K r z y k.
  Towarzyszył mu od zawsze, od pierwszych chaotycznych sekund, w których walczył o życie, nabierając, gwałtownie i boleśnie, powietrze w kruche płuca.
Krzyczał, wyrwany z ciepłego, bezpiecznego miejsca, po raz pierwszy czując chłód powietrza, smagający bezlitośnie jego rozgrzane, drobne, drżące ciało. Nie zdawał sobie sprawy z ciszy, która próbowała go otulić, bo w uszach dźwięczał mu tylko jego własny, zniekształcony głos.
Na próżno szukał troskliwych ramion matki, która nigdy przedtem, ani potem, go nie chciała.
Matki zbyt próżnej, zbyt chciwej, zbyt c h o r e j, by mogła go pokochać.

  Przytul mnie 一 błagał chłopczyk, ciągnąć matkę za spódnicę. Czasami stał w niewielkiej, brudnej kuchni, mając na sobie jedynie za dużą koszulkę, sięgającą kolan. Czasami w salonie, przy zniszczonej, dwuosobowej kanapie. Czasami w łazience, w której z roku na rok pękało coraz więcej poszarzałych płytek. Kobieta cmokała niezadowolona, wręcz karcąco i wyrywała mu skrawek materiału z drobnych dłoni tak gwałtownie, że Kaoru tracił równowagę i upadał. Kiedy jego wychudzonym ciałem wstrząsał szloch, kobieta patrzyła na niego wzrokiem, z którego emanował jedynie chłód, poprawiała niedbale upięte w kok włosy i odchodziła bez słowa, by przygotować się do pracy. Zarabiała grosze, sprzedając ciało w wąskich, zaśmieconych uliczkach zapomnianego przez Boga miasta.
Chłopczyk tylko raz zapytał o swojego ojca i do dziś pamiętał siarczysty policzek, który wymierzyła mu kobieta.

    Samotne noce były jego wybawieniem.

  Cisza, wkradająca się w zakamarki jego umysłu, ciemność, która pozwalała mu widzieć. Gruby koc, którym owijał się, zwinięty w kłębek na postrzępionym materacu dawał mu ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Wyglądał przez niewielkie okno na ciemne niebo, które czasami zasnute było gwiazdami. Uważał je za piękne, za klejnoty, świecące jasno tylko dla niego. Bywało, że marzenia przeplatały się z rzeczywistością, przerywane przez niespokojny sen, który przechodził niezauważony i odchodził gwałtownie, szarpiąc jego delikatnym umysłem. Gdy otwierał szeroko oczy, znowu patrzył w niebo, do którego wyciągał dłoń, prosząc, by mógł ku niemu ulecieć.

    Samotne noce były jego przekleństwem.

  Odliczał czas okruchami czerstwego chleba, łzami, płynącymi po jego bladych policzkach i uderzeniami własnego serca. Chłodne powietrze napływało przez szpary w drzwiach i nieszczelne okna, opadając na odkryty nos i ciężkie powieki. Wkradało się przy każdym oddechu w jego płuca, razem z koszmarami, które nawiedzały go, gdy tylko opadał z sił w walce z sennością. Dręczyły jego dziecięcy umysł, podsycały strach przed samotnością i ciemnością, w której kryły się potwory.

