Przesunął bladą twarz odrobinę, by poczuć chłód poduszki na rozgrzanym policzku. Poczuł ulgę, która trwała zaledwie kilka błogich chwil, tylko kilka, może kilkanaście sekund. Jego szczupłe, wiotkie ciało wydawało się takie ciężkie, jakby nie należało do niego. Wdychał powietrze przez lekko rozchylone wargi, ale oddechy nie pomagały. Nie uśmierzały bólu, który zawładnął każdym jego mięśniem, każdym odcinkiem miękkiej skóry. Czuł się tak potwornie zmęczony, ale ból w skroniach i zbyt szybko pulsujące w klatce piersiowej serce nie pozwalały na odpoczynek. Nie wyrażały zgody na błogostan, na chwilę wytchnienia, na spokój, który przyniósłby mu upragnioną ulgę.
  Ostatkiem sił przekręcił się na bok, a gdy głowa podążyła za ciałem, spojrzał na niego spod lekko uchylonych, tak ciężkich, powiek. Pomimo całej tej niewygodny, całego bólu i zmęczenia, uniósł delikatnie kącik ust w uśmiechu, który był zaledwie cieniem na jego chorobliwie bladym obliczu. Był tam, tak blisko, a jednak zbyt daleko, by do niego sięgnąć. To nie szkodziło, bo sama świadomość, że z nim jest, koiła jego nerwy i dawała poczucie bezpieczeństwa. Chciał coś szepnąć, ale nawet na to był zbyt słaby.
  Uniesiona na krótki moment dłoń, opadła bezwładnie na pościel, gdy w końcu zamknął oczy z przeświadczeniem, że niedługo wszystko się skończy, że poczuje się lepiej i będzie mógł znowu go zobaczyć.
  Piękny, mądry chłopiec, taki zagubiony, taki idealny.
  Drgnął, niespokojnie, gdzieś na końcu języka odnajdując szept, oznajmiający, że coś jest nie tak. Ledwo go dotknął, bo ten uciekł, znowu wymykając się zwinnie spomiędzy poczerniałych palców. Ten okropny hałas, te natrętne piski, obijające się o czaszkę bezwzględnie, okrutnie, bez szacunku.
  Nie wiedział co jest prawdziwe i czy zmysły go oszukiwały czy może naprawdę dostrzegał coś, czuł ten zapach, tak przyjemny, bliski, ale daleki. Ten natrętny dźwięk przesłonił wszystko, ten ból, nie do zniesienia. Natłok piszczących gryzoni czy natłok myśli? To go kąsało, zostawiając krwawe ślady na duszy, na świadomości, na tym, kim był naprawdę.
  Smutek, żal i bezsilność mieszały się ze sobą, zalewały go gorącą falą, przyprawiając o duszności, wpędzając w panikę, boleśnie parząc ciało. Gdyby mógł pozwolić sobie chociaż na jeden jęk bólu, na wycie rozpaczy, na wyrywający się z piersi, przeraźliwy krzyk, wyrażający jak bardzo teraz cierpiał.
  Wtedy, jakby znikąd, pojawiła się ta jedna, natarczywa, myśl. Naiwna, z pozoru błaha, niemądra. Chociaż, czy aby na pewno taka nieprzydatna? Może powinien spróbować odgonić koszmar.
  Zjeść go.
  Pożreć.
  Baku-saaan…
  Szept, niczym ledwie muśnięcie słabego wiatru w upalny dzień, delikatny oddech kochanka, osiadający na spragnionych wargach.
  一 Baku-san, chodź… 一 Przez ściśnięte gardło nie przeszło jednak nic więcej, gdy powietrze wdarło się do obolałych płuc, bo zabrakło tchu.


Popełniono rzut ten - połowiczny sukces

Ciężkie bywają koszmary, Kaoru, które na wpół zrodzone z podświadomości, na wpół z fizycznego świata. Zawieszony jesteś pomiędzy snem a życiem, bo twoje ciało pozostaje nieruchomym; tak, jakby chwilę temu zapadło w głęboki sen a wybudzenie się miało aspekt wpisanej weń niemożliwości. Twoje słowa jak kruchy lód łamią się w połowie i szeleszczą w niemocy. Czy on to słyszy? Chłopiec, któremu oddałeś niemal całego siebie, przy którym jak przy nikim innym jesteś sobą, tak w pełni. Próbujesz przewrócić się na drugi bok, ale mięśnie już śpiące. Ululane zmęczeniem i pracą a one wpierw mościły się pomiędzy płatami ciała, by dopiero w następnej rundzie spaść niżej, ku myślom. W głowie więc szaleją demony, które zmartwieniami nakładają się jak warstwowe ciasto. Kołowrotek myśli wykręca wnętrzności a pod przymkniętymi powiekami szybko poruszające się gałki. Pocisz się. Po twarzy płyną wilgotne, słone krople przestraszonego ciała, ale strach źródło ma gdzieś indziej. Poza głową, bo w niej niepoukładane przerażenie.
  Słyszysz gdzieś obok, pod łóżkiem może, szelest. A szept ten wpierw delikatny z czasem nabiera na sile i staje się tupotem dwóch par potężnych kopyt. Pojawiają się mlaski. Dogłębne, obrzydliwe mlaski pożeranej materii. Ta utkana z czegoś mokrego. Jesteś przekonany, bo choć pod zamkniętymi powiekami suną jedynie czernie i zapętlające się przerażenie, to słuch wciąż masz dobry. Za dobry, bo do odgłosów dołącza zaraz gruchot. Skrzek łamanych kości, które coś mieli i przeżuwa. I wiesz, że zaraz sam zostaniesz pożartym. Ratuj się.