Chrząknięcie. Pociągnięcie nosem. Zimno, jak cholera. Stary Shun starł wierzchem ręki smarka, który osiadł na wielodniowym zaroście. Gdyby nie to, że wiosna jeszcze na dobre nie zagościła w Nanashi, może i cieszyłby się z tego dostatku. Teraz smętnie wpatrywał się w zalane tory, gdzie woda sięgała niemalże do poziomu podłogi. Wszędzie było mokro i nieprzyjemnie. Od kilku dni nie mógł spać na posadzce – może nie była szczególnie wygodna, ale przynajmniej nie trzeba było walczyć o nią, jak o miejsce na jednej z ławek, gdy zlatywało się więcej bezdomnych. Teraz wielu z nich kręciło się dookoła, ale miał szczęście, że przyszedł tu dwie godziny temu. Inni mogli mu pozazdrościć. Przynajmniej dzisiaj. Miał dość nieustającego deszczu – na początku wydawało się, że to zbawienie, ale teraz wszyscy mieszkańcy byli zgodni, co do tego, że to jednak kara. Bo ile można? Nawet świeża deszczówka, którą sączył z brudnej butelki, zgarniając z niej jeszcze resztki posmaku taniego piwa, nie smakowała już tak samo dobrze, jak na początku. Smętnym wzrokiem wpatrywał się w bajoro, które uformowało się na środku stacji. Jeśli nadal miało padać, za dwa dni – może trzy – będą brodzić butami w wodzie. Przynajmniej one mają ubaw – przeszło mu przez myśl, gdy jeden ze szczurów właśnie przebierał łapami w wodzie, płynąc ku ciemności tunelu.