Piętrowy budynek z równie osmolonymi ścianami, jak te które posiadają sąsiadujące mu odrapane magazyny i kontenery ułożone niczym w tetrisie; wtapia się w szarą betonową płytę krajobrazu pracownia Isayamy. Nieoznakowana, jednak pod pilnym okiem kamery, która z ukrycia rejestruje ruch przed ciężkimi metalowymi drzwiami, do których prowadzi wąska boczna uliczka. Chociaż prostokąt zdaje się z zewnątrz przypominać klaustrofobiczną klitkę, po wejściu do środka... odnosi się praktycznie identyczne wrażenie. Przestrzeń parteru została całkowicie zaanektowana przez metalowe pojemniki i skrzynie, na których stosem ułożone są mniejsze, plastikowe i kartonowe pakunki; dumnie prezentując się z czerwonym ostrzeżeniem o wysokiej łatwopalności ich zawartości. Mnogość kabli wije się na podłodze na podobieństwo węży, które raz po raz spychane są pod ścianę, jakby właściciel próbował jeszcze stwarzać pozory przestrzegania zasad BHP. Jednakże pomimo panującego chaosu, wszystko zdaje się usystematyzowane i sensowne w swoim nieładzie. Na piętro budynku prowadzą szerokie betonowe schody, zapraszając gości w wąskie gardło korytarza, wzdłuż którego ustawiona została mikro prowizoryczna kuchnia, również zastawiona kolejnymi narzędziami i podejrzanymi paczkami. Może uboga, ale spełniająca wszystkie swoje funkcje i założenia. Tuż po prawej stronie, za masywnymi drzwiami, odnaleźć można niewielki pokój wraz z oddzielną łazienką. Sypialnia, bo na to wszystko wskazuje, utrzymana jest w skrajnym minimalizmie. Średniej wielkości łóżko wepchnięte w kąt, tuż pod wysoko usadzonym wąskim oknem. Kilka metalowych szaf; niektóre zamknięte na kłódki. Metalowy blat pod jedną ze ścian z ustawionymi ekranami odbierającymi obraz z zewnętrznej kamery oraz dwóch, które dodatkowo monitorują ruch w pracowni. Tak jak i cały budynek, tak i łazienka z ciasnym prysznicem nie ujmuje luksusem. Chociaż utrzymana w wysokiej sterylności, zdawać by się mogło, że nawet skrajnej śmierdząc na okrągło chlorem, sprawia wrażenie absolutnie ponurej.