Na szesnaste urodziny dostał deskę, pamięta to jak dzisiaj, gdy pierwszy raz wyjechał nią na nierówności ulic Nanashi. Gdy sunął chwiejnie po wybojach betonu, z dłońmi uniesionymi wyżej, byleby zachować równowagę, tylko na niej, niesiony wiatrem i okazjonalnym odbiciem się od podłoża, nie przejmował się niczym. Wpatrzony w drogę, która równomiernie wyrastała pod kołami, nie unosił głowy, nie widział ziejących z zaułków twarzy, nie skupiał się na krzykach z balkonu kilka pięter nad jego głową. Wtedy właśnie, na chwilę, poczuł się wolny. Gdy wracając, na ramieniu siateczkowa torba, spomiędzy spleceń której policzki swe wypychały mandarynki, w kolorze jeszcze żywszym niż jego czupryna, gdy słońce zachodziło, za ostatkiem promieni ciągnąc purpurę, a ten sunął, nie myśląc o niczym. I nie chciał tego uczucia stracić, pozwolić, by wymknęło się z uścisku dłoni, gdy wreszcie, po tylu latach, udało mu się je złapać. Choćby na te kilka chwil, gdy podmuchy ciepłego powietrza, gęstego jeszcze od popołudniowej burzy, rozwiewały włosy i otulały rozgrzane ciało.

  Nie pamiętał, nie mógłby przyciągnąć do pamięci czasu, kiedy ostatni raz umysł jego tak pogodzony był z tym, co go otacza i od czego uciec nie jest w stanie. Nie mógłby powiedzieć, że jego życie było wyjątkowo dramatyczne. Nie było lekkie, to oczywiste, ale czym jest lekkość bytu, gdy na świat przychodzi się w Nanashi? W życiu jego ostała się tylko jedna osoba, której to wiekiem bliżej byłoby już do ułożenia się pod ziemią, ale myśl tę spychał to coraz dalej od siebie, z każdym dniem, gdy ciało jej odmawiało posłuszeństwa. Zapominała czasem jak ma imię, ale nie miał serca mieć jej tego za złe. Kim by nie był, kochała tę rudą czuprynę najmocniej na świecie. O swojej córce, matce Ajzela, nie wspomniała już od kilku lat, jakby zapomniała o jej istnieniu. Może, tak jak i on, wspomnienia te schowała głęboko i nawet przed własnym wnukiem nie chciała odkrywać.

  Dla babci poszedł na studia, bo namawiała go długo i namiętnie, dla niej przynosi najlepsze oceny, by twarz jej wykrzywić mogła się w ciepłym uśmiechu. Dla niej robił wszystko, co można by nazwać sensownym, to, co zapewnić mogło mu przyszłość poza tym lejem po bombie, który pieszczotliwie nazywał jeszcze domem.