— To nie ma najmniejszego sensu...
— Nigdy go nie miało, Han.
— A jednak.
— A jednak nadal w tym tkwimy, bo nie potrafisz odpuścić. Liczysz znowu na moją pomoc? Czy łudzisz się, że to ja będę potrzebował Twojej?
— Jesteś pasożytem, który nadaje wszystkiemu sensu.
— Dzięki Tobie rozumiem, czym jesteśmy.
— Kim jesteśmy.
— Nie. To już za nami.

    Dziecięce dłonie uderzają o taflę wody szaleńczo. Oddech rwie się, a powietrze żarem faluje nad rachitycznym ciałem. Jest tak cholernie gorąco, że umysł roztapia się na podobieństwo lepkiej brei. Gdyby tylko mógł uspokoić swój własny oddech. Gdyby tylko potrafił oderwać oczy od przyjaciela, kiedy ten wykrzywia siniejące usta w krzyku, który nie posiada dźwięku, bo łyka chlorowaną wodę zachłannie i łapczywie. Zalewa płuca, drażniąc delikatny przełyk.
Han...
    Horyzont nabiera barwy rozszalałej czerwieni, żegnając w służalczym pokłonie dzień, kiedy poza skrzekiem pierzchnących smolistych ptaków, nie przebiją się inne tony — nie poza umysłem chłopca, który tuli do piersi kolana, zakleszczając na ich obłości zbielałe paliczki.
Haneul... Jestem tutaj.
     Potem następuje permanentna cisza sztywniejąca na języku. Obrazy siąkną w duszę i układają się na niej. Najpierw łagodnie, na podobieństwo promieni słonecznych. Z każdym kolejnym dniem przeżerając tkankę, grubą blizną znacząc swoją obecność. Chłopiec nie mówi. Nie artykułuje ani jednej zgłoski, jakby złożył śluby milczenia przed najwyższymi Bogami. Mija rok. Bo rok jest krągły, jest pełnym cyklem, czasem na zrozumienie, że nie jest już sam; że już nigdy nie będzie sam.
Zrozumiesz. Cierpliwości.

— Powoli odbierają nam wszystko.
— Och nie, nie, nie... Tobie, nie mi.
— Lear...
— Tak?
— Jestem zmęczony.
— Spokojnie, odpocznij. Odpoczywaj, ile tylko chcesz. Chociaż to nie potrwa długo.
— Chce na to patrzeć. Chce przy tym być.
— Będziesz. Robię to przecież dla Nas.

    Po raz pierwszy traci oddech, kiedy ma lat piętnaście. Zmęczony. Zagoniony niczym łowna zwierzyna. Gorąc, ten, który kojarzy z karminem letniego nieba, rozlewa się przez wąskie przedramiona, siąknąc w biel prześcieradła. Odlicza najpierw sekundy, potem minuty, kiedy obraz zaciemnia się i mroczy. Oddech świszczy w nastoletniej zawziętości; gdy słodki posmak zwycięstwa muska wargi. Tchnienie. Ma nadzieję, że to już te ostatnie.
Zrobię dla Ciebie wszystko. Zrobię dla Nas wszystko.
    Wszystko powtarza się jeszcze dwukrotnie. Po dwóch latach i po kolejnych dwóch. Ten sam dzień. Ta sama godzina. Te same linie. Te same wybrzuszone pręgi. 
Czwarty dzień kwietnia.
    Nie radzi sobie — bo jeszcze nierozumie, choć już coraz bliżej mu do dotknięcia prawdy. Do zaakceptowania cienistej smugi, która roztacza się przed wzrokiem, kiedy spychany jest w głąb umysłu. Usypia. Zawsze snem spokojnym, a przez to niebezpiecznym i nieprawdziwym, bo jego sny targane są zawsze obrzydliwym koszmarem nakreślonym poczuciem winy; więc wie, że to szponiaste dłonie Leara zaciągają powieki w dół, niczym ciężką teatralną kurtynę. Nie jest jego marionetką, nie jest jego zabawką, ale nie jest też przyjacielem. Koegzystują ze sobą tak w zawiłej relacji, nie walcząc o dominację. Są dla siebie, chociaż zrodzeni z indywidualnych, po prawdzie egoistycznych powódek. Jeden, chcąc odpokutować grzech przeszłości, kiedy ten drugi pragnie rodzić nowe.

— Spójrz. Spójrz na nich, Han. Na tę wyciągniętą dłoń. Sięgnij.
— Nie teraz.
— Teraz, Han, kurwa mać, właśnie teraz! Patrz!
— Nie.
— Jesteś tak cholernie bezużyteczny czasami... Robisz coś, ale odwracasz spojrzenie. Naucz się w końcu, że każdy Twój czyn jest dobry, Han. Jest łaskawy. MY jesteśmy łaskawi.
— Bezlitośni.
— Brutalni, tak. Han, cholernie brutalni. Ale przecież pozwalamy im odejść. Nie trzymamy ich przy sobie... Odchodzą. Powinni odchodzić. Pozwalamy im na to.

Śmiech.
Śmiech...
... duszący ich śmiech.

