Przywodzi na myśl ciepło gwałtem wyrwane przez mroźny, nocny wiatr w prost w nieznane, a do którego powraca się niechcący w chwili owładnięcia nostalgią, i efemeryczną melodię, która już chwilę później niknie, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu w mętnej pamięci. W zbliżony sposób przełożył głowę przez starannie przygotowaną trzy miesiące temu pętlę, ręce już nie drżały jak przy pierwszym pięciu przymiarkach, a palce owiane typowym dla niego chłodem, wchodziły w kolizję z podwyższonym tętnem i nagłą suchością w ustach, lecz zrobiły to, co trzeba. Następnie pewny krok do przodu i konfrontacja z siłą grawitacji, ciągnącej wijące się ciało w dół i oporze naciągniętej liny, wpijającej się w ranioną skórę. Wszystko przebiegło zaskakująco gładko — zgodnie z planem, tak jak sobie wyobrażał, gdyby tylko nie ingerencja ludzka, której poniekąd zawdzięcza zostanie przeklętym senkenshą, co zupełnie wybiło mu z głowy kolejne próby, gdyż nader dobrze zdaje sobie sprawę, że się nie powiodą. W toczącej truciźnie nie upatruje się przecież naiwnego ratunku, a co dopiero ostatecznego rozwiązania — bycie łącznikiem to forma skazania, z której tylko głupi, by nie czerpał garściami, nawet mając poczucie, że coś z niego ubywa. Ludzie oczekują tragedii napędzającą targnięcie się na własne życie, oczekując racjonalności tam, gdzie jej nie ma. Pajęczyny pęknięć wewnątrz nie są bowiem widoczne gołym okiem i ponad fasadą pewności siebie, pozorowanej natury lekkoducha, zawadiackich uśmiechów, przenikliwych spojrzeń, ponadprzeciętnej wrażliwości czy leciutko nadkruszonego kręgosłupa moralnego. Mifune ukrywał skrzętnie otarcia naskórka i naddarcia mięśni szyjnych z krwawymi podbiegnięciami wokół rany, o czym wiedzą obecnie może dwie, góra trzy osoby. Odkąd pamięta widzi siebie jako samotną wyspę otoczoną spokojnym, pozbawionym fal i nadziei morzem lub jak ocalałego na tratwie płynącej donikąd, mimo że zewsząd otaczały go osoby współdzielące podobny mu los. Nie wystarczy przecież miłe słowo, płomienny flirt, wyraz zrozumienia, błysk w oku, wyciskanie informacji z innych niczym z dojrzałych owoców, dzielących się tym i owym w przekonaniu, że sami tego chcą i na dobrą sprawę — potrzebują, żeby posklejać zbyt ostre krawędzie. Kai konsumuje informacje i czyjeś sekrety, tak jakby raczył się najlepszym jakościowo winem, lecz to wcale nie przeszkadza mu, żeby przy odpowiedniej okazji wykorzystać je przeciwko tym wobec, których nie wykazuje ani krztyny lojalności, przecież koniec końców to nic osobistego. Mifune zdaje się być wszędzie i nigdzie, wtapiając się w tłum, czarując słowem, wyuczonymi gestami  czy manierami — tak dalece stawiające go od marginesu społecznego, trzymając się przy tym dzielnego przekazywania paczek i wiadomości do odbiorców. Na przestrzeni lat wyuczył się uczynienia ze swojej aparycji przewagi i umyślnie narusza granice czyjejś przestrzeni osobistej, choćby pozornie przypadkowym dotykiem — od czego jeszcze nikt nigdy nie umarł.