Nieszczęście. Mogło dopaść każdego w każdym momencie życia. Rodziców Sawako prześladowało ono już od dwóch tysięcy pokoleń wstecz, kiedy to jej przodkini została zdradzona i brutalnie zamordowana. Kobieta w dniu swojej śmierci została Onryo, która terroryzowała okolice oszczędzając nielicznych. Głównie tych, który nosili w sobie jej krew i tych których Ci chronili. I chodź przy ogromnym poświęceniu została wyegzorcyzmowana, jej gniew przeistoczył się w potężną klątwę, która krążyła w żyłach każdego z jej potomnych. Czysty gniew, którego nawet bariera pomiędzy światami nie mogła w całości zatrzymać. Klątwa objawiała się na różne sposoby... Skłonności do obsesji, wybuchy gniewu przeradzające się w morderczy amok, a także niestety... Pokusa kończenia życia tych, którzy zadali krzywdę komukolwiek z przeklętego rodu. Często Ci skrzywdzeni po śmierci przeistoczali się w Onryo, tak samo jak ich przodkini. Terroryzowali bliskich swoich prześladowców, jak i ich samych. Tak długo dopóki nie zyskali przebaczenia bądź Onryo nie zostało wygnane przez dostatecznie silnego egzorcystę. Stawała się tak silna, że nawet inne Onryo, nie związane z rodem wyczuwały drzemiący w Saekich gniew i postrzegały ich jako jednych z nich.
Przez wiele wieków klątwa słabła, gdy nikt z rodu Saeki nie pozostawał po śmierci mściwym duchem. Rosła w siłę karmiąc się gniewiem, gdy pojawiał się nowy. Ród opracował wiele technik i obrządków mających zminimalizować ryzyko przemiany po śmierci i chodź przynosiły one dobre skutki, nie wymazały one klątwy. Ta ostała się jak samone nasiono na polu, które kiełkowało natychmiast gdy ujrzało okazję.
Ostatecznie ród Saeki osiedlił się w Sawie, która ciesząc się reputacją raczej spokojnego miejsca, zdusił klątwę w zarodku na wiele pokoleń. Aż do czasu...

Sawako narodziła się w Sawie, w niewielkim domku oddalonym nieco od reszty wioski. Z kochającą matką, babką, ojcem i piątką rodzeństwa z których to Sawako była najmłodsza. Jej imię? Wzięło się właśnie od ich miejsca zamieszkania. Miało być hołdem dla miasteczka, za szczęście jakie ich spotkało w życiu. Dziewczyna o przeklętym dziedzictwie swojej rodziny dowiedziała się w wieku 15 lat kiedy to kilku chłopaków brutalnie potraktowało jej przyjaciółkę od serca. Wpadła wtedy w szał, istny amok jakby coś ją opętało. Słyszała głosy które ją prowadziły i szepty podjudzające do walki, czuła obejmujące ją ciepłe uściski przodków z drugiej strony, widziała ich blade sylwetki z czarnymi włosami i oczami. A przez to wszystko przebijał się głos Izanami, zachęcający ją by wymierzyła sprawiedliwość. Szał minął, a ona jakby obudziła się z krótkiej drzemki. Jej ręce i mundurek były skąpane we krwi. Czterech chłopaków miało połamane kości, trzech innych odniosło głębokie rany zadane... ołówkiem. Pieprzonym ołówkiem. Jednego z nich wysłała na wózek inwalidzki, a inny stracił oko. Ostatniemu, liderowi grupki... Odgryzła ucho. A to wszystko wydarzyło się na oczach jej poturbowanej przyjaciółki, oraz jednego z nauczycieli. Pogłoski o klątwie Saekich krążyły już od dawna w Sawie, ale jej obywatele mieli okazję ją oglądać po raz pierwszy od dwóch pokoleń. Sawako w szoku opuściła resztę lekcji tego dnia. Przeszła całą drogę ze szkoły do domu cała we krwi, ciągając podczas tego spaceru przerażone spojrzenia mieszkańców. O dziwo zwłaszcza starych bab.
Kiedy weszła do domu jej matka zaniemówiła, a ojciec zemdlał. Rodzeństwo dawno wybyło do Fukkatsu bądź innych regionów japonii, więc nie miało o tym pojęcia. Jedynie babka wyglądała tak jakby się tego spodziewała. - A więc stało się... - Babka opowiedziała dziewczynie klątwie, która jakoby miała być błogosławieństwem od Izanami. Krwawym błogosławieństwem by karać winnych. Wieczorem, tego samego dnia do drzwi Saekich zapukała policja. Sawako miała kłopoty... Tak samo jak jej babcia 70 lat temu. Jednak w jej wypadku obyło się bez więzienia. Z zeznań nauczyciela wynikało ze była to samoobrona. Jednak nie zmieniało to faktu że Saeki musieli wypłacić odszkodowanie poszkodowanym I to ogromne. W jednej chwili z dobrze usytuowanych obywateli, stanęli na skraju bankructwa. Ponadto Sawako dostała zakaz zbliżania się do chłopaków, a jej przerażona przyjaciółka trafiła na oddział w wyniku ciężkiego PTSD po tym co ujrzała. W szkole jej unikano, a nawet zaczęto ją gnębić i grozić jej rodzinie.
Po długich miesiącach, kiedy sama była w domu w końcu nie wytrzymała. Stojąc w łazience wpadła w szał. - Dlaczego... Dlaczego to musiało spotkać akurat mnie! - Pięść uderzyła w lustro po raz pierwszy. - To była ich wina! Ich wina! ICH WINA! NIECH PO PROSTU ZNIKNĄ! - Kolejne uderzenia padały w lustro. To zaczynało pękać, a kostki na dłoni Sawako krwawić. Gniew rósł... Kiedy zaczęła opadać z sił, zaczęła patrzeć w swoje zniekształcone przez długie pęknięcia oblicze. Kiedy się taka stała. Światło w łazience zamigotało, i poczuła coś... Nigdy nie widziała duchów, a o rzekomych medium tylko słyszała pogłoski. Ale to dławiące uczucie w gardle i lodowaty ucisk w sercu. Poza nią nikogo w domu nie było, ale... nie była tu sama. Czuła to. Bała się. Tego co się stanie z jej rodziną, tego co się z nią dzieje, tego wszystkiego czego nie potrafiła wytłumaczyć. Osunęła się na ziemię płacząc z bezsilności. Światło zgasło i zapaliło się ponownie i wtedy to usłyszała. Rzężenie jak u umierającej osoby. Strach ogarnął ją całkowicie. Zwinęła się w kulkę i nawet już nie płakała. Jej łzy wyschły. -Ja tylko chcę żeby to wszystko się już skończyło... Żebyśmy znowu mieli spokój. - Jej drżący głos odbijał się echem w łazience, lustro z głośnym trzaskiem pękło na kawałki spadając na ziemię, a rzężenie... Ono ustało. Tak samo jak na kilka chwil serce Sawako. Otworzyła oczy, kiedy jej ojciec przeprowadził jej sztuczne oddychanie. Musiał akurat wrócić, kiedy to wszystko się stało. Dopytywał, ale dziewczyna nie odpowiedziała na żadne pytanie. Po prostu poszła do pokoju, gdzie się zamknęła i poszła spać. Następny poranek okazał się brzemienny w mroczne wieści. Rodziny pobitych przez nią chłopaków, wraz z nimi samymi... Wszyscy zginęli poprzedniej nocy. Ich kości były połamane w nienaturalny sposób, a twarze zastygły w przerażeniu. Pojawiła się policja i padły kolejne pytania. A chwilę potem, ktoś jeszcze. Również pracujący dla rządu i wyglądający na wojskowego. Członek Tsunami zaczął ją wypytywać o ostatnie wydarzenia, a ona czując niebezpieczeństwo. Odpowiedziała tak jak policjantom. Miała Alibi i się go trzymała.

Od tamtego dnia również widziała duchy, jednak nigdy więcej już nie spotkała tajemniczej zjawy która wydawała ten przerażający dźwięk. Sawako chcąc uciec od tego wszystkiego, po ukończeniu szkoły odcięła się od rodziny. Ruszyła na uniwersytet, jednak z braku większych środków do życia zatrudniła się jako sprzątaczka i zamieszkała w najbiedniejszej dzielnicy miasta. W Nanashi. Tam jednak znalazła swoją drugą rodzinę. Kyoken. I dla nich zrobiłaby dosłownie wszystko. Nic dziwnego więc że w końcu do nich dołączyła. Życie toczyło się swoim torem i myślała że wszystko co złe ma już za sobą. Przynajmniej do tej jednej pamiętnej nocy. Jedna osoba przeżyła atak Onryo ściągniętego przez klątwę i gniew młodej Saeki. Stary człowiek i emerytowany egzorcysta, który był nieobecny podczas masakry swojej rodziny. Onryo zdołał odesłać, ale jego gorycz nie pozwalała mu żyć. Musiał domknąć krąg zemsty, by ten ruszył na nowo. Owy mężczyzna zatrudnił się na uniwersytecie jako woźny i długie miesiące czekał by wymierzyć sprawiedliwość młodej Saeki, którą nazywał złą wiedźmą. Stało się to pewnej nocy, gdy Sawako została sama w szkole po godzinach. Miała już tylko wyjść do łazienki umyć twarz i się ogarnąć. Potem wrócić do kochanych slumsów. Tam woźny ją dopadł. Z kataną w ręku. Zamknął drzwi, a ona nie miała jak uciec. Chlast. Jej ręka upadła na ziemię, a krzyk dziewczyny przeszył powietrze. Światło zamigotało. Za pierwszym ciosem padły kolejne, coraz to bardziej druzgocące. Ostatni z nich przeciął jej nogę przez to ta już poważnie krwawiąc, wypadła przez okno rozbijając je i spadając kilka pięter w dół. Umarła.
Nadal miała tyle do zrobienia... Już wróciła niemalże do normalnego życia, a on... JEJ TO ODEBRAŁ! Wściekłość jaką odczuwała była niesamowicie potężna, napływająca z każdej strony i starająca się wypaczyć jej duszę. I niemal się jej to udało. Słyszała nawoływania przodków jak i samej bogini. Tak jak tamtego dnia kiedy życie się jej spierdoliło. Nie. Nie znowu. Żądza zemsty, gniew i niespełnione pragnienia utrzymały ją w wymiarze żywych. Miłość do Kyoken i najbliższych, utrzymały ją przy zdrowych zmysłach. Nie stała się Onryo jak jej przodkowie. Tylko niezwykle wkurwionym Yurei.