Słowa modlitwy wypływały z ust samoistnie; wargi układały się w wyuczone, acz łagodne „ojcze nasz” i „zbaw nas ode złego”, jak gdyby dziecięcy grzbiet nie piekł wzdłuż różowych pręg na skórze, spocony pod materiałem białej koszuli. Jak gdyby kościste kolana nie były obolałe od klęczenia na wykafelkowanej posadzce łazienki, a drobne ramiona nie trzęsły się z wycieńczenia, kiedy przez ponad godzinę trzymały nad głową drewniany taboret. Bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi.

Hou Siyi, Hu Wanrou, Cao Zexi, Ma Cai, Xuan Jiang, Deng Shu, Tao Qing, Du Tian, Mao Wuying, Chen Bi, Shi Yijun i Mao Xifeng.
 
    Dwanaście dziewczynek. Jedenaście martwych i jedna, której udało się przetrwać; która przechodząc przez piekło, jako jedyna ponownie nabrała w płuca czystego powietrza, w którym nie unosił się swąd starej wentylacji i mokrej, przerdzewiałej blachy. Mogła oprzeć skroń na ramieniu matki, kiedy ta delikatnie gładziła ją po włosach. Która chociaż przetrwała, została zmuszona do życia w poczuciu brudu, budząc się każdej nocy z krzykiem, w obawie, że wszystko nadal trwa, że jej historia się nie skończyła razem z powrotem do Chin. Do domu.
    Każdego kolejnego dnia, przez następne lata, młody Randolph Varmus, klęcząc w tym samym zimnym kącie z tym samym drewnianym taboretem nad głową, będzie myślał tylko o niej. O Mao Xifeng, o tej która przetrwała. O tej, której się udało. Z drzazgami wbijającymi się w dłonie i chłodem wdzierającym się wzdłuż ud ku rozgrzanym od rzemienia pleców. Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata – zmiłuj się nad nami.

    40 uderzeń.

   Gazeta, kilka zdjęć wydrukowanych w szkolnej bibliotece, wycinki zbierane do papierowej teczki schowanej pod materacem, razem z obrazkiem świętego Michała archanioła i pierwsze postanowienie; pierwsze sumienne postanowienie poprawy, tym razem jednak nie własnej, a tych, którzy zawinili. Pierwsza niejasna myśl, nieśmiałe, dziecięce przeczucie, że życie skieruje go w stronę błękitnego munduru, prowadzony złotym napisem "Quis ut Deus" na alabastrowej wstędze pod stopami anioła, przebijającego mieczem ciało szatana w łuskowatej powłoce smoka. Jezu Chryste miej mnie w swojej opiece.

  Sztywne ciała w kruczoczarnych strojach; sztuczne z twarzami niczym woskowe figury, napięte jakby struny, rozmazane w swojej strzelistości w lekkim czerwcowym deszczu. W ostatnie łkanie wiosny, w zapowiedzi ciepłego lata. Na białej kartce, przemokłej, niechronionej przed kroplami, rozmazujący się czarny tusz. Prawa dłoń jednak co chwilę nerwowo obraca się nadgarstkiem ku oczom, które spoglądają na wskazówki.

     Z głębokim żalem zawiadamiamy, że w dniu 12.06.2026 roku, odszedł w wieku 51 lat nasz ukochany mąż i ojciec. Świętej Pamięci Aubert Maurice Varmus.
     Boże miłosierny, z tronu Twojej chwały wejrzyj na biedne dusze w czyśćcu cierpiące. Wejrzyj na ich karanie i męki, jakie ponoszą, na łzy, które przed Tobą wylewają. Usłysz ich błagania i jęki, którymi wołają do Ciebie o miłosierdzie. Zmiłuj się nad nimi i odpuść im grzechy.

     Dotyk dłoni, których nie dotykał od lat. Uśmiechy, które są wymuszone, łzy, które mieszają się z kroplami deszczu, a może są tylko i wyłącznie nimi. Jednak przez cały ten czas w głowie Varmus wiją się myśli o powrocie do domu, do Toronto, do pracy, do skończenia wypisywania napoczętych dokumentów. Pierwsze, samodzielne negocjacje ma już za sobą. Kilka rozżalonych, zanoszących się łkaniem sąsiadek nie robią na nim wrażenia. Są tak bardzo rozżalone... Tak paskudnie nijakie. Otępiałe w swoim aktorstwie, jakby robiły to pierwszy raz, a przecież są na każdym pogrzebie, jaki ma miejsce w Port Elgin. Zaciśnięte, kościste palce matki na ramieniu, wbijające się w miękkość płaszcza ściągają jednak myśli ku żałobnikom. Bursztynowe oczy będą wodziły po korowodzie, który tonąc w coraz bardziej rzęsistym deszczu, zniknie na kolejne kilka miesięcy, aby zebrać się ponownie nad świeżo rozkopaną ziemią.

