Od zawsze wszystkiego uczyła się sama.
Rodzice lub wynajęta opiekunka zamykali ją w pokoju od zewnętrznej strony na całe dnie (nie licząc czasu, który spędzała w szkole) – to był ich sposób na zapewnienie kilkuletniemu (później również kilkunastoletniemu) dziecku bezpieczeństwa podczas ich ciągłych nieobecności. Pracowali naprawdę dużo, ale w każdej chwili mogli spełnić każdą materialną zachciankę córki. Podczas całodniowych, samotnych schadzek w swoim własnym pokoju nie brakowało jej niczego – na białym stoliku zawsze stały napoje i zdrowe przekąski, biblioteczka była wypchana książkami po same brzegi, a na ścianie wisiała zielona tablica, taka sama jakiej używało się w szkołach.
Doskonale pamiętała słowa rodziców – mądry człowiek się nie nudzi. Nie wiedzieć czemu bardzo wzięła je sobie do serca i robiła wszystko, by zawsze zajmować się czymś produktywnym. Sczytała wszystkie mądre książki, które podsuwano jej pod nos (nawet jeśli nie w pełni rozumiała wszystko co było w nich napisane), nauczyła się składać origami, aż w końcu sięgnęła również po gitarę, na której potrafiła zagrać kilka prostych utworów. Odnajdowała się w samotni, na którą została skazana przez własną rodzinę. Nic dziwnego, że nikt nie zwrócił uwagi, gdy pierwszy raz zemdlała, uderzając głową o kant biurka.

Obudziła się w swoim łóżku – powitało ją kilka ciemnych sylwetek częściowo przysłaniających jasne, sztuczne światło wiszącej nad głową lampy. Rodzice wszystko zbagatelizowali, uznając, że chwilowe osłabienie i utrata przytomności wynikało tylko i wyłącznie z przepracowania oraz zmęczenia organizmu, bo przecież ich kochana córeczka tak dzielnie uczyła się w domowym zaciszu, by w przyszłości móc bezproblemowa podążać śladami swoich najbliższych. A poprzeczkę miała zarzuconą wysoko – ojciec znany, szanowany chirurg, a matka sędzina. Ale tego dnia trochę się nad nią zlitowali – mogła swobodnie wyjść z pokoju i obejrzeć z nimi film, a na noc zaprosiła koleżanki ze szkoły (co okazało się kompletną klapą, bo nie potrafiła im nawet zorganizować fajnego zajęcia, ale to już zupełnie inna historia).

Na dniach wróciła do swojej ciemni. Podłamana własnym upośledzeniem w kontaktach z rówieśnikami, przejęta stanem swojego zdrowia i całkiem samotna w tym wszystkim. Robiła to, co wychodziło jej najlepiej – wciskała nos w kolejne książki, rozwiązując na boku zadania dodatkowe i kończąc poboczne projekty dla chętnych. Z czasem zaczęła mówić sama do siebie, na głos – ktoś podsłuchujący ją zza drzwi mógłby odnieść wrażenie, że rozmawia z drugą osobą, bo specjalnie zmieniała głosy, udając, że obok jest druga osoba, która rozumie jej położenie. Dopiero po jakimś czasie wpadła na pomysł, że może warto spróbować znaleźć jakąś inną duszę w internecie. Czym prędzej skorzystała z pierwszego, lepszego czatu internetowego. Już po kilkunastu minutach udało nawiązać się jej kontakt z osobą, która wykazywała zainteresowanie rozmową (której nie potrafiła poprawnie prowadzić) i dawała jej wystarczająco dużo uwagi.

Pewnego poranka telefon wypadł jej z rąk. Strąciła z biurka kilka rzeczy, szukając szkicownik. Migreny, które miewała od czasu do czasu nasiliły się i tego dnia były naprawdę nieznośne. Nie poszła do szkoły – nikt nawet nie zauważył. Dopiero pokojówka chcąca założyć nowy komplet pościeli nakryła ją w pokoju o zbyt wczesnej godzinie – z łatwością okłamała ją, że skończyła zajęcia wcześniej, bo nauczyciel zachorował. O dziwo łyknęła to kłamstwo.
Czuła, że jej stan gwałtownie się pogarsza. Gdy wstała z łóżka świat jej zawirował. Otworzyła drzwi (to był czas, w którym miała już trochę więcej swobody i nie była zamykana na klucz), opierając się o drewnianą framugę. Chciała wyjść do łazienki, ale chwilowo przyćmiony umysł wypełniała luka, zupełnie jakby zapomniała w którą stronę jest pomieszczenie, którego szuka. Ciemność przykryła jej oczy. Opadła na zimną posadzkę.

Tym razem przebudziła się w szpitalu – charakterystyczny zapach, białe ściany i sufit ze sztuczną lampą na to wskazywały. Nie mogła wygodnie ułożyć ciała na metalowym, wąskim łóżku. Bolała ją głowa. Rodziców nie było, jak zwykle. Na krześle siedziała jednak jej opiekunka (choć teraz trafniej było ją określić mianem gosposi). Wkrótce pojawił się lekarz, który po serii wcześniej zleconych badań przedstawił swoją diagnozę - choroba Wilsona.
W pierwszej chwili i tak nie wiedzieli co o tym sądzić...


Powoli przyzwyczaiła się do życia z chorobą – początkowo nic jej nie dawało szczęścia, zobojętniała, jakby zupełnie pogodziła się ze swoim losem. A przecież nic nie było przesądzone. Całe szczęście, że głównym punktem zapalnym schorzenia nie była wątroba, bo mogłoby być już dla niej za późno. Szczęście w nieszczęściu...
Przyzwyczajała się również do życia w społeczeństwie, od którego wcześniej została odcięta. Nowe kontaktu, sytuacje, które nigdy wcześniej się jej nie przytrafiły i stałe konfrontacje z rodzicami, który powoli zaczęli rozumieć, że w wychowaniu dziecka gdzieś popełnili błąd. Ale przynajmniej zaczęli dawać jej więcej swobody i bardziej martwić się o jej stan. Szkoda, że musiało dojść prawie do tragedii.