  Ostatni raz widział matkę w wieku dziesięciu lat, gdy odebrała białą kopertę, wypchaną pieniędzmi i wyszła z dużego budynku, przy jednej z małych, zaśmieconych ulic, śmierdzących moczem i papierosowym dymem. Nawet się nie obejrzała, a stukot jej obcasów, uderzających miarowo i głośno o posadzkę, często potem prześladował go we wspomnieniach.
  Wysoka, tęga kobieta, z eleganckim, srebrnym uchwytem między wargami, z którego wystawał zapalony papieros, pochyliła się nad nim z paskudnym uśmiechem i zaciągnęła dymem, którym dmuchnęła mu prosto w twarz. Tuż nad górną wargą, po prawej, posiadała spory pieprzyk, a jej mocne, ale tanie, perfumy zmieszały się z dymem, wywołując lekkie mdłości.
  一 Piękny z ciebie chłopczyk 一 zaświergotała cienkim głosem, wyraźnie zachwycona, zaciskając tłuste paluchy na jego drobnym ramieniu. 一 Twoja głupia matka nie wzięła nawet połowy tego, co jesteś wart. Od tej pory pracujesz dla mnie, zrozumiano? Póki nie zaczniesz zarabiać prawdziwych pieniędzy, twój dług będzie rósł. Daję ci dach nad głową i jedzenie, a ty odpłacasz się utrzymywanie porządku i pracą w kuchni一 wyjaśniła, ani na moment nie odwracając od jego wystraszonej twarzy wzroku. Kolejne smugi dymu objęły, w nieprzyjemnym uścisku, jego sylwetkę i tylko ostatkiem siły powstrzymywał się przed kaszlem. 一 Na strychu powinien być wolny materac, poddasze jest całe twoje. Doceń to, nikt oprócz mnie, nie ma tutaj pokoju tylko dla siebie 一 wykrzyknęła, zbliżając się jeszcze bardziej, a kropelki jej śliny poszybowały prosto na niego, zostawiając wilgotne ślady na policzkach i nosie. Zaśmiała się skrzekliwie, a gdy Kaoru jedynie kiwnął zrezygnowany głową, wyprostowała się i zmierzyła go krytycznym spojrzeniem. 一 Uśmiechnij się, raz-dwa. Zanim mnie ręka zaswędzi 一 mruknęła, dużo mniej przyjaźnie. Chłopczyk wymusił uśmiech, a to był tylko początek tresury, którą przeszedł przez następne lata w dom publicznym Madame Akako.

  Strych okazał się graciarnią, pełną kurzu i pająków. Z dwóch okrągłych okien jedno było wybite, więc musiał zasłonić je deskami. Uprzątnął sobie nieduży kąt, w który zaciągnął gruby, ciężki materac, częściowo wyjeżdżony przez mole i pościelił go kilkoma dziurawymi kocami, które znalazł w jednym z kartonów. Posłanie ustawił tak, by móc wyglądać przez niewielkie okienko na niebo tak jak w domu rodzinnym. Na zakurzonych deskach pochyłej ściany, do której przylegał materac, narysował węglem motyle, aby towarzyszyły mu w wolnym czasie. Czasami wyobrażał je sobie żywe, kolorowe, poruszające kruchymi skrzydłami, chcąc dodać mu otuchy.

  W burdelu mieszkało dziesięć młodych dziewcząt i kucharka. Chłopiec wstawał wcześnie rano i przed szkołą oraz po powrocie, aż do późnego wieczoru, pracował, myjąc podłogi, okna, ścierając kurze, zajmując się praniem, prasowaniem i pomagając w kuchni, przy myciu naczyń. W nocy kulił się na swoim poddaszu, słuchając odgłosów, dobiegając z wielu pokoi pod nim.
  Tuż po ukończeniu gimnazjum, Madame Akako wzięła go na rozmowę i oznajmiła, że od tej pory nie dotyczy go obowiązek szkolny i jest już na tyle duży, że może przyjmować klientów tak jak jej dziewczyny. Nakazała mu mówić, że ma ukończone osiemnaście lat, gdyby ktoś w ogóle o to zapytał. To były jej jedyne wytyczne. Kaoru stał się jedynie ładną, niewinną buzią i ciałem, za które, spragnieni spełnienia swoich skandalicznych żądzy, mężczyźni płacili duże pieniądze. Byle tylko dotknąć jego delikatnej skóry, by spełnić swoje wyuzdane fantazje.
  Od tego momentu jego życie zmieniło się w niekończące się pasmo bólu i poniżenia, z którym po czasie nauczył się żyć.

  Nauczył się cieszyć drobiazgami, których większość ludzi nawet nie zauważała. Kroplami ciepłego, letniego deszczu dotykających delikatnie jego zaróżowionych policzków, spływających po jasnej skórze. Zapachem mokrej ziemi, kartek książek, którymi zaczytywał się w wolnych chwilach, świeżo parzonej kawy, perfum, mijanych na ulicy osób. Widokiem delikatnych, motylich skrzydeł, dotykiem płatków kwiatów, odgłosem muzyki, niesionej wiatrem. Nutami, które wprawiały jego ciało w nieśmiały taniec. Mruczeniem bezdomnych kociaków, które dokarmiał, o ile miał czym. Uderzeniami własnego serca, gdy widział szczere uśmiechy, kierowane w jego stronę. Odgłosem dźwięcznego śmiechu, który wydobywał się z jego gardła, bo był to dźwięk, który słyszał wyjątkowo rzadko.