     Hyouga Chujo, Shisugi Shirata, Tadayasu Saito.

    Chujo, Shirata, Saito; stają się demonami nie ludźmi. Właśnie im poświęcał każdą noc, próbując podążać przez siatkę chińsko-japońskiej mafijnej grupy, która była winna zabicia między innymi jedenastu dziewczynek, które niczym zmory, wyciągały w stronę Rana swoje drobne dłonie, kiedy sen był łaskaw nadejść. Nie jesteś detektywem, Varmus. Odpuść. Nie odpuścił. Nigdy. 

    - Pańska matka jest w stanie wegetatywnym.

    Zajęło jej to dwa lata. Dwa, rozciągające się w gorzkiej nieskończoności lata. Gdyby jednak Bóg, którego wola rządzi światem, inaczej postanowił, wspomóż o Matko chorą i daj jej siłę, aby przyjęła kielich goryczy i zdała się spokojnie na rozporządzenia Boga Wszechmocnego.

   I przyjdzie im trwać w tym zawieszeniu; jej pod zamkniętymi powiekami i jemu, trzymając tę kościstą dłoń między palcami, które rozciągają pergaminową skórę na błękitnych żyłach. Czule i delikatnie. Jakby nigdy nie dzierżyła świszczącego rzemienia. Jakby cały ból i zawiść, nie zaczęły się od niej. Nie rysowały się jej ramionami, nie były podszyte jej szeptem i oddechem, zziajanym od zamaszystych ruchów.

   40 uderzeń.

   - Ran?
   Zapomniał o niej. Tak jak i ona zapomniała o nim.

   - Ran, musisz mi wybaczyć... Ran... Proszę.
   Lirienne.

  16 lat; słodkie, niewinne „będę przy Tobie już zawsze". Jej długie, blond kosmyki wijące się między palcami. Na tylko tyle mogli sobie pozwolić. Niczego ponadto nie pragnął. Tylko tych roześmianych, zielonych oczu. Dających nadzieję, przynoszących ciche ukojenie.
  26 lat; obrzydłe „nie możesz mnie zostawić”. Długie, blond kosmyki przeczesywane inną, obcą dłonią. Zielone oczy śmiejące się ku komuś innemu. Pękające serce, które już dawno przestało bić w rytm jej słów.

   Zaciśnięty między palcami długopis gładko sunie przez kolejną kartkę. Staranne, kaligraficzne figury przy każdej rubryce. Niezakłócona cisza. Raz po raz przerywana śmiechem, świńskim żartem, na który można jedynie zareagować wywróceniem oczami.

    - Varmus?
   - Mhm? - zbyt zagrzebany we własnych myślach, zbyt zagubiony, zbyt zniszczony, zbyt rozszarpany przez przeszłość, aby przywiązywać wagę do słów, kogokolwiek.
   - Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o tym, że będą przenosiny?
   - Tak.
   - .... co Ty teraz robisz?
   - Wypełniam dla Ciebie raport, a co innego mam robić, Eliott? - bursztynowe tęczówki, w których rozciąga się jedynie nicość, tak bardzo niechętnie odrywają się od zawijasów na białym papierze. - To znaczy... Komendancie Beauchemin.

   Tak ciężko powstrzymać uszczypliwość, jednak teraz... na krótki moment krtań zawija się w supeł, a długopis uwiera między palcami, jakby nie był zrobiony z taniego chińskiego plastiku a cholernej różanej łodygi.

   - To jest właśnie sierżant Randolph Varmus, o którym Ci mówiłem, nasz negocjator. Aktualnie w swoim naturalnym środowisku. Znajdziesz go albo tutaj, albo w kuchni przy ekspresie... Prawda Ran? Na ten moment będzie Twoją alfą i omegą. Tylko polecam poprawnie wymawiać jego nazwisko, bo inaczej będzie Cię cały czas poprawiać, a to jest wkurw... denerwujące czasami dla nowych.

