Podobno miał we krwi zagraniczne geny. Tak przynajmniej tłumaczono kolor źrenic, które śledziły rzeczywistość przez pryzmat jadeitowej zieleni. Wychowanie jakie otrzymał, było surowe, z cudzej perspektywy - patologicznie wręcz - co dziwnym być nie musiało w perspektywie wojskowego ojca i zdominowanej nie tylko mężem, ale i życiem pani domu - matki, która często zapijała żal alkoholem.
Shogo bardzo szybko nauczył się być samodzielnym. Pomiędzy wystarczająco brutalną musztrą ojca, a próbą ochrony nieco starszej siostry przed agresywnymi zapędami rodziców, znajdował swój własny sposób na radzenie sobie z nieprzychylną rzeczywistością. I to poza domem czuł się lepiej, bardzo szybko (szybciej niż przewidywało prawo) odkrywając przyjemność, jaką podsuwała mu jazda - samochodowa, motocyklowa, a z czasem - wdrapując się na wyżyny umiejętności prowadzenia pojazdów, co szybko zostało dostrzeżone w wojsku, do którego posłał go ojciec. Nikt nie miał nic do gadania, ale Shogo przyjął ten fakt, jako szansę wyrwania się spod władzy despoty, być może żałując tylko, że zostawił na pastwę matkę i siostrę. Ciężko było go jednak zatrzymać w miejscu, tak przestrzenie jak relacyjnie, trzymając przy sobie ledwie mikro grono osób, z którymi utrzymywał stały kontakt.
Karierę wojskową zdobywał w słusznym tempie, wykorzystując i talent do znajomości i szybkiej nauki prowadzenia wszelkiej maści pojazdów. Ostatecznie, lądując na pozycji pilota, co otwierało mu szersze możliwości na przyszłość. I zagraniczne znajomości. W ten sposób, poznał też żonę i pierwszą kobietę, która była w stanie zatrzymać go przy sobie na dłużej niż miesiąc. Jasnowłosa, także pilotka, o różnie jasnych oczach i figurze lalki i charakterem złośliwej kocicy - przyciągała niejedno męskie spojrzenie i uwagę, ale zwycięsko to on stanął u jej boku. W perspektywie wspomnień, związek nie jawił się sielanką, a ciągłą - walką. A mimo to, trwali ze sobą dobre kilka lat, nim - wszystko trafił szlag.
W wojsku - jak w wojsku. łatwo było o wrogów, szczególnie, gdy pracowało się z ludźmi na wysokim szczeblu. Shogo przyzwyczaił się do perspektywy wieszczonego niebezpieczeństwo i w jakiś sposób, jednocześnie sprzyjało mu to i napędzało do działania.
Seria wypadków, które miały miejsce jedna po drugiej, dawały do myślenia. Uszkodzone przejściówki, urwane wiadomości i przede wszystkim, pogłębiające się milczenie żony, uwieńczone jednym paskudnym wieczorem, podczas którego Tomomi całkowicie stracił na sobą kontrolę. Mieszkanie, które do niego należało, pozostawało w całkowitej ruinie. I chociaż rozumiał, ze przynajmniej część była efektem walki, druga, służyła zatarciu i zmieszaniu śladów. Jasnowłose truchło, które znalazł ubłocone krwią, w niewielkim stopniu przypominało kobietę, którą znał i przecież - pokrętnie kochał. Furia zakończyła się ciężkim uderzeniem w głowę, miesięczną śpiączką i wpadem jednostek policyjnych, o których dowiedział się już po przebudzeniu w szpitalu. Czuł wtedy paskudną, nieuchwytną świadomość, że śnił dziwny, pełen szeptów, przeraźliwego bólu i wrzasków sen, nie mogąc dojść do tego, co właściwie się wydarzyło i dlaczego, jego pilotażowe zdolności - dosłownie wyparowały, pozostawiając ciężki do zignorowania ból głowy i mdłości na samą myśl i próbie przypomnienia sobie źródeł.
Był uparty w poszukiwaniach, a dobre rady i nieprzyjemne wiadomości, ignorował z jeszcze większą bezczelności, prawdopodobnie ostatecznie prowokując i pieczętując swój własny los.
Pierwszy, zdecydowanie celny strzał otrzymał prowadząc auto. Skąd i jak - nie miał pojęcia. Drugi, równie wprawny, przywitał bez zaskoczenia. Pocisk przeszedł na wylot, przebijając maszynę i wywołując całkiem spektakularne zwarcie w tuningowanym aucie zwarcie. I chociaż bezpośrednią przyczyną jego gwałtownej śmierci były postrzały, porażenie doprawiło całości, a jego ciało wylądowało wraz z autem w rowie.
Jakież było jego zdziwienie i wściekłość, gdy okazało się, że jego nie-życie wcale nie kończyło się bezdenną pustką i ciszą. Przeciwnie. Wypełnione było niekończonym szeptem i przerażającą wręcz pewnością, że był obserwowany z każdej strony. I wcale nie chodziło o ludzi, a o istoty, w które - kiedyś nie wierzył. On - pozostawał z chaosem piekielnie bolesnych i wywołujących gniew - uczuć. Tych, które władały nim za życia, a które krył pod maską sarkastycznej spokojności.
Zemsta. To ona pulsowała przez całe ciało, napędzała gniew i pewność, że nie poprzestanie, dopóki nie dotrze do prawdy. Tej w podwójnym wydaniu, wyznaczając też palącą konieczność znalezienia sobie medium, które mu to umożliwi.