  Próbował we wszystkim odnajdywać pozytywy, by nie zwariować w świecie, który pod bose stopy podkładał mu ciernie, zamiast miękkich płatków kwiatów. Iskierka życia, która kryła się zawsze w jego oczach, przywoływała nadzieję i dopóki nie gasła, dawała mu siłę, by zmierzyć się z przeciwnościami każdego kolejnego dnia. By widzieć światło w mroku, chociażby iskrę. By dostrzegać kolory, pośród wielu warstw szarości.
Śpiewał sobie do snu, nawet w najczarniejsze noce, przepełnione tylko bólem i głosami, które krzyczały w jego głowie, znęcając się, będąc urywkami traumatycznych wspomnień. Zagłuszał je, aby tylko iskierka nie zgasła.

  Krótko po jego osiemnastych urodzinach odebrano mu nawet to. Światło w jego oczach znikało, gaszone silnymi palcami, zaciskającymi się na jego szyi. Odebrano mu nadzieję. Zabrano mu życie, pozostawiając jedynie pustkę, ciemność i narastające szaleństwo.

  Szaleniec, który zamordował Kaoru miał na jego punkcie obsesję. Nad ranem, gdy wszyscy kładli się spać, zakradł się na poddasze, do jedynego miejsca, w którym chłopak czuł się chociaż trochę bezpiecznie. Zanim wydusił z niego życie, torturował godzinami, a potem do wieczora spędzał czas z ciałem, udając, że nastolatek żyje.
  K r z y k.
  Słyszał krzyk, odbijający się echem od ścian, których nie mógł dostrzec. Paląca wściekłość, która uwolniła się nagle, bez ostrzeżenia, przytrzymywała go w miejscu, w którym się znalazł. Ciemność gęstsza, niż kiedykolwiek, która tym razem nie wzbudzała w nim lęku. Ciemność była jego przyjaciółką, a krzyk sojusznikiem.

  Jakiś czas później 一 czas, który wydawał się wiecznością 一 odkrył, że znalazł się w miejscu, które daje mu wiele możliwości, chociaż również znacznie go ogranicza. Odkrył sny. Dotykał ich poczerniałymi palcami, kształtował pod swoje dyktando. W końcu miał nad czymś k o n t r o l ę. Nareszcie mógł wykorzystywać własną wyobraźnię do swoich celów. Jednym z najważniejszych była zemsta.

  Morderca Kaoru popełnił samobójstwo, prześladowany koszmarami, które trudno sobie nawet wyobrazić. Nie ujarzmiło to jednak wściekłości chłopca, nie po tym, co przeżył. Chciał sprawiedliwości, Chciał przelać na oprawców całą truciznę, którą wtłaczano latami w jego drobne ciało.
  Potrzebował czegoś więcej, niż władzy nad snami, by z ofiary stać się drapieżnikiem. Sędzią i katem.

  Odnalazł znajomą twarz, nad którą pochylił się jednej chłodnej nocy. Niebo było czyste, usiane gwiazdami, ale Inamori nie zwracał już na nie uwagi. Liczyło się tylko osiągnięcie kolejnego celu. W pewnym momencie prawie zatracił się w snach, które przeżywał razem z wybrankiem. Odzwierciedlały pragnienia medium, jego najskrytsze marzenia, które spełniał. Dawał mu spokój, pogodę ducha, ciepło, czułość, uzależniając go powoli od siebie. Wydobywał z niego uczucia, o których istnieniu nawet nie wiedział. Dotykał go, gdy był spragniony dotyku, całował, gdy pragnął jego ust i patrzył na niego. Widział go. Akceptował. Kochał.
Potem bezlitośnie mu to wszystko odebrał, wiedząc, że gdy tylko poczuje palącą tęsknotę sam go wezwie, przyrzekając wszystko, byle tylko z nim został.
  Zawarli kontrakt, a gdy tylko Kaoru odzyskał ciało, zatrudnił się w swoim zawodzie, aby koić nerwy zagubionych i spragnionych oraz kończyć żywota tych, którzy czerpią przyjemność z krzywdzenia.

I'll never be your lighthouse in the dusk
If I had my way, I'd guide you to the rocks