   I wolałby, żeby ten moment nigdy nie nadszedł, albo żeby mężczyzna, który stał obok znajomej sylwetki Komendanta, nie górował nad nim i nie sprawiał wrażenia, jakby zagarniał sobą całą przestrzeń, jakby wszystko w ułamku sekundy skupiło się tylko na nim, nawet wirujący w powietrzu kurz, jakby wszystko było jego, włącznie z tlenem w powietrzu. Ten uśmiech, irytujący, jakby kpiący, który najchętniej Randolph starłby z jego warg i uświadomił mu... właściwie co? Że ma przestać, bo sam nierozumie co właśnie poczuł? Bo już go nienawidzi, chociaż jeszcze nie wie nawet, kim tak naprawdę jest i kim dla niego będzie?

   „Nie było miejsca na ciele mojego zbawcy, które byłoby bez ran. Omdlały z bólu. Sieczony rzemieniami przez rzymskich żołnierzy. To ciało pokutuje za moje grzechy ciała. Ogołocone i zranione. Ile to już razy zadawałem ciosy zbawicielowi. Rozrywane tkanki i mięśnie, ponieważ niewinny ponosi karę. Każde uderzenie sprawia, że krew mnie obmywa, uświęca, ożywia. Spójrz na mnie Jezu, abym twojego ciała więcej nie biczował.”

    40 uderzeń.

    Jego szerokie dłonie są wszędzie. Na gładkiej tafli biurka, między alabastrowymi kartkami gnąc je bezlitośnie, palce sięgają na wskroś, opierając się niby przypadkiem na udzie; sięgając ku talii. Jakby to wszystko, to ciało, należało do niego od samego początku. Na ten moment będzie Twoją alfą i omegą. Czy tylko na ten moment?

   Te wszystkie męczące, rozkoszne, cierpiętnicze miesiące. W ukryciu, we wstydzie, w grzechu. Snujące się lata, spływające przez kark, rozchodzące się elektryzującym nienawidzeniem i miłością przez całe ciało. Zabijające wrażliwość nerwów i wybudzające ją na nowo. Spojrzenia łapane ukradkiem, między jadowitymi słowami wywracającymi wnętrzności. Wierzę, że umarłeś za moje grzechy i zmartwychwstałeś. Ty stałeś się przeklęty każdym przekleństwem, które powinno spaść na mnie za moje grzechy.
   Jak długo można trwać w rozedrganiu, nim chwiejna podstawa zacznie pękać. Nim zdrowy rozsądek nakaże ucieczkę. Ile dni, tygodni, miesięcy i lat trzeba przeżyć, aby podjąć ostateczną decyzję, nawet jeżeli ta będzie miażdżyła serce — ale będzie słuszna? Jedno szepnięcie. Jedno nazwisko. Jedna wiadomość. Nakajima.
    Nareszcie można uciec, zacząć żyć na nowo, bez ciepłego oddechu ogara na karku, jakby samemu był ofiarą, łowną zdobyczą. Z oficjalnym listem w dłoniach, spoglądając na pieczęć nazwiska Komendanta Policji w Fukkatsu, pod bardzo zwięzłym zaproszeniem, Varmus nie będzie się cieszył, nie poczuje całkowitej ulgi, a jedynie skurcz mięśni uświadamiający, że tym razem może mu się udać, zniknąć i żyć tak, jak powinien. ” Biorąc pod uwagę Pańskie osiągnięcia oraz wyjątkowe zaangażowanie w negocjacjach w sprawach międzynarodowych, a przede wszystkim godną podziwu skuteczność..." Nieistotne. Chociaż list jest krótki; nie jest wystarczająco krótki. Bursztynowe tęczówki szukają tylko jednego zdania, najważniejszego potwierdzenia. "(...) będziemy wdzięczni za Pańską specjalistyczną wiedzę oraz doświadczenie w tej sprawie. Proszę o zwrotną informację, w jakim terminie możemy się Pana spodziewać."

   Jutro.

   - Eliott, masz mu nic nie mówić. Nikomu.
   - Ale Ran...
   - Nikomu ani słowa.

   - Rannie...

