


Noc ścieliła się gęstą masą na skórze. Była wręcz namacalna. Jak migdałowy plaster zalepiała drobne pory na bladym policzku, wypełniając je słodką nieważkością. Dopiero napięcie uprzęży biegnące wzdłuż zimna metalu w dłoni Aoi uświadomiło mu, że nie jest to jeden ze spokojnych powrotów do domu. Jego droga kończyła się w tym miejscu, między pięcioma napiętymi, psimi korpusami. Ślepy zaułek zamknięty w zaciśniętych psich gardłach.

Bierz.

Kobiecy głos przedzierał się przez pustą przestrzeń niczym świst gałęzi płaczącej wierzby, rozrywając coś, co mogło zdawać się niegdyś bezpieczną przystanią. Cisza jest ukojeniem. Jego własne skomlenie było głośniejsze od mlasku psich pysków. Nie trwało jednak długo — rozbijało się w potliwym powietrzu, tonąc między skraplającą się bezsilnością i skowytem Jushi, która swoim ciałem starała się przykryć korpus Aoi. Bezsilność. Futro przyklejone do torsu. Kłaki ścielące się w kącikach załzawionych oczu. Strzęp człowieka. Lustrzane odbicie jego wnętrza.

Ich futro pachnie inaczej niż Twoje. Ich kłaki śmierdzą zwierzęcą wściekłością, tłustą śliną i prochem... Chce zatopić palce w kołnierzach sztywnej sierści, ale nie mogę; Twoje ciepło jest dla mnie ważniejsze. Ogranicza mnie w najsłodszy sposób. Nie rozpoznaję już samego siebie. To nie mój głos. To nie moje dłonie. To nie moja krew. Ile razy lizałaś rany? Ile razy starałaś się wygrzać obolałe ciało? Nie zostawiaj mnie. Nie teraz. Nie, kiedy obnażone kości zaczyna gryźć chłód. Bezpański jazgot. Czy ich oczy są teraz tak samo puste, jak moje? Dlaczego chcę przeżyć to, co one. Dlaczego chcę poczuć to, co ścieli się na ich podniebieniach. Pełne juchy pyski. Dźwięk rozrywanego mięsa. Dlaczego... Przepełnia mnie głód.