Wyraz powagi i dumy odbijał się w jej szczupłej twarzy, oprószonej krwią niczym śniegiem w pierwsze grudniowe wieczory. W dłoni narzędzie zbrodni, usta zaś wykrzywione w bolesnym uśmiechu. Ciszę przeszywa zaledwie jeden dźwięk.
Kap, kap, kap.



Na scenie pojawia się jednak tylko jedna osoba. Z ciałem ledwo okrytym cienkim materiałem, cekinami rozpraszającym światło reflektorów. Głowa opuszczona jest nisko, podrywa się z pierwszym rytmem granego w tle utworu. Wszyscy, poza nią, wyraźnie zdziwieni są brakiem drugiej jej połowy, lecz występ musi trwać dalej. Muzyka wypełnia klub, hipnotyzuje śpiew, pewne siebie ruchy, do tego stopnia, że nieobecna tuż obok siostra odchodzi w niepamięć.
Nie jest mi potrzebna. Mogę to robić sama.


Całe życie, nierozłączone. Niektórzy śmiali się, że bliźniaczki - bo choć wyglądem wcale niepodobne, serca ich zawsze biły jednym rytmem. Akira jest młodsza - mniej też przy tym doceniana, zawsze schowana w cieniu starszej, lepszej, piękniejszej, utalentowanej siostry. Ruchy jednej odbijały poczynania drugiej, od najmłodszych lat razem pchane na tańce, na wspólne występy, ale to było za mało. Bo choć zabierała jej praktycznie wszystko, musiała dopełnić przepowiedni i pozbawić Akirę czegokolwiek, co w jakikolwiek sposób mogło ją uszczęśliwić.


Wyniki na studiach nie miały znaczenia. To jedyne, co było jej - co wychodziło perfekcyjnie, a mimo to, i tak nie wystarczało. Rodzina zdawała się tym kompletnie nie przejmować. Tytuł magistra, do którego dążyła, również. Na odebraniu dyplomu nie zjawił się nikt. Tak jak na recitalach. Solo występach. Na pogrzebie.





Nie ma pewności w którym momencie metalowy szpikulec przeszył brzuch. Nie wie też, co dokładnie stało się później, gdzie zniknęła ona, dlaczego ciało, drżące jeszcze ostatkiem spiętych mięśni leży w kącie, a ona nerwowo próbuje domyć dłonie, choć te spowite były przed chwilą w satynowe rękawiczki. Szoruje je do czerwoności, aż krew jej własna zmieszana jest z tą ofiary, tym, co skapnęło do łokci, co obtarła z twarzy. Pozbywa się zakrwawionych ubrań, gdy nerwowym ruchem wybiera na komórce odpowiedni numer.


Odkłada telefon na bok, z twarzy spływa spanikowany wyraz, oczy ciemnieją, gdy spojrzenie wbite jest w twarz mężczyzny. Gdyby mogła, splunęłaby jeszcze, choć wie, z czym się to wiąże. Nie będzie ryzykować.




Winna, niewinna, winna, niewinna, winnna, niewinna… winna?


Nie dane było już tego nikomu stwierdzić. Strony były podzielone, słowo przeciwko słowu. Fakty, które przywoływała siostra i pięknie tkane kłamstwa, jak spod palców najzdolniejszej szwaczki, spojrzenie mamiące, tak zmartwione, przerażone, skruszone. Jak mogłaby zabić mężczyznę, którego darzyła tak wielkim uczuciem? Kochali się, szukali razem mieszkania, planowali przyszłość, spędzali razem prawie każdą chwilę. Skurwysyn.
Jego śmierć nie była wynikiem zazdrości o niego jako takiego. Mógłby być kimkolwiek innym, sam fakt, że upatrzony został również przez siostrę zrobił z niego ofiarę. Jeśli Akira nie będzie go mieć, to ona tym bardziej. Bo ten jeden raz chciała coś w końcu odebrać jej. Zawłaszczyć to, czego chciała. Zranić, dosadniej niż zraniłaby ją śmierć.






Pewnych kwestii nie da załatwić się polubownie. Sprawiedliwości nie wymierzy prawo, bo najsprawiedliwsza jest własna dłoń, ocena, decyzja. To one są najczystszą prawdą, nie przejmuje ich kontekst, spisane zasady. Broń nie chybi, trafi tam, gdzie wycelowano. Ciało padnie, bezwiednie, zgięte w niemym, agonalnym jęku, bólu nieporównywalnym do niczego innego. Bólu przegranej. Bólu bycia gorszą. Słabszą. Mniej przebiegłą.







.