   Zajęło mu to tylko kilka dni. W jego arogancji dało się wyczuć, że zwlekał specjalnie — mógł przylecieć od razu, Ran o tym wiedział. Podskórnie czuł, że ten, przed którym uciekał, o jego ucieczce dowiedział się jako pierwszy. Ponownie, jak lata wcześniej, długopis uwiera między palcami, wbijając się niby kolce róży we wrażliwą skórę, zakorzeniając ból w kościach. Nie jest w stanie postawić kolejnego znaku, wyrysować kolejnej kreski, skupić się nad zaznaczaniem prostym kółkiem budynku, z którego wczoraj ewakuowano ludzi, w trakcie akcji kryzysowej z niestabilnym narkomanem w roli głównej; grożącym zabiciem siebie i siedemnastoletniej dziewczyny, którą przetrzymywał w mieszkaniu. Podobno ją kochał, tak twierdziła — nawet wtedy, kiedy dociskał lufę pistoletu do jej skroni. I oddech nagle staje się cięższy, bo przez świadomość przedziera się jasna myśl, że on również tam był. Odwlekał ich spotkanie w pracy, ale był obecny wszędzie poza nią, nie wychodząc z cienia; przyglądał się uważnie. Czy to prawda, czy może już paranoja, że dostrzegł wtedy jego sylwetkę w tłumie gapiów, kiedy sam kucał na parapecie okna, na szóstym piętrze jednopłytowca ze śliskimi kafelkami przy framugach okiennic. Czy to właśnie przez to krótkie spojrzenie w dół, tnąc bursztynami zbiorowisko na części, aby wydzielić z niego Serga, mężczyzna z głuchym łoskotem bezwładnego ciała i dziurą postrzałową w czaszce wypuścił z ramion swoją zakładniczkę. Nie zabił jej. Może więc faktycznie ją kochał. Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci.

   Od tamtego dnia wszystko zaczyna toczyć się zbyt szybko. Kalendarz w warsztacie, w którym zostawia samochód na noworoczny przegląd, wisi z pierwszą kartką na rok 2036. Po raz kolejny mocne postanowienie rzucenia palenia, jak co roku rozstawanie się z paczką papierosów na trzy góra cztery dni. Gorliwy rachunek sumienia i świadomość, że większość grzechów nigdy nie zostanie mu przebaczona.

   - Nigdzie nie jedziesz.
   - Jestem już prawie na miejscu, Serg.

   Nie jesteś detektywem, Varmus. Odpuść.

    - Hideyo, wiesz ile w środku jest osób?
    - Jeden podejrzany i prawdopodobnie trzy zakładniczki.
    - Tylko trzy?
    - Tylko?

    Ty, Panie Jezu, jesteś twórcą wszelkiego porządku w duszy i w świecie. Ty ze świętym gniewem czyniłeś porządek w świątyni Twego Ojca.

    Sól wgryzająca się w blachę kutra jest taka sama jak ta, którą poznała Mao Xifeng. Martwa cisza portu, gęsta ciemność i biały śnieg jeszcze nieodbijający błękitu i czerwieni policyjnych świateł. Pierwsze strzały oddawane są w desperacji, na oślep, byleby drasnąć blachę samochodu i odstraszyć. A więc jest bezsilny i nie wie, co robi. Czy na pewno? 

    - Ran, jeden oddział już jedz...
    - Zamknij się, Hideyo i daj mi pracować.

    Ty pochwaliłeś tych, którzy są uzbrojeni w wiarę, męstwo i zawsze czuwają.

   Ciało działa instynktownie. Umysł, chociaż zachodzi mgłą, nigdy nie podejmował tak szybko decyzji; nigdy z taką precyzją i konsekwencją nie decydował o tym, gdzie ustawi się stopa, jak daleko sięgnie dłoń. Szarpnięcie i ponowny kontakt z betonem wgryza się w świadomość z opóźnieniem. Zapach rozgrzanej skóry i cedru, silne ramię, które go łapie nie są obce. Są czułe, ale gwałtowne. Przez rozszarpaną pamięć przedziera się jedynie dziewczęcy wrzask. Seria wystrzałów z karabinu, gorący podmuch i łzy, które ściekają po policzkach, chociaż oczy jeszcze dokładnie nie wiedzą dlaczego. Nie widzą nic poza pożogą i kłębami ciemnego dymu. Nie widzą nic, poza ciałem pożeranym przez czarną wodę.


    - To była podpucha.

    - Zasadzka.

    - To nie on miał zginąć.

   - Słyszałeś już, że Hideyo...
   - Szczur, nie Hideyo, szczur.
   - Tak, Varmus narobił sobie wrogów, a dodatkowo...
   - Cicho, idzie.