    Wspomnienia poszarpane są i wystrzępione, jakby ktoś próbował mięsień wyrwać wprost z jeszcze żywego ciała za pomocą krzywego widelca. Najpierw gorąc unoszący się nad zapalniczką, leniwy i muskający palce, które się wdzierają w pomarańcz topiący skórę. Imaginacja? Bo skóra nie może się jeszcze topić... Nie może skapywać jak wosk. Ale nie jego to wrażenia, bo nie czuje bólu. Przypatruje się tylko temu wszystkiemu jakoś z tyłu, jakby nadal siedział w samochodzie, jednak ten kołami do góry, dachem kwitnie już w ziemi. I on. Jakoś tak, jakby rzucony na tylne siedzenie i związany pasami. Z głębi czaszki patrzy i nie ma kontroli nad ciałem, nad powłoką, która zrywa się dynamiczniej niż zazwyczaj, działa szybciej, niesiona podnieceniem i fascynacją, która nie ma imienia, której jeszcze nikt nie nazwał. Dzikość, zwierzęca i pierwotna jak ten płomień, który wrzuca przez rozbitą szybę.
    Nikt nie krzyczy, bo twarze i tak już zlane we krwi, która płynie w szczelinach między zębami. Tylko to jedno ramie wystaje krzywo, złamane w kilku miejscach. Kości pogruchotane, tak jak te jego, te, które opasają tors, które chronią płuca. Dwa, może trzy żebra; ale brak bólu przeraża. Jeżeli on go nie odczuwa, to czy Lear go ignoruje, czy jego boli, czy on cierpi teraz za nich dwóch?
    Martwi się o los bytu, który pożera go jak tłusty czerw — a przecież jeszcze żyje.

    Ciężko im zliczyć, jak często przełykali krew, która nie należała do nich, która wypływała z żył błękitniejszych niż te ich. Początkowo z czystej ciekawości; ale ciekawość lubi się zaogniać i zmieniać się w obsesję. Z obsesji wyrasta namaszczona potępieniem fascynacja. Ta jednak zawsze dzielona na dwa. Nigdy nie na pół; bo ich części nie są równe.
    Brutalność wniesiona i kolejno wyniesiona z sypialni była jednak niczym. Niewystarczająca dla jednego, jak i drugiego. Ten pierwszy traktował to jako sport, gdy ten drugi żył dla ostrza, które ze świstem tnąc przestrzeń, w gwałtowności siąkło przez tłuszcz i mięśnie w bolesnym krzyku ofiary.
    Dopiero kiedy już bezpiecznie za granicą, w ucieczce od odpowiedzialności, razem z tym którego uratował i któremu ofiarował szczęście przy swoim boku, Lear spisywał każdy dźwięk, jaki zapamiętał. Zdjęcia, półsłówka, zawiłe ciągi liczb, które dla wielu nie oznaczały nic, jawiły się tylko zmyślnym tytułem kolejnej piosenki; kiedy ich znaczenie niosło ze sobą trupi chłód i tragiczny koniec podziurawionej tuszy.
    W Japonii, oboje swobodni, podobni do Cerberusa spuszczonego z piekielnego łańcucha, zaczęli nabierać rozmachu. Szczególnie ten drugi, cienisty demon, który zmuszony został do życia w powłoce obrzydliwe ludzkiej.

— Jesteś bezpieczny, Han... Odpuść. Odpuść w końcu i skup się. Słyszysz mnie? Nie odcinaj się. Nie teraz. Nie zostawiaj mnie.
— Już go nie ma.
— Jego nie, ale Ty jesteś nadal. To się tylko liczy. Tylko to się dla nas liczy. Nie mogę Cię stracić. Jeszcze nie teraz. Oddaj mi to ciało. Możesz iść spać. Zaśnij, Han... Jeżeli chcesz, możesz po prostu zasnąć.

    I tak jak wcześniej, czwartego dnia kwietnia, nadchodzi kolejny koniec. Kolejny, śmieszne to, bo przecież koniec powinien być jeden. Ostateczny. Ten jest jednak czwarty, najpiękniejszy.
    "Wkurwione yurei". Lear wie, że to on. Han jedynie dotyka opuszkami palców rzeczywistość, bo ta smuży się. Znów jest w pasach, znów wbity w tylne siedzenie. Obserwuje w spokoju przestrzeń, nie poznając dłoni, które sięgają ponad jego ramionami. Nie poznaje ostrza, które przecina krtań, chociaż te należy do niego, jest częścią jego życia, a teraz i śmierci.
    Charczy i pluje krwią. Bezwiednie oplata palcami szyję, która leje się gorącem. Dziwne wrażenie, że Lear się teraz śmieje i gdyby mógł, chłeptałby posokę. Ale przecież giną razem. Tak jak jeden traci ciało, tak i drugi rozmywa się w szaleństwie. Zupełnie nowym i jeszcze bardziej pociągającym, bo na granicy żywych i martwych jednoczą się w swoim absolucie, potędze i w rozkosznym marzeniu, że kiedy wrócą, każdy ugnie swój kark przed nimi jak kłosy zboża pod łagodnym ruchem dłoni. Jak drżące szczenie przed swoim panem. Jak wierni, upadną na kolana przed swoim nowym Bogiem.