Prawo 32. Graj na ludzkich wyobrażeniach. Podpierał ścianę z założonymi rękami i w milczeniu przyglądał się rozgrywanemu nieopodal przedstawieniu. Był jego jedynym widzem, bo tylko on był w stanie postawić granicę pomiędzy teatrem a rzeczywistością. Przynajmniej tak twierdził, przez co wydawało mu się, że w ostatnim czasie spektakli było coraz więcej. Próbował zrozumieć, jak to robi – śledził niby to wyuczone, ale przekonujące w swojej naturalności gesty, mrużył oczy, by wyostrzyć spojrzenie i z odległości dostrzec zarysowujący się na ustach uśmiech i żałował jedynie tego, że nie słyszał, czego dotyczyła rozmowa. Było coś fascynującego w obserwowaniu tej rozluźniającej się atmosfery – momentu, w którym pierwsze wrażenie ostrożności na widok nowo poznanej osoby przemijało. Jako czujny widz wiedział, w którym momencie struna napięcia została przecięta, choć gdyby mógł, zawiązałby ją na nowo, bo za każdym razem chciał wierzyć, że ludzie nie są tacy łatwi w obsłudze; że nie wystarczy chwila rozeznania, by jednym skutecznym ruchem – tak jak tnie się właściwy kabel bomby zegarowej – bez reszty kogoś rozbroić. Jasne, bywały trudniejsze przypadki – Azuma Hanako miała być jednym z tych ciężkich przypadków, z których czasem rezygnował. Typ zimnej suki; modliszka w świecie bankietów.
  Która to była reguła? – skupiając myśli, ściągnął brwi. Lubił analizować to wszystko książkowo, bo do tej pory wierzył, że to stamtąd mężczyzna czerpał swoje umiejętności. Było to prostsze niż przyznanie, że ktoś urodził się po to, by to z niego czerpać inspirację do literatury. – Coś o unikaniu nieszczęśliwców, bo to zaraźliwe.
  Poddała się szybciej niż sądził. Szkoda. Miał co do niej duże nadzieje. Gdyby wytrzymała jeszcze kilka minut, nie traciłby na nią czasu. Dookoła było przecież całe mnóstwo osób, którym planował zawrócić w głowie. Ciekawiło go, jaki typ humoru sprawił, że chichotała w najlepsze, choć wstydliwie przysłaniała dłonią usta, jakby za wszelką cenę chciała zachować swoją bezduszną reputację. Ale to nic. On już na pewno obiecał jej, że nie powie nikomu, jakby ta obietnica faktycznie miała zagwarantować kobiecie poczucie bezpieczeństwa. Głupota. Tak sądził, ale wiedział, że to kłujące uczucie złości brało się z tego, że wcale nie był lepszy ani od niej, ani od kogokolwiek innego, kto koniec końców dawał złapać się w sieć, nie zdając sobie sprawy, że paraliżująca trucizna już od jakiegoś czasu krążyła w jego żyłach.
  Hanako nie przestała być modliszką – dała się zgnieść, jak każdy inny robak, ale wiedział, że do ostatniego momentu będzie żyła w przekonaniu, że podjęła własną i właściwą decyzję. On nie zmieni jej punktu widzenia; pozwoli jej nawet żyć z myślą, że wyświadczyła mu ogromną przysługę, gdy jego usta rozciągną się we wdzięcznym uśmiechu kogoś, kto nie poradziłby sobie bez jej pomocy. To takie oczywiste – to, że od samego początku potrzebowała poczucia wyższości. Gdy tylko dowiedział się czego chce, spełnił jej zachciankę, wręczając ją w ładnym opakowaniu. Nie musiała mówić, o czym marzy – był przekonany, że jakimś cholernym cudem przeniknął do jej głowy albo z byle gestu wyłuskał tę cenną informację. Dokonał tego, o czym marzyło dobre siedemdziesiąt procent populacji kobiet – domyślił się. I kiedy już wiedział, z lekkością noża wsuwającego się w masło, odegrał rolę niegroźnego frajera.
  Spektakl dobiegał końca. Jasnowłosy ze szczerym niezadowoleniem musiał przeprosić kobietę, bo to przecież takie naturalne, że był zajętym człowiekiem. Wszyscy dookoła byli. Pieprzeni ważniacy. Nie zamierzała go zatrzymywać, bo dobrze to rozumiała, choć chętnie spędziłaby resztę wieczoru w towarzystwie kogoś, kto karmił jej ego najlepszym na świecie deserem. Rozeszli się, a ciepły uśmiech krzywiący usta trzymał się na nich jeszcze przez chwilę. Już za moment miał zniknąć i świadomość tego sprawiła, że jego mięśnie mimowolnie spięły się w oczekiwaniu na punkt kulminacyjny – tuż przed zapadnięciem kurtyny. Nie mógł się doczekać tych jasnych tęczówek dosięgających go spojrzeniem za każdym razem, gdy wygrywał zakład. Nie mógł się doczekać, bo niezależnie ile razy przyglądał się lisowi, który wypełzał z czerni źrenic, nie potrafił znudzić się tym widokiem. Skurwysyn.