Parna, letnia noc zabiera powietrze, wpaja go w trzewia i tam też mości się na bezdechu, kiedy z ust ulatuje ostatnie, głębsze tchnienie. Na moment świat zatrzymuje się, kiedy jego zaszłe procentami oczy lądują na wyzbytej większych emocji twarzy. Zabawne, jak pożądanie, tak prosta a zarazem śmiercionośna siła, potrafi z człowieka wykrztusić ostatnie ludzkie odruchy. Chwyta jego podbródek, wpierw delikatnie, by zaraz opuszkami zarysować żuchwę, wpełznąć za ucho, tam musnąć płatek w przyjemnej teatralności. Gra, która sugerować ma jakiekolwiek między nimi uczucie. Inne, niż pełznące po podbrzuszu pragnienie, które już teraz poruszyłoby biodrami w ruch chłopięcych sapnięć i jęków. Keita uśmiecha się, ale jest to uśmiech skroplony diabelską nutą; bardzo prostą, bo wygładzoną do niczym nieskrępowanych, pierwotnych ruchów ciała. Dłoń w geście wciąż delikatnym zmienia położenie i sięga jego potylicy, na której zakleszcza się, pomiędzy palce łapie długie, przepocone temperaturą, tańcem, ale i samą nocą włosy. Przez czaszkę myśl jak igła, delikatne nakłucie, przebija się, by wybić wyobrażeniami ciut w przyszłość, gdy te kosmyki chwyci w gwałtowniejszym porywie, pociągnie ku sobie, gdy zęby chciwe jak u zwierzęcia nagryzą chłopięcą skórę. Hayami. Imię, które rozmaże się może nie jutro, ale za parę miesięcy. Z pewnością w dniu, w którym utraci życie a zyska nowe. Hime. Dziwne, że jeszcze pamięta jego nazwisko. Może to za sprawą wymienionych nicków w socjalach, które też porzuci, pochłoną je grudniowe śniegi. Ale to jeszcze nie teraz, bo latem 2035 roku wciąż jest zwykłym mężczyzną o zwykłych zachciankach, który przestrach widzi jedynie w duchach przeszłości. Nie tych za cienką granicą świata realnego.
Uśmiech ciągnie kąciki, podnosi policzki, ale w dziwnym zawieszeniu opuszcza powieki na połowę bezwstydnego spojrzenia, gdy ciało bezwiednie wygina się ku jego dłoniom; jak wężom pozwala im wpełznąć na wysokość bioder, musnąć pachwin, ale to wszystko zdaje się być zbyt delikatnym na otumanione alkoholem ciało. Parska ni to rozbawiony, ni z doroślejszą pobłażliwością. Palce jak szpony zacieśniają się na tamtego włosach i podnoszą jego twarz do góry. Do uśmiechu, który nagle niknie, rozpływa się w rozdrażnieniu, jakby chłopak szarpnął nie te struny. A może to gra, do której Keita postanowił dołączyć, gdy chłopięce kolana przy obuchowym stęknięciu runęły na twarde podłoże. Niebieskie oczy mają w sobie buńczuczność, którą chciałby zgładzić bądź połknąć, wziąć dla siebie a z niego wypruć ostatnie oznaki zuchwałości. Bo te mierzią w dziwnym, bo łączącym podniecenie i złość uczuciu.
— Przestań być niesubordynowanym szczeniakiem — mówi cicho, wolno, jak powietrze, które gorące i ciężkie wpływa do pomieszczenia, osiada na rozjebanej kanapie. Porusza się raz, wciąż w dziwnym zawieszeniu, jakby mięśnie miał na granicy zmiażdżenia trzymanej czaski a wyswobodzenia drugiego ciała. — I w takim razie bierz się do roboty.
Brutalność Nanashi, wtedy, gdy świat malował się w barwach surowszych, przypominała gazetowe, codziennie bestialstwo. Miejsce, w którym nie poświęcał chwili na budowanie relacji. Jak teraz, kiedy zirytowanie pojawiwszy się znikąd — tak naprawdę z alkoholu — pozwoliło słowom przegrupować się i wkroczyć na linię przemocy. Już wtedy działał dla Kyōken, czego sytuacja z brunetem jest całkowitą odwrotnością. Dla równowagi, powiedziałby; wytłumaczył nagłe bestialstwa jak to, gdy po słowach na kalkę przelanych z drugorzędnych filmów porno, twarz chłopaka wcisnął prostopadle do swojego krocza, by drugą ręką rozpiąć metalową klamrę paska. Ta opasana ciężkim oddechem z powierzchnią nań skroplonych pragnień poluźniła ucisk w biodrach, pozwoliła palcom rozpiąć guzik i przy metalicznym dźwięku, za szybkim do powolnego zdaje się tykania elektronicznego zegarka, rozpiąć zamek błyskawiczny.
Z ust ulatuje ponaglające cmoknięcie, gdy biały materiał bokserek wysuwa się znad linii czarnych dżinsów; gdy dłoń wciąż zakleszczająca się na włosach chłopca ciągnie go bliżej. Na tyle, by usta sięgnęły skromnego wciąż wybrzuszenia, by dopiero zwilżone wargi, mokry język najpierw kładziony na bawełnie pozwolił mu drgnąć pod wciąż skromnym, za skromnym dotykiem. Kręci głową, spojrzeniem jak mieczem tnąc zgrabny, opadający do jego krocza nos, łapiąc ostatnie krople spojrzenia niebieskich źrenic, gdy szczękę mimowolnie zaciska, mięśniom pozwalając zarysować się mocniej. Szczególnie teraz, gdy w kontraście ciemność nocy i ciepłe światło jednej, nikłej żarówki.
— Dalej poradzisz sobie sam czy mam ci pomóc? — pyta z nikłym ponagleniem, nieświadomie rozluźniając ucisk na szarpniętych włosach, bo ciało, w przeciwieństwie do upojonych myśli, czuje, gdy zadaje drugiemu niepotrzebną krzywdę. Delikatnym więc muśnięciem chłopięcej skroni przeprasza. Ale jego głowa przebywa obecnie w innych sferach; tych utytłanych niepoprawnością, pośpiechem, wyuzdanym z ogłady temperamentem. Palce wolnej dłoni sięgają pod materiał bielizny, by zaraz wciąż wstrzymywane podniecenie ułożyć na dolnej wardze Hime. Przy niepełnym wzwodzie chce go poczuć bardziej, mocniej, stwardzieć przy ciepłym oddechu i języku śledzącym kształt prącia. Całości towarzyszy wyczekujące, wstrzymywane westchnięcie.
Zadziwiające, jak bardzo zmienił się jeszcze tego samego roku.

Poddać się. Tego właśnie potrzebował, kompletnie dać ponieść emocjom i potrzebom, by te oderwać go mogły od narastającej za ścianami mieszkania rzeczywistości. Tej bolesnej, żywej, ucieczka od której zdawać się mogła niemożliwa. Między nią, a sytuacją, która rozsadzona przed nim była pewnie, chciał postawić ścianę, schować się za nią, palce wszczepić w mokrą skórę, utonąć w jej zapachu wymieszanym z wódką i tytoniem. By dwa ciała mogły się połączyć w najprostszej z potrzeb, by każda nieubłaganie następująca po sekunda tego szaleństwa mogła wyłączać kolejne bezpieczniki. Jak ten pierwszy, czujność, omamiona rosnącym bólem, któremu poddał się bez żadnej formy kontroli, gdy ten rozchodził się po skórze głowy, posłusznie odgiętej twarzy, na której szerzył się uśmiech błogi, a spojrzenie, dwie perliste tonie, zajść mogły łzami. By te mogły spłynąć po policzkach i osiąść w kącikach ust, a ciało, niesione dreszczem, wierzgnęło pod napływem słów. Szczeniak. Mógłby i w odpowiedzi zaskamleć, gdyby tylko ponownie chciał go tak nazwać. Nieważne też było to, kto go tym określeniem nazwał, nieważny było drugi byt, bo skupić chciał się jedynie na masochistycznej przyjemności, którą mógł mu przynieść. I choć, wydawać się mogło, rola jego, tak uległa i bezbronna, za zadanie oddać miała się drugiemu, usłużyć i zadowolić, tak wszystkie gesty płynące z pozycji, na którą sam się zgodził, napawały go swoistą formą ulgi. Bo to nie on musiał przejmować się wszystkim, stawał się jedynie narzędziem całego procesu i, niezależnie od tego, jak uwłaczające to było, tego właśnie chciał. Potrzebował, jak powietrza wypełniającego płuca, gęstego od wilgoci i ich wspólnych oddechów.
Głowa jego, jak pusta przestrzeń dzwona, odbija jedynie dobiegające dźwięki. Nie protestuje też, z twarzą tuż przy kroczu, gdy policzkiem gładzi materiał bielizny, a rzęsy opadają nad wpół otwarte oczy. Palce, nadal osadzone przy biodrach, zaciska mocniej, lecz w żadnej formie protestu, trzyma się ich tak, jak resztkami siły próbował łapać się własnej świadomości, zamglonej alkoholem, coraz to bardziej nieuchwytnej. Ciepłym oddechem obejmuje przyrodzenie, skrytym jeszcze, napawa się napięciem grzejącym własne podbrzusze, tą cienką granicą i niedomówieniem, które jeszcze między nimi wisiało. Darzy go wrażliwością, bo nie chce tej linii przerwać przedwcześnie, końcem języka znacząc materiał, końcem palców zsuwając spodnie niżej, tak, by nie przeszkadzały. Na krótkie muśnięcie nie reaguje, bo nie jest mu teraz potrzebne. Skupiony jest na czym innym, przejęty wizją przyszłości i momentem, w którym sam dostanie to, czego pragnie najmocniej.
— Poradzę — przytakuje krótkim westchnięciem, gdy spojrzenie znów, na zaledwie chwilę, spogląda wyżej, na twarz mężczyzny, gdy jego własna spowita jest w uśmiechu który, choć usilnie próbuje, nie jest w stanie sięgnąć oczu. To rozpalone są innymi emocjami, tymi najszczerszymi i najmocniejszymi, ukrócone, gdy znów twarz opada niżej. Nie jest pewien, czy gdyby odmówił, tak łatwo by uciekł, jednakże, nie próbuje. Grzecznie rozsuwa usta, język wysuwa dalej, przyjmuje ciepło skóry z wdzięcznością, którą planuje odwzajemnić, gdy nos przysuwa się do brzucha i zostaje tam na kilka chwil. Ruchy z początku ma powolne, gdy z dokładnością bada koniuszkiem języka teksturę, pozwalając, by z każdą chwilą napięcie rosło. Wyczekuje tego, stara się, by miejsca w ustach było coraz mniej, by w końcu móc złapać podstawę w dłonie i na kilka chwil ich ruchem zająć mężczyznę, usta przenosząc wyżej, by kolejne mokre ślady zostawić na brzuchu czy wyżej jeszcze, na sutku. Zaczepia o niego zębami, z jedną dłonią na kroczu, drugą przytrzymując koszulkę, ciepłymi westchnięciami owiewając wilgotną skórę.
— Poczekaj chwilę —
Zbiera się w końcu w sobie, na tyle, by unieść się z podłogi i pozycję swoją zmienić na jego kolana, tak, by nogi jego własne znów mogły objąć biodra. Nie chciał tego jeszcze kończyć, doprowadzić go do orgazmu, gdy sam nie dostał nawet zalążka tego, co miejsce jeszcze mieć mogło. Potrzebował jego dłoni na sobie, by zostawił bolesne ślady, posiadł go tak samo mocno, jak ten mocno chciał się temu oddać. Po drodze gdzieś zgubił już ubrania, odrzucił je na bok, zostając zaledwie w samych bokserkach, których czarny materiał odcinał się od jasnych bioder skąpanych w wielokolorowych wzorach. Chciał kolejnych pocałunków, które brał bez opamiętania, cichych westchnięć, bycia jeszcze bliżej. Wrócił dłonią niżej, ujmując w palce przyrodzenie, z ruchem rytmicznym, choć powolnym. Na tyle, by napięcie utrzymało się, lecz nie zakończyło za szybko. Gorąc, który trzymał go za biodra był nie do zniesienia, nie pozwalał już myśleć logicznie. Oddech zrobił się jeszcze cięższy, gdy skulony, z ustami przy szyi wyszeptał cichą prośbę:
— Dotknij mnie, proszę. Bo nie wytrzymam.