| Rozmowa telefoniczna, 6 grudnia, 22:16

Z pewnym napięciem wyczekiwała, aż osoba po drugiej stronie odbierze. Pierwszy sygnał, drugi... trzeci nie nastąpił. Odebrał. Zaskoczona na moment zaniemówiła. Nie trwało to długo. Sekundy.
- Ho ho ho, Shgo... - zaczęła ochrypłym tonem w którym kołysała się nietrzeźwa nuta zaplątana w coś na wzór niepokoju wymieszanego z niepewnością. Chrząknęła by spróbować ukryć te niepotrzebne naleciałości - Tak się zastanawiałam, skoro odebrałeś to nie jesteś jeszcze w domu, prawda...? - po pytaniu nastała cisza. W tle nie było słychać żadnego barowego, czy miastowego szumu.

| Rozmowa telefoniczna, 6 grudnia, 22:16

Zazwyczaj komunikowała się smsami. Dlatego podczas jazdy, niemal mechanicznie, zerknął na wyświetlacz, unosząc brew. Jeden sygnał - oznaczał pomyłkę. Drugi, prawdopodobnie też, ale trzeci? A podłe samopoczucie do tej pory, niespiesznie łączył z cudzym humorem - To miłe, że tęskniłaś - rzucił na przywitanie szyderczo, chociaż wiedział, że w stanie jakim była, i tak nie wyłapałaby aluzji. Głos w tle i niewyraźne zgłoski względnie nakreślały okoliczności -  Jeśli uznać, że auto jest moim domem, to tak - przerwał na moment - Nie kupiłem alkoholu. Czego chcesz? - wbrew pozorom, to ostatnie słowa wypowiedział najłagodniej.

- Słuchaj no... - Zmrużyła powieki w szparki. Miała wrażenie, że wcale nie jest mu miło i bardzo dobrze wiedział, że nie zdarzało jej się dzwonić z tęsknoty. Już miała coś powiedzieć więcej ale się wstrzymała. Nie do końca była to prywatna rozmowa - Zresztą nie ważne, ważne, że odebrałeś - Podsumowała z wyraźnym trudem i wstrzemięźliwością, która była na granicy - Pamiętasz ten bar, pub...w Karafunie, ten Bazuru, Bazaru, czy inne Rurururu...? Burg... - przerwało jej beknięcie - Ugh, sorka... Na czym to ja...? A, ten bar. Nie wiem czy pamiętasz ale jakiś czas temu wspominałam, że spotkałam w barze takiego gościa, co robił za komentatora do meczu który miał komentatora. Kojarzysz może...? - zagaiła z lekką nadzieją, że nie będzie musiała wyrażać się wprost lub tłumaczyć więcej. Musiał pamiętać. Zrobiła wówczas lekką scenę bo oboje, ona i owy niespełniony komentator, byli wstawieni. Amaya wyraziła swoje niezadowolenie uwagę w stronę pana. Pan wyraził niezadowolenie z jej niezadowolenia i skończyło się na tym, że oboje zostali wyproszeni. Jeszcze przed lokalem się chwilę sprzeczali.

- No słucham cały czas - odezwał się z powagą i chociaż nie widziała, wzruszył ramionami. Dalsza przekomarzanka nie miała większego sensu, ale zwyczajnie, nie mógł się powstrzymać. Z drugiej strony, nie nadeszła kontynuacja. Czyli nie była sama. Wyszczerzył się do telefonu, ale cierpliwie zaczekał, aż skończy wywód - Mhm. Możliwe, że coś kojarzę, ale gdybyś była tak miła i przypomniała wszystkie okoliczności tego "Rururu"... - kontynuował beztrosko, zastanawiając się, w którym momencie skończy jej się cierpliwość. Może i paskudne z jego strony, ale odbić sobie musiał, skoro znosić musiał jej humory nie tylko w stricte jej obecności. Chwila grobowego milczenia w oczekiwaniu na wściekłe, kocie fuknięcie by ostatecznie to on westchnął przeciągle - jego czy ciebie zgarnąć? - dodał na koniec, jakby rzeczywiście pytał o samopoczucie "kolegi". Nie. Złe pytanie - Nie zawinęli cię znowu, prawda?.

Na szczęście nie było widać jak zaciska usta w kwaśną minę, jak unosi pierś zbierając powietrze by niechętnie zacząć przechodzić do setna. Nie miała nieograniczonego czasu. Słuchał, więc mówiła.
- Przestań mnie prowokować - syknęła - nie rób ze mnie głupiej, słyszę że się cieszysz więc doskonale pamiętasz - burknęła będąc pewna swego. Wyraźnie chciała coś powiedzieć ale zamilkła jakby nad czymś głęboko się zastanawiała albo jakby bardzo do czegoś nie chciała się przyznać. Obawy szybko przekuła jednak w złość - Czemu musisz dodawać "znowu"? Po co to wypominanie..? - zaczęła z pretensją - Komisariat Aramakiminami. Przyjedź po mnie. Pośpiesz się, na zmianie tu jest dupek z którym kiedyś pracowałam - kiedy była jeszcze policjantką, kiedyś. Rozłączyła się obawiając się głupich uwag, których jeszcze się nasłucha.

- Kiedy lubię... i przyznaj. Ty też - kontynuował farsę - poza tym, nie muszę. Sama to robisz - zazwyczaj największych głupców robili z siebie samych. Nałogowo. Mimo to, rzeczywiście przerwał tak dociekać szczegółów, z których jakiś czas temu miał sporo używania. Wbrew jednak pozorom, twardo stał po jej stronie, gdy akcja o szlachetnym kryptonimie "Rururu" (zdecydowanie to zapamięta) eskalowała do mniej zabawnych wyżyn. Był lojalny w ten durny, wojskowy sposób. Niekoniecznie związany z kontraktem.
- Bo to zabawne... - zawiesił głos, gdy urwała mu w połowie zdania. Powaga, powaga, powaga. Spokój potrafił drażnić mocniej niż gniew - Swój do swego... - sygnał rozłączenia był ostatnim, który słyszał jego urwany śmiech, niekoniecznie, sama Maya